ความรู้สึกของผู้ปรารถนาพุทธภูมิที่มีต่อนางแก้ว

รองอันดับสองกับสาม ชุดชมพูเบอร์สอง เสื้อสีส้มอันดับสาม คนหนึ่งลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่มีที่นาหกกว่าไร่ คนหนึ่งเดี๋ยวนี้เป็นผู้นำชุมชน มีที่นาเกือบสองร้อยไร่ เขาพอใจที่จะไปกับด่วนขบวนพิเศษไม่ว่าเขาจะนั่งที่นั่งหมายเลขอะไรไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเขาจะไปกับ ขบวนพิเศษ ขบวนนี้

 

ด่วนขบวนพิเศษสายพันธุ์ไทย ที่ผมจะพานางแก้ว หมู่คณะญาติมิตรทั้งหมดไปด้วยขบวนแบบนี้ หากว่าทั้งขบวนที่นั่งที่นอนสภาพความเป็นอยู่ ที่พอๆกัน มันก็พอจะพากันไปได้ ไม่ว่าที่นั่ง ที่นอนส่วนใหนของขบวน

กี่ครั้งๆก็เป็นด่วนพิเศษแบบนี้ที่ผมจะพาหมู่คณะของผมไป ดีที่สุดของไทยมันแค่นี้

 

ภาระกิจแก้วใหญ่ ไปเยี่ยมแก้วรอง ลูกๆคนละแม่ ไอ้ที่นั่งตักแก้วใหญ่นั่นลูกสาวของแม่รอง

 

รองอันดับสองพาลูกๆมาเยี่ยมแก้วแม่ใหญ่ แก้วเล็กเป็นช่างภาพ

 

แก้วแม่ใหญ่ไปเยี่ยมลูกๆของแม่รอง

 

กับลูกสาวของอีกหนึ่งแม่ แก้วใหญ่เมื่อผ่านไปก็ไปเยี่ยมแก้วนี้ แล้วรับลูกสาวพาไปเที่ยว ลูกสาวของน้องนางผมสั้นคนนี้แหละ

 

ลูกๆของทุกแม่ดีใจแทบจะกระโดดโลดเต้นอย่างกับเด็กน้อยๆหากแม่ใหญ่ไปเยี่ยมไปหา

 

แก้วใหญ่เขาพาลูกๆของทุกแม่ทำแบบนี้ พากิน พาสวยประสาแม่ลูก เขาไม่คิดว่าลูกคนใหน เป็นลูกแม่คนใหน นี่แค่บางส่วนลูกๆ อีกหลายคนขอว่า ไม่ต้องลงรูปพวกเขา

 

ลูกคนใหนจะเอาอะไร หากไม่เกินกำลังแม่ใหญ่จะไปจัดการให้ ลูกอยู่มหาลัย บางคนต้องการแค่จักรยานเก่าญี่ปุ่นเพื่อขี่ไปเรียน ขอแม่ใหญ่ แม่เขาจัดการให้ บางคนต้องการมอเตอร์ไซร์ แบบผู้ชาย ขอแม่ใหญ่ แม่เขาก็จัดการให้ซื้อให้เองกับมือ มอเตอร์ไซร์คันนี้ซื้อที่กรุงเทพ แม่ขับรถตามไปส่งถึงมหาลัย

 

แม่พาไปหลายๆที่ที่ลูกๆอยากไปหากไม่เกินกำลังแม่ใหญ่พาไป

 

เหนืออื่นใดคือแม่ใหญ่พาลูกๆทุกคนทำบุญให้ทาน นำลูกๆทุกคนให้มีเมตตาปราณีต่อคนต่อสัตว์ทั่วไป และที่เบาใจมากแม่เขาพาลูกๆ พาหมู่ญาติรู้จักบารมีสิบ รู้จักวัดท่าซุง รู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ แก้วของผมเป็นแก้วแบบนี้กำลังใจของแม่ใหญ่แบบนี้ แก้วเล็กก็แบบนี้ แก้วอีกหลายแก้วก็แบบนี้

 

อีกหนึ่งลูกสาวคนละแม่เพิ่งมาพบพ่อเมื่องานวิหารน้ำน้อยปีนี้เองนานแล้วไม่ได้มาหาพ่อ แม่พาไปดูโครงหลังคาสระว่ายน้ำใหญ่ที่สุดของไทย ที่พ่อเป็นคนดูแลการสร้าง ลูกสาวคนนี้ เรียนจบแล้วเทคนิดการแพทย์ ม.นเรศวร แม่ใหญ่ก็พาเขาไปทำบุญให้ทาน แม่พาถวายสังฆทานกับน้องสาว พากินข้าว นี่แก้วใหญ่กำลังใจเขาขนาดนี้ ในงานมีโอกาศคุยกับพี่ปรีชา พึ่งแสง พี่ปรีชาก็เล่าเรื่องพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เล่าเรื่องของพุทธภูมิ บอกว่าพ่อปรารถนาพุทธภูมิ ก็เป็นแบบนี้ งานมาก เมียมาก ลูกก็เลยมาก เขาก็คุยกันเฮฮาสนุกสนาน

 

วันนี้วันพระแก้วเล็กก็อย่างเดิม ถวายอาหารพระ ใส่บาตรวีระทะโย ใส่บาตรกองทุนพุทธภูมิ พากันไปนอนเล่นบ้านแก้วพิเศษ กลางวันทั้งสามแก้วเข้าครัว ทุกคนเป็นลูกมือแก้วใหญ่เป็นคนปรุงอาหาร แต่แก้วพิเศษขออย่าถ่ายรูปเขาเอามาโชว์ ไม่ได้อายใคร แต่อยากอยู่ข้างหลังเงียบๆ

 

เมื่อเวลาที่ลูกๆมาเยี่ยมมาหา แม่ใหญ่เขาทำแบบนี้ พากันทำกับข้าว ลูกอยากจะกินอะไร ก็ไปหาพากันไปหาเอามาทำกัน

 

หน้าที่แม่ แม่ทำ ไม่ได้คิดว่าเป็นลูกแม่ใหน ลูกๆอยากไปเล่นน้ำตก แม่ก็พาไป

 

ลูกๆจะไปเล่นน้ำทะเลก็ไป ทั้งที่ชะอำ บางแสน หรือตามเกาะต่างๆแม่ใหญ่ก็พาไป

 

จะลงสระว่ายน้ำทุกสระ ทั้งที่สงขลาและหาดใหญ่ แม้ในกรุงเทพหากว่าผ่านมาพัก ลูกๆอยากลงสระ แม่เป็นต้องพาลูกๆไป แก้วใหญ่ดูแลลูกๆอย่างนี้ ความจริงลูกมากกว่าที่เห็นนี้มากนี่แค่เล็กน้อยส่วนเดียวที่ลงให้ดู การที่พูดเรื่องนางแก้วมาทั้งหมด ในทุกกระทู้ อ่านแล้วขอทุกท่าน ทำความเข้าใจให้ดี ให้ตรง ผมไม่มีอวดว่ามีเมียหลายคน แต่ที่พูดที่บอกคือ กำลังใจของนางแก้ว ใจที่งดงามของคนที่เป็นแม่ ใจที่เมตตาปราณีของจริง คนเรานั้นส่วนมากเวลาที่พูดที่แสดงออก บอกว่าใจดีรักเด็กๆ นั่นมันแค่ผ่านๆ ลองให้ไปรับเลี้ยงดูแลเข้าจริง ก็เริ่มติดธุระ

ยิ่งพอรู้ว่าเด็กน้อยน่ารักที่ตัวเองกำลังอุ้มกำลังประคอง พอมีคนบอกว่าเป็นลูกของอีกเมียหนึ่ง อีกแม่หนึ่งที่ร่วมสามีเดียวกัน นางแก้วที่กำลังหน้าระรื่นอุ้มเด็กโชว์ช่างภาพ อาจเป็นลมเด็กหลุดจากมือ มันไม่ง่ายที่ว่าจะหาคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยง แล้วจะรักลูกแม่อื่นเท่ากับลูกของตัว กำลังใจแค่นี้ พื้นๆเลยสำหรับนางแก้วคู่บารมีพระโพธิญาณ หากใครบอกไม่ใช่ไม่มี กลับไปอ่านไปศึกษาเรื่องของพระแม่เจ้านางแก้วมาให้ดี อย่าเข้าใจเอาเอง นี่เป็นเรื่องที่เอามาจากพระสูตรจากตัวอย่างที่มีอยู่จริงแล้วทั้งหมด ไม่ได้ไปฝันเอามา และโดยฉะเพาะอย่างยิ่ง เรื่องราวขององค์สมเด็จพระองค์ปัจจุบัน เรื่องราวของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง คนที่บอกว่าเคารพหลวงพ่อ ทำไมถึงจะไม่รู้ว่าพระแม่แก้วของหลวงพ่อนั้นมากขนาดใหน

มันจะกลายเป็นตามคำพังเพย เกลียดตัวกินไข่ เกียดปลาไหลแต่กินน้ำแกง เรื่องนางแก้วนี่ เป็นเรื่องแก้วของพ่อตัวเองทั้งนั้น หากว่าใช่นับถือพระพุทธศาสนา แต่หากไม่นับถือก็ปรามาสกันเข้าไป แล้วค่อยไปรู้กันเอาตอนตาย ไปรู้เอาตอนท้าย สำหรับผม ผมเข้าใจพ่อ ผมเข้าใจแม่ แม้ผมเองก็เคารพกราบไหว้ แม่รองของพ่อ กราบในความดีที่แม่ท่านนี้รักดูแลเอาใจใส่พ่อผม เป็นอย่างดีจนนาทีสุดท้ายของพ่อ ก็มีแม่ท่านนี้ ประคับประคอง อยู่ข้างกายจนลมหายใจสุดท้ายของพ่อ แบบนี้จะให้เรียกว่าอะไร สำหรับผมท่านนี้ก็เป็นแม่แก้วของผมท่านหนึ่ง

 

แม่แก้วท่านนี้ที่อยู่ดูแลพ่อจนนาทีสุดท้าย

 

ไม่รู้ว่าจะพูดพรรณนาความดีของนางแก้วอย่างไรถึงจะสมกับความดีที่ท่านทรงกระทำ

พระยโสธราพิมพาปรินิพพาน

พระนางพิมพา เป็นพระนามของชายาเจ้าชายสิทธัตถะ ซึ่งต่อมาได้เสด็จออกบรรพชา
และได้ตรัสรู้เป็นพระสมณโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนางเป็นที่รู้จักในหลายพระนาม
คือ ยโสธรา ยโสธราพิมพา ภัททา กัจจานา และภัททากัจจานา

พระนางพิมพานั้นได้เริ่มต้นติดตามเป็นคู่รักคู่บารมีพระโพธิสัตว์ มาตั้งแต่ครั้งต้น ๔ อสงไขยกับเศษแสนมหากัปก่อน ได้ร่วมสุข ร่วมทุกข์ ได้ร่วมสร้างบุญบารมีมากับพระโพธิสัตว์ยาวนานกว่าสตรีอื่น
บางชาติ พระนางพิมพาก็เกิดมาเป็นเพียงหญิงชาวบ้านฐานะต่ำต้อย แต่บางชาติก็ได้เกิดเป็นนางแก้วชายาของพระบรมจักรพรรดิ แต่ไม่ว่าจะเกิดมาในฐานะใด ในฐานะที่เป็นคู่บารมี พระนางพิมพาก็ต้องมีความเสียสละที่ยิ่งใหญ่ คือ ต้องเกิดเป็นหญิงซึ่งถือเป็นอภัพฐานะมาโดยตลอด ต้องเสียสละทรัพย์เพื่อช่วยพระโพธิสัตว์บริจาคทาน ต้องเสียสามีอันเป็นที่พึ่งเมื่อพระโพธิสัตว์ต้องออกบวช ต้องเสียบุตรธิดา และแม้แต่ต้องเสียชีวิตและร่างกายตนเอง เพื่อให้พระโพธิสัตว์บริจาคเป็นมหาทาน
ความเสียสละและความทุกข์ยากทั้งปวงของพระนางพิมพา ได้เปิดเผยออกมาจากวาจาของพระนางเอง เมื่อพระนางในเพศพระอรหันต์ได้กราบทูลลาพระพุทธเจ้าเสด็จเข้านิพพาน ว่า

"... ข้าแต่พระมหาวีรเจ้า เมื่อหม่อมฉันท่องเที่ยวไปในวัฏสงสาร หากมีความพลั้งพลาดใดในพระองค์ ขอพระองค์ทรงโปรดประทานโทษแก่หม่อมฉันด้วยเถิด

ข้าแต่พระมหาวีรเจ้า หม่อมฉันชื่อ ยโสธรา เป็นปชาบดีของพระองค์

ข้าแต่พระมหาวีรเจ้า หม่อมฉันเมื่ออยู่ในพระราชวังของพระองค์ ได้เป็นประธานใหญ่กว่าหญิงทั้งปวง สมบูรณ์ด้วยรูปสมบัติ และอาจารสมบัติ นารีทั้งมวลเคารพหม่อมฉันเหมือนพวกมนุษย์เคารพเทวดา

ข้าแต่พระมหามุนี อธิการเป็นอันมากของหม่อมฉันย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์แก่พระองค์ ข้าแต่พระมุนีมหาวีรเจ้า ขอพระองค์พึงทรงระลึกถึงกุศลกรรมเก่าของหม่อมฉันเถิด

ข้าแต่พระมหาวีรเจ้า หม่อมฉันสั่งสมบุญไว้เพื่อประโยชน์แก่พระองค์

ข้าแต่พระมหาวีรเจ้า หม่อมฉันงดเว้นอนาจารในสถานที่ไม่ควร แม้ชีวิตก็ยอมสละเพื่อประโยชน์แก่พระองค์ได้

ข้าแต่พระมหามุนี พระองค์ประทานหม่อมฉันเพื่อให้เป็นภรรยาผู้อื่นหลายพันโกฏิกัป เพื่อประโยชน์แก่พระองค์ หม่อมฉันมิได้เสียใจในเรื่องนั้นเลย

ข้าแต่พระมหามุนี พระองค์ประทานหม่อมฉันเพื่ออุปการะหลายพันโกฏิกัป เพื่อประโยชน์แก่พระองค์ หม่อมฉันมิได้เสียใจในเรื่องนั้นเลย

ข้าแต่พระมหามุนี พระองค์ประทานหม่อมฉันเพื่อประโยชน์เป็นอาหารหลายพันโกฏิกัป หม่อมฉันมิได้เสียใจในเรื่องนั้นเลย หม่อมฉันบริจาคชีวิตหลายพันโกฏิกัป เพื่อให้ประชุมชนพ้นจากภัย ก็ยอมสละชีวิตของหม่อมฉันให้

ข้าแต่พระมหามุนี หม่อมฉันย่อมไม่เคยหวงเครื่องประดับและผ้านานาชนิดซึ่งอยู่ที่ตัว เพื่อประโยชน์แก่พระองค์

ข้าแต่พระมหามุนี ทรัพย์ ข้าวเปลือก ปัจจัย เครื่องบริจาค บ้าน นิคม ไร่นา บุตร ธิดา ช้าง ม้า โค ทาสี ทาสา มากมายนับไม่ถ้วน พระองค์ทรงบริจาคแล้วเพื่อประโยชน์แก่พระองค์ พระองค์ทรงตรัสบอกหม่อมฉันว่า เราย่อมให้ทานพวกยาจก เมื่อเราให้ทานอันอุดม เราย่อมไม่เห็นเธอเสียใจ
ข้าแต่พระมหามุนี หม่อมฉันยอมรับทุกข์มากมายหลายอย่างจนนับไม่ถ้วนเพื่อประโยชน์แก่พระองค์ ข้าแต่พระมหามุนีหม่อมฉันได้รับสุขย่อมอนุโมทนา และในคราวที่ได้รับทุกข์ก็ไม่เสียใจ เป็นผู้ยินดีแล้วในที่ทุกแห่งเพื่อประโยชน์แก่พระองค์
หม่อมฉันมีอายุ ๗๘ ปี ล่วงเข้าปัจฉิมวัย ถึงความเป็นผู้มีกายเงื้อมลงแล้ว ขอกราบทูลลาพระมหามุนี หม่อมฉันมีวัยแก่ มีชีวิตน้อย จักละพระองค์ไป มีที่พึ่งของตนได้ทำแล้ว มีมรณะใกล้เข้ามาในวัยหลัง
ข้าแต่พระมหาวีรเจ้า หม่อมฉันจักถึงความดับในคืนวันนี้ มิได้มีชาติ ชรา พยาธิ และมรณะ จักไปสู่นิพพานที่ไม่มีปัจจัยปรุงแต่ง เป็นบุรีอันไม่มีความแก่ ความตายและไม่มีภัย...."

 

ตัดมาบางตอนอานิสงค์ของท่านมาฆะมานพ ตอนพระมาลัยไปเยี่ยมสวรรค พระมาลัยท่านพบพระศรีอริยะ

ผมมันชอบเอาอย่าง เห็นท่านใดทำดีก็อยากจะดีกับท่านบ้าง เพราะพื้นเพเดิมเป็นคนไม่ค่อยจะถึงดี กับเขาเท่าไร อันนี้ก็เป็นเรื่องราวขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ปัจจุบันของเราชาวพุทธทั้งหลาย สมัยพระองค์ท่าน เสวยพระชาติเป็นมาฆะมานพ ท่านสั่งสมบุญทานกองการกุศล ผมฟังเรื่องของท่าน ผมก็เอามั่งตั้งแต่เป็นนักบวช ที่วัดศรีมณีวรรณ สร้างศาลาน้อยๆ เพื่อคนเดินทาง ท่านทำสวนผมก็ทำมั่ง ทำมันหลายอย่าง โรงสีข้าว ธนาคารข้าว โรงเลื่อย และอื่นๆ เมื่อสึกหาลาเพทออกไปก็พาหมู่ญาติสร้างศาลาริมทางที่ในหมู่บ้านเกิด สมัยนั้นท่านมาฆมานพท่านมีภรรยา สี่ท่าน ต่างก็ร่วมกันทำบุญ และอานิสงค์ยังคงอยู่ถึงปัจจุบันบนดาวดึงค์เทวโลก


แท่นบัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ เป็นแท่นที่นั่งของข้าพเจ้าซึ่งชาวโลกรู้จักกันดี ถ้ามีเหตุเดือดร้อนขึ้นในเมืองมนุษย์ แท่นนี้จะแข็งกระด้าง ไม่อ่อนนุ่มเหมือนเวลาปกติ เป็นเครื่องหมายบอกให้ข้าพเจ้ารู้ว่า มีเรื่องร้ายเป็นเหตุเภทภัยแก่ผู้มีบุญ ในเมืองมนุษย์ขึ้น แล้วจำต้องลงไปช่วยขอรับ"

"แท่นนี้กว้างใหญ่ขนาดไหน มหาบพิตร?"

"ยาว 60 โยชน์ กว้าง 50 โยชน์ หนา 15 โยชน์ มีสีแดงเหมือนดอกชะบา และ หงอกไก่ พระคุณเจ้า"

"แล้ววิมานที่มหาบพิตรอยู่นั่น มีชื่อว่าอะไร?"

"ชื่อ เวชยันต์มหาปราสาท สูงพันโยชน์ ล้อมรอบด้วยกำแพงแก้ว 7 ประการ และมีวิมานทองอีกหลังหนึ่ง อยู่ภายในเวชยันต์มหาปราสาทนั้น สูง 700 โยชน์ ประดับประดาด้วยแก้ว 7 ประการ ขอรับ พระคุณเจ้า"

"มหาบพิตรอยู่คนเดียวหรือมีคนอื่นอยู่ด้วย?"

"ข้าพเจ้าอยู่กันหลายคน พระคุณเจ้า มีมเหสีของข้าพเจ้า 4 คนคือ นางสุธัมมา นางสุจิตรา นางสุนันทา และ นางสุชาดา กับนางฟ้า อีกประมาณ สองโกฏิห้าล้าน ขอรับ"

"โอโฮ้! มหาบพิตรมีชายามากถึงสองโกฏิห้าล้าน แต่พระองค์ยกย่องให้เป็นมเหสีเพียง 4 คนเท่านั้น นางทั้งสี่นี่ พระองค์ทรงรักมากใช่ไหม?"

"มิใช่หรอก พระคุณเจ้า เรื่องของเรื่องเป็นเพราะบุญกุศลที่ได้ทำไว้เมื่อชาติก่อนต่างหาก ข้าพเจ้าจะเล่าให้ฟัง เมื่อข้าพเจ้าเป็นมฆมาณพอยู่นั้น ข้าพเจ้าได้สร้างศาลาขึ้นหลังหนึ่ง อัครมเหสีทั้งสี่นี้ มีน้ำใจเลื่อมใสเป็นอันดี นางสุจิตรา ได้ปลูกสวนดอกไม้ไว้ข้างศาลา นางสุนันทา ได้ขุดสระไว้สำหรับให้ผู้คนที่สัญจรไปมาพักที่ศาลา ได้อาบน้ำชำระกาย นางสุธรรมา ได้สร้างช่อฟ้า แต่งเติมศาลาให้สวยงาม ส่วน นางสุชาดา ได้รักษาศีลโดยเคร่งครัด นางทั้งสี่ ได้ทำบุญกุศลต่างๆ ครั้นสิ้นชีพแล้ว ก็ได้บังเกิดบนสวรรค์ เสวยทิพยสมบัติร่วมกับข้าพเจ้า"

นางสุจิตรา มีสวนจิตรลดา กว้างได้ 500 โยชน์ นางสุนันทา มีสระนันทโบกขรณี กว้างยาวได้ 500 โยชน์ นางสุธรรมา มีโรงธรรมเทวสภา กว้างยาวได้ 300 โยชน์ วัดโดยรอบได้ 900 โยชน์ สูง 500 โยชน์ พื้นโรงธรรมสภานั้น ปูด้วยแก้วผลึกและแก้วอินทนิล ด้วยบุญกุศลที่นางได้ทำไว้นั่นเอง"