ภูมิธรรมยิ่งสูง ยิ่งเมตตา ยิ่งสงสาร ยิ่งอาทรต่อโลกและสรรพสัตว์

ภูมิจิตภูมิธรรมของผู้บำเพ็ญตามแนวอริยสัจจ์ของ
" พระพุทธเจ้า"
ที่เดินตามมรรคฯไม่ว่าจะอยู่ในระดับใดๆ
ภูมิธรรมระดับนั้นจะยังให้ผู้บำเพ็ญมีความ
เมตตากรุณาต่อโลกต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย
ภูมิธรรมยิ่งสูงยิ่งเมตตายิ่ง
มีความสงสารโลกกว้างขวาง
ขึ้น

ความคิดที่จะเบียดเบียนจะลดลงๆ
จนไม่เหลือหรอ รวมถึงการเบียดเบียน
สติ สมาธิและปัญญาด้วยนะฮะ
ไม่ว่าผู้บำเพ็ญนั้นจะมาจากสายใด อาจารย์ใด
ถูกมิถูกครับ

 

พระอริยสัจจ์จากพุทธธรรมมีคุณเท่ากันเสมอกัน
ไม่มีการแบ่งสาย แบ่งอาจารย์
คุณสูงสุดคือ ทำให้เราแจ้งโลกแจ้งสงสาร
และหลุดพ้นได้ด้วยตนพึ่งตน โดยเท่าเทีบมกัน

 

ความเมตตานี่มันเกิดยังไงกันครับ
มันต่างจากเวทนาตรงไหนฮะ....
เวลาเมตตาท่านมีอาการในใจอย่างไรฮะ

 

ถามใครเหรอลุง ต้องแบ่งด้วยไหมว่าเมตตาจาก ด้านมืดหรือด้านสว่าง ล้อเล่นคับ
เวทนา หรือ เหวดนาในภาษาใต้ ใช้คนละอย่างกับภาษาธรรมคับ หมายถึงน่าสงสาร แต่เวทนาในทางธรรม เป็นอุปาทานขันธ์ เมตตา เป็นสังขารขันธ์ สืบเนื่องจากการปรุงแต่งในทางกุศลคับ พอได้ไหมแบบนี้

 

ตอนท้ายนี่มันใช่เลยนะฮะลุงว่า
เพราะมันเป็นแบบนั้น แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

 

ลุงจะอยากไปรู้ทำไมว่ามันคืออะไร ขันธ์ คืออะไร รูปขันธ์ คืออะไร นามขันธ์คืออะไร ผมรู้แต่ ทำสิ่งที่ดีที่สุดเท่าขันธ์จะสรรสร้างได้พอคับ บางครั้งก็ดูแย่แต่ก็เป็นการสรรสร้างของขันธ์ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงคิดว่าขันธ์เป็นผู้สร้างละ อันนี้น่าสนใจกว่าถ้าลุงเห็นอย่างนั้น

 

รู้ไว้เพื่อเวลาเห็นอริยเเท้จะได้ระวังตัว
ไม่ก้าวล่วง โดยไม่ตั้งใจ

 

มันก็อาจจะมีแต่ไม่มีบ่อยๆ บังเอิญผมไม่ใช่และไม่เคยก้าวล่วงอริยะสาวกของพระศาสดาถ้ามีจริงและทำจริงท่านก็จะทำให้จบโดยที่ผมเข้าใจอย่างอัตโนมัติแต่ไม่ใช่ท่านจะมายุ่งกับเราง่ายๆ เพราะท่านก็รู้ว่า ไม่ควรก้าวล่วงซึ่งกันและกันคับ

 

เขียน ๒๒.๒๕

ต่างกันตรงไหน ไม่ตอบนะครับ ขี้เกียจแคะหัว หึหึหึ
แต่เกิดยังไง แล้วมีอาการอย่างไร ขอตอบด้วยกลอนมนตราละกัน
ร่ายมนตราบทนี้ไว้ น่าจะซักปีสองปี ด้วยความร่วมมือจากหลายฝ่าย ช่วยกัน ครับ


"พรหมวิหารสี่ มีทั่ว มั่วที่ไหน"

...พรหมวิหาร ทั้งสี่ มีอยู่ทั่ว
ไม่ได้มั่ว เชื่อไหม ชั้นได้เห็น
ซึมจากใจ ใส่มด บนซีเมนส์
เมื่อวานเห็น เต็มตา หน้ารถเรา

...เฮานั่งกิน ฝอยทอง ของที่กรอบ
พระไม่ชอบ เลยเหลือ เผื่อให้ฉัน
กินเหลือเศษ เส้นร่วง ก็เลิกกัน
สายตาหัน เห็นมด บนพื้นปูน

...แล้วเมตตา หลั่งไหล ไปสู่มด
ฝอยทองขด เกลียวเส้น กินเป็นไหม
คิดแล้วโปรย ลงพื้น อย่างชื่นใจ
แบ่งปันไป ให้กัน ฉันเมตตา

...มดเดินใส่ ปากไซร้ ใช้ขนกลับ
ลากขยับ ฝอยใหญ่ ไม่ค่อยไหว
กรุณา ซึมออก บอกซำบาย
แล้วก้มกาย บี้แบ่ง แท่งเล็กลง

...มดไม่งง คงลาก ด้วยปากคีบ
อย่างเร่งรีบ ลากไหว ใจไม่สน
มุทิตา ปรากฏ ณ บัดดล
ชื่นใจล้น มดลาก ไม่ยากกาย

...แต่ทันใด ใครคิด สะกิดนึก
ลุ้นระทึก นี่ถนน รถแล่นไหล
อันตราย ต่อมด ล้อบดกาย
อุเบกขา โผล่ไว ในใจเอย


การเกิดขึ้นพร้อมกันของทั้งสี่สิ่งนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นได้โดยง่าย
แม้อาจจะเกิดขึ้นได้บ่อยๆ แต่จิตกลับตามไม่ทัน สติไม่แน่วแน่ มั่นคง
พรหมนั้น มิได้อยู่ไกลตัวจากพวกเราทุกคนเลย มองหาให้ดีเถิด จะเกิดผล ๕๕๕


กระต่ายป่า แห่งเกาะนาฬิเกร์ / เสียงลม ก็พรหมอยู่ ที่ข้างหู ตูก็เคียง
.

 

เมตตาเกิดที่จิต ส่วนเวทนาก็ไม่ต่างจากเมตตา

ส่วนอาการในใจ ก็ขี้เกียจที่จะดู

 

เห็นด้วยกับลุงแมวนะ

 

เมื่อถึงเวลาเราจะรุ้ได้ด้วยตัวเอง
ไม่ต้องมีใครมาสอน
ถึงสอนไปก็ไร้ค่า:
เพราะเวลายังไม่ถึง..
ตามนี้เลย..การพัฒนาจิตวิญญาน
เราต้องใช้ประสบการ์ณตรง
ของใครของมัน..นี่แหล่ะของจริงล่ะ

 

ว่างๆจะเข้ามาสนทนาปสาทะใหม่..นะลุงแมว
โชคดี..จ้ะ..บายย..

 

ลุงแมวจะไปหาฟังธรรมะและประจำอยู่ที่
blckhole นะฮะ อยากหลุดโลกและลดอัตตา
ต้องที่่นั่นฮะ

 

ยิ้มซิ (kiss) แค่รูัทันความโกรษตัวเดียว ก็ได้พรหมวิหารสี่ครบแล้วครับ

 

พรหมยิ้มยาก โกรธยาก หน้าเรียบเฉยแต่มีจิตเมตตา...
ไม่มีขีดจำกัด

 

แค่จิตก้าวล่วง เข้าสู่กระแสธรรมของพระอริยบุคคล
ก็เดินอย่างมีสติ เพราะเกรงว่าจะไปเดินเหยียบมด แมงเข้า
ยุงกัดก็ปัด ๆเอา ไม่ตบไม่ฆ่า ต่อหน้าอย่างไรหลับหลัง
ก็อย่างนั้น ถือเป็นความเมตตาอันเป็นธรรมอัตโนมัต

 

ผิดแล้วครับ
พรหมยิ้มง่าย ใจเบิกบาน ยิ้มน้อยๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส ใจมีอุเบขา เลยติดสุขเวทนา พรหมที่ไม่ฝึกภาวนา จะไม่เห็นสุขเวทนาเป็นความทุกข์เลย เรียกว่าไม่รู้จักทุกข์ กลายเป็นพวกสอนยากไป

 

ก็แล้วแต่ เด่นทางเมตตามี เด่นไปทางอุเบกขามี