อย่าไปเที่ยวสอนสมาธิใครมั่วๆ

คำว่า (อย่าไปเที่ยวสอนสมาธิใครมั่วๆ) นี้ติดหัวความคิดของข้าพเจ้ามาตลอด อาจารย์ข้าพเจ้าที่ได้สอนกรรมฐาน และสมาธิให้กับข้าพเจ้าท่านกล่าวว่าอย่างนั้น ซึ่งมันก็เป็นจริง ที่ว่าเป็นจริงคือตัวข้าพเจ้าอยากให้ทุกๆ คนเห็นจิต เห็นแสงสว่างในจิต เห็นธรรมะ เห็นสภาวะจิตภายใน พยายามโน้มน้าวอาจารย์ให้ฝึกให้กับทุกๆ คนแต่ท่านก็ไม่รับศิษย์ง่ายๆ เพราะจิตดั้งเดิมอดีตชาติ มีมาไม่เท่ากันสอนให้ตาย สอนถูกวิธีอย่างไรก็ไม่ได้ เพราะอดีตชาติไม่เคยสร้าง ไม่เคยฝึกสมาธิ มันจึงเข้าสมาธิจิตได้ยาก หากคนที่มีบุญเก่าในอดีต สอนไม่นานก็เข้าถึงได้โดยง่าย มันแปลกมากจิตมนุษย์ สอนเหมือนกันแต่ได้ไม่เหมือนกัน บางคนแค่ฟังเข้าใจปฏิบัติไม่นานก็เข้าถึง บางคนสับสนลังเล สอนระยะเวลาเท่ากัน ฟังเหมือนกัน แต่เข้าใจไม่เท่ากัน สิ่งสำคัญก็คคือความเพียรให้คนที่ยังไม่ได้จิต ควรฝึกพลังจิตไปเรื่อยๆ สักวันคงเข้าถึงอย่าละทิ้งความเพียร ตัวข้าพเจ้าเคยให้อาจารย์พยายามสอนเพื่อนของข้าพเจ้าเอง ท่านบอกตรงๆ เลยว่าสอนไปก็ไม่ได้ ความคิดมันเยอะ ชาตินี้ก็ไม่ได้ จิตตั้งเดิมไม่เคยฝึกมา และสมัยบวชเคยไปอบรมการทำสมาธิให้กับญาติโยม ภาคเหนือ คนเต็มศาลาที่เข้าฝึกอบรมสมาธิ เข้าฝึกทุกวันพระโยมเยอะมาก แต่คนที่ได้จริงๆ ได้เพียง ๓-๕ คนเท่านั้นเองด้วยการให้อาจารย์ดูจากจิต บางคนนั่งปฏิบัติไม่คิดเยอะ ๓ เดือนใน พรรษาได้เฉยเลย คนที่ไม่เคยฝึกสมาธิมาก่อน ไม่ว่ารูปแบบใดพอตัวข้าพเจ้าแนะนำแนวฝึกไปเท่านั้นเองนั่งนานขึ้น แม้นแต่ภรรยาของ โยมตอนนั้นก็ยังแปลกใจทำไมสามีตนเองไม่เคยฝึกสมาธิ นั่งก็นั่งได้แป๊บเดียวแต่พอนำแนวทางของข้าพเจ้าไปฝึก กลับนั่งได้นานมากกว่าคนทั่วไป อาจจะเพราะบารมีเก่าฟังแป๊บเดียวเข้าใจ สรุปคือโยมท่านนั้นจากที่ไม่เคยเชื่อเรื่องการทำสมาธิกับได้สภาวะจิตที่โดดเด่นกว่าโยมคนอื่นๆ โสตประสาทได้ยินสิ่งที่คนทั่วไปไม่ได้ยินบอกกับข้าพเจ้าได้ยินเสียงวี๊ดๆ ภายในวัดคงเป็นอะไรไปไม่ได้ เปรต ได้กลิ่นหอมๆ ไปหมด จะไม่หอมได้อย่างไรก็อาจารย์ข้าพเจ้าเชิญนางไม้บริเวณนั้นมาช่วยในการฝึกสมาธิ จะได้กลิ่นเฉพาะคนที่เปิดจิตได้ คนทั่วไปไม่ได้กลิ่น แต่ส่วนใหญ่โยมจะได้กลิ่นแต่โสตอื่นอาจจะยังไม่เปิดจึงได้เพียงกลิ่น หู ตา ยังไม่เปิดกว้างคงต้องเพียรฝึกไปอีกสักพักใหญ่ๆ จึงจะเข้าถึงสภาวะจิตที่สูงยิ่งๆ ขึ้น อย่าไปเที่ยวสอนใคร เขาจะหาว่าคุณมันบ้า เพราะคนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจสมาธิจิต