อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

เบญจขันธ์ - หลวงพ่อวัดปากน้ำ( สด จันทสโร)



เบญจขันธ์ | วัดหลวงพ่อสดธรรมกายาราม

 

"รอยแตกบนแก้ว"
ธรรมะจากหลวงปู่ชา สุภัทโท เล่าโดยท่านพรหมวังโส


.......................................................................................

หลวงพ่อชา ยกแก้ว แล้วถามอาจารย์พรหมว่า “เธอเห็นรอยแตกในแก้วใบนี้ไม๊ พรหมวังโส?”
อาจารย์พรหมคิดว่า “แก้วก็ดูปรกติ ไม่มีร้อยราว”
... หลวงพ่อชาพูดต่อว่า “ดูให้ดีๆ ซิ มันมีรอยแตกเล็กๆ บนแก้วใบนี้ สักวันแก้วใบนี้มันต้องแตก”
ในตัวเราทุกคน ล้วนแต่มีรอยแตกเล็กๆ นับตั้งแต่เราเกิด มันบอกให้เรารู้ว่า สักวัน ชีวิตของเราทุกคนต้องจบสิ้น มันจะจบแน่นอน
เรารู้ดี แต่เพราะเราโดนอวิชชาครอบงำเอาไว้ ทำให้เราไม่ได้คิดถึงมัน
สักวันเราต้องจากกัน
ความจริงข้อนี้ ที่พระบอกให้เราตระหนัก มิได้ให้เรากลัว
หรือ คิดว่าฉันจะไม่รักใครอีกแล้ว!! ฉันจะได้ไม่ต้องเสียใจ ตอนฉันต้องสูญเสียเขา หรือจากเขาไป
แต่ท่านบอกเพื่อที่ว่า
‪#‎เราจะได้รู้เท่าทันความเป็นจริงของโลก‬
‪#‎และชีวิตว่าทุกสิ่งที่อยู่ตอนนี้‬
‪#‎มันไม่เที่ยง‬ มันจะเปลี่ยนแปลง
เพราะฉะนั้น ถ้าเรารู้ว่า สิ่งที่เรามีเราอยู่ มันจะไม่อยู่กับเราชั่วนิรันดร์ เวลาของเรามีจำกัด ‪#‎เราจะได้มีท่าทีที่ถูกต้องกับสิ่งที่เรามีอยู่‬ ณ เวลานี้ ‪#‎เราจะมีเมตตาต่อคนที่อยู่ด้วยในทุกวันนี้มากขึ้น‬ ‪#‎เพราะเรารู้ว่า‬ เราอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
เราจะหยุดความใจร้าย หยุดทำร้าย หยุดความเอาชนะ หยุดการกดดัน หรือบังคับให้ทุกอย่างเป็นดั่งใจของเรา เราจะผ่อนปรน เราจะใจเย็นและรับฟังมากขึ้น เราจะเห็นอกเห็นใจ เข้าใจ และ ให้อภัยมากขึ้น
เพราะเรารู้ว่า เวลาที่เราจะอยู่ด้วยกัน มันหมดลงไปทุกวัน
เวลาติดปีกบิน และพรุ่งนี้อาจจะไม่มีอีกแล้วสำหรับเรา
เมื่อถึงวันที่เราต้องจากกัน เราจะไม่ต้องเสียใจว่า ทำไมเราถึงไม่ทำดีกับเขา
เราจะเก็บความทรงจำที่ดีต่อกัน เหลือไว้ให้คิดถึง ยามเมื่อเขา หรือ เรา ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ในวันสุดท้าย เราจะเช็ดน้ำตา และพูดกับตัวเองว่า
“ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าวันนี้ต้องมาถึง
เพราะฉันเห็นรอยแตกเล็กๆ ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว.....”

 

โอวาทธรรมหลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

"ทำสิ่งใด หากว่าดี ถูกต้องนั้น
ไม่เป็นเครื่องกระทบกระเทือนทั้งตนและคนอื่น
คือไม่ทำความเสียหายแก่ตนและคนอื่น
ไม่ทำความเดือดร้อนให้แก่ตนและทั้งคนอื่นด้วย
นั่นแหละหลักความดี อย่าไปเอาดีแต่ตนฝ่ายเดียว
ถ้าตนเห็นว่าดีแล้ว คนอื่นอาจกระทบกระเทือนก็ได้
อันนั้นไม่ใช่ของดี"

9 มีนาคม 2558

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ชา สุภทฺโท




“... ถ้าท่านคิดว่า ท่านดีกว่าผู้อื่น
ท่านก็จะมีแต่ทุกข์ เป็นเรื่องน่าสงสาร
อย่าขุ่นเคืองใจ แต่จงเฝ้าดูตนเอง ..”

8 มีนาคม 2558

 

โอวาทธรรมหลวงปู่แบน ธนากโร

ดูอะไร เห็นอะไร สู้ดูใจ เห็นใจ ไม่ได้
ดูใจ รู้ใจ เห็นใจ ประเสริฐสุด

8 มีนาคม 2558

 

โอวาทธรรมหลวงปู่ดุลย์ อตุโล

"คนเราสมัยนี้เขาทุกข์เพราะความคิด"

7 มีนาคม 2558

 

โอวาทธรรมท่านพ่อเฟื่อง โชติโก



เมื่อครั้งสร้างเจดีย์เสร็จใหม่ๆ
มีลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งนั่งคุยกัน ชื่นชมยินดีในผลานิสงส์ผลบุญ
ที่เขาจะต้องได้รับจากการสร้างบุญในคราวนี้
เผอิญท่านพ่อเดินผ่านได้ยินเข้า จึงพูดเปรยๆ ว่า
"อย่าไปติดอยู่ในวัตถุ
ทำบุญแล้วอย่าไปติดอยู่ในบุญ
มัวแต่เอาใจไปคิดว่า เจดีย์นี้ฉันสร้างมากับมือ
ดีไม่ดีเป็นลมตายไปตอนนี้
แทนที่จะได้เกิดเป็นชาวฟ้าชาวสวรรค์กับเขา
จะต้องไปเกิดเป็นเปรตงูเหลือม เฝ้าเจดีย์ก่อนสัก ๗ วัน
เพราะใจมัวแต่ไปข้องยึดอยู่ในวัตถุว่า
ของฉัน ของกู อยู่นั่นแหละ
พอจะตายก็เจดีย์ของกูๆ"
"คนเราถ้าทำดีแล้วติดดี ก็ไปไม่รอด
เมื่อใจยังมีติด ภพชาติยังมีอยู่"

10 มีนาคม 2558

 

พระยาจิตราช หลง กายนคร


https://youtu.be/b372_QHKE90

 

"รู้ไม่จริงให้นิ่งไว้ก่อน"


https://youtu.be/GEz6ImFLVJc



10 มี ค 58 เช้า

 

โอวาทธรรมหลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
"คนเราเกิดมาในเมืองมนุษย์ต้องพบมนุษย์อยู่ร่ำไป
พระพุทธเจ้าสอนให้อยู่ด้วยความสงบวิเวกด้วยใจ
อย่าไปยึดเอาเรื่องของคนอื่นมาไว้เป็นอารมณ์ของใจ
แล้วก็จะวิเวกอยู่คนเดียว
ถ้าใจไม่สงบแล้วจะอยู่ในป่าคนเดียว
มันก็ไม่สงบอยู่ดีๆ นั้นเอง"
20 มีนาคม 2558

 

วิธีแก้ปวดขาเวลานั่งสมาธิ


โยม: ได้ยินว่าหลวงปู่นั่งภาวนากรรมฐาน ได้นาน นั่งสมาธิได้ครั่งละ ๘ ชั่วโมง บางครั้งนานถึง ๑๕ วัน หลวงปู่ปวดขาไหมครับ ผมเอาชนะความปวดไม่ได้สักที แล้วจิตก็พะวงกับเรื่องปวด จนไม่เป็นอันทำสมาธิ จิตไม่รวมสักที

หลวงปู่ :เอ้า หลวงปู่ก็คนเนาะ เอาเนื้อเอาหนังเอากระดูกทำ หลวงปู่ก็ปวดเหมือนกับคุณนั้นล่ะ" อดทนสิ คนอดทนทุกคน ล้วนได้ดี อดทนถึงที่ ได้ดีทุกคน อดทนไม่ถึงที่ ไม่ได้ดีสักคน "

โยม :หลวงปู่ครับ ผมอดแล้ว ทนแล้ว ทั้งอดท้งทน แต่มันก็ยังปวด อยู่ ไม่มีวิธีนั่งที่นั่งแล้วหายปวด โปรดโยมบ้างหรือครับผม

หลวงปู่: เวลาคุณปวดขี้ ปวดเยี่ยว คุณทำไง เวลาคุณฟันผุ ใส่ยาแล้วก็ไม่หาย คุณทำยังไง

โยม :ขออภัยหลวงปู่นะครับผม เวลาปวดขี้ปวดเยี่ยว ผมก็ไปห้องน้ำ เวลาผมปวดฟัน รักษาไม่หาย ก็ต้องถอนครับ

หลวงปู่ :เออ เมื่อคุณปวดขี้ปวดเยี่ยว คุณยังไปขี้ เวลาคุณปวดเยี่ยว คุณก็ไปเยี่ยว ปวดฟันคุณก็ถอนฟัน ปวดขาอยากให้มันหาย คุณก็ต้องตัดขาออกสิ ว่าแล้วท่านก็หัวเราะ คุณเอ้ย ตราบใดที่คุณยังมีขา คุณก็ต้องปวดขา คุณเอ้ย ปวดขาเวลานั่งภาวนาน่ะ มันดี ดีกว่านั่งเล่นไพ่ เล่นไฮโบ แล้วลืมปวดเมื่อย ปวดขาทำกี ดีกว่าปวดขาทำชั่ว ขณะที่คุณปวดขา ปวดขามันสอนธรรมะ สอนอนิจจัง สอนทุกขัง สอนอนัตตา ปวดขาถึงที่สุดมันก็หาย หายถึงที่สุดมันก็ปวด ที่เราไม่รู้ว่ามันปวดเพราะเราขยัน นั้นไงอนิจจังการขยับการเปลี่ยนอิริยาบท อาการนั้นล่ะ มันปิดทุกข์ ปวดมันก็หาย หายแล้วมันปวด นี้แหละอนัตตาธรรม ธรรมมีอยู่ทุกอิริยาบท มีอยู่ทุกลมหายใจ แล้วแต่ใครจะรู้จัก เลือกเอา รู้จักคัดเอา น้อมให้เป็นธรรมะ เอาไว้สอนตัวสอนตนมันเจอ ปวดมากๆ นั้นแหละมันดี ปวดมันสอนเราว่า มันทุกข์ มันเจ็บเรามีขาขามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของชีวิต ของโลก ที่เรายังหลงติดอยู่ในโลก เพราะมันตามใจ มันสุข มันสบาย สุขกับโลกาบายกับโลก ก็ติดกับโลก ให้เห็นทุกข์ ให้เห็นธรรม มันจะได้หน่ายโลก เบื่อโลก ทิ้งโลก รักภาวนาอย่ากลัวเจ็บ กลัวปวด เพราะเจ็บ เพราะปวดนั่นแหละสอนธรรม สอนวิธีหนีโลก ทิ้งโลก เข้าใจนะ

 

จงอย่าตัดสิน หรือหมิ่นบุคคล อาจจะยังให้ลงสู่มหานรก โดยไม่รู้ตัว!!??





"จงอย่าตัดสิน หรือหมิ่นบุคคล แค่เพียงดูแต่เครื่องแบบภายนอก ที่อยู่ในเพศฆราวาส พลาดพลั้ง อาจจะยังให้ลงสู่มหานรก โดยไม่รู้ตัว!!?? "

( โดยหลวงพ่อปาน โสนันโท วัดบางนมโค จังหวัดพระนครศรีอยุธยา)



....คำเทศน์สอน ของท่านหลวงพ่อปาน โสนันโท องค์ผู้เป็นองค์ครูบาอาจารย์ แห่งท่านหลวงพ่อฤาษีฯ พระราชพรมยานมหาเถระ วัดท่าซุง

"....อย่าลืมนะว่า อันอภิญญาโลกียวิสัยนั้น ยังสามารถมีผัว มีเมียได้นะ ไม่ใช่ว่านักเจริญพระกรรมฐาน จะต้องเลิกจากผัว จะต้องเลิกจากเมีย มันไม่ใช่อย่างนั้น!!...ถ้าเรื่องของศีลเขาไม่ขาดละก็ เขาทำของเขาได้ นับแต่พระโสดาบัน สกิทาคามี เขายังครองเรือนได้ ยังมีลูกเต้าได้.."

"....แต่สำหรับพระอนาคามีเท่านั้นแหละ ถึงแม้จะอยู่บ้าน ก็อยู่อย่างไม่มีความหมาย เพราะความรู้สึกทางเพศไม่มี นี่ส่วนที่เป็นฆราวาส อย่าว่าแต่โลกียเลย แม้แต่พวกที่ได้โลกุตตระ คือเป็นพระอริยเจ้า ยังอยู่ได้ ถึงพระอนาคามี..."

"....นี่บรรดาลูกหลานทั้งหลายที่ฟัง อาจจะสงสัยว่า คนที่ได้ฌานโลกียะ ได้กสิณ ได้อภิญญาแล้ว ทำไมจะมามีลูกมีเมียเป็นฆราวาสอยู่...ทำไมไม่ออกบวช....เรื่องของการบวชนั้นเป็นเรื่องของสมณวิสัย มันคนละเรื่องกัน..ฉันว่ามีความจำเป็นน้อย คนที่เป็นชาวบ้านจะทำความดีนี่ ไม่จำเป็นจะต้องเป็นพระ!! เครื่องแบบชาวบ้านก็ทำความดีได้!!...แต่งกายแบบชาวบ้านก็สามารถเป็นพระอริยเจ้าได้!! อย่าว่าแต่แค่ฌานโลกียวิสัยเลย...ที่ใส่เครื่องแบบฆราวาสที่เป็นอริยเจ้าก็มีอยู่ถมเถไป..."



".......สมัยเมื่อพระพุทธองค์ยังมีพระชนมชีพอยู่ พระภิกษุไปเจริญพระกรรมฐานอยู่ในป่าทึบ มีความอดอยาก บางวันท่านคิดว่า พรุ่งนี้ถ้าเราได้กินข้าวต้มสักนิดก็จะดี...ก็ปรากฏว่ามีโยมผู้หญิงคนหนึ่งได้นำข้าวต้มมาถวายแต่เช้า...บางวันท่านคิดว่า...พรุ่งนี้มีอะไรสักหน่อยหนึ่ง ที่ท่านชอบได้ขบฉันสักหน่อยก็จะดี ปรากฏว่าโยมสตรีนั้น ก็นำมาถวายให้แต่เช้า!!...พระท่านก็สงสัย ถามโยมแก แกก็ไม่ตอบ.."

".......ต่อมาเมื่อกลับมาเข้าเฝ้าพระพุทธองค์ ก็ได้ถามข้อสงสัยกับพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์ ได้ทรงตอบว่า...นางผู้นั้นได้สำเร็จ"อนาคามีผล"..เป็นพระอริยบุคคลแล้วและก็เป็นขั้นปฏิสัมภิทาญาณ เสียด้วย (จึงได้เจโตปริยญาณ รู้ใจภิกษุรูปนั้น)...."

".....นี่จะว่าพระจะดีกว่าฆราวาสเสมอไปไม่แน่นักนะ!!...นั่นพระยังเป็นโลกียชน แล้วคนๆนั้นเขาเป็นพระอริยเจ้าขั้น"อนาคามีบุคคล"เชียวละ พระทันเขาที่ไหน!!?? ....ฯลฯ..."

...สุดท้าย...
"ถึงแม้เราจะมีคาถาอาคมของดีอะไรก็ตามเราก็ต้องตาย ก่อนตายควรเลือกทางเดินเอาอย่างน้อยที่สุด เราควรไปสวรรค์ชั้นกามาวจรให้ได้ ขอให้ทุกคนนะ เวลาก่อนจะหลับ ให้นึกถึงความดีที่ตอนเคยทำ ทรัพย์สินที่สละเป็นวิหารทาน ธรรมทาน สังฆทาน เลี้ยงพระ นึกถึงศีลที่ตอนเคยรับมา เทศน์ที่ตนเคยฟัง แล้วหมั่นภาวนาถึงพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ พระพุทโธ ธัมโม สังโฆ เมื่อจะเจริญกรรมฐาน ให้ตั้งอยู่ในพรหมวิหาร 4 ให้เป็นฌาณสมาธิแน่วแน่ ให้แผ่เมตตาไปทั่วจักรวาล แล้วจึงพิจารณาตามอารมณ์วิปัสสนาหรือภาวนาตามแบบสมถะ ทุกคนตายแล้วจงไปสวรรค์ จงไปพรหมโลก จงไปนิพพาน"

 

"แดนเคารพ"




มีทิดคนหนึ่งเคยสึกมาหลายปีมีความต้องการจะกลับมาบวชอีกครั้งกับหลวงพ่อชาที่วัดหนองป่าพง แต่ไม่ต้องการบวชเป็นปะขาว ต้องการบวชพระเลย โดยให้เหตุผลว่า เคยบวชเรียนมาหลายพรรษา มีความรู้ทางธรรมดี รู้วินัยดี บทสวดมนต์ยังจำได้ดี เทศนาได้ ปฏิบัติได้ ย้อมผ้า เย็บตัดจีวรได้ ด้วยเคยเป็นถึงระดับอาจารย์มาก่อนที่จะสึก จึงไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องเสียเวลาบวชปะขาว บวชสามเณรเพื่อฝึกฝนในเรื่องอะไรอีกเพราะทำเป็นหมดแล้ว
เมื่อหลวงพ่อชาได้ฟังดังนั้น จึงตอบว่า "ถ้าเปรียบพระวินัยเป็นหลัก คารวะธรรมก็จัดว่าเป็นเชือก ผู้จะบวชเป็นพระภิกษุ นอกจากจะมีความรู้ทางพระวินัยแล้ว ก็จะต้องเป็นผู้มีคารวะธรรมในใจด้วย จึงจะเป็นสมณะที่สมบูรณ์ได้ คารวะเป็นธรรมที่สำคัญมากสำหรับพระภิกษุ เพราะนำมาซึ่งความเมตตา สามัคคี และความเจริญมาสู่หมู่คณะ สังคมไหนถ้าขาดคารวะธรรม สังคมนั้นก็จะพบแต่ความวุ่นวายและเสื่อมถอย ผู้พร้อมจะออกบวชสำหรับผมไม่ใช่ผู้ที่มีความรู้ดี แต่เป็นผู้ที่มีสัมมาคารวะ คารวะธรรมเป็นกำลังแห่งศรัทธา สามารถทำลายมานะในใจ ช่วยยกจิตใจให้สูง ไม่เที่ยวดูหมิ่นรังเกียจใครต่อใคร ซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญของการประพฤติปฏิบัติของเรา "
ทิดคนนั้นเมื่อได้ฟังคำตอบก็ซาบซึ้งมากยินดีที่จะบวชเป็นปะขาวจนกว่าหลวงพ่อชาจะอนุญาติให้บวชแม้ว่าจะให้เป็นปะขาวซักสิบปีก็ยินดี ต่อมาไม่นานท่านก็ได้รับอนุญาตให้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ และเป็นผู้มีความอ่อนน้อมมาก ซึ่งมีตัวอย่างเสมอว่าผู้บวชตอนอายุมากและมีความรู้มากมักว่ายากสอนยากไม่ค่อยจะฟังใคร
"แดนเคารพ"ในความหมายของหนองป่าพงจึงมิใช่แค่เขตวัด แต่หมายถึง ทุกๆสถานที่ทั้งในวัด นอกวัด หรือที่เที่ยวจาริกไป คือ"แดนเคารพ"ทั้งสิ้น เพราะแดนเคารพก็คือคารวะธรรมในใจนั่นเอง

 

ครูบาอาจารย์ต่างๆ ท่านได้น่ะ คือได้ความสงบเสียก่อน เห็นความสงบเสียก่อน จิตพอสงบเข้าๆ มันก็รวมได้ เห็นแสงสว่างได้ มันจะเห็นนิมิตนั่น นิมิตนี่ล่ะ นั่นล่ะ...จิตไม่ออกจากนั่นล่ะ หมุนใคร่ครวญอยู่นั่น มันเกิดอย่างนั้น เท่าที่ครูบาอาจารย์หลายๆ องค์ท่านเคยเป็นมา อย่างหลวงปู่ชอบนี่ เดินไปนี่ ทั้งวันก็อยู่ในสมาธิได้ จิตสงบอยู่อย่างนั้น เอาพุทโธอยู่อย่างนั้น เดินไปๆ เหยียบดินก็คล้ายกับว่าเดินอยู่บนอากาศ ถ้าจิตฟุ้งซ่านรำคาญก็จะเป็นเหมือนเอาไฟมาเผาหัวใจอยู่นั่น จะไฟอะไรก็ไฟราคะ โทสะ โมหะนั่นล่ะที่เผาอยู่นั่น จะไฟอะไรอีก...อันนี้ล่ะก่อกวนและปิดบังธรรมะของพระพุทธเจ้า ทิฐิมานะก็อีกตัวหนึ่ง ยกตัวเองอยู่นั่น แต่เห็นคนอื่นชั่วไปหมด แล้วอรรถธรรมของพระพุทธเจ้าจะโผล่ขึ้นได้ยังไง เพราะมันติดอยู่ จิตมันไม่สะอาด ให้ชำระจิตตนเองให้สะอาด โอ๊ย...กว่าจิตมันจะรวมได้ มันเป็นสัปปายะหมดล่ะ วางจิตลงเป็นผ้าเช็ดเท้าหรือเป็นดินโน่นแล้วอรรถธรรมของพระพุทธเจ้าจะโผล่ขึ้นมาให้เห็นเอง

หลวงปู่ลี กุสลธโร