ประสบการณ์ความกลัวที่แก้ไม่หาย

เมื่อุ6ปีก่อนดิฉันได้เข้าไปเรียนที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง ในวันเเรกก็หลับสบายไม่มีอะไรแต่ก็ต้องพบเจอเหตุการณ์อย่างหนึ่งในคืนที่ 2 ซึ่งอธิบายไม่ถูกว่่าคืออะไร ในคืนนั้นเองดิฉันนอนหลับอยู่แล้วเกิดตื่นขึ้นมากลางดึก ทุกอย่างมืดและเงียบมากดิฉันได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมาอยู่รอบๆ แต่ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดู ในใจก็กลัวจนแทบจะทนไม่ใหว ที่หอนั้นพัดลมเป็นพัดลมติดเพดานตัวเล็กๆซึ่งพัดแทบจะไม่โดนดิฉันเลยเพราะดิฉันนอนเตียงข้างล่างเตียงเป็นเตียง2ชั้น ในขณะที่ได้ยินเสียงคนเดินอยู๋นั้น ดิฉันรู็สึกกลัวมากแต่ก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดูในขณะนั้นดิฉันนอนหงายอยู่ก็รู้สกว่ามีลมหายใจอุ่นๆ ไม่มีกลิ่นมาประทะใบหน้าเบาๆยิ่งทำไห้ดิฉันกลัวยิ่งกว่าเดิมเกือบ10เท่าแต่ก็ยังคงไม่กล้าลืมตาจากนั้นดิฉันก็ขยับนอนตะแคงก็รู้สึกว่าหมอนข้างๆมันยุบลงไปเหมือนมีคนมานอน ดิฉันก็พยายามคิดในแง่ดีว่าเพื่อนหรือเปล่าแต่ความรู้สึกกลัวก็ยังอยู่ไม่จางหายดิฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู๋ลืมตาขึ้นมาดู ปรากดว่าไม่มีอะไรไม่เห็นไครทั้งสิ้นหลังจากนั้น....วิ่งไปหาเพื่อนที่นอนอยู๋เตียงตรงข้ามแล้วก็อยู่อย่างนั้นจนถึงเช้าหลังจาวันนั้นเป็นต้นมาในทุกๆวันดิฉันต้องพบเจอกับประตูที่เปิดปิดเองทั้งคืนแม้ลมจะไม่พัดเลยซักนิดดิฉันตื่นมาทีไรก็จะเห็นประตูเปิดปิดเองทุกครั้งจนพักหลังเริ่มที่จะชิน จึงย้ายที่นอนไปนอนเตียงบนอีกฝั่งนึงกับเพื่อน ดิฉันจึงหลับสบายไม่มีอะไรแต่เพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆดิฉันมักจะพบเรื่องราวแปลกๆอย่างเช่น นอนหลับอยู่แล้วตื่นขึ้นมาแล้วหันไปเ็ห็นตัวเองนอนอยู๋บ้างหรือเหนอะไรที่ไม่ควรจะเห็นบ้างประสบที่นั่น3ปีทำไห้ดิฉันไม่กล้าแม้จะหลับตาสมาธิ ไม่กล้าอยู่ที่มืดคนเดียวเพราะจะรู้สึกว่าไม่ได้อยู๋คนเดียวทุกครั้ง รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองอยู่อาจเกิดจากจิตปรุงแต่งหรืออะไรก็ตามแต่ความกลัวของดิฉันมันไม่เคยหายไปเลยยกเว้นแต่จะต้องเจอสถานะกานบังคับจึงจะฮึดขึ้นมาเเละไม่รู้สึกกลัว
นั่นเอง...จะมีวิธีแก้บ้างใหมค่ะ :boo::boo::boo:

 

แหะๆ ถ้าเป็นข้าพเจ้า ก็คงหาพระที่เคารพนับถือมาห้อยคอซักองค์อ่ะค่ะ พออุ่นใจ ทำบุญทำทานอุทิศส่วนกุศลให้เค้าเรื่อยๆ ตลอดๆ บอกเค้าขอให้เค้ารับบุญที่เราทำให้ เมื่อเค้าได้รับบุญกุศลแล้วเค้าก็จะสบายขึ้น ไปจุติในภพภูมิที่สูงขึ้นดีกว่าเดิม คนเราถ้าไม่ได้ทำบุญทำกรรมร่วมกันมา ก็ไม่ได้มาเจอกันหรอกค่ะ เราทำบุญได้ เค้าทำไม่ได้ น่าสงสารค่ะ เค้าอาจเป็นญาติ พ่อแม่ หรือคนที่เกี่ยวข้องกับเรามาก่อน ก็ช่วยๆสงเคราะห์กันไปค่ะ ยังไงก็เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายเหมือนกัน ใช้หลักเมตตาธรรม ค้ำจุนโลกค่ะ สู้ๆนะคะ^^ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^

 

เป็นกำลังใจให้ครับ..

 

ถ้ากลัวมากก็ลืมตาทำสมาธิก็ได้ครับ ทำไปเรื่อยๆเดี๋ยวจะหายกลัวเองครับ
อีกอย่างพยายามจดจำแสงสว่างไว้มากๆครับ ถ้าทำสมาธิแล้วรู้สึกสว่างก็จะหายกลัวเอง
ในข้อนี้เป็นอาโลกสัญญานะครับ "ระลึกให้สว่างเหมือนกลางวัน"

 

ขอบคุณค่ะช่วงนี้ก็พยายามอยู่แต่ไม่รู้จะสำเร็จหรือเปล่า :boo:

 

ความกลัวนี้ มันมาแต่ไหน น้อ...
ได้มาแต่เด็ก หรือติดตามตัวมาแต่เกิด น้อ...
ภพอื่น ชาติอื่น สถานะอื่น เราก็กลัวมา อย่างนี้ไหม น้อ....

 

แผ่เมตตาให้กับเขาครับ คุณเป็นคนมีบุญนะครับ