กาย จิต ใจ ใครคือเรา

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สันโดษ

ถึงแม้ผู้ปฏิบัติจะไม่รู้เกี่ยวกับลำดับขั้นของวิปัสสนาญาณเลย

แต่ถ้าปฏิบัติถูกทางแล้ว วิปัสสนาญาณก็ย่อมจะเกิดขึ้นมาเอง

โดยลำดับอยู่แล้ว และแน่นอนว่า...

ผลอันสืบเนื่องจากวิปัสสนาญาณนั้น

ก็ย่อมจะเกิดตามมาอย่างไม่ต้องสงสัย

และพัฒนาการต่างๆ ก็ย่อมจะเป็นไป

ตามขั้นตอน ตามวาสนา บารมี และอุปนิสัย

อันเป็นลักษณะเฉพาะตัวของแต่ละบุคคล

เพราะต้นเหตุที่แท้จริงของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

ก็คือความรู้ ความเข้าใจ ความเห็นแจ้งในธรรมชาติของรูปนาม

ด้วยปัญญาของตนเอง อันเกิดจากการเจริญวิปัสสนานั่นเอง

ไม่ใช่เกิดจากระเบียบกฎเกณฑ์ที่ใครวางเอาไว้เลย

จะมีก็แต่กฎเกณฑ์ของธรรมชาติเท่านั้น

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สันโดษ


แต่ถ้าผู้ปฏิบัติรู้เรื่องรายละเอียดของวิปัสสนาญาณ

ขั้นต่างๆ ล่วงหน้า

ก่อนที่ความเห็นแจ้งเหล่านั้นจะเกิดขึ้นด้วยปัญญาของตนเอง

จริงๆ แล้ว ผลเสียที่อาจจะเกิดตามมา ก็คือ

1. การปฏิบัติจะก้าวหน้าได้ช้า เพราะผู้ปฏิบัติมัวแต่คอยเปรียบเทียบผล
การปฏิบัติของตน กับทฤษฎีอยู่ และอาจถึงขั้นทำให้เกิดความฟุ้งซ่าน
ไม่อยู่กับสภาวะอันเป็นปัจจุบันเฉพาะหน้า จนปัญญาไม่เกิดเลยก็ได้

2. ผู้ปฏิบัติอาจเกิดอติมานะ คือความเย่อหยิ่งถือตนว่าปฏิบัติได้สูงกว่า
คนอื่น ซึ่งเป็นกิเลสชนิดหนึ่ง และอาจมีผลสืบเนื่องให้กิเลสตัวอื่นๆ เกิด
ตามมา

3. อาจเกิดญาณเทียมขึ้นมาได้ เพราะผู้ปฏิบัติรู้ล่วงหน้าแล้วว่าต่อไป
ควรเกิดความรู้ และความรู้สึกอย่างไรขึ้นมาบ้าง และด้วยความที่อยาก
จะก้าวหน้าไปเร็วๆ จึงเกิดการน้อมใจไปสู่ความรู้สึกเช่นนั้น หรือเกิดการ
สะกดจิตตนเองโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่ปัญญาเหล่านั้นยังไม่เกิดขึ้นจริง แต่
อาศัยสัญญาคือการจำมาจากตำรา หรือจากผู้อื่น

ซึ่งสัญญาจะทำได้ก็เพียงข่มกิเลสเอาไว้เท่านั้น ไม่สามารถทำลาย
ความยึดมั่นถือมั่น และกิเลสต่างๆ ได้อย่างแท้จริง เมื่อมีเหตุปัจจัยที่
เหมาะสมกิเลสก็จะแสดงตัวออกมาใหม่)

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ บุคคลทั่วไป 3 คน
รู้สึก กับ คิด มันคนละตัว

รู้สึก ไม่ต้องแปลความหมายใดๆ ไม่ต้องมีคำอะไรพรรณาอยู่ในหัว
ให้เหมือนคนกระซิบ เพราะ รู้สึก ก็คือ รู้สึก

แต่ความคิด มันมีคำบรรยาย มันมีการใช้สัญญา บัญญัติคำสมมติ

ระหว่างการดูไตรลักษณ์

ถ้า เราใช้ความรู้สึกในไตรลักษณ์ ไม่ต้องมีการบรรยาย ก็ รู้สึกไตรลักษณ์
เมื่อรู้สึกแล้ว รู้สึกเป็นแล้ว คุณจะตั้งคำถามไหม ว่า เขารู้เรื่องอะไร

ถ้า คนใช้ความคิดดูไตรลักษณ์ ถามอะไร เขาก็บอกต้องทำ ต้องคิด ต้อง
ขบ ต้องตัด ต้องกำหนด

สองสภาวะนั้นต่างกัน

พระพุทธองค์ชี้ ให้รู้สึก เอา ไม่ใช่คิด
<!-- / message -->

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สันโดษ

การเข้าใจผิดเรื่องผลของการเจริญวิปัสสนานั้นเกิดขึ้นได้ง่าย

เพราะธรรมดากิเลสนั้นนอกจากจะถูกทำลายอย่างถาวรด้วย

วิปัสสนา ปัญญาแล้ว ยังอาจถูกกด หรือข่มเอาไว้ได้หลายวิธี เช่น

ด้วยอำนาจของสมาธิ การพิจารณาแล้วข่มเอาไว้ การข่มด้วยสติ

การน้อมใจแล้วข่มเอาไว้ ฯลฯ

ซึ่งวิธีการเหล่านี้จะซ่อนกิเลสเอาไว้ได้ชั่วคราวเท่านั้น

เมื่อสบโอกาสที่เหมาะสมกิเลสเหล่านั้นก็จะแผลงฤทธิ์ออกมาได้ใหม่

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สันโดษ

ดังนั้น ผู้ปฏิบัติจึงต้องระวังให้ดี

ไม่เช่นนั้นแล้วญาณเทียมจะเกิดขึ้นได้

การปฏิบัติโดยการรับรู้สภาวะที่เกิดขึ้นจริงในปัจจุบัน

ไม่ต้องสนใจผลที่จะเกิดในอนาคต

และไม่ต้องไปเทียบชั้นญาณกับทฤษฎีจะปลอดภัยกว่า

ขอให้ศึกษาวิธีการปฏิบัติให้เข้าใจอย่างชัดเจนเป็นใช้ได้

หลังจากนั้นก็คอยดู คอยสังเกตสภาวะที่ปรากฏให้เห็นจริงๆ

ในขณะนั้น แล้ววิปัสสนาญาณก็จะเกิดขึ้นเอง อย่าใจร้อน

ถ้ามีกัลยาณมิตรคอยแนะนำตามสมควรก็จะยิ่งดีขึ้นไปอีก

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ สันโดษ



การเจริญวิปัสสนาในชีวิตประจำวัน

1.) เมื่อมีเวลาว่าง ให้พยายามทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิต

ตั้งแต่จำความได้ จนกระทั่งถึงปัจจุบัน ทบทวนไปช้า ๆ


2.) ก่อนนอนทุกคืนควรพิจารณาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดวันนี้ทั้งวัน


3.) ในชีวิตประจำวันก็ขอให้คอยสังเกตความรู้สึกที่เกิดขึ้น

ในขณะนั้น ๆ มีสติรู้ทันความรู้สึกตลอดเวลา


4.) ในเวลาทำกรรมฐาน ขณะทำสมาธิก็คอยสังเกตจิต

หรือสังเกต "เรา" เป็นระยะๆ ทำนองเดียว

5.) เมื่อเห็นทุกข์เห็นโทษของสิ่งใดแล้ว

ความยินดีรักใคร่ ความยึดมั่นถือ

มั่นในสิ่งนั้น ๆ ก็จะลดลงไปเอง

 

ร้อยวาจาคมกริบ ถูกจริตสาวขวัญ
เก็บเกี่ยว หน่วงสัญญา สร้างภพธรรม
หมื่นคำธรรมไม่พิจารณา ก็สูญเปล่า

รู้แจ้งแทงทะลุ ทะลวงจิต
ใช่หมายคิดตรึกตรองนั่งฝัน
ปฎิบัติให้แจ้งซึ่งรสธรรม
สถิตย์แน่นแน่วแน่เป็นอารมณ์

เกิดมาแล้วได้พบธรรมเดินตามรอยพระสัมมา
ได้ชื่อว่าผู้องอาจหาญ ไม่หวั่นตาย
ตัวดีมีศีลมั่นไม่ด่างหาย อีกไม่คร้ามปวารณาพระสัทธรรม
ชาตินี้งามสง่าในถ่วงท่า มารกิเลสหนีไปโดยพลัน

ใครถามธรรม ตอบไปใช่ใจหาญ
ไม่รนราน เชื่อมั่นไม่หวั่นไหว
ธรรมที่รู้ เป็นธรรมเที่ยง เราเห็นแจ้ง
จักสำแดงฤทธิ์ธรรม ตามรอยพระโอษฐ์

 

สักว่า สักว่า สักว่า เห็น

ไม่เหม่อ ไม่เอ๋อ ไม่เเพ่ง

สักว่า สักว่า สักว่า รู้

ใช่วาง ให้ว่าง หรือว้าง

สักว่า สักว่า สักว่า เป็นเช่นนั้น

ไม่ฝืน ไม่คล้อย ไม่ต้าน

สักว่า สักว่า สักว่า เป็นสภาวะ

เกิดเอง ตั่งเอง ดับเอง

สักว่า สักว่า สักว่า แม้สักว่าก็ไม่มี

เพราะเหตุนี้ จึงกลืนเข้าไปกับธรรมชาติ


ขยาย
วัตถุใดๆมันก็อยู่ของมันอย่างนั้น นั่นธรรมชาติ
ดับอายตนะด้วย สักว่ารู้ เหมือนเราไม่ได้อยู่ในที่นั้น
แต่เราเป็นสิ่งเดียวกับธรรมชาตินั้น นี่เรียกว่า เต๋า
เต๋า มิใช่อากาศธาตุ มิใช่บรรยากาศ เต๋ามากกว่า ว่าง
ไม่รู้จะเรียกสภาวะนั้นว่าอย่างไร จึงอุปมาว่าเป็น เต๋า
ที่จริงมันก็คือ นิพพานปัจจุบัน
อะหนอ อะหนอ

 

สภาวะเช่นนี้ คือการการเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติ
อิทัจปัจยตา คือกฎแห่งการเปลี่ยนแปลง
เราก็เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของอิทัจ สิ่งนั้นจึงเป็นอนัตตา
ไม่ใช่ความไม่เที่ยง แต่เป็นความไร้รูป ไร้นาม
เพราะไร้รูป ไร้นาม แต่รู้ว่ามี
ความมีจึงเกิด แต่ไม่ใช่ อัตตา

 

ความคิด ปัญญา อยู่ที่จิต

ไม่คิด ไม่ทำ ไม่เเสวง

หากเเม้น ไม่คิด ไม่เเคลน

ปัญญา ย่อมอยู่เหนือ ตัวตน

ปัญญา และ จิต ไม่คิด

สิ่งที่คิด คือ จิตที่เข้าหา

ปัญญา ที่ก่อเกิดมา

เกิดจากประสบการณ์ ที่เวียนวน

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>สันโดษ, เซ็ง สัน ดาน, k.kwan </TD></TR></TBODY></TABLE><!-- currently active users -->
รักนะ เด็กโง่ โง่

 

เซ็ง สัน ดาน สันดานใครไม่หมายรู้
แต่งเพิ่งรู้ สันดานจืด เซ็งแล้วหนอ
สักวา ว่าไว้ ให้หมายเพียร ไม่ย่อท้อ
รู้ลูกเดียว รู้เพียวๆ ไม่เหลียว มองพี่น้อง
เพียรธรรมะ เพียรมั่นอยู่ในใจ ตามรู้เอย

 

วันนี้ จิต สิงศักดิ์สิทธิ์ ประทับ เลยเข้ามาหาที่นี้

 

ถามมาสิ สภาวะนี้เราเพิ่งแจ้ง จึงถอดมาเป็นตรรกะ
พยายามอธิบายสุดแล้ว ได้แค่นี้
มันเป็นสภาวะ ปัจตัง
อะหนอ อะหนอ

 

รู้เเล้ว หนอแก้วกัลยา

เพื่อนเกิด บังเกิด เกิดผล

ปัญญา ที่อยู่ เหนือตัวตน

ได้ อยู่ใน จิตเสถียรธรรม

ขวัญ แก้ว ตอนนี้ เข้าใจเเล้ว

สู่ ที่ๆ เคยอาศัย

ขวัญแก้ว ต้องบอกต่อไป

เพ่งเพียร พยายาม เข้าใจตน

 

จิตเอ๋ยจิต จิตใครก็ไม่รู้
เฝ้ามองดู ดูอยู่ ไม่รู้เบื่อ
ดูๆไป ไม่คิด ซักนิดเดียว
ประเดี๋ยวมา ประเดี๋ยวไป
ไวจริงเชียว เดี๋ยวไปเปรี้ยว
ไปเฟี๊ยว เซี้ยวจริงๆ

 

เซ็งสันดาน สันดานเราใช่สันดานใคร
ตอกย้ำใจ หมายคลาดซึ่งอัตตา
สภาวะนั้นมีอยู่ ตัวเรารู้
สันดาน ก็ สันดาน เป็นเช่นนั้น
หาใช่เรา เราจึงเซ็ง

 

เซ็ง สัน ดาน อยากบอกไร
บอกมาเถิด ไม่เตลิดฟังตลอด
ไม่ปอดหนอ ปัจจัตตัง
ปัจจัยไร ไม่ต้องพ้อ
ไม่ย่อท้อ ได้มาแล้ว เล่าสู่กันฟัง

 

สักว่า คำนี้ที่อยากบอก
เป้นสภาวะ เข้าถึงธรรมชาติ
ใช่แต่งคำให้สวยหรู หรืออวดตน
ฟังเอาเถิด สักว่า สักว่า สักว่า

 

สันโดษ, เซ็ง สัน ดาน, k.kwan

ไม่ได้ ว่า ใครนะ ...ทำไมต้องอยู่ตรงกลาง เสมอหว่า??