ปริศนาธรรม..ลองแก้กันดูครับ

ผมมีปริศนาธรรมมาให้ท่านผู้รู้ช่วยตอบครับ​

(b-ng)

กินเท่าไรไม่หายอยาก นอนมากไม่รู้จักตื่น รักผู้อื่นยิ่งกว่าตัว ของควรกลัวกลับไปกล้า ของสั้นสำคัญว่าของยาว ปอกมะพร้าวใช้ปากกัด อุ้มลูกอ่อนกอดรัดไว้ไม่วาง หลงทางแล้วไม่ไต่ถาม หนีจระเข้ไพล่ไปลงน้ำ ถูกจองจำกลับยินดี สู้ไพรีไม่หาอาวุธ ใครไม่หยุดไม่ถึงพระ......

ช่วยๆกันหน่อยนะครับ​

 

prarahu

คิดไม่ออก

 

น่า...คิดหน่อยน่า.......นะๆๆๆ

 

เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...ขอเดาแล้วกันครับ ตอบตามความเห็นตัวเอง

กินเท่าไรไม่หายอยาก =กิเลส?
นอนมากไม่รู้จักตื่น = จมปลักอยู่ในอวิชชา? หรือผู้ไม่สนใจทางธรรม?
รักผู้อื่นยิ่งกว่าตัว = ศรัทธา?
ของควรกลัวกลับไปกล้า = บาป?
ของสั้นสำคัญว่าของยาว = ชีวิต?
อุ้มลูกอ่อนกอดรัดไว้ไม่วาง = กรรม? ความยึดมั่นถือมั่น?
หลงทางแล้วไม่ไต่ถาม = ทิฐิ?
หนีจระเข้ไพล่ไปลงน้ำ =ไม่รู้ดีรู้ชั่ว? หลงผิด?
ถูกจองจำกลับยินดี =วัฏสงสาร?
สู้ไพรีไม่หาอาวุธ = ไม่มี ศีล สมาธิ ปัญญา?
ใครไม่หยุดไม่ถึงพระ =อวิชชา?

ใครรู้คำตอบก็เฉลยชี้แนะด้วยนะครับ ความรู้ผมยังน้อย ถ้ามีอะไรผิดไปผมต้องขออภัยด้วยครับ
(b-ng)

 

เห็นด้วยกับคำตอบของคุณ star platinum ค่ะ

 

กินเท่าไรไม่หายอยาก = ขนม
นอนมากไม่รู้จักตื่น = ขี้เกียจจัง
ของควรกลัวกลับไปกล้า = พิสูจน์บ้านผีสิง
อุ้มลูกอ่อนกอดรัดไว้ไม่วาง = แม่นาค
หลงทางแล้วไม่ไต่ถาม = คนตาบอดเป็นใบ้เดินเที่ยว
หนีจระเข้ไพล่ไปลงน้ำ = จระเข้มันมาทางบก


ไม่อยากเล่นเยอะ กัวนรกกินกบาล

 

เห็นว่ามีปริศนาอยู่12ประการ ก็เลยขอเดาว่า...น่าจะเป็นปฏิจจสมุปบาท 12 เหตุแห่งทุกข์ รึเปล่าคะ
วงจรของปฏิจจสมุปบาทได้แก่ อวิชชา สังขาร วิญญาณ นามรูป สฬายตนะ ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปาทาน ภพ ชาติ และชรามรณะ

ฮะๆๆๆได้แต่เดาๆค่ะ แต่ก็ยังไม่สามารถเทียบเคียงได้แจ้งแทงตลอด
ว่าปริศนาวรรคใดตรงกับหลักธรรมปฏิจจสมุปบาทข้อใดบ้างใน12ข้อ
งั้นก็...คงจะเดาผิดซะแล้วค่ะ

 

เฉลยก็ได้ครับ อิๆๆ...แต่ที่เพื่อนๆตอบมาก็ถูกนะครับ ยังไงๆก็ขอบคุณนะครับที่ร่วมสนุกกัน แล้ววันหลังจาหามาให้คิดกันอีก.....

เอาละ มาเฉลยกันดีกว่าครับ


๑.กินเท่าไรไม่หายอยาก ได้แก่กามคุณ คือรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมมารมณ์อันเป็นอาหารที่เราเสพและบริโภคเข้ามาทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ จะเห็นว่าเราบริโภคเท่าไรก็ตามก็ไม่อิ่มเสียที กามคุณนี้มีโทษมากหากไม่พิจารณาในการบริโภคให้ดี ไม่ควบคุมประตูทั้ง ๖ ให้ดี แล้วจะทำให้เกิดโทษแก่ผู้ไม่สำรวมระวัง....


๒.นอนมากไม่รู้จักตื่น ได้แก่ มิจฉาทิฎฐิ คือความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรมผู้ใดมีความเห็นผิดแล้วเปรียบเสมือนคนนอนหลับไม่รู้จักตื่นเสียที่ ก็เลยทำให้ไม่เห็นแสงสว่างแห่งธรรม


๓.รักผู้อื่นยิ่งกว่าตัว ความรักที่มีให้กับภรรยาบุตรหรือคนรักอื่นๆทำให้เราอาจลืมรักตัวเองจนไม่ได้ทำสาระแก่นสารสำหรับชีวิตของตนเองมัวแต่ไปพะวักพะวงอยู่กับคนรักอื่นๆกลัวเขาจะเป็นทุกข์อย่างนั้นอย่างนี้ หันกลับมารักตัวเองด้วยการสร้างคุณงามความดีเสียแต่วันนี้เถอะ


๔.ของควรกลัวกลับไปกล้า บาปอกุศลเป็นสิ่งที่น่ากลัวแต่คนเราทุกวันนี้กล้าในการที่จะกระทำลงไปโดยไม่มีหิริ โอตตัปปะ หันกลับมาละอายชั่วกลัวบาปกันเถิด อย่าไปกล้าหาญกับการทำชั่วทำบาปกันอยู่เลย


๕.ของสั้นสำคัญว่าของยาว อายุ หรือวัยของคนเราไม่ยืนยาวเลยซ้ำยังดูแลรักษาลำบากเหลือเกินสำหรับสังขารที่เป็นรังของโรคนี้ เพราะฉะนั้นอย่าประมาทมัวเมาในวัยของเราว่ายังเป็นหนุ่มเป็นสาวอยู่แล้วไม่รีบสร้างความดี ชีวิตของเราสั้นนักอย่าไปคิดว่ามันนาน ๕๐ปี ๖๐ปี มันนิดเดียวเมื่อเทียบกับอายุของเทวดา อย่ามัวเพลิดเพลินกับโลกียสมบัติอยู่เลย ไม่นานเราก็ต้องจากมันไป ให้รีบเร่งสร้างอริยสมบัติกันเถิด


๖.ปอกมะพร้าวใช้ปากกัด การใช้เครื่องมือไม่ถูกวิธีกว่าจะได้กินเนื้อและน้ำมะพร้าวปากคงพังไปก่อน การปฎิบัติธรรมก็เช่นกันหากใช้เครื่องมือ(ธรรม)ผิดประเภทกว่าจะบรรลุเป้าหมายคงสาหัสเหมือนกัน เพราะฉะนั้นจะเจริญสมาธิภาวนาต้องดูจริตของตนก่อน จะได้เลือกวิธีการที่เหมาะสมไม่ใช่ว่าเขาว่าที่ไหนดีเราไปตะพึดกว่าจะเจอหนทางเสียเวลาไปไม่ใช่น้อย


๗.อุ้มลูกอ่อนกอดรัดไว้ไม่วาง ร่างกายสังขารของเราที่เราเฝ้าทะนุถนอมอยู่นี้แหละ ร้อน หนาว หิว เมื่อย ลำบากหน่อยก็ไม่ได้ การจะปฎิบัติธรรมต้องยอมให้มันลำบากบ้างต้องอดทนมีความพยายาม มีความเพียรเป็นอย่างสูง เพื่อเป้าหมายที่วางเอาไว้ แต่ถ้ายังห่วงสังขารอยู่ว่ากลัวมันจะลำบาก คงไม่ถึงฝั่งแน่ วางมันลงเสียบ้างเถิดลูกอ่อนคนนี้ แล้วจะได้ถึงที่หมายเสียที


๘.หลงทางแล้วไม่ไต่ถาม หยิ่งซะไม่มี กลัวจะเสียฟอร์ม การปฎิบัติธรรมก็เช่นกันบางท่านหลงทางแต่ยังคิดว่าไปถูกทางแล้ว ความจริงอะไรที่เราไม่รู้ไม่ทราบเราก็ควรถามท่านผู้รู้ผู้มีประสบการณ์ ท่านจะได้แนะนำเราให้รู้จักหนทางที่จะเดินไป ไม่มีใครรอบรู้ทุกอย่าง เราก็เหมือนกันอย่าอวดรู้แล้วเดินหลงเข้าป่ากันอยู่เลย คนนำทางและคนชี้ทางมีอยู่ ถามเขาเสียหน่อยเถอะ ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์มหรอก


๙.หนีจระเข้ไพล่ไปลงน้ำ คงไม่รอดแน่ การคิดจะหลีกหนีทุกข์ก็เช่นกันหากหนีผิดทางแทนที่จะพ้นทุกข์ กลับทุกข์หนักเข้าไปอีก ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกที่หนีทุกข์แต่กลับไปพบทุกข์อีก


๑๐. ถูกจองจำกลับยินดี คนเรามีบ่วงผูกอยู่ ๓ บ่วงคือ
ปุตฺตา คีวํ บุตรบ่วงหนึ่งเกี้ยว พันคอ
ธนํ ปาเท ทรัพย์ผูกบาทาคลอ หน่วงไว้
ภริยา หตฺเถ ภริยาเยี่ยงอย่างปอ รัดรึง มือนา
สามบ่วงนี้ใครตัดได้ จึ่งพ้น สงสาร
นี้คือบ่วงที่มัดเราไว้ในวัฎฎะสงสาร เราพากันมาตัดบ่วงนี้กันบ้างเถิดจะได้ใกล้ที่หมายกันเสียที


๑๑.สู้ไพรีไม่หาอาวุธ การต่อสู้ข้าศึกภายนอกต้องมีอาวุธ ข้าศึกภายในคือกิเลสอาสวะตัณหาราคะโลภโกรธหลงฯลฯ ก็ต้องมีอาวุธคือธรรมเป็นเครื่องต่อสู้เช่นกัน แล้วท่านล่ะมีอาวุธไว้ต่อสู้กับข้าศึกภายในเหล่านี้หรือยัง


๑๒.ใครไม่หยุดไม่ถึงพระ หากไม่หยุดในการทำบาปอกุศลแล้วอย่าหวังว่าจะถึงพระ(ธรรม)เลย คงถึงเพียงคำปฎิณญาณเท่านั้น แต่จริงๆแล้วไม่ถึงหยุดทำบาปอกุศลกันเถิดจะได้ถึงพระธรรมกันจริงๆเสียที......

 

ขอบคุณมากค่ะ แล้วเอาปริศนาธรรมมาทายกันอีกนะคะ คุณมารสะท้าน สนุกดีค่ะ
คุณสตาร์ ตอบได้ใกล้เคียงตั้งหลายๆข้อเลย เก่งจริงๆค่ะ
(deejai)(verygood)

 

แล้วที่คุณฉิมตอบมาทั้งหมด อื้มม..ก็ว่าไม่ได้เช่นกัน ไม่มีข้อไหนจะแย้งคุณฉิมเค้าได้เลย
เป็นอย่างที่คุณฉิมว่าจริงๆ แม่นๆ

 

ไม่ได้เก่งหรอกครับคุณแก้ว ใช้หลักเทียบเคียงกับเรื่องชีวิตทั่วไปน่ะครับ หัวข้อแบบนี้นี่ก็สนุกดีนะครับ ได้ความรู้ไปด้วย

ปล. ชอบคำตอบนายฉิมอ่ะ ช่างมองต่างมุมดีเหลือเกิน ^_^

 

ม่ายแย้งใครหรอกครับ ต่างคนต่างความคิดอยู่แล้ว อิๆๆๆ (b-smile)

 

อือไช้ได้
ผมคิดได้ใกล้ๆกัน น่ะไม่ตรงหมดหรอก