อภิชาติบุตรหรือเด็กมีบุญมาเกิดทำไมถึงต้องเลี้ยงยากค่ะ

สงสัยมาเด็กที่มีบุญมาเกิดทำไมถึงเลี้ยงยากเลี้ยงลำบาก งอแง ป่วยบ่อย ด้วยค่ะ เคยอ่านบทความเกี่ยวกับอภิชาติบุตรในเว็บนี้แต่จำไม่ค่อยได้ จำได้แต่ว่ามักเลี้ยงยากและก่อนเกิดมารดาต้องเคยเสียลูกคนก่อนมา คำถามคือทำไมหละค่ะ? แล้วเด็กที่เลี้ยงง๊ายง่ายนี่แปลว่าเป็นเด็กธรรมดาหรือค่ะ

ขอบคุณค่ะ

 

ทุกคนมีบุญหมดและคับถึงได้มาเกิด คนหมดบุญไม่มาเกิดหรอกคับ ส่วนเลี้ยงยากหรือเลี้ยงง่ายน่าจะเกี่ยวกับ เวรกรรมมากกว่าครับ ถ้าเค้าเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคุณก็เลี้ยงยาก ถ้าเค้ามาเพื่อตอบแทนคุณก็เลี้ยงง่าย เป็นเรื่องของกรรมนั้นละครับ

 

โรคกรรมเก่า เคยก่อสร้างกรรมอะไรไว้กับพ่อแม่ เมื่อตัวเองมีลูกขึ้นมาก็เตรียมรับผลกรรมเหมือนที่ตัวเองเคยก่อไว้

 

ถ้าขอมาโดนตีแล้วจะป่วย

 

ขอตอบว่า ไม่เสมอไปค่ะ หนูเป็นทุกอย่างแบบพี่พูดเลยค่ะ แต่ตรงกันข้ามมาก
แม่บอกก่อนหนูเกิดแม่แท้งลูกผู้ชายคนนึง(เข้าใจว่าเสียลูกคนแบบที่พี่พูด) หนูเกิด วันพระ ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 8 ด้วย เวลาเจอญาติห่างๆที่นานๆเจอกันเขาจะถามแม่ตลอดว่า นี่หรอ ไอ้ตัวเล็กที่ร้องไห้เก่งๆตอนนั้น (แม่บอกว่าร้องทั้งวี่ทั้งวันไม่เป็นอันได้ทำอะไร จนต้องปล่อยไว้อย่างนั้นไม่ปลอบเลย) เรื่องป่วยเรื่องเจ็บ แม่บอกว่าพ่อทำหนูตกน้ำเกือบตาย จนพ่อคิดว่าตายและแบกหนูวิ่ง จนหนูสำลักน้ำออก และป่วยเข้ารพ.บ่อยมากจนถึงปัจจุบัน .....
แต่ตอนเด็กก็ทำบาปไว้เยอะเหมือนกัน ชอบจับสัตว์มาเลี้ยง มาฆ่ากิน จนวันนึงพ่อไปทำงาน กทม.หนูร้องไห้คิดถึงพ่อลั่นบ้าน(อีกแล้ว)แม่เลยบอกว่า เห็นมั้ยเพราะหนูไปพรากลูกนกลูกไก่มาเลี้ยง หนูเลยต้องพรากจากพ่อ เท่านั้นแหล่ะ วางหนังสติ๊ก ศึกษาตำราธรรมะตอนป.6 เคร่งในศีลธรรม แต่หลังจากม.3 กรรมก็ตามทัน..... บอกตรงๆว่า รู้สึกเดียวดายมาก แม่ให้อยู่แต่ในบ้านเหมือนโดนขัง และอีกหลายๆอย่างที่หนูรู้สึกว่าหนูเกิดมาอาภัพมากค่ะ เรื่องดวงชะตาไม่ว่าหมอดูคนไหนก็บอกชะตาไม่ดี มีคนทักว่าไม่ดีบ่อยๆ ดูดวงในเว็ปต่างๆก็ไม่เคยมีครั้งไหนว่าชีวิตหนูจะดีเลยค่ะ เจอคนรอบข้างไม่ค่อยเป็นมิตร รู้สึกมีชีวิตที่ซวย เหมือนเกิดมาไม่ใช่ผู้รับบุญ แต่มาใช้กรรมมากกว่า แต่โชคดีหน่อยที่เป็นมนุษย์ถึงจะอัปลักษณ์มาก แต่ก็ไม่พิการ(ไม่รู้แบบไหนแย่กว่ากัน อิอิ) ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปตลอด จนบางทีก็คิดว่า อยากจะตายหนีปัญหาที่ชาตินี้คงหนีไม่พ้นเลยล่ะ มันรันทดค่ะ!!!

 

ดูพระพุทธเจ้าเป็นตัวอย่างได้เลยครับ เจ้าชายสิทธัตถะตอนเล็กจะซนมากหรือไม่อันนี้ผมไม่รู้ แต่เรื่องเลี้ยงยากคิดว่าไม่น่าใช่นะครับ เจ้าชายสิทธัตถะน่าจะเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายอยู่ แต่แม้บิดาของท่าน(พระเจ้าสุทโธทนะ)ยังก้มกราบลูกของตนหลายครั้ง และพราหมณ์ท่านหนึ่งซึ่งเป็นพราหมณ์ที่มีฤทธิ์และยิ่งใหญ่กว่าพราหมณ์คนอื่นๆแม้แต่กษัตริย์ยังต้องเคารพท่าน พราหมณ์ท่านนี้ก็ยังก้มกราบเจ้าชายสิทธัตถะมิใช่เพราะยศฐาบรรดาศักดิ์ แต่เพราะการหยั่งรู้ว่าเจ้าชายสิทธัตถะเป็นผู้มีบุญมากและจะได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคต

จะเห็นได้ว่าเป็นมนุษย์เหมือนกันแต่บุญบารมี และความประเสริฐมีไม่เท่ากัน เอาให้เห็นภาพง่ายๆ คนจบ ป.โท จะให้ไปทำงานเป็นลูกน้องคนจบ ป.ตรี มันก็ใช่ที่ ผู้ที่อยู่สูงกว่าย่อมปกครองคนที่อยู่ต่ำกว่า พระมหากษัตริย์ปกครองประชาชน มีอำมาตย์ ข้าราชบริพารคอยรับพระบรมราชโองการสนองงานต่างๆ ในเมื่อลูกมีบุญบารมีมากกว่าพ่อแม่มันก็ยากที่พ่อแม่จะเลี้ยงได้โดยง่าย จึงมักมีการทำเคล็ด แก้เคล็ดกันต่างๆ กลับกันถ้าเจอผู้ที่มีบุญบารมีสูงกว่าเด็กมาเลี้ยงแทนเขาก็ย่อมจะเลี้ยงเด็กได้ง่ายกว่าพ่อแม่ แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครยกลูกให้คนอื่นง่ายๆ อันนี้ผมพูดในเชิงทฤษฎีเท่านั้น

ส่วนเรื่องที่ว่า เลี้ยงยากเลี้ยงลำบาก งอแง ป่วยบ่อย ก่อนเกิดมารดาต้องเคยเสียลูกคนก่อนมา อันนี้มันมีเค้าความจริงอยู่ แต่ถ้าจะฟันธงไปเลยก็คงยากที่จะฟันธงอะไรได้ เอาให้เป็นความเชื่อส่วนบุคคลไปละกันครับ(แต่ส่วนตัวผมว่าจริงครับ)

 

ถามว่าทำไม?

ถ้าบุญไม่เสมอหรือมีกุศลไม่เท่าเทียมในระดับเดียวกันก็ยากที่จะอยู่ร่วมกันโดยง่ายครับ คนบาปกะคนบุญ คนมีศีลกะคนทุศีล มันคนละขั้วกัน เพราะลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น พ่อแม่ไม่ดีจะให้ลูกดีวิเศษกว่าตนและนำพ่อแม่สู่ทางสว่างได้ เด็กคนนั้นต้องใช้พลังบุญบารมีมหาศาลทีเดียวทั้งของเก่าและไหนยังต้องสั่งสมของใหม่ในชาติปัจจุบันอีก สังขารของเด็กที่ถูกขอ(บนบานศาลกล่าว) หรือจะเป็นด้วยพลังบุญ(กรรมดี)ฝ่ายพ่อแม่รวมกัน(ในขณะจิตใดจิตหนึ่ง...แต่ไม่ต่อเนื่อง เช่น นึกคิดถึงสิ่งดีๆขณะนั้น นึกถึงการบุญงานกุศลในวาระโอกาสต่างๆ หรือแม้แต่การปฎิบัติบำเพ็ญภาวนา โดยไม่ใช่จริตนิสัยเดิมแท้ของพ่อแม่เพื่อให้ได้เด็กที่ดีมาเกิด พ่อแม่ย่อมทำทุกวิถีทาง) ทีนี้เมื่อเด็กอภิชาติบุตรเกิดมาแล้วมันจึงขาดสมดุลทำให้ธาตุขันธ์ของเด็กกำเริบเกิดการเจ็บไข้ได้ป่วยง่ายหรือเลี้ยงยากนั้นเอง โบราณจารย์ท่านจึงมีอุบายวิธีเพื่อให้เด็กรอดชีวิต เลี้ยงง่าย และพ่อแม่ไม่ถึงแก่ความวิบัต เช่น วิธียกเด็กถวายให้เป็นบุตรบุญทำของพระภิกษุสงฆ์ผู้ทรงคุณ หรือพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ที่ตนเคารพนับถือ หรือพ่อแม่ต้องไปปฎิบัติรักษาศีลเจริญภาวนาตามวาระโอกาสเหมาะสม จนกระทั้งเด็กมีอายุไขยเกิน 8 ขวบขึ้นไปแล้วถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี(เพราะเทวดาคุ้มครองรักษาเด็กที่เรียกว่าแม่ซื้อ จะหมดวาระลง เด็กถึงความเป็นผู้รู้เดียงสา มีกายสังขารอยู่บนโลกนี้ได้โดยสมบูรณ์แบบแล้ว...แต่ถ้าหาไม่โดยความเชื่อ แม่ซื้อหรือเทวดารักษาเด็กจะนำเด็กกลับคืนสู่ปรโลกตามแรงบุญแรงกรรมของตัวเด็กเอง)

 

สมัยผมเด็กๆ มีพระชื่อดังท่านนึง ให้พ่อแม่ผมไปฝากผมไว้กับพระ...กับ... เพราะพ่อแม่บุญไม่ถึง อย่างนี้ผมเป็นอภิชาติบุตรตามที่ จขกท. คิดหรือเปล่าครับ งั้นผมจะเล่าความเลี้ยงง่ายของผมให้ฟัง

สมัยก่อนผมเป็นเด็กค่อนข้างซนครับ เป็นไฮเปอร์ แต่แม่ไม่เคยให้กินยา จนมันหายเอง ถามว่างอแงไหม ไม่ค่อยร้องไห้ครับ ไม่ว่าจะวิ่งล้มหรือประตูหนีบ

ผมเป็นเด็กค่อนข้างง่ายๆครับ ชีวิตไม่ต้องมีอะไรมาก เกิดมาแล้วป่วยไข้จนนอนทำอะไรไม่ได้เนี่ย รู้สึก 2 ครั้งในชีวิต เป็นคนที่ไม่ค่อยมีโรคภัยครับ ปีละ 1 ครั้ง ผมว่ายังมากไป

แค่นี้ก็ขัดกับที่ จขกท. บอกทุกอย่างแล้วครับ