กลอนสะกิดใจ

สัพเพ สัตตา เสียงร้องขอ ชีวิตจิตหวั่นไหว
(tm-love)
เสียงห่ำหั่น เข่นฆ่า น่าสยอง

เสียงซวบซาบ ดาบคมเชือด เลือดไหลนอง

เสียงกรีดร้อง สะท้านจิต สะกิดใจ

เสียงสัพเพ สัตตา พาให้คิดว่าชีวิตนี้ มีค่า กว่าสิ่งไหน

อเวรา อย่ามีเวร อย่ามีภัย
ชีวิตใคร ใครก็หวง อย่าล่วงเกิน

ท่องสัพเพ สัตตา มาแต่ไหน ยังเข้าใจ ในเนื้อแท้ ้แค่ผิวเผิน

ยังฆ่าบ้าง กินบ้าง อย่างเพลิดเพลิน ยังใช้เงิน ซื้อชีวิต อนิจจา

สัตว์เกิดกาย มาใช้กรรม ที่ทำไว้ เป็นเป็ดไก่ กุ้งปลา ูและหมูหมา

ตามเหตุต้น ผลกรรม ที่ทำมา มิใช่ฟ้า ประทานมา ให้คนกิน

มีปัญญา แต่ไฉน จึงไม่คิด
มองชีวิต กลับเห็น เป็นทรัพย์สิน

เสียงกรีดร้อง ก่อนตาย ใครได้ยิน น้ำตาริน เมื่อถูกเฉือด เลือดกระเซ็น

พูดว่าเขา เกิดมา เป็นอาหาร เขาลนลาน หนีตาย ใครมองเห็น

เขาจนใจ พูดไม่ได ้เถียงไม่เป็น ช่างเลือดเย็น เข่นฆ่า ไม่ปราณี

มีพืชผัก มากมาย นับไม่ถ้วน ทุกกลิ่นรส สดใส หลายหลากสี

ธรรมชาติ วางไว้ อย่างดิบดี สัตว์วิ่งหนี พืชเต็มใจ ให้กินมัน

เพราะเรากิน เขาจึงฆ่า เอามาขาย เราสบาย แต่สัตว์โลก ต้องโศกศัลย์

ท่องสัพเพ สัตตา มาทุกวัน
เมตตากัน โปรดอย่าฆ่า และอย่ากิน



ประพันธ์โดย
คุณประวิทย์ ชัยศิริสัมพันธ์

 

ขออนุโมทนากับบทกลอนข้างบนค่ะ เคยจำว่าตัวเองเคยอ่านบทกลอนสำนวนหนึ่ง แล้วก็สะกิดใจจนเลิกกินเนื้อสัตว์ได้สำเร็จ พอจำได้เลือนรางดังนี้ค่ะ หากผิดพลาดบ้างต้องขออภัยผู้ประพันธ์นะคะ

 

ขออนุโมทนากับข้อความข้างต้นค่ะ
เคยจำบทกลอนที่มีผลสะกิดใจตัวเองได้สำเร็จดังนี้ค่ะ

มนุษย์เอยจะกลัวไย ต่อร่างไร้ซึ่งวิญญาณ
แตกดับมละลาญ ก็เรียกศพเสมอกัน
ตอนเป็นสิน่ากลัว จงดูตัวของเรานั่น
คือป่าช้าอนันต์ ศพหมื่นพันนำมาฝัง
ปากน้อยนี้หลุมศพ ที่กลืนกลบอสุภัง