บรรลุธรรมแล้วเป็นเช่นไร?!?

ผู้ที่บรรลุธรรมในขั้นใดขั้นหนึ่งแล้วมีลักษณะภายนอกเช่นไรมีสิ่งใดบ่งบอกบ้าง
เราพิจารณาจากส่วนใดบ้างว่าบุคคลนั้นบรรลุธรรมแล้ว
ในกระทู้นี้เปิดรับความคิดเห็นกันอย่างกว้างขวาง อิสระ
และเป็นไปอย่างเสรี เชิญ ถามตอบได้ตามอัธยาศรัยครับ...
สำหรับความเห็นโดยส่วนตัวของข้าพเจ้าเองนั้น..
ผู้ที่บรรลุธรรมในขั้นใดขั้นหนึ่งแล้วนั้นดูได้จาก..
จะเป็นผู้ที่มีจิตผ่องใสบริสุทธิ์เบาบางจากอาสวะกิเลสทั้งหลาย หากดำเนินชีวิตอยู่ในทางโลกก็จะมีการเป็นอยู่โดยเรียบง่าย
จิตถอดแล้วจากอารมแห่งการยึดถือวัตถุสิ่งของมีค่าใดๆ
ปล่อยวางจากอัตตาทั้งภายนอกและภายใน แม้แต่กายนี้ก็ไม่ยึดถือว่าของเราเป็นเพียงธาตุสมมุติ
จากเหตุปัจจัยให้มารวมตัวก่อเกิดเป็นตัวตน ถึงวาระก็แตกดับดับสลายไป
เหลือเพียงจิต ด้านกริยานั้นทั้งกาย วาจา และความคิด ดูเหลื่อมใสยิ่งนัก ท่านจะนิ่งสำรวมระวังมิให้อกุศลเข้าครอบงำ และกิจของท่านนั้นก็จะเป็นไปเพื่อ
ความสงบสุขและประโยชน์ของส่วนรวมเป็นหลัก ซึ่งความเห็นแก่ตัวนั้นไม่มีอยู่เลยในตัวท่าน เรียก.ว่าแต่ละจริยวัตรที่ท่านทำนั้นใครเห็นเป็นต้องศรัทธาอย่างไม่ลังเลเลย
หรือหากผู้บำเพ็ญท่านใดบรรลุธรรมอยู่ในขั้นเดียวกัน(มีภูมิธรรมระดับเดียวกันหรือไกล้เคียงกัน)ก็จะมองออกโดยง่าย
ว่าผู้นี้มีระดับปัญญาธรรมอยู่ในขั้นที่ใกล้เคียงหรือเท่ากับเรา..เป็นต้น
*อาสวะ กิเลส ตัณหา อวิชชาต่างๆ เป็นเครื่องวัดได้อย่างดีถึงระดับการบรรลุธรรม
(ในพระไตรปิฎกจะแบ่งไว้ชัดเจน ว่าอริยบุคคลขั้นใด
ต้องตัดกิเลสข้อใดบ้างถึงบรรลุในขั้นนั้นๆได้)
ยิ่งขัดเกลาตัดออกได้มากเพียงใดก็ใกล้ถึงธรรมสูงสุดได้เพียงนั้น
เป็นเสมือนด่านแต่ละขั้นที่เราผุ้บำเพ็ญทั้งหลายต้องก้าวผ่านไปให้ได้
**บัดนี้เราบรรลธรรมถึงขั้นไหนแล้ว** ลองถามตัวเองดูครับ
แสวงหาให้ถึงที่สุดแห่งธรรมกันเถิดเพื่อคว้าเอาสุขแท้อันยั่งยืนคือนิิพพาน.

สังโยชน์ 10 อย่าง เครื่องวัดระดับ *ตบะธรรม*
1. สักกายทิฏฐิ - มีความเห็นว่า ร่างกายนี้เป็นของเรา มีความยึดมั่น ถือมั่น ในระดับหนึ่ง
(ความยึดมั่นในตัวตนแห่งชีวิตกายสังขารที่วิญญาณจิตสถิตอาศัยอยู่นี้)

2. วิจิกิจฉา - มีความสงสัย ใน พระรัตนตรัย คือ พระพุทธ พระธรรมต่างๆ และพระอริยสงฆ์ (รวมถึงความลังเลสงสัยในศานาลัทธินิกายต่างๆอย่างนี้เป็นต้น)

3. สีลัพพตปรามาส - ความถือมั่น ศีล พรต โดยไม่ใช่ สักว่าทำตามๆ กันไปอย่าง งมงาย
มีความเห็นผิด ว่าจะบริสุทธิ์ หลุดพ้น ได้เพียงด้วยศีล และ วัตรปฏิบัิติเท่านั้น เป็นต้น
หรือ นำศีล และ พรตไปใช้ เพื่อเหตุผลอื่นอันไม่ใช่เพื่อเป็นปัจจัยแก่การสิ้นกิเลส
เช่น การถือศีล เพื่อเอาไว้ข่มคนอื่น เพื่ออวดตัว การถือศีล เพราะอยากได้ลาภสักการะ เป็นต้น
ซึ่งรวมถึง การหมด ความเชื่อถือ ในพิธีกรรมที่งมงายต่างๆ ด้วย
(ความงมงายในศิลพระวินัยข้อวัตรปฏิบัติต่างๆโดยขาดเหตุผล และไม่ทราบจุดหมายอันแท้จริง)

4. กามราคะ - มีความติดใจ ในกามคุณทั้งหลาย(รูปสมมุติแห่งชายและหญิง)

5. ปฏิฆะ -หรือโทษะ มีความกระทบ กระทั่ง ในใจ ต่ออารมณ์ที่ไม่ยินดี

6. รูปราคะ - มีความติดใจรูปธรรม ในวัตถุอันสวยงาม และ ยังติดใจอยู่ในรูปฌานอันปราณีต

7. อรูปราคะ - มีความติดใจใน อรูปฌาน หรือ ความพอใจ ในนามธรรม ทั้งหลาย

8. มานะ - คือตัวอัตตา มีความยึดมั่นถือมั่นในตัวตน หรือ คุณสมบัติ ของตน

9. อุทธัจจะ - มีความฟุ้งซ่านของจิตไปตามกระแสธรรมทั้งหลายอย่างไม่หยุดนิ่ง

10. อวิชชา - มีความไม่รอบรู้เข้าถึงมรรคอย่างแท้จริง

*พระโสดาบัน ละสังโยชน์ 3 ข้อต้นได้คือ หมดสักกายทิฏฐิ ,วิจิกิจฉา และ สีลัพพตปรามาส
*พระสกทาคามี ทำสังโยชน์ ข้อ 4 และ 5 คือ กามราคะ และ ปฏิฆะ ให้เบาบางลงด้วย
*พระอนาคามี ละสังโยชน์ 5 ข้อต้น ได้หมด ไม่ติดใน กามคุณ และ ความโกรธ ขุ่นเคืองใจ อีกแล้ว ละได้ขาดแล้ว
*พระอรหันต์ ละสังโยชน์ ทั้ง 10 ข้อ ได้เด็ดขาด โดยสิ้นเชิง
โมทนาธรรมครับ....
(อินทรปัญญาสกุล พรหมธรรมสัจกุล)​

 

ก็คงเหมือนไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้ ทำจิตไม่ถึงขั้นก็ไม่รู้หรอกว่าอารมณ์แต่ละชั้น เป็นอย่างไร?

 

แนวคิดของเจ้าของกระทู้ สุ่มเสี่ยงต่อการยึดเป็นมิจฉาทิฏฐิ

มาฟังพระอริยเจ้าเฉลยคำตอบกันดีกว่า...


"หวนคิดขึ้นมาได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งหนึ่ง ครั้งนั้นสามเณร ๒ รูป เสร็จจากการศึกษาพระปริยัติธรรมแล้ว นั่งพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้หน้ากุฏิ ถกเถียงกันอยู่ถึงคุณแห่งพระอรหันต์ที่ศึกษามาจากห้องเรียน
สามเณรใหญ่ชี้แจงว่า "พระอรหันต์นั้นละกิเลสได้หมดสิ้นแล้ว ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ไม่ยุ่งเกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น หมดความยึดมั่นถือมั่นโดยสิ้นเชิง"
สามเณรน้อยเถียงทันที "พระอรหันต์ของหลวงพี่ช่างน่าเวทนานัก เหมือนเสาต้นหนึ่ง ก้อนหินก้อนหนึ่ง จะเกิดน้ำท่วมไฟไหม้ก็ไม่รู้อะไรเลย คงจะต้องตายเสียเปล่า และยังเป็นบุคคลที่ไร้ประโยชน์สิ้นเชิง"
ขณะที่วิวาทะกำลังดำเนินไปอย่างผิดเป้าหมาย ก็มีเสียงกระแอมดังขึ้นจากในกุฏิ สามเณรทั้ง ๒ จึงสามัคคีกันหลบหนีไป
ครั้นข้อถกเถียงนี้ล่วงรู้ถึงหลวงปู่ ท่านก็บอกว่า "แม้จะเป็นการถกเถียงเอาชนะกันแต่ก็เป็นการตั้งข้อสังเกตที่น่าพินิจพิจารณา"
แล้วหลวงปู่อธิบายว่า
"จิตเป็นสภาพรู้อารมณ์ ตราบใดที่มีจิต การรับรู้อารมณ์ก็ย่อมมีเป็นธรรมดา โดยไม่ต้องสงสัย ดังนั้นบุคคลธรรมดารับรู้อารมณ์อย่างไร พระอรหันต์ก็ย่อมจะต้องรับรู้อารมณ์อย่างนั้น และการรับรู้อารมณ์ของท่านน่าจะเป็นไปด้วยดี ยิ่งเสียกว่าคนธรรมดาสามัญด้วยซ้ำ เพราะจิตของท่านไม่มีเมฆหมอกคือกิเลสปกคลุมอยู่ อันจะทำให้ความสามารถรับรู้อารมณ์ลดลง"
ดังนี้ การกล่าวหาว่าพระอรหันต์ไม่รับรู้อะไร ไม่ยุ่งไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้น จึงไม่ถูกต้องอย่างแน่นอน
ส่วนการที่ท่านหมดความยึดมั่นถือมั่นโดยสิ้นเชิงนั้น ย่อมหมายความว่าแม้กระทั่งความไม่ยึดมั่นในสิ่งหนึ่งสิ่งใดก็ย่อมไม่มีแก่ท่าน
กล่าวคือ ท่านหมดทั้งความยึดมั่นถือมั่น และความไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่มีทั้งความพอใจในสิ่งใด ทั้งความรังเกียจในสิ่งใด ดังนี้จึงจะเรียกว่า "โดยสิ้นเชิง" ได้
จิตของท่านจึงลอยเด่นเหนือความดึงดูดและผลักดันต่อสรรพสิ่งเป็นอิสระชั่วนิรันดร
หลวงปู่ได้ชี้แนวทางพิจารณาว่า
"อย่าพยายามทึกทักเอาเองตามความรู้สึกของตนว่า พระอริยบุคคลไม่ว่าในลำดับใด เป็นบุคคลที่มีอะไรผิดแปลกไปจากคนธรรมดาสามัญ ท่านก็มีอะไรทุกอย่างเหมือนๆ กับคนธรรมดาสามัญ ทั้งร่างกายและจิตใจ
หรือถ้าจะว่าให้ถูก ท่านเสียอีกเป็นธรรมดาสามัญ ปุถุชนต่างหากที่มีอะไรผิดธรรมดาวิปริตไปด้วยการปรุงของกิเลสตัณหาอันเป็นเหตุแห่งทุกข์
พระอรหันต์ท่านเป็นปกติธรรมดา พ้นจากการปรุงแต่ง จึงอยู่อย่างไม่มีทุกข์
พระอริยบุคคลที่รองๆ ลงมา ก็มีการดำรงอยู่อย่างมีทุกข์มากขึ้นตามลำดับ และกำลังดำเนินไปสู่การดำรงอยู่อย่างไม่มีทุกข์ต่อไป
ก็แล การดำรงอยู่อย่างไม่มีทุกข์นี้ ย่อมเป็นยอดปรารถนาของสัตว์โลกทั้งมวล
สรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่าที่วิ่งเต้นดิ้นรนอยู่ด้วยประการต่างๆทุกวันเวลานี้ ก็ล้วนแต่เพื่อจุดประสงค์ที่จะระงับดับทุกข์ของตนๆ อย่างเดียวเท่านั้น มิได้เป็นไปเพื่อประการอื่นใดเลยแม้แต่น้อย เมื่อหิวก็เสาะแสวงหาอาหาร เมื่อเกิดโรคภัยก็วิ่งหายารักษาโรค เป็นต้น" - หลวงปู่ดูลย์

 

โมทนาธรรม ท่าน อินทรบุตร สุขสวัสดีในธรรมน่ะท่าน​

 

(ระดับปัญญาธรรมย่อมจำแนกมนุษย์ให้แตกต่างกัน)​

 

อ้างพระไตรปิฎกแล้วหรือท่าน

 

เจริญสุขน่ะท่าน OPUS_1 ขาดตกบกพร่องประการใด รบกวนชี้แนะด้วยครับ ​

 

ตัดหมดทุกอย่าง สุดท้ายแล้ว ก็ไม่มี
คนเราที่เดินในสายธรรมนั้นส่วนมากล้วนเดินอ้อมกันอยู่
เช่นท่านที่อยากได้บุญบารมีเยอะๆ หรืออยากได้อภิญญา ตาทิพย์ หูทิพย์ หรืออื่นๆที่เป็นทิพย์ ก็จะพยายามทำบุญบารมี ฝึกตามวิธีต่างๆเพื่อให้ได้มา
ทิพย์คืออะไร ทิพย์ แปลว่าไม่มี ทิพย์แปลว่าสมมุติ ท่านกำลังทำสิ่งที่มันไม่มีให้มี แล้วก็สมมุติไปต่างๆไม่จบสิ้น ลองมองอีกมุมถ้าเรารู้ว่ามันไม่มีเราก็ทำให้ไม่มีสิ

เราพิจารณาไปในอารมณ์ของฌานต่างๆที่เข้าไปถึง ล้วนไม่มีอะไร ไม่มีลมหายใจ ไม่มีความรู้สึกนึกคิดไม่มีแม้แต่ความทรงจำใดๆสุดท้ายเราก็ต้องทิ้งไปทุกอย่าง ในความไม่มีนั้นไม่มีขอบเขตประมาณ ไม่มีวันหมด เพราะไม่มี

สาธุ

 

เชิญตามสบายท่าน ไม่เห็นต้องชี้แนะและเอื้อนเอ่ยใดๆ​

 

ก็คงจะเหมือนกับที่ลัทธิอนุตตรธรรมเขาสอนล่ะม้าง.....
จขกท....เป็นสาวกลัทธินี้อยากจะสอนอะไรต่อล่ะครับ............

 

เขาสอนว่ากลับไปบ้านเดิมนิพพานพอไปอยู่ได้สักพักก็ต้องโดนเนรเทศลงมาเกิดใหม่อีกครับ ผมละงงจริง​

 

อุ๊บ....ขอโทษนะครับผมลืมเขียนภาษาลิเก แต่ผู้น้อยก็ยินดีร่วมสนทนานะครับ

อยากรู้ว่าลัทธิอนุตตรธรรมที่ จขกท เป็นสาวกเขาสอนนิพพานยังไงก็ดูได้นะครับ

อนุตตรธรรมกับความจริงที่จำเป็นต้องรู้
http://palungjit.org/threads/อนุตตรธรรม-กับความจริงที่จำเป็นต้องรู้.354445/


เซี่ย เซี่ย เทียนเอินซือเต๋อ

 

แสดงธรรมได้พิศดารน่านับถือๆ
อนุโมทนาครับผม​

 

พุทธศานาทางตรงและบำเพ็ญวิถีแห่งพุทธมาโดยตลอดขอรับ...
(ยังติดใจในบททดสอบที่ข้าพเจ้าจำแลงไปถามเหรอครับขออภัยไว้ด้วยขอรับ)​

 

มาร่วมดำรงพระพุทธศานาด้วยการปฏิบัติ เรียนรู้ ถามตอบ ชี้แนะ ธรรมะสัจธรรมเพื่อสุขอันยั่งยืนแท้จริงกันครับ..ทุกท่าน
ยังไงก็ตามอัทธยาศรัยเลยครับ ทั้งในกระทู้ นอกกระทู้ หรือสื่อแห่งธรรมทั้งหลายอันเป็นทางแห่งสัจธรรมครับ​

 

บรรลุธรรมถึงพระอนาคามี จิตมีลักษณะเช่นไร?
1) ถ้าจิตของบรรดาท่านพุทธบริษัทเข้าสู่ พระอนาคามิมรรค จิตฝ่ายอกุศลทั้งหลายจะค่อยหมดไป จิตจะทรงอยู่ในกุศลความดีทั้งหลายและมีพลังอุเบกขา
มีความเบื่อหน่ายในเรื่องระหว่างเพศ มีความสลดใจ ไม่คิดข้องเกี่ยวในเรื่องกาม
ถ้าหากว่าจิตของเราไม่พอใจในศีล 5 มีความพอใจในศีล 8 แล้วก็มีความมั่นคงในศีล 8 อย่างนี้ท่านถือว่าเริ่มเข้า อนาคามิมรรค เรียกว่า เดินทางเข้าหาพระอนาคามีแล้ว
ต่อไปถ้าจิตมีความเบื่อหน่ายในระหว่างเพศ คือ ถ้าหมดความรู้สึกในเรื่องนี้มีอุเบกขาแทนที่ ก็ถือว่าเป็น พระอนาคามิมรรค
และต่อมาถ้าจิตลดจากความโกรธ ความไม่พอใจ ปฏิฆะ ก็คืออารมณ์กระทบกระทั่งใจนิดๆ หน่อย ความไม่พอใจ
จิตที่คิดประทุษร้ายผู้อื่นสัตว์อื่น หากตัดตัว ปฏิฆะนี้ได้โดยสมบูรณ์
ถือว่าเป็น พระอนาคามิผล โดยบริบูรณ์แล้ว
รวมความว่าจากพระสกิทาคามีแล้วเป็นพระอนาคามี ก็คือ
- สังเกตไว้ว่าใจเราพอใจในศีล 8 ได้ครบถ้วนจริงแล้ว
- จิตตัดอารมณ์ในกามารมณ์ได้เด็ดขาด ไม่มีความรู้สึกใคร่อยาก
- ตัดความโกรธความพยาบาทได้เด็ดขาด
อย่างนี้ถือเป็น พระอนาคามีผล ได้อย่างภาคภูมิ
โมทนาธรรมครับผม​

 

มีชีวิตใช้ชีวิตเหมือนปุถุชนทั่วไปในภายนอกแล้วแต่จริตของท่าน...แต่ภายในจิตใจแล้วนิ่งสงบ..วางเฉยได้กับทุกสิ่ง (แล้วแต่ลำดับขั้นการตัดสังโยชน์ได้) เพราะฉนั้นบางครั้งเราจะดูไม่ออกเลยว่าใครสำเร็จถึงขั้นไหนแล้ว...เพราะพระพุทธองค์เคยตรัสว่า...คนที่ไม่มีกิเลสบางครั้งก็ด็เหมือนคนมีกิเลส...แต่บางคนมีกิเลสหนาแน่น..กลับดูเหมือนไม่มีกิเลส...สรุปได้ง่าย ๆคือดูยาก...สังเกตุยาก...มันเป็นของที่รู้ได้เฉพาะตน...สังเกตุได้จากคำว่า ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา ตามความหมายของผมแล้วนะ(ส่วนตัว) พระพุทธเจ้าเป็นพระอรหันต์ การที่เราจะเห็นอรหันต์ได้ เราต้องอยู่ในขั้นอรหันต์เหมือนกัน...นั้นถึงจะเรียกได้ว่าเห็นตถาคต...ส่วนบุคคลธรรมดาที่กำลังศึกษาธรรมะกันอยู่นั้น ผมขอเรียกว่า ผู้เข้าถึงกระแสแห่งธรรม...แต่ยังไม่ใช่เห็นธรรม เพราะการเห็นธรรมนั้นอย่างน้อย เราท่านทั้งหลายนั้นจะต้องได้โสดาบันเป็นอย่างต่ำ...ผมเองก็เคยหลงผิดมาตั้งนาน คิดว่าตัวดี ตัวเด่น แต่พอคิดข้อธรรมได้อย่างนี้แล้ว กลับมามองดูตัว แสดงว่าผมยังไปไม่ถึงไหนเลย....สวัสดี

 

เราพิจารณาครั้งใดถึงพระกรุณาธิคุณขององค์สมเด็จพระสัมมาฯครั้งใดเเล้ว
ก็ถามตัวเองว่าทำไม เราจึงอวดดื้อถือดีไม่น้อมรับพระเมตตาที่ท่านทุ่มเทให้สรรพสัตว์
รวมทั้งเทวดาเเละมนุษย์ เราเห็นคุณค่า
สิ่งรอบกายเเละยินดีจะเเบกติดตัวข้ามชาติไป
ด้วยใช่ไหมเนี่ย จึงเสียดายวางไม่ลง สมบัติระดับกษัตริย์พระองค์ยังมองไม่ไร้ค่าเมื่อ

 

คิดอะไรมาก พยายามเดินตามคำสอนเเบบง่ายๆ เเค่เพียรเรื่องศีล ทาน ภาวนาไปเรื่อยๆ
เมื่อบารมีเต็มมันคงมีการสลัดทิ้งของมันเอง พยายามพาตัวเองให้ หยุดคิด หยุดห่วง. หยุดหา หยุดกอบ
หยุดโกย (หยุดเป็นสัตว์เศรษฐกิจให้ได้มากที่สุด)

 

ขอถาม.....การบรรลุธรรมกับการปฏิบัติจนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างของแนวทางปฏิบัตินั้น แตกต่างกันอย่างไร เพราผมเจอบุคคลที่สามารถตอบคำถามการปฏิบัติ(โดยไม่ใช้ภาษาพระหรือหนังสือเล่มใด เพราะไม่เคยอ่าน แต่เกิดจากการปฏิบัติแล้วรู้ด้วยตนเอง) กับพวกที่รู้ธรรมหรือบรรลุธรรมแล้วนั้น สามารถแนะนำการปฏิบัติได้หรือไม่ โดยไม่ต้องอ้างพระรูปใด คำสอนของใคร หรือหนังสือเล่มไหน พระไตรปิฎกเล่มใด ...ช่วยตอบด้วย