*** สัจจะธรรม ****

*** สัจจะธรรม ****

ทุกข์
....คือ "ผลตอบแทน" จาก "ตัวกระทำ" ที่เกิดจากการกระทำที่เบียดเบียน
....เกิดขึ้นเป็นเหตุการณ์ ที่ส่งผลกระทบกระเทือนจิตใจของผู้สร้างการกระทำ

นิสัยสันดาน
... เป็น ต้นเหตุให้เกิดการกระทำที่เบียดเบียน

 

ธรรมะของพระพุทธองค์ ทรงอธิบายอย่างแจ่มแจ่งแล้ว อย่าไปเติมแต่งด้วยกิเลสตัณหาความไม่รู้จริงของตนเลย เป็นบาปกรรมเปล่าๆ

พาคนหลงทางไปตามความเข้าใจ ความนึกคิดของตนเองที่ไม่ได้เกิดจากปัญญาญาณตนเองจริงๆ ที่เกิดจากการการภาวนาจริงๆ เป็นบาปเปล่าๆ

 

*** ด้วยความจริงใจ ****

ขอบคุณในความเมตตา ที่คอยตักเตือน
ข้าพเจ้าพยายามบอก...ถึงความจริงให้หลายคนมีโอกาศเข้าใจ
ธรรมคำสอนสมัยพุทธกาล...ไม่ยุ่งยาก
เป็นเรื่องของ... สัจจะธรรม การกระทำ การขจัดกิเลสนิสัย และ สัจจะปฏิบัติ เพื่อการหลุดพ้น

หาก...เราเข้าใจในความหมายของ "หลักสัจจะธรรม"
เราจะสามารถเข้าใจและเรียนรู้ธรรม ความจริงได้อย่างไม่สิ้นสุด
เพราะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ...อยู่ภายใต้หลักเดียวกัน
คือ "หลักสัจจะธรรม"

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

หลักสัจจะธรรมที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้แจ่มแจ้งดีแล้ว มีแต่จิตใจของผู้ที่ไม่ปฏิบัติตามเท่านั้น ที่ไม่แจ่มแจ้ง ไม่แจ่มชัด หลักธรรมทั้งปวงไม่ได้ยั่งลึกลงขันธสันดานของตนเอง โดยการอธิบาย หรือรู้ด้วยการนึกคิด ว่าอย่างนี้แจ่มแจ้งถูกจริตตน เพราะตนเองคิดอย่างนี้ ถ้าเป็นเช่นนี้เท่ากับแสดงว่าพระพุทธองค์ทรงตรสธรรมอันคลุมเคลือ ไม่แจ่มชัดใช่หรือไม่ ถ้ามีการอธิบายตีความกันอีกหลายทอด

ไม่ทราบว่า ผู้ที่จะพยายามบอกความจริงให้ทราบในหลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์เข้าถึงความจริงแท้แล้วหรือยัง หรือว่าเพียงแค่คิดนึกเดาเอาเอง ว่า อย่างนี้ของจริง เป็นสัจจะ สามารถนำพาผู้คนไปสู่นิพพาน ความพ้นทุกข์โดยไม่มีเชื้อเหลือคือตัณหาอวิชชาผู้นำพาให้เกิดอีก

พระธรรมนั้น เป็นสวากขาตธรรมคือมรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ อันกล่าวไว้ดีแล้วพึงเห็นได้ด้วยตนเอง ด้วยหลักที่พระพุทธองค์กล่าวไว้แล้ว ตามหลักมัชฌิมาปฏิปทา ทางสายกลาง ไม่ประกอบด้วยตัณหาและทิฏฐิ ไม่จำกัดกาลเวลา พ้นกาล พ้นเวลา ควรน้อมเข้ามาสู่ตน น้อมอะไรคือน้อมความไม่มีตัณหา ราคะ กิเลสเข้ามาสู่ตน ความไม่มีทิฏฐิที่ผิดเข้ามาสู่ตน รู้ได้ด้วยตนเองว่า อันนี้ทาง อันนี้ไม่ใช่ทาง อันนี้กุศล อันนี้อกุศล ตัณหากิเลสอันใดที่ตนละได้แล้ว สามารถรู้ได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องมีใครมาพยายกรณ์ ตนเองสามารถพยากรณ์ตนเองได้ว่า กิเลสตัณหาอันใดที่ตนละได้แล้ว อันใดยังเหลืออยู่ หรือว่าทำให้หมดสิ้นแล้ว
ผู้ที่รู้ว่าตนเองละกิเลสตัณหาได้แล้วเรียกว่า วิญญูชน สามารถรู้ได้ตนเอง บางคนไม่สามารถละกิเลสตัณหาได้กลับบอกว่าตนเองรู้ ตนเองเห็นสัจจธรรมก็มี
อย่างนี้ไม่เรียกว่าวิญญูชน

อะไรคือสัจจธรรม สัจจธรรมมีสองอย่างคือ ทางโลก ก็คือ โลกธรรม ๘ ทางธรรม เกิด แก่ เจ็บ ตาย การเวียนว่ายตายเกิดนั้นแลคือสัจจธรรมทางโลกคือความเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ บังคับไม่ได้ เป็นไปตามอำนาจแห่งกรรม อวิชชา ตัณหา และธาตุทั้ง ๔

ส่วนสัจจธรรมทางธรรมนั้นคือ มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ เท่านั้น

บุคคลใดเรียนรู้สัจจธรรมทางโลกอย่างแจ่มแจ้ง แจ่มชัด ในจิตตนเท่านั้น จึงจะเห็นสัจจธรรมทางธรรมได้ และไม่สามารถเกิดได้โดยการอ่านตามตำรับตำรา นึกคาดคะเนเอา เดาเอา

 

อย่าใส่ใจกับภาษามากเกินไปครับ บางทีความขัดแย้งเกิดเพียงเพราะความคิดเชื่อมโยงไม่ถึงกันในการใช้ภาษาเท่านั้นเอง

 

*** หลักสัจจะธรรม ****

โลกุตตระธรรม กล่าวความจริงที่ชัดเจน
"ตัวกระทำมีจริง ตัวกระทำไม่ตาย ตัวกระทำมีผลตอบแทน"

 

*** ธรรมหมวดนี้ตอน พระพุทธเจ้าเมตตาตน แล้วค้นคว้าหาหลักธรรมคำสั่งสอน
เมื่อพบโลกุตระในโลกอุดร โลกุตระยกคำสั่งสอนให้พิจารณา
พระพุทธเจ้าจึงได้เชื่อ ตัวกระทำของเรา อุปปมาหาความประมาณไม่ได้ ****


ราคะสุเมตตา
โภคะกรุณา อัตฐะอมุทิตา จัตตะมานะสา อุเบกคะจะภูตา รัตนะวะหา
สุกันตะ อะชีวะอมุทิตา โสตะมานะสา โพธิอุมา สัญญาวะหา อุเบกคะจะภูตา ลดละวะหา
สุเมนตุ ทุทิวิจักษา โชตทะติมาลา อัตตุมาวะหา เสคะจะบุคคะลา โยทิติมาลา ไสยะสุเมตตา
อัตตะวะหา โภคคะกรุณา วาทะวิมุตสา อุเบกคะจะภูตา รัตนะวะหา โสจะปริญญา จัตตะวิระสา
โชตทะปุทิยา อัตฐะอุปปมา ติตา อุมา ติ ฯ

จัตตะมานะเชื่อ สุทธิอุลุจเบื่อ ตุจะติเชื่อ สันติเบื่อ โชตทะติเรือเชือ อุเบกคะจะเหื่อ
โภคะติเชื่อ สันติเสือ โภทะจะเหื่อ โรจทะกะเนื้อ บัททิเหื่อ อุปปมาติสัจเชื่อ โอคะจะเหื่อ
ลำมะตัด ตุมัตเนื้อ โยชทิติเรือเชือ หันติเหื่อ อุปปมาตุมัสเสือ โภคคะจะรุเบื่อ หนติมา
ติตาเชื่อ สังฆาวิระเบื่อ สุเมนชุนติหนเชื่อ อัตฐิเหื่อ โสนทะกะ ตุระเนื้อ อัตฐิเหื่อ ปุทิยะตุมะเสือ
อุเบกคะจะเหื่อ มันทิเชื่อ สุทธิเบื่อ หันตะเนือ บัททิเบื่อ สุตติเรือเชือ อัตติเหื่อ พาหะนะเชื่อ
หนติเต ติเมเส โพธิทะเร เต เส เม ติ ฯ

โรจทะกรุณา บัททิจะสา โรทะติมาลา อุปปมาวิรัชสา อุเบกคะจะภูตา สันติหา
อุมะตัด ติมัตตา อัปปมาวะหา สุเมตคะอมุทิตา อัตติเรวะหา สุคะตัดสุมาตกรา อัปปมาวะสา
อุเบกคะจะภูตา โรทะติจะสา โชตทะกรุณา บันทะจะสา ไสยะอมุทิตา โสตะวิระสา
อุเบกคะจะภูตา โรทะติมาลา อัตติตาสุขขา โชตทะกิราชา สุขขา โห ตุ ฯ

-

 

*** บัชชัยยะจะมูติ ****
*** ธรรมหมวดนี้ตอน พระกัสสปะรื้อถอนจักขุของตน ไม่ได้ปฏิสนธิตามจักขุให้เหตุผล ****

ภูมิจะตุมะติ ศรีอิตฐะอลุวะหัง บุคคะละตุกันตัง สัมมาติตะ อลุวะชีวิสัง
โบกคะคะฤนียัง อุปปมานะจะ จะภูคะสมมุตติสัง อูเบกคะจะภูตัง อัตตะวะหัง เอทะสุเมตตัง
ภูมิจะตุมะสัง อูเบกคะจะภูตัง บุพพะลานะจะ โภคะสมมุตติสัง กันทิกะ อลุวะ โชตทะทะรัง
เสตะมานะสัง โรทะมารัง อัตฐะปุริสัง โสตัดปริญณัง เอคะจะบุบผัง รัตนะอุตตะกัง เสมวะจะหัง
สุกันตุ บุทิติมัยหัง อูเบกคะจะภูตัง บุพพะลานะจะ โคตะมะอุตทะวิรัชสัง อูเบกคะจะภูตัง
อุปปมานะจะ อลุวะสมมุตติสัง เอคะวิระตัง โสตะวิระสัง เอทะบุเรตตะวัง สัมมาติหัง
อุตทะติติมิสสัง โชตทะทะรัง อะเสวะสุอิตฐัง โรทะมารัง สันหัง ตะรุมพัง จัตตุอุตตะกัง
เมคะตุมัสสัง โชตทะสุกันตัง สัมมาติตะ พันธะสมมุตอูลุจสัง ไสยะเชตตะวัง เอทะอิตฐัง
รัตนะภะวัง โสตะชีวะสัง เกตะรัง พาลุจะ อลุนะพันธะจะสัง ไสยะโภชชะนานัง สัมมาทุกขัง
อัตฐะวิหัชชนัง โภคะชีวิสัง สุกันตุ มูทิวิกัตฐัง โสนตะตุระตัง สัมมาวะหัง ชาญตุอูลุวิสัทถัง
โพธะมารัง สันหัง ตุมหัง อัตฐะปริญณัง อาตตะตาวะหัง อูลุจฐะ มาฆะวิบัชชัยยัง สัญญาวะหัง
เอคะอุตตะกัง โบกคะระณี ตุมีวะสัง โชตทะมะตัง จัตตุกะชีวิสัง โภททะทะรัง เสตะวิระสัง
บุพพะรันทิกะ อลุมะ มะโนทะหัง โชตทะติรันทัน สันหัน ภูติตุมิสัน เสมนะขะ อาตนะ
บุคคะติรันทัน สัมมาติหัน อัตฐะปริญณัน สันหัน กันทิกัน อลุมัน ขัน ตัน เต ติ ฯ

-

 

*** ความจริง ****

ธรรมชาติ
เที่ยงแท้
สัจจธรรม

ตัวกระทำ...ตัวตนของการกระทำ
เป็นพลัง เป็นสิ่งยิ่งใหญ่ เป็นอมตะ ไม่สูญสลายหายไป
แต่มองไม่เห็นด้วยตา

ตัวกระทำ....ตัวตนของการกระทำ
ส่งผลตอบแทน ปรากฏขึ้นเป็น กรรม
ผลตอบแทน ย้อนกลับมา เป็นอย่างไร เมื่อไหร่ ไม่อาจรู้ได้

สัญญาใจ...สัจจะ การกระทำ
ก่อให้เกิดตัวกระทำ ตัวตนของพลังาน สิ่งยิ่งใหญ่ติดตัวไป
ส่งผลตอบแทน ที่มิอาจประมาณค่าได้ เป็นปฏิหาริย์ในวันที่กรรมปรากฏ

ตัวกระทำการสอนสัจธรรม... ของศาสดาทุกพระองค์
เป็นสิ่งยิ่งใหญ่คู่โลก รวมเป็นพระไตรปิฎก เพื่อนำพาให้หลุดพ้น

ตัวตนของพระไตรปิฎก...คือ โลกุตตระ
นำพาให้ชีวิตผู้หนึ่งที่กำหนดไว้ กลายเป็นพระพุทธเจ้า
เพื่อประกาศสัจจะธรรม และ สัจจะหนทางหลุดพ้น

โลก...อายุยาวนาน
สิ่งมีชีวิต เวียนว่ายตายเกิด...ไม่หลุดพ้นเพราะมีนิสัยติดตัว
ศาสนศาสตร์ นำพาสัตว์ให้หลุดพ้นจากการเกิด มีหนึ่งเดียว
ความเจริญ และ ความเสื่อมสลาย ...เป็นวัฐจักรเวียนหลายรอบ
ศาสดา ผู้เคยประกาศสัจจะธรรม และ สัจจะปฏิบัติ มีมากมายเป็นแถว
ถ่ายทอดหนทางหลุดพ้น จากโลกุตตระ มาทุกยุค
ซากอารยธรรมเก่าแก่ โบราณ บนพื้นดิน และใต้ดิน คือหลักฐานที่ยิ่งใหญ่

วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ที่เรียนรู้กัน
แสนสั้นเหลือเกิน !!!!!!!

-

 

*** สัจจะธรรม ****

ทุกวันนี้...มักพูดกันแต่
นี่คือ สัจจธรรม ....
มันคือ สัจจธรรม ...
เป็นไปตาม สัจจธรรม ....

แต่
ขาด...ความรู้ที่แท้จริง เกี่ยวกับ "สัจจะธรรม"
ขาด....วิธี ที่จะนำ "หลักสัจจะธรรม" มาใช้ในชีวิตประจำวัน
....... นำมาใช้เป็นเครื่องนำทางหลุดพ้น จากความทุกข์ การเกิด การตาย

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อนุโมทนาครับ สาธุ ๆ ๆ :d ​

 

*** หลักปฏิบัติสัจจธรรม ****

พระโลกุตตระเขตะมารัจจะ ท่านกล่าวสอนไว้ว่า......

สาธุชนทั้งหลาย ควรตั้งอยู่ในศีลในธรรม และมีสัจจธรรม โดยมีหลัก 3 ประการ คือ ต้องมี"ใจ"อันสัจจธรรม มี"ปาก"อันสัจจธรรม และ"ปฏิบัติ"อันสัจจธรรม.....

1.ใจอันสัจจธรรม-เมื่อใจนึกในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ก็ต้องปฏิบัติตามใจที่เป็นสัจจธรรม อย่าให้ออกนอกลู่นอกทาง คือ ไม่ให้เกิดกิเลส โลภ-หลง และไม่ให้ถืออาฆาตพยาบาทกับผู้ใด เมื่อผู้อื่นทำให้เราไม่พอใจ เราก็ถือใจสัจจธรรมว่า ไม่โต้ตอบ จะได้บรรลุศีลอันบริสุทธิ์ถึงขั้นอรหันต์ แต่ถ้าไม่ปฏิบัติตามใจสัจจธรรม ที่ได้มุ่งมั่นไว้ ก็จะทำให้เราลดบารมีศีลไป

2.ปากอันสัจจธรรม-เมื่อเราลั่นวาจาออกมาแล้วในวาจาระหว่างนี้ เป็นวาจาสัจจธรรมอันศักดิ์สิทธิ์ เมื่อพูดว่า"ไป"ก็ต้องไป ถ้าเราพูดว่า"ไม่" ก็ต้องไม่ อย่าพูดออกมาโดยไม่ตรงกับใจ ซึ่งเป็นการผิดไปจากสัจจธรรม เช่น เมื่อเราตั้งใจว่า วันนี้จะขอสุขกายสุขใจ แต่เมื่อพบสิ่งไม่พอใจเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้ปากไม่สงบ คือ ผิดไปจากปากอันเป็นสัจจธรรม จะหลั่งวาจาอันไม่สมควรฟังออกมาแก่ผู้อื่น ถ้าเราถือใจสัจจธรรมและปากสัจจธรรมแล้ว จะต้องตั้งอยู่ในสมาธิ ให้ถือขันติ มีมานะอดทน มีมุทิตา มีอุเบกขา จะได้เป็นการคล้องจองกับการถือใจสัจจธรรม ปากสัจจธรรม และปฏิบัติสัจจธรรม.....

3.ปฏิบัติอันสัจจธรรม-ต้องให้คล้องจองกับปากและใจ เช่น เมื่อใจคิดว่าสวดมนต์หนึ่งเล่มธูป ปากก็ได้สวดมนต์ ในการกระทำ ก็ต้องกระทำให้ครบเล่มธูป เป็นการคล้องจองไป จะได้มีบุญบารมีสะสมไว้ใจสัจจธรรม ปากสัจจธรรม และปฏิบัติสัจจธรรม ถ้าสามสิ่งนี้ ขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไป ก็ถือว่า"ขาดศีล"ในชีวิตครอบครัว ภรรยาเป็นหลักหนึ่งที่ช่วยค้ำจุนองค์สัจจธรรม เมื่อสามีปฏิบัติสิ่งใด ภรรยาควรใช้สายตาตรวจชี้ในสิ่งที่ถูกต้อง ถ้าสามีจะออกนอกลู่นอกทาง ภรรยาก็ควรช่วยเตือนสติปัญญา ให้เขากลับมา แต่ภรรยาจะต้องถือใจปฏิบัติสัจจธรรม ปากถือปฏิบัติสัจจธรรม และตัวปฏิบัติถือสัจจธรรม จึงจะได้ผล อย่าโมโหโกรธา หน้าบึ้งหน้าบูดหน้าเบี้ยว เป็นกิริยาที่ไม่น่าดูไม่น่าชม แทนที่จะเป็นหลักช่วยกระตุ้นเตือนให้สามี กลับเป็นน้ำมันราดในกองเพลิงให้มันลุกช่วงโชติขึ้นมา เป็นการผิดนอกลู่นอกทางของสามี มิได้เป็นการเสริมสร้างบารมี แต่เป็นการทำลายบารมีของภรรยาเอง ผู้ใดปฏิบัติสามประการนี้ได้ ก็จะเป็นศรีภรรยาตามหลักขององค์สัจจธรรม ลูกหลานจะได้เจริญรุ่งเรือง อุปมาเหมือนปากกับท้อง ดังนี้ คือ :-

สามีทั้งหลาย ให้ถือว่าเป็น"ปากเป็นเสียง" ภรรยา ให้ถือว่าเป็น"ท้อง" เมื่อสามีใช้ปากดำเนินกิจการต่างๆ ปฏิบัติงานต่างๆ เพื่อหาเงินมาเลี้ยงชีพเลี้ยงครอบครัว ภรรยาก็เป็นท้องสำหรับรองรับ เมื่อสามีปฏิบัติตามในหลักธรรมที่ถูกต้อง คือ หาเลี้ยงชีพอย่างสุจริตชน ไม่โกงเขา ไม่โลภหลง เงินทองที่ทำมาหามาด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย สร้างความภูมิใจ เท่ากับว่า เป็นอาหารอันโอชา เมื่อเงินทองที่ได้มาด้วยความบริสุทธิ์ ก็เป็นอาหารทิพย์ เมื่อเอามาเลี้ยงท้อง ท้องก็จะอยู่ดี รับด้วยความสบาย มีพลังเข้าถึงหลักธรรมได้ ปากกับท้องนี้ ต้องอยู่คู่กันไปตลอดชาติ เมื่อท้องแข็งแรง ปากก็ดี ก็พลอยให้จิตใจของเราดีไปด้วย เมื่อจิตใจเราดี ผู้นั้นย่อมเจริญรุ่งเรืองไม่มีวันสิ้นสุด

เมื่อปากที่ให้สมมุติฐานว่าเป็นสามี ได้เงินได้ทองมาในสิ่งที่ผิดๆ เมื่อเอามาเลี้ยงท้องแล้ว ก็จะเกิดเป็นพิษ เมื่อท้องปวดท้องเจ็บ ก็ต้องอุทธรณ์ให้สามีเลิกปฏิบัติการในสิ่งที่ผิด เมื่อปากปฏิบัติถูกต้องแล้ว ท้องก็จะอยู่เย็นเป็นสุข ปากก็จะอยู่เป็นสุข ไม่เป็นพิษไม่เป็นภัยถ้าภรรยาซึ่งเป็นท้อง กินทุกสิ่งทุกอย่าง โลภไม่มีวันหยุด หลงไม่มีวันหยุด ก็พลอยให้ปากผิดไปด้วย ถ้าสามียึดมั่นอยู่ในธรรมะ ก็จะไม่ปฏิบัติตามท้อง ท้องก็จะอาละวาด ทำให้ครอบครัวไม่มีความร่มเย็นเป็นสุข แต่ถ้าสามีที่เป็นปากนี้ เกิดไปหลงผิดตามท้อง หาในสิ่งที่ไม่ดีไม่งามมาป้อนให้ท้องได้สบอารมณ์หมาย แต่ในบั้นปลายผลรับจะเป็นอย่างไร ผลรับนี้ ก็จะทำให้เสียทั้งปากทั้งท้อง

การปฏิบัติใดๆ ถ้ามีธรรมะ เมื่อเกิดหลงผิดแล้ว ก็ยังมีทางที่จะชำระได้
บุญ- หมายถึง สิ่งอันบริสุทธิ์สดใส
กรรมชั่ว-หมายถึง สิ่งที่ดำมืด ไม่มีให้ความสว่าง

ขอให้สาธุชนทั้งหลาย ค่อยๆศึกษา ค่อยๆปฏิบัติกันไป ให้บรรลุถึงใจสัจจธรรม ปากสัจจธรรม และปฏิบัติสัจจธรรม ให้ครบสามประการ สิ่งใดที่เห็นว่าไม่ถูกต้อง จงใช้อารมณ์เย็นเข้าลูบ เมื่ออารมณ์เย็นเข้าสู่ร่างกายของเราแล้ว ก็จะเกิดสติปัญญาขึ้น และจะมีความสดใสชั่วกาลนาน.........

http://www.oknation.net/blog/print.php?id=89717

-

 

*** ยุคสัจจธรรมนิยม ****

เมื่อก้าวสู่ยุคสัจจธรรมนิยม.......

มนุษย์ใช้ชีวิตร่วมกับธรรมชาติ สัตว์ ต้นไม้ บนโลกอย่างมีความสุข
ความสุข เกิดจากความพยายามปฏิบัติตนเอง ให้หลุดพ้นจากความทุกข์ที่มีบ่อเกิดจากกิเลสนิสัย
พยายามพึ่งพาตนเอง ก่อนเป็นที่พึ่งให้กับผู้อื่น นำตนเองได้ ก่อนนำผู้อื่น
รักษาความดีด้วย สัจจธรรมปฏิบัติ หมายถึง การปฏิบัติตนตามหลักสัจจะธรรม ด้วยสัจจะ
ถือ หลักสัจจธรรมเป็นแก่นสารสำคัญที่สุด คือ ผลการกระทำไม่สูญสลาย จะติดตัวผู้กระทำไปตลอดกาล และมีผลตอบแทนทุกการกระทำ
กฎระเบียบข้อบังคับ กฎหมายทุกข้อ เกิดขึ้นตามหลักสัจจธรรมทั้งสิ้น

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** โอกาสสุดท้าย ****

เปิดโอกาส...ให้เรียนรู้
เปิดโอกาสให้....คนหา หลักโลกุตตระธรรม
เปิดโอกาสให้...รับ สัจจะ
คือ ให้โอกาส....หลุดพ้นทุกข์

โอกาสสุดท้าย ก่อนกรรมมาถึง
- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** สัจจะ ๔ ****

ผู้ที่มีบุญบารมีถึง มีสัญญาเก่ากับศาสนาพุทธ
จะมีโอกาสได้พบกับศาสนาพุทธ ที่จะนำพาให้หลุดพ้นทุกข์
เมื่อเข้ามาแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ออกนอกศาสนา หลงความคิดเห็น ที่ไม่ใช่สัจจะธรรมความจริง
จึงให้รับสัจจะ นับถือพุทธศาสนาตลอดชีวิต

สัจจะปฏิบัติ คำสอนพระพุทธเจ้า ค่อยๆ ขาดหายไปจากพระไตรปิฎก
เพราะ สัจจะเป็นเรื่องพ้นทุกข์
คำสอนพระพุทธเจ้า จึงขัดกับการหาผลประโยชน์ด้วยศาสนา
พระพุทธเจ้า ห้ามไม่ให้ซื้อขายพระ เพราะจะทำลายศาสนา
สร้างได้ แล้วให้แจกจ่ายไปเคารพบูชา ไม่เรียกผลตอบแทน
ผู้ใดจะทำบุญกับวัด ก็จะเป็นคนละเรื่องไม่เกี่ยวกัน

พระพุทธเจ้า ทรงตรัสรู้ใน หลักสัจจะธรรม
รู้ว่าผลการกระทำ ไม่ตาย จะติดตัวเราไป และมีผลตอบแทน
จึงปรับความเชื่อให้ถูกต้อง
โดยมอบสัจจะ ไม่เห็นผู้อื่นเป็นที่พึ่ง

พระพุทธเจ้า สั่งสอนไว้
ไม่ให้พระ ตั้งตัวเป็นเกศิอาจารย์
เพราะ นานไปจะหลงตัวเอง ดัดแปลงคำสอน แล้วนำไปสู่เรื่องหวังผลประโยชน์
จะทำให้คนเสื่อมศรัทธาในศาสนาได้

สรุปเป็น... สัจจะ ๔ ข้อ
๑. นับถือพระพุทธศาสนา ตลอดชีวิต
๒. ไม่ซื้อขายพระ ตลอดชีวิต
๓. ไม่เห็นผู้อื่นเป็นที่พึ่ง ตลอดชีวิต
๔. ไม่ตั้งตัวเป็นเกศิอาจารย์ ตลอดชีวิต

- " หนุมาน ผู้นำสาร "
วันศุกร์ที่ ๑๒ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๑

 

*** ถึงพราหมณ์ผู้รักษาคัมภีร์ ****

"คัมภีร์พระเวท"... ที่สองหอยสังข์ยักษ์ สังขอสูรกลืนเก็บไว้
คือ.... เรื่องราวของพระพุทธเจ้า ที่มีพราหมณ์เป็นผู้บันทึกไว้
แต่... ถูกเก็บไว้เฉยๆ ไม่ได้เอาออกมาศึกษากัน
บ้านเมือง....กำลังจะวิบัติ ในอีกไม่นาน
ขอให้ท่าน... ค้นหาเรื่องราวเก่าแก่ของพระพุทธเจ้าที่ถูกเก็บไว้
ท่านจะพบว่า.... เรื่องราวความจริงในศาสนาทั้งหมด ไม่ตรงกับที่เคยรู้เห็นกันมาตามตำรา
ถึงเวลาที่...ความจริงจะถูกเปิดเผย
ถึงเวลาที่....พระเวท จะถูกนำกับคืนสู่โลก

 

**** สัจจะเป็นธรรมเที่ยง****

*** ถ้าเราเที่ยงสิ่งอื่นก็บ่ายคล้อย ***​

- " หนุมาน ผู้นำสาร "​

 

*** แก่นสารในศาสนาพุทธ ****​

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER><!-- google_ad_section_end -->

สัจจะ ... เป็นแก่นสาร
นอกนั้นไม่เป็นแก่นสาร​

- " หนุมาน ผู้นำสาร "​

 

*** ณ ใต้ต้นโพธิ์ ****

เพราะ สัจจะ ที่กล่าวไว้
เพราะ กายวาจาใจ ทำได้ตามสัจจะ
ปัญญาเกิดเพราะนั่งพิจารณา
ความรู้แจ้งปรากฏขึ้น จึงเข้าถึงสัจจะธรรม
เพราะการกระทำสร้างตัวตนที่มีผลตอบแทน
เป็นตัวกระทำที่ไม่ตาย ติดตัวไปตลอดนานแสนนาน

ใบโพธิ์เต็มต้น แต่ก็มีวันร่วงหล่นจนหมดไปได้
นิสัยสันดานเต็มจิตวิญญาณ ก็ต้องมีวันหมดไปได้
ใบไม้ร่วงหล่นเต็มลาน ถ้าเราไม่เก็บกวาด แล้วใครที่ไหนในป่าจะมาเก็บกวาดให้เรา
นิสัยสันดานตัวเรา ถ้าเราไม่ตัดไม่ลดเอง แล้วใครจะมาตัดมาลดละนิสัยให้เราได้
ใบไม้ที่เกลื่อนเต็มลาน ค่อยๆหยิบออกทีละใบ ลานก็ย่อมโล่งสะอาดได้
นิสัยสันดานที่มีอยู่ในตัวเรา ถ้าตั้งใจตัดลด ทุกๆวัน สักวันนิสัยสันดานก็ย่อมหมดไปได้

ความตั้งใจจริงที่สุดของมนุษย์นั้น คืออะไร
ความตั้งใจที่ทำให้เราพบสัจจะธรรม คือสัจจะ
เพราะสัจจะทำ คือ ความตั้งใจจริงด้วยกายวาจาใจ
ความสำเร็จบรรลุได้ ด้วยสัจจะนี่เอง

ต่อไปนี้ เราจะต้องตัดลดนิสัยที่ยังหลงเหลือด้วย สัจจะ
สัจจะนั้นไม่มีข้อตายตัว เราต้องพิจารณาคลี่คลายนิสัยของตนเอง
แล้วนำสัจจะมากำหนดเป็นข้อปฏิบัติตัดลดนิสัยในแต่ละวัน
ใบโพธิ์หนึ่งใบ เสมือนสัจจะทำหนึ่งข้อ
สัจจะที่เราทำได้หนึ่งข้อ ก็สามารถนำไปโปรดสอนเป็นตัวอย่าง ให้ผู้คนได้นำไปปฏิบัติตาม
นิสัยสันดานมนุษย์มีเป็นร้อยเป็นพันเป็นหมื่น หลากหลายไม่เหมือนกัน
เสมือนใบไม้ในป่าที่นับไม่ถ้วน
แต่ต้นไม้แต่ละต้น ย่อมรู้จักใบของตัวเองได้ดี
ถ้ามนุษย์เรารู้จักพิจารณาการกระทำของตัวเอง ก็จะรู้จักนิสัยสันดานของตัวเองได้เช่นกัน
แต่เพราะสัจจะหนึ่งข้อ ทำให้เราได้พิจารณาตัวเอง จึงพบนิสัยอื่นได้อีก
ถ้าเรานำสัจจะไปตัดลดนิสัยที่พบอีก สักวันนิสัยสันดานของเรา ก็ย่อมหมดลงได้จริง

...ใบโพธิ์ เสมือนสัจจะที่ทำได้....

- " หนุมาน ผู้นำสาร "