ไม่โกรธแต่เลิกคบถูกหลักหรือไม่

ถ้าเราเฉยๆ ต่อคนที่ทำผิดกับเรา เราให้อภัยไม่โกรธ และไม่ขอจองเวร แต่เราเลิกพูดด้วย มาหาเราก็เฉยๆ อย่างงี้เรียกว่าการให้อภัยได้ไหมครับ
ผมเป็นคนนิสัยอย่างหนึ่ง ถ้ารู้ว่าใครทำผิดต่อเรา แม้แต่เพื่อนๆ ที่ทำให้เรารู้สึกแย่ คนๆนั้นเข้ามาขอโทษผม หรือเข้ามาทำดีด้วย ผมก็จะเฉยๆ แล้วบอกว่าในใจไม่ขอมีเวรต่อกัน และไม่โกรธ
แต่จะเลิกคบไม่คุยนอกจากจำเป็นจริงๆ และไม่ต้องมาทำดีด้วยหรอก แม้ว่ากำลังจะตายก็ไม่ต้องเข้ามา อย่างงี้เรียกว่าการให้อภัย และถูกหลักหรือเปล่าครับ<!-- google_ad_section_end -->

 

กรรมติดตัวคุณไป ถ้าชีวิตนี้คุณพลาดคพลั้งไปทำผิดกับใครเข้าคนก็จะทำกับคุณเช่นกัน
ใครล่ะจะดีได้ตลอด

 

ถ้าเราเฉยๆ ต่อคนที่ทำผิดกับเรา เราให้อภัยไม่โกรธ และไม่ขอจองเวร แต่เราเลิกพูดด้วย มาหาเราก็เฉยๆ

คือวางอุเบกขา

แม้ว่ากำลังจะตายก็ไม่ต้องเข้ามา

คิดแบบกุศลจิต ที่ถูก แม้ว่าจะตายมันก็เนื่องมาจากวิบากกรรมของเขา เราไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ก็ต้องวางเฉยเสีย

 

......................คิดว่าแล้วแต่ คนครับ เพราะถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันที่โอกาส เจอะเจอ ปะทะสังสรรค์ ที่คุณตั้งไว้มันก็ต้องหายไปเองเป็นธรรมดา แต่ถ้าเป็น คนนาน นาน เจอที ก็ อาจเป็นอย่างที่คุณว่า แต่ถ้าถึงขั้นตั้งไว้ว่า จะตายก็ไม่ต้องมาอย่างนี้ ยังติดข้องอยู่ แน่แน่ ไม่งั้นคงไม่ตั้งอะไรไว้อย่างนี้......ผมว่าคิดแค่ ปัจจุบันที่เกิดขึ้นดีกว่าครับ ถ้าเขามา เรา ก็ปฎิบัติไปตามเหตุปัจจัย แล้วก็ดูใจเราขณะนั้นไปด้วยครับ

 

การให้อภัยตามความหมายเลยคือการที่เราไม่ติดใจในเรื่องที่คิดว่าคน
อื่นทำไม่ดีกับเรา การไม่ติดใจก็คือไม่ใช่เวลาเจอหน้าก็นึกถึงเรื่องที่
เขาทำไม่ดีตลอดเวลาคือยังข้องใจว่าเขาเคยทำไม่ดีกับเรา ส่วนเมื่อ
การให้อภัยที่แท้จริงเกิดขึ้นเราจะไม่ยุ่งกับคนที่เคยทำเราได้ไหม คำ
ตอบคือได้ การที่จะปฏิเสธอะไรไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเกลียดสิ่งนั้น
เหมือนกับเด็กที่เบื่อของเล่น เขาไม่ได้คิดว่าของเล่นไม่ดี แต่เขาโต
เกินกว่าที่จะเล่นกับของเล่นเพราะเห็นประโยชน์ของสิ่งอื่นมากกว่า
นี่ก็แสดงว่าเขาปฏิเสธของเล่นโดยที่ไม่ได้โกรธเกลียดมันเลย

 

อกุศลจิต พิมพ์ผิดครับ

 

คุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->bluebaby2<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_5097671", true); </SCRIPT> ตอบได้ดีนะครับ....

ส่วนตัวไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->แจ๊กซ์69<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_5097469", true); </SCRIPT> ไม่ใช่อะไรก็ตามต้องเป็นกรรมไปเสียหมด(ถ้าคิดเช่นนี้ ถ้าเราโง่ยอมให้อภัยใครครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่รู้อยู่เสมอว่าเขาไม่ควรช่วยเหลือพร้อมจะมีผลร้ายต่อเรา หรืออาจเป็นเพราะเราคบคนพาล ถ้าเช่นนั้นก็อาจยอมรับว่าเราเองที่มีกรรม กรรมคืออะไร กรรมคือเราโง่เองที่ไม่รู้จักพิจารณาให้รอบคอบในการคบคน)...มันอาจถูกต้องว่าไม่มีใครที่จะทำดีได้ตลอด แต่สิ่งหนึ่งเราต้องสำเหนียกว่าเราจะทำดีที่สุดเท่าที่เราทำได้ ไม่ว่าใครก็ตาม . ถูกไมครับ....


คือในความเป็นจริงนั้นเราก็ต้องที่จะเลือกคบคนเหมือนกันนะครับ....คือเราควรรู้ใครที่คบได้หรือไม่ได้.....คือถ้าเราทำใจเราได้สูงคือเราไม่โกรธ เราให้อภัย ได้ อันนี้ถือว่าเราใจสูง ที่ชนะตัวเองได้.....ต่อมาคือเราไม่ให้ความสนใจ คือเหมือนกับเราคิดว่าคนๆนี้ ได้ตายไปแล้วจากโลกนี้(คือเขาได้ตายไปแล้วจากใจของเรา)....เพราะอะไร ก่อนที่เราจะตัดสินใจในความผิดของใครก็ตามที่ทำต่อเรา ก่อนที่เราจะตัดสินใจประหารเขา(ประหารออกจากใจ) เราต้องตัดสินด้วยความยุติธรรมและเหตุผลนะครับ ไม่ได้หมายความว่าเราจะตัดสินด้วยใจของเรา ด้วยอารมณ์ของเรา . ถ้าตัดสินด้วยปัญญาและความยุติธรรมแล้ว หรือให้โอกาศแล้ว(ในหลวง เคยสอนว่าให้โอกาศใครอย่าได้ให้มากกว่าสองครั้ง)...เขายังกระทำเช่นนั้นอยู่.....เราก็ควรที่จะตัดใจว่า คนๆนี้เราคงคบกันไม่ได้..เขาอาจไม่ควรค่าพอที่เราจะต้องไปให้ความสนใจหรือความช่วยเหลือใดๆจากเรา...ก็เท่านั้นเองครับ.....

แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องสอบกำลังใจของเราก็คือ เราไม่ได้โกรธจริงแล้ว เราให้อภัยแล้ว เราจะไม่พยาบาทกับเขา เราจะไม่ทำความทุกข์ใดให้เขาทุกข์ อันนี้ต้องทำให้ขาด สอบกำลังใจตนนะครับ....

หลังจากนั้นเป็นหน้าที่ของคุณแล้วหละ ถ้าคุณไม่คบ ก็เลิกคบ แม้เจอกันในที่ๆหลีกเลี่ยงไม่ได้ถ้าเขาทักทายเราก็ทักตอบเพื่อเป็นการรักษามารยาท แต่ใจเราอาจมองทะลุว่าเขาคืออากาศ เสียงที่เข้าหูเรา คือลม ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เท่านั้นเองครับ.....

คนรู้จักมีมากได้ครับ....เพื่อนที่ดี ไม่จำเป็นต้องมาก....

 

ผมทำตามพทธองค์อ่ะครับ ที่พระพุทธองค์โปรดองคุลีมารอ่ะครับ
มีเมตตาเสมอไม่มีความเป็นศัตรูต่อชนทั้งปวง ถ้าเขาสำนึกก็ให้อภัยไม่อะไรต่อกันทุกอย่างเหมือนเดิมถ้าไม่เหมือนเดิมแสดงว่าคนผู้นั้นเกิดอัคติใจทิฐฐิอหังการแน่นอนจะมากหรือจะน้อยก็แล้วแต่ครับ แต่ผมก็พึงนึกอยู่ไว้เสมอว่าคนเรามีกรรมดีกรรมชั่ว
แล้วผมก็ใช้ใจดูว่าตอนนี้เป็นเช่นไรหมายถึงนิสัยใจคอเปลี่ยนไปยังไงควรไว้ใจหรือวางใจได้แค่ไหน แต่เรื่องพูดคุยก็เหมือนเดิมครับ ผมต้องมีใจให้เมตตาเป็นสากลเมื่อเกิดอคติกับสิ่งใดนั้นเราย่อมมีศัตรูเกิดตามเมื่อนั้น

อย่างที่บอกครับคนเรามันก็ต้องพลาดพลั้งสบโอกาสอารมณ์ชั่ววูบกันมั่งไม่มากก็น้อย จริงไหมครับ

 

ดีครับถ้าคุณวางกำลังใจได้เช่นนั้น....

สิ่งหนึ่งที่ว่าไม่เหมือนเดิมจะเป็นอคตินี้ตลอด ไม่แน่เสมอไปนะครับ เพราะอาจเป็นกำลังใจที่สูงคือมันเลยจากอคติไปแล้ว มันชามันชิน มันคือการที่เราพิจารณาปลงตก เป็น อุเบกขา อย่างที่ lionking2512 ท่านได้กล่าวเอาไว้ไปเลย ครูบาอาจารย์สอนผมเสมอว่า พรหมวิหาร ๔ อย่างไร มีอุเบกขา เป็นตัวท้าย ท่านมักล่าวอย่างนี้เสมอๆ....

สำหรับผมแล้ว...ผมให้ความสำคัญกับการที่จะเลือกคบคน การที่จะให้โอกาศคน ตลอดจนการปฏิบัติตนนั้น ถือเป็นเรื่องสำคัญครับ...เพราะชีวิตนี้ผมต้องพบเจอกับบุคคลในแต่ละรูปแบบค่อนข้างมาก....

เรื่องนี้มันแล้วแต่คนจะคิดนะครับ....แล้วแต่มุมมอง แล้วแต่กำลังใจ ไม่มีถูกไม่มีผิด .พระพุทธเจ้าท่านมีเมตตาได้ ในขณะเดียวกันท่านก็มีอุเบกขาได้เช่นเดียวกัน(ในหลายกรณี) ....การคบคน พระพุทธเจ้าก็สอน การมีเมตตาพระพุทธเจ้าก็สอน การวางอุเบกขาพระพุทธเจ้าก็สอน...ซึ่งเราต้องดูโอกาศในการที่เราจะปฏิบัติ...ถ้าพูดถึงความผิดถูกมันไม่มีหลอกนะ มันแล้วแต่มุมมอง...เพราะสิ่งเหล่านี้พระพุทธเจ้าทรงสอนหมด มันแล้วแต่ว่าเราจะหยิบยกมาใช้ในส่วนใหนของการดำเนินชีวิตเท่านั้นเอง....

 

คิดแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอกครับ เพราะคนเลวไม่ใช่จะเปลี่ยนกันง่ายๆ หากเขาเคยทำผิดกับเราครั้งหนึ่งแล้ว ย่อมมีครั้งที่สอง ที่สามตามมาอย่างแน่นอน ให้อภัยก็คือให้อภัย แต่คนชั่วก็คือคนชั่ว ไม่ใช่ให้อภัยแล้วเขากลายเป็นคนดีทันทีซะเมื่อไหร่มันก็ชั่วเหมือนเดิมอยู่ดี เพียงแต่เราไม่จองเวรเขาก็แค่นั้นเอง แต่ก็ต้องคอยระวังตัวของเราอีก เมื่อต้องเข้าไปคบค้าสมาคมด้วยกับคนพวกนี้อยู่ดี

 

**แม้เขาจะเข้่ามาในฐานะอะไรก็ตามจิตเราจะไม่คลายจากความเมตตา
**มองเห็นศัตรูเสมือนเห็นบุตรสุดที่รักที่จากกันไปนาน

ผมคิดว่าจขกท.ไม่ผิดครับเพราะระดับอภัยทานของแต่ละคนไม่เท่ากัน..(||)

 

ดิฉันเองก็มีเหตุการณ์แบบเดียวกับคุณเหมือนกัน แต่ต่างตรงที่ว่า ดิฉันไม่ได้ตั้งกฏเกณฑ์ว่าถ้าจะตายก็อย่ามาให้เห็น ขนาดนั้น แค่เพียงว่าไม่อยากคุยด้วย ความไว้เนื้อเชื่อใจเขานั้นเราไม่มี และไม่มีแม้แต่ตัวตนเขาอยู่ในสมองพูดง่ายๆต่างคนต่างอยู่ เพียงแค่เราอโหสิกรรมให้เขา ก็เท่านั้นหากเรายังมีกรรมผูกพันธ์กันมาก็ขอให้จบบสิ้นกันเพียงแค่ชาตินี้ชาติเดียวสิ่งใดที่เขาทำไม่ดีต่อเรา เราอโหสิกรรม ไม่ผูกพยาบาทจองเวรต่อกันคิดเสียว่าเราได้ใช้หนี้ให้กับคนๆนั้นหมดแล้วและจะไม่ขอก่อเวรก่อกรรมต่อกันอีก การคบมิตรนั้นเราเองบ้างครั้งก็ต้องเตือนตัวเองบ้างอย่าหวังว่าคนอื่นจะดีกับเราได้ร้อยเปอร์เซ็น แต่เราหวังว่าจะดีกับคนอื่นมากกว่าร้อย ถ้าเกิดเราเจอมิตรที่ไม่ดีทำไม่ดีกับเราก็ให้คิดเสียว่าเป็นบทเรียน เป็นครู ขอบคุณที่ทำให้เราเข็มแข้งขึ้น ขอบคุณที่ทำให้เราได้มองโลกได้แจ่มชัดขึ้น และก็ขอบคุณ ที่สอนให้เรารู้จักคำว่า อัตตาหิ อัตตโนนาโถ การเสียความรู้สึกกับคนอื่นนั้นมันง่าย แต่การสร้างกำลังใจให้กับตัวเองนั้นมันยากยิ่งกว่าคุณว่าจริงไหม

 

ผมว่า ก็ต้องถาม จขกท. กลับนะครับว่า ทำไมถึงต้องเลิกพูดด้วย ทำไมถึงได้เลิกคบ และทำไมแม้ถึงขั้นขนาดกำลังจะตาย เขาจะมาทำดีด้วยก็ยังไม่ต้องการ ^ ^ เพราะผมว่าคำตอบของสิ่งเหล่านี้ มันสามารถตอบคำถามว่า คุณให้ภัยเขาแล้วจริงๆหรือยัง

สำหรับผม ผมคิดว่า การอภัยทานหรืออโหสิกรรม กับการเลือกคบมิตร นั้นก็ต้องแยกกันด้วยเหมือนกัน แน่นอนครับ เราย่อมไม่คบ คนพาลไม่คบมิตรที่ชอบเอาเปรียบแสวงหาประโยชน์จากมิตร มิตรที่ขี้โกหก ชักชวนเราไปในทางที่ผิดๆ หรือชอบนำเรื่องเดือดร้อนมาให้กับเรา (แบบตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ (บ่อยๆก็ไม่ไหวเช่นกัน)) มิตรพวกนี้บัณฑิตทั้งหลายก็คงจะไม่เลือกคบเป็นแน่ ดังนั้นการเลิกคบก็คงจะไม่ได้ผิดอะไรครับสำหรับมิตรสหายแบบนี้

ผมคิดว่าบางที เราชอบอโหสิกรรมกัน เพราะคิดว่า ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องมาเจอะมาเจอกันอีก เราจะได้ยินกันบ่อยๆ แต่ผมลองสังเกตุดูว่าหลายๆครั้ง เวลาที่คนอื่นเขาคิดแบบนี้ การอโหสิกรรมที่พูดนี้ บางครั้งมันก็กลายเป็นว่าออกมากจาความเกลียดขี้หน้า เหม็นขี้หน้าซะส่วนใหญ่ (เฉพาะบางคนนะครับ)-*- สำหรับตัวผม ผมคิดว่าการอโหสิกรรมจริงๆนั้น ก็คือการที่เราสามารถอุิทิศกุศลผลบุญให้กับเขาได้ แล้วยังอิ่มเอิบเบิกบานใจ เหมือนยกก้อนหินหนักๆออกจากอก เราอาจไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่เมื่อนึกถึงเขา เราก็ไม่ได้มีโทสะ โมหะ หรือกิเลศใดๆมากระทบ ผมเคยได้ยินมาว่า บางคน อโหสิกรรมให้แล้ว ยั้งสงสารศัตรูคู่แค้นอีกเสียนี่ กลับมีเมตตาจิตกลับให้ซะอย่างงั้น ... เง้อ เอากับเขาสิ
- -

ยังไงก็นี้เป็นความเห็นส่วนตั๊วส่วนตัวนะครับผิดถูกยังไงก็ พิจารณาด้วยน้ะครับ 30+ ^ ^

 

สำหรับดิฉัน ถ้าอภัยได้จริงๆนะ คุณจะดีใจเมื่อแม้แต่ตอนไกล้ตายเขายังมาเยี่ยม เพราะนั่ันอาจแสดงถึงว่า อย่างน้อยเขาก็ยังนึกถึงคุณนะ หาไม่แล้วก็คงไม่โผล่หน้ามาด้วยซ้ำ ถ้าคิดว่าอาจจะมาตามมารยาท....แต่อย่าลืมว่ามารยาทคือการแสดงความเคารพอย่างหนึ่ง
เรามีสิทธิ์ เลี่ยง ไม่คบ ปกป้องตนเองจากเขา แต่เราไม่มีต้องไปเบียดเบียนเขา และที่สำคัญไม่เบียดเบียนใจตนเองนะคะ

 

คุณยังมีจิตโกรธอาฆาตอยู่ในใจลึกๆ อยู่คะ คุณไม่โกรธ ให้อภัยเขาแล้ว เขามาทำดีกับคุณอีก แม้ใกล้ตายเขายังมาเยี่ยมแสดงว่าเขาก็เป็นคนดีไม่ถือโกรธคุณ ถ้าคุณไม่อยากคบสมาคมกับเขา เขามาหาคุณดีกับคุณ คุณก็ควรดีกับเขาคะ เขาชวนไปไหนทำอะไรคุณก็ปฏิเสธเขาอย่างนุ่มนวล และไม่ต้องไปกับเขา เขารู้ตัวเขาก็จะไม่มาหาคุณอีก และคุณก็ไม่ผิดคะ บุญรักษาคะ

 

ง่ายนิดเดียวครับ ความถูกต้อง เจตนาของคุณ คิดว่าเจตนาดีคือดี แต่คิดว่าเจตนาไม่ดีก็คือไม่ดี

วัดกันง่ายๆครับ ลองถามใจคุณสิ ถ้าเขาสำนึกก็ควรให้อภัยนั่นคือเมตตาจิต ถ้าเขาไม่สำนึกก็เลิกครบ
แต่อย่าไปทำตัวถ้าทีว่าโกรธหรือลังเกลียดแค่เฉยๆ แค่นี้ง่ายๆ เองครับ สำนึกผิดเมื่อไรค่อยมาครบกันใหม่จบง่ายๆ

แต่อย่าโกรธเกลียดจนเกินศรีมาขอความดีของตัวเองครับ ถ้าเกินเมื่อไรเมื่อนั้นคุณจะเป็นฝ่ายผิด ดูเหตุผลหลักความจริงไม่เอาอารมณ์เป็นใหญ่ถ้าเอาอารมณ์เป็นใหญ่ต่อพูดให้ตัวเองดียังไงก็ไร้ความเชื่อถืออยู่ดีครับ

 

โมทนากับทุกท่านค่ะ การให้อภัยจริงๆไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ยากสำหรับคนดีค่ะ

 

ผมก็อีกคน พยายามจะไม่ให้มีความคิดแบบนั้น

 

อเสวนา จพาลานัง
ไม่คบคนพาล เป็นมงคลสูงสุดของชีวิต

ปล.ควรทำตามมารยาท ผมคิดว่านะ

 

ขอตอบว่า"ไม่ถูกฮะ" ข้อความที่คุณเขียนออกมา บ่งบอกว่าคุณยังจองเวรอยู่นะครับ
สังเกตุจากแม้ว่ากำลังจะตายก็ไม่ต้องเข้ามา คุณต้องปรับใจใหม่ครับ