ถามความในใจพุทธภูมิ

ผมก็ชอบต้นมะม่วงก็ไม่เคยเห็นว่ามีพุทธองค์องค์ไหนในตำราที่ศึกษามีโพธิพฤกษ์เป็นต้นมะม่วง(อัมพวา)ครับแต่ต้นไทร(นิโครธ)มีนะครับ

 

ถามอีกแล้วครับ ถามเรื่อยๆ ฮ้าฮ่า..พูดได้ใหมว่าศาสตร์แห่งพุทธคือ
ศาสตร์แห่งการเปลี่ยนแปลงจิตใต้สำนึกที่ฝังลึกในภวังค์ ให้หมดเชื้อ
แห่งภพโดยสิ้นเชิง

 

ขอบคุณที่มาเฉลยครับ นิโครธคงจักหมายรวมไทรทุกประเภทเป็นแน่
ต้นจิกต้นรังต้นแคฝอยต้นไผ่ต้นอสัตถะ(โพธิ์)หรือต้นใหนๆที่กล่าวใว้
ล้วนไม่ใช่ไม้กินผลใด้ แต่ท่าน tutongชอบต้นมะม่วง ยิ่งถ้าสายพันธ์ที่
ลูกโตๆ แล้วเพ็ญขึ้น15คำ่กลางเดือนหก ยังไม่หมดฤดูกาลมะม่วงสุกหล่น
ซะด้วย คิดดีๆนะท่าน เป็นห่วง อิอิ

 

ที่บ้านต่างจังหวัดมีมะม่วงน้ำดอกไม้ บางปีลูกดก และใหญ่มาก บางลูกน้ำหนักกิโลกว่าไม่หวงสายพันธุ์นะ หากจะเอาไปปลูก เตรียมไว้

สำหรับผมชอบต้นโพธิทั้งชื่อ ทั้งรูปทรง และอีกหลายๆอย่างของต้นโพธิ ก็ได้พาหมู่คณะปลูกถวายไว้แล้วในพระพุทธศาสนา ก็หวังตั้งใจว่าพระโพธิญาณของผมคงเจริญเติบโต ไปพร้อมกับต้นโพธิที่พาหมู่คณะปลูกกันไว้

 

ที่ผมชอบต้นมะม่วงเพราะเป็นต้นไม้ที่พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันท่านเสกผลมะม่วงนำมาเสวยแล้วก็ปลูกด้วยพุทธานุภาพต้นมะม่วงโตจนเป็นต้นมะม่วงต้นใหญ่แล้วท่านก็แสดงยมกปาฏิหาริย์เพื่อปราบเจ้าลัทธิผิดทั้งหลายที่จะมาแข่งอิทธิฤิทธิ์กับพระพุทธองค์ของเรา แต่ที่ท่าน บัวตูมน้อยว่ามาก็มีเหตุผลเห็นที่ผมต้องอธิษฐานใหม่โดยเปลี่ยนเป็นต้นตีนเป็ด(สตฺตปณฺณ)เป็นโพธิพฤษ์เอาอย่าง พระพุทธองค์พระนามว่าตัณหังกรเพราะผมชอบบทสวดนมัสการ พระพุทธเจ้า28พระองค์ตรงที่ขึ้นว่า "ตัณหังกโร มหาวีโร" ครับขอบคุณนะครับท่านบัวตูมน้อยที่เตือน 555

 

ผมก็มีครับอยู่หน้าบ้านเลยกระรอกมาอาศัยกินด้วยถ้าสุกล่ะอร่อยแต่ลูกมันเล็กออกทุกฤดูเลยครับ แต่ไว้มีที่ดินก่อนจะขอแบ่งน้าPCOมาปลูกนะครับ

 

~~~ คำถามเด็ด เลยครับ ขออัญเชิญพุทธภูมิทั้งหลายในพลังจิตไขก๊อกใจครับ~~~~
...เมื่อถึงคราวบำเพ็ญขันติปรมัตถบารมี นั่งให้เขาเชือดเฉือนเนื้อทีละชิ้น จนตาย โดยไม่
มีการเข้าฌาณหลบเวทนาแต่อย่างใด ท่านคิดว่าจะผ่านด่านนี้ได้หรือไม่ ด้วยการวางกำลังใจใว้อย่างไร.....

 

...อืมมยิงคำถามนี้ออกมา ยังไม่มีโพธิสัตว์ท่านใดมาตอบเลย
สงสัยว่าจะเป็นคำถามโดนใจ เวลาจะนอนถ้านึกถึงด่านนี้ขึ้นมา
ทำให้นอนไม่หลับเลยแหละถ้าไม่ เพิกออกแล้วคิดเรื่องอื่น หรือนอนภาวนา
ยิ่งถ้าท่านใดเคยทำวิปัสนาสรรหาอุบายหลอกล่อ ยก กด ข่มหรือหาภาพ
มาเพื่ออบรมจิต อยู่บ้าง เวลาไปตัดผม ช่วงที่ช่างกันตีนผมมาใกล้ๆใบหู
ลองสมมุติว่าเขากำลังจะตัดใบหูของท่านสิ เกือบจะเผลอหลุดปากออกไปเลยแหละ "เอาหูใว้ก่อนนะช่าง ยังไม่ถึงเวลา"
....อิอิ...

 

อีตอนเรียนอนุบาลหนึ่งอยู่นี่ การจะให้ผมอยู่ๆไปรู้เรื่องการสอบCertify welding Inspector นี่สำหรับผมคงจบเห่ เพราะนั่นมันจะต้องมีพื้นฐาน ป.ตรีวิศวะกรรมขึ้นไป ขนาดนั่งๆอยู่มดง่ามมากัดเอาเนื้อขาดไปจี๊ดเดียวมองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็นรอยขาด ยังจะหวดก้านคอมดสั่งสอนด้านวิปัสนาญาณไอ้มดตัวที่มากัดสุ่มสี่สุ่มห้า ที่ไม่มีการบอกเราล่วงหน้าสักคำว่าจะกัด อย่างกับหมอเวลาจะฉีดยายังมีการเตรียมการให้รู้ล่วงหน้า

สรุปง่ายๆก็คือหากยังไม่ถึงเวลา สำหรับผมเองคงไม่มีการไปรู้อารมณ์ใจอีตอนนั่งจิบกาแฟแล้วก็ดูเขาเฉือนเนื้อตัวเองออกไปทีขีดสองขีด แล้วก็ค่อยๆตายไปในตอนนั้นได้ แต่อย่างหนึ่งที่คิดว่าทุกคนคงพร้อมหากถึงเวลา เพราะหากไม่มีความพร้อมที่จะต้องเผชิญสิ่งต่างๆ ก็คงไม่มีใครปรารถนาในพระโพธิญาณ

แต่หากจะเอาอุปมา ไม่ใช่พูดแค่เอามัน หรือพูดแค่การสะใจ พูดเพื่อให้คนอื่นทำแล้วตัวเองนั่งดู ไอ้อย่างนี้ทำมาพอสมควรในชาตินี้ทำมามากพอที่จะทวงกับเทวดาได้ หากเทวดาบอกว่าพี่ไม่รู้โว๊ยนั่นก็หมายความว่าพี่เทวดาของผมมีการหลับยาม ที่ทำกิจการงานด้วยความยากลำบาก แล้วเมื่อพอจะมีผลขึ้นมาก็อย่างคำโบราญที่ว่าเหมือนถูกเขารีดเลือด เชือดเอาเนื้อแล้วก็เถือเอาหนังไปนี่แม้จะไม่เต็มใจ แม้จะจำยอม แต่ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวมันอย่างเดียวกัน กับการที่เต็มใจ

แล้วเรื่องประเภทนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับช่วงของเหตุการณ์ หากเป็นตอนที่ผมเป็นนักบวชอย่างที่เคยผ่านมาแล้วเมื่อไม่นานมานี่แหละ นั่นมันตอนที่ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอยู่ในผ้ากาสาพัตรนั่นอารมณ์ใจมันคือการตัด ไม่มีลูกไม่มีเมีย ที่คิดแบบนั้นเพราะต้องคิดแบบนักบวช การที่เป็นนักบวชนี่มันไม่มีอะไรทั้งหมด แม้แต่กายนี้ที่ขออาศัยอยู่ชั่วคราว นั่นตอนนั้นมันก็นั่งนึกแล้วก็นอนนึกว่าหากมีใครมาขออะไรเรา เราก็จะให้เขา

ขอหัวจะให้หัวขอดวงตาให้ดวงตา แต่ไม่ยักกะมีใครมาขอ เมื่อไม่มีใครขอ ก็ทำงานที่เรียกว่ามอบกายถวายชีวิต แล้วก็ยังไปประกาศที่หน้าประตูวัดท่าซุงต่อหน้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ฝั่งท่าน้ำ หลวงพ่อนั่งรับแขกที่ตึกรับแขกใหม่ ขอถวายอายุขัยให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ขอให้ท่านอยู่ต่อโดยเอาอายุขัยของผมถวายท่านไป หากตายไปในตอนนั้น จะได้เผ่นไปสำรวจบ้านที่พรหม หากมาเกิดใหม่ก็พอเอามาคุยกะเขาได้บ้างว่ามาจากพรหม

เมื่อตายแล้วจะรีบมาเกิดอย่างที่โพสไว้เยอะมาก ทำอะไรช่วงนั้นไม่มีการยับยั้งเรื่องชีวิต เจ็บไข้ได้ป่วยยาสักนิดไม่มีการกิน ไม่มีการรักษา เวลาทุกนาทีคือคันถะธุระ และวิปัสนาธุระมันจึงไม่มีการกลัวเจ็บกลัวตาย ทำงานหากว่าเลือดมันไหลก็จะให้เลือดมันหมดไปจากตัว หากว่ามีแรงก็จะทำจนหมดแรงไปจากกาย หากมันล้มลงก็จะไม่มีการลุกขึ้นมา จะนอนแล้วก็ตายแบบเท่ๆ พอที่จะเอาไปคุยกับนางสาวฟ้าได้ว่าคุณพี่PCOทำงานในพระพุทธศาสนาจนหมดแรงตายคาที่ แล้วก็สะเปะสะปะคลานกะต้วมกะเตี้ยมผ่านมาหน้าวิมาณคุณน้องหญิงนี่แหละ หากไม่มีใครเรียกแวะจิบชาเขียว แล้วหากนรกไม่ลากเอาไปซะก่อน ก็จะโบกแมงกะไซไปอาศัยท้ายสวนที่พรหมโน่น ขอไปแอบงีบเอาแรงแล้วค่อยมาใหม่ ไอ้ทำแบบนี้เคยทำที่วัดศรีมณีวรรณ แล้วก็ไปทำต่อที่สำนักสงฆ์เขาปลายฌาณ หลังอำเภอบ้านไร่ แต่อยู่ๆนั่งเชือดเนื้อตัวเองแล้วชุปแป้งทอด เอาไปเดินแจกชาวบ้านเขา อันนี้ชาตินี้ยังไม่ได้ทำ ส่วนของผมหากถามอนาคตก็ต้องเอาไปคุยกันในอนาคตว่าหากถึงเวลาแล้วอารมณ์ใจมันจะเป็นยังไงค่อยไปรู้เอาตอนนั้น

 

...ขอบพระคุณน้าpco น้าเม้นทแล้วผมไลท์หรืออนุโมทนาไม่ค่อยได้ เนื่องจากสัญญาน
เน็ตอ่อน ไม่ติดใจนะครับ ...คิดเหมือนกันครับว่า กว่าถึงเวลานั้นกำลังใจเราคงไม่ธรรมดาแล้วละ บอกใจว่า..เอาน่าถึงเวลาเดี๋ยวรู้เอง

 

หากว่าเมื่อถึงเวลาขึ้นมาจริงๆใจมันคงโดนหวดมาจนเชื่องแล้วละ อีตอนโดนเขาเฉือนฉับแรกน่ะมันก็เจ็บหน่อย แถมหวาดเสียวนิดหน่อย จะไม่เสียวเลยก็จะเกินไป เผลอๆเห็นเลือดตัวเองเป็นลมไปซะก่อน ชาตินี้ขนาดหมอถือเข็มฉีดยามองๆเข้าหน่อยยังหวาดๆ แต่คิดว่าเมื่อเฉือนกิโลที่สองนี่คงไม่เกินอีฉับแรกสักเท่าไรน่าจะทนได้ ยังไงๆก็ตายอยู่แล้ว ก็เคยเห็นนะ พรรคพวกเเพื่อนกันทำงานที่ตะวันออกกลาง ที่เขานับถือศาสนาอื่นเป็นชาวโซมาเลีย เขาเอามีดกรีดที่หน้าที่แก้มเขาให้เป็นรอยข้างละอย่างน้อยสามรอยแสดงถึงความเลื่อมใสในศาสนาของเขา นี่กำลังใจเขาก็ไม่เบาเลยนะ

ไม่เป็นไรถือว่าคุยกันเล่นๆ การจะทำอะไรจนตายน่ะมันไม่ได้ยากสักเท่าไร ไม่ต้องถึงคนที่ปรารถนาในพระโพธิญาณ คนทั่วไปเขาก็ทำหน้าที่อุทิศตนเพื่อพ่อแม่ ลูกเมียหมู่คณะ แม้แต่ทหารรั้วของชาติเขาก็ทำหน้าที่จนตายไปก็ไม่น้อย เราก็ได้ยินข่าวอยู่บ่อยๆ ผมเองก็เชื่อว่าเมื่อจนมุมขึ้นมาจริงๆก็คงจะเฉือนได้เองแหละ

 

พูดถึงเรื่องการทำอะไรที่มันเกินกำลังนี่ก็ทำให้นึกถึงสมัยเด็กซึ่งก็มีหลายต่อหลายเรื่อง ขอเอามาเล่าให้ฟังสักเรื่องสองเรื่อง ที่มันไปคล้ายคำอุปมาเรื่องการข้ามโอฆะสงสาร ข้ามมหาสมุทร ที่จะต้องมีแรงมีกำลังมากมหาศาล หากเป็นสำเภาทองก็ต้องมั่นคงแข็งแรงมาก การจะตัดสินใจข้ามมันจะต้องประมาณแล้วว่ามีพละกำลังพอ

ก็ขอเอาแง่คิดสมัยเด็กมีสองครั้งที่พลาดก็ตายสถานเดียวสมัยอยู่โรงเรียน ป.สองวัดปากน้ำพิบูลสงครามที่เมืองนนท์ ตากับยายมีบ้านอยู่ที่ริมน้ำเจ้าพระยาบ้านยื่นไปในแม่น้ำมีสะพานเดินเข้าออกบ้าน

ก็ไม่ไกลจากสะพานพระรามหก สมัยนั้นจะมีแพ เรียกว่าแพซุง คือต้นไม้ขนาดใหญ่ๆที่มัดเป็นแพแล้วล่องตามแม่น้ำมาเพื่อนำขึ้นแปรรูปตามโรงเลื่อยไม้ต่างๆ ช่วงตั้งแต่ซอยวัดปากน้ำเรื่อยไปจนเลยสะพานพระรามหกไปจะมีแพเป็นระยะ ผมก็เห็นพวกผู้ใหญ่ หรือแม้แต่เด็กที่เขาโตกว่าผมเขามักจะไปดำน้ำบริเวณแพ คือเขาไปดำน้ำจับกุ้งที่ตัวใหญ่มากขนาดเท่าๆข้อมือเด็กน่ันแหละ แล้วก็จะเห็นบางวันกลุ่มเด็กโตเขาว่ายน้ำข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาช่วงใกล้สะพานพระรามหกข้ามไปฝั่งโรงไฟฟ้า แล้วเขาก็ว่ายกลับ

เด็กป.สองอย่างผมตากับยายห้ามขาดไม่ให้ลงเล่นน้ำในแม่น้ำกับเขา เคยเล่นบ้างก็ตามท้องร่องสวน ของเพื่อนๆ สมัยนั้นแถวตำบลสวนใหญ่ของเมืองนนท์ มีแต่สวนทุเรียน เล่นไปเล่นมาพวกรุ่นโตๆก็มีการปรามาสท้าทายผมขึ้นว่าเด็กบ้านนอกว่ายน้ำได้ก็ข้ามแค่ท้องร่องสวน ไม่กล้าว่ายน้ำในแม่น้ำ ยิ่งว่ายข้ามยิ่งไม่ได้ อีทีนี้ลงเล่นน้ำเมื่อไรในสวนเป็นถูกท้าข้ามแม่น้ำเมื่อนั้น

ก็หากว่าบรรดาพี่ทิศสมัยนั้นยังมีชีวิตอยู่ แล้วมาอ่านพบ พี่ทิศก็ท้าคนถูกแล้วเพราะเด็กบ้านนอกอย่างผมตอนนั้นมันเล่นน้ำในหนองน้ำขนาดใหญ่หน้าหมู่บ้านน้ำนิ่ง ว่ายเล่นซ่อนหากับเพื่อนๆแอบตามกอผักตบผักชวา หนองน้ำนั้นมันกว้างกว่าแม่น้ำเจ้าพระยาด้วยซ้ำไป แม่น้ำน่านก็ว่ายข้ามเล่นกันจนนับครั้งไม่ได้มันก็กว้างใกลัเคียงกันกับแม่น้ำเจ้าพระยาสมัยนั้น แถมแม่น้ำน่านช่วงฤดูน้ำหลากเชี่ยวกรากน่ากลัวกว่าแม่น้ำเจ้าพระยา ในสมัยนั้นซะอีก


เพราะน้ำมันหลากทุกปีตลิ่งมันพังขยายออกไปเรื่อย

ก็ถูกปรามาสบ่อยๆเข้าก็รับคำท้าแถมท้ากลับว่าไม่มีการพักเมื่อไปถึงแล้วว่ายกลับเลยเอาหรือปล่าว เล่นเอารุ่นพี่บางคนถอยหลังบอกไม่เอากูต้องพักให้หายเหนื่อยก่อน ผมก็เลยได้ทีมั่ง ก็บอกว่าคนใหนพร้อมเมื่อไรมาบอกได้เลย

ทีนี้เอาไงก็ทำแบบสมัยว่ายข้ามแม่น้ำน่านครั้งแรกซ้อมก่อนคือว่ายเลาะขนานตามตลิ่ง ว่ายตามน้ำ ว่ายทวนกระแสน้ำ ให้ได้ระยะทางยาวตามความกว้างของแม่น้ำ หัดว่ายน้ำออกไปลึกๆ จนถึงกลางแม่น้ำแล้วว่ายกลับมันก็กล้าๆกลัวๆนะ แต่ที่กล้าว่ายในตอนแรกๆคือว่ายตามผู้ใหญ่ออกไป เราก็ดูกำลังของเราพอเห็นว่าแค่นี้พอก็จะว่ายกลับ ทีนี้พอมีความจำเป็นต้องว่ายข้ามแม่น้ำน่านช่วงน้ำเต็มฝั่งแม้แต่ผู้ใหญ่หรือกำนันก็ไม่กล้าข้าม แต่ผมมันต้องข้ามเพราะติดตามผู้ใหญ่ไปเที่ยวงานแข่งเรือ วัดอยู่คนละฝั่งแม่น้ำ ไม่ทันเรือกับเขา มันจะมืดจะค่ำกลัวผีมากกว่ากลัวจมน้ำตายมันถึงต้องว่ายข้ามแม่น้ำ นั่นเป็นครั้งแรกครั้งเดียวเท่านั้น ว่ายคนเดียวไม่มีใครรู้ใครเห็นเลยพลาดก็ตายสถานเดียว

ก็เป็นอันว่ามีแค่คนเดียวที่กล้าเดี่ยวกับผม ไม่ได้เอาถึงก่อนถึงหลัง เอากันแค่ข้ามไปถึงฝั่งโน้น แตะขอบฝั่งแล้วว่ายกลับ

ก็ขอเอาเรื่องนี้มาเล่าให้ฟังหากเราไม่มีความพร้อม ฝึกซ้อมจนใกล้เคียงมันถึงจะตัดสินใจลงมือทำอะไรได้ อยู่ๆเห็นเขาข้ามได้เราตัวเท่าลูกแมว แล้วพูดว่าข้ามไม่ได้ให้มันตายไปเลย หากว่ายจริงๆมันก็ตายจริงๆ หากตายจริงๆก็คงตายแบบไม่ฉลาดในการตาย มันไม่สมนักเลง อ่านพบในหนังสือของพระเดชพระคุณหลวงพ่อในตอนหลัง ท่านถามนักเลงว่าเคยถอยเคยหนีหรือไม่ นักเลงท่านนั้นตอบหลวงพ่อว่า นักเลงมันต้องมีหนีรู้ว่าสู้ไม่ได้ มันต้องถอยก่อน ขืนเดินหน้าก็ตายปล่าว นั่นก็คิอหากว่าพูดแค่เอามัน เอาสะใจนี่มันพูดง่าย ทำจริงๆนี่มันทำได้หน่อยเดียว

 

การจะทำใหญ่จะทำโตกับเขาก็อยากทำแต่กำลังมันลากไม่ไหว ก็เลยขอเอาเรื่องที่พอทำได้มาเล่าให้ฟังคนอื่นเขามีกำลังทำได้มากผมมีกำลังน้อยพาหมู่คณะทำได้แค่นี้ ศาลาที่ผมทำ ทำได้เท่านี้

ความปรารถนาดีอีกอย่างที่อยากให้หมู่คณะ คือหากเป็นไปได้ก็อยากให้เขาแก้กระหายด้วยเครื่องดื่มที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกาย ต่อสุขภาพ หรือลึกๆคือน้ำมนต์ชาตรี แต่เขาต้องการเครื่องดื่มบำรุงกำลังตามภาพ เอา เอาก็เอา นี่แหละแม้จะห่วงใย แม้จะรักในความเป็นหมู่คณะแค่ใหน อยากเอาขึ้นด่วนขบวนพิเศษแล้วไปนั่งฟัดข้าวเหนียวไก่ย่าง ชาเขียวใบหม่อนกันบนนั้น

แต่กรรมจะเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ ตามพุทธภาษิต

 

พระวิหารที่คนอื่นๆทำได้ใหญ่โตระโหฐานอลังการมาก ก็ได้แต่โมทนาสาธุการ และเข้าร่วมทำกับเขา

 

ผมเองไม่มีกำลังทำใหญ่ได้ ก็พาหมู่คณะทำเล็กๆแบบนี้ และเมื่อทำเล็กมันจบง่ายมันเสร็จง่ายแล้วใครก็สามารถทำได้ง่ายมันไม่รู้สึกหนัก

ทำตอนแรกเป็นพื้นดินที่ต่ำกว่าระดับถนนเกินกว่าหนึ่งเมตร เมื่อถมดินก็เลยต้องยกวิหารขึ้นสูงกว่าดินถมใหม่เราก็ให้วิหารสูงกว่าไปอีกหนึ่งเมตร

และในรูปชุดนี้ก็จะเห็นต้นโพธิที่ยังเล็ก ที่พวกเราทำทุกๆอย่างไปพร้อมๆกัน ทั้งก่อสร้าง ทั้งปลูกต้นโพธิ การบูชาต้นโพธิที่ใจพวกเราเลยไปถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ต้นโพธิแม้ยังเล็กพวกเราก็ผูกผ้าบูชากันตั้งแต่เล็กๆ

 

ผมว่ากว่าจะถึงด่านนั้นผมคงตกนรกจนชินกับความเจ็บปวดแล้วล่ะครับ อ่อนๆอย่างผมนี้คงต้องลงนรกบ่อยๆจนจำได้ทุกขุมก่อนว่าแต่ละขุมมันเป็นยังไง แต่ผมไม่ได้ปรารถนาจะลงนรกนะ แต่ว่ามาทางพุทธภูมินี้ต้องรู้ทุกอย่างถึงเป็นครูสอนผู้อื่นได้นี้ครับ

 

อีกหนึ่งพระวิหารหลังเล็กๆที่พาหมู่คณะทำได้ หลังใหญ่ที่อยู่ด้านหลังราคาประมาณสิบแปดล้านบาท นี่พวกเราควบคุมการก่อสร้างกันเอง หากให้ผู้รับเหมาทำก็จะตกประมาณสามสิบล้านบาท คณะวัดท่าซุง โดยหลวงพี่พระครูเจ้าอาวาส หลวงพี่ชัยวัฒนเป็นประธานฝ่ายสงฆ์ และสานุศิษย์ ในพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยานทั่วทุกสารทิศร่วมกันสร้าง

ผมก็แอบเอาอย่างองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ปัจจุบัน สมัยเสวยพระชาติเป็นมหาทุกขตะ ในชาตินั้นพระองค์เป็นคนยากจนมากเป็นทาสเขาอยู่ในบ้านของมหาเศรษฐี วันหนึ่งมีการทำบุญทอดกฐิน ท่านก็ช่วยเจ้านายเป็นธุระจัดหาเครื่องกฐินทุกอย่าง

เมื่อเสร็จแล้วท่านก็มาคิดว่าท่านมีแต่แรงงานที่ช่วยเจ้านาย ตัวของท่านเองไม่มีทรัพย์สินใดๆเลยแม้แต่เสื้อผ้าก็มีสวมใส่แค่ชุดเดียวนี่ท่านจนขนาดนั้น เมื่อท่านมองมามองไปไม่เห็นว่ามีทรัพย์สินใดมีค่าพอจะทำบุญได้ ท่านจึงได้เข้าป่าเอาใบไม้มากลัดทำเป็นเตรื่องนุ่งห่ม แล้วก็เอาเสื้อผ้าไปขายที่ตลาด พ่อค้าก็มองดูแล้วว่าเสื้อผ้าชุดนี้มีค่าไม่มาก เขาก็เลยให้ด้ายเย็บผ้ากับเข็มเย็บผ้ามาอย่างละหนึ่งอันท่านก็ดีใจ เอาด้ายกับเข็มมาร่วมบุญกฐินกับเจ้านายของท่าน

หากว่าจำไม่ผิดหลังจากชาตินั้นท่านก็มาเสวยพระชาติเป็นพระเวสสันดร

ผมก็แอบเอาอย่าง อยู่วัดศรีมณีวรรณก็แอบเอาอย่างหลวงพ่อทั้งโรงสีข้าว ธนาคารข้าว โลงเลื่อยไม้ สหกรณ์สินค้าหมู่บ้าน ศาลาอ่านหนังสือแล้วอีกหลายต่อหลายที่แอบๆเอาอย่าง

ผมถือว่าไม่เป็นไรเราปรารถนาวิริยาธิกะพิเศษ เขาลือกันว่าไม่ต้องใช้ปัญญาเป็นตัวนำ เราก็ไม่ต้องใช้ สมเด็จพระองค์ปัจจุบันท่านบำเพ็ญด้านปัญญาเราก็ตามท่าน

วิหารน้อยหลังนี้ผมพาหมู่คณะบอกบุญกับคนที่พอจะบอกได้ ได้สตางค์มาหลายพันบาทจำไม่ได้ว่าเท่าไร ที่เหลือผมออกเพิ่มเติมทุกอย่างจนสมบูรณ์ประสาน้อยๆ น้องชายและคณะของเขาเป็นช่างช่วยกันสร้างแล้วก็ช่วยออกสตางค์

หลังน้อยนี้ประมาณหมื่นกว่าบาท ละเอียดปราณีตอย่างที่สุดประสาประเภทวัสดุที่ทำ ไม่มีลวดลาย แต่ความปราณีตจะเป็นเรื่องความตรงส่วนใหนที่ตรงก็ตรงไม่มีการคดไปมา ส่วนใหนที่โค้งก็โค้งคือทุกอย่างเป็นรูปทรงเรขาคณิต ไม่เอาแบบลวดลายแล้วไม่เท่ากัน ไม่เอาแบบที่ว่าตรงแต่โค้งไปมา ไม่เอาที่ว่าโค้งแล้วไม่เท่ากัน ส่วนใหนที่ผิวเรียบก็เรียบสนิทไม่มีการขรุขระ ส่านใหนเส้นคมก็คม แม้ส่วนที่เป็นสีก็เป็นสีอุตสาหกรรมหนักละเอียดปราณีตที่สุดเท่าที่พวกเราจะทำได้ คนมองไม่ออก ดูไม่รู้ แต่พวกเราเป็นช่างทีมวิริยาธิกะเติมความพิเศษตลอดเวลาที่ทำอะไร เรารู้ของเราว่าส่วนใหนที่ควรจะเหนือกว่าที่จะดีกว่าหากว่าขนาดเดียวกัน ราคาเดียวกันและมีทุนรอนที่เท่ากัน ชุดที่ทำมีความสุขทุ่มเทกับวิหารน้อยๆของพวกเขาหลังนี้มาก


เมื่อเสร็จก็มีการติดโคมไฟดวงเอก ถวายสมเด็จองค์ปฐม ที่อื่นเราสู้เขาไม่ได้นี่ เขามีสตางค์ มีพวกมากกว่า ยิ่งคณะวัดท่าซุงยิ่งจบเห่ นั่นถือว่าทีมชาติชุดใหญ่ ผมไม่มีทางสู้ เพราะเขาเล่นเกิดมาแล้วเอาบุญทานกองการกุศลเดิมใส่กระเป๋ามาด้วย ผมลืมเอาเอทีเอ็มมา วัดท่าซุงโคมระย้าดวงละหลายหมื่นไปจนถึงดวงละหลายแสน ดวงเอกไม่รู้ว่าเท่าไรจำไม่ได้ แต่ก็รีบกระหืดกระหอบทำซะก่อนใคร ด้วยวิธีใหนนั้นไม่บอกต้องไปถามหลวงพ่อเอาเอง

โคมไฟของผมราคาพันกว่าบาทดวงเอกเหมือนกัน ถวายสมเด็จองค์ปฐมเหมือนกัน หลอดไฟน่ะเท่ากัน แต่ผมพิเศษซะอย่างผมเปลี่ยนเอาหลอดไฟที่วัตรมันสูงกว่า อีทีนี้เป็นไง มันก็สว่างจ้ากว่านั่นแหละ ติดในพระวิหารใหญ่กะเขาไม่ได้ ผมกับแก้วใหญ่ของผมก็พากันติดที่วิหารน้อย นั่นมันยอมใครซะที่ใหน

พร้อมทั้งพระพุทธรูปสมเด็จองค์ปฐมหน้าตักสองศอกสององค์ องค์นี้สำหรับเพื่อให้ทุกคนมีโอกาสปิดทอง มีโอกาสจุดธูปเทียนบูชา และมีโอกาสสงฆ์น้ำในวันสงกรานต์ มีโอกาสเปลี่ยนผ้าอังสะถวาย คนที่มีกำลังน้อยๆจะได้มีโอกาสได้ทำบุญถวายสมเด็จองค์ปฐม ผมเองกับสองแก้วเตรียมทั้งทองคำเปลว ธูปเทียนและสิ่งต่างๆ เผื่อไว้เผื่อว่าผู้เฒ่าผู้แก่มีความเคารพสรัทธาในพระพุทธศาสนาผ่านมาก็จะได้มีโอกาสทำบุญทานกองการกุศลได้ในทันที ต้องการปิดทองก็ปิดได้เลย

การที่นำเรื่องเหล่านี้มาเล่าให้ฟังก็เผื่อไว้สำหรับลูกหลานหมู่คณะญาติมิตรพรรคพวกเพื่อนฝูงมาอ่านพบในอนาคต ความสูงสุดความยิ่งใหญ่อลังการณ์ในสิ่งปลูกสร้างหากเราสร้างได้มีกำลังพอนั้นก็สร้างไปเถอะโดยที่ไม่เบียดเบียนทั้งตัวเองและผู้อื่น

แต่หากกำลังไม่พอกำลังไม่มี เราก็ทำเล็ก เพราะสิ่งเล็กๆเราสามารถทำได้เลย หากมัวรอความพร้อมมันอาจจะไม่มีโอกาสได้ทำ แล้วมันจะประโยชน์อะไรที่ชื่นชมแต่สมบัติของคนอื่น จะเป็นเพชร จะเป็นแก้วมณีรัตนใดๆ ทรัพย์สินใดๆก็ตาม หรือแม้แต่คุณธรรมความดีต่างๆในทุกระดับ หากมันไม่ใช่สมบัติของเรามันจะมีความหมายอะไรสำหรับเรา

ประโยชน์อะไรหากเรามัวแต่ยืนตากแดดตากฝนยืนหิวโหยชื่นชมความมั่งคั่งของคนอื่น ความดีของผู้อื่นนั้น เราไม่ได้อิจฉา กลับพลอยยินดีด้วยซ้ำที่เห็นใครได้ดี แต่เราเองก็ควรจะลงมือทำเองด้วยแม้จะเล็กจะน้อย ก็ยังได้ชื่อว่าทำแล้ว ได้สู้แล้ว จึงได้ฝากเรื่องราวเล็กๆเหล่านี้ไว้

 

มาอ่านเจอทีหลังชาวบ้านเขา ขอตอบในข้อที่เคยอ่านผ่านตามาบ้าง คำถามของเจ้าของกระทู้ช่วงต้นๆผิดถูกประการใดอภัยให้ข้าพเจ้าด้วยเทอญ
ที่ท่านถามว่าพุทธภูมิแบ่งภาคลงมาเกิดเพื่อสร้างบารมีได้ไหม จริงๆก็ไม่ทราบ แต่ก็เคยได้อ่านประวัติของครูบาหน่อแก้วฟ้าว่าท่านเป็นขวัญปากของครูบาศรีวิชัย ซึ่งผู้ที่กล่าวคือครูบาอินโตผู้ที่เป็นพระอริยสงฆ์องค์หนึ่งในอดีตที่ชาวพะเยาเคารพนับถือ ท่านมรณภาพไปแล้ว คาดเดาเอาว่าท่านน่าจะมาสร้างบารมีต่อ ครูบาศรีวิชัยสนทนากับพระอาจารย์มั่นที่ชวนท่านลาพุทธภูมิ ท่านปฏิเสธเพราะว่าท่านได้รับการพยากรณ์แล้ว หากบารมีใกล้เต็มหรือสมควรแก่เวลาอาจจะลงมาเกิดเต็มตัวเพื่อสร้างบารมีให้เต็มก็ได้
มันก็เป็นเพียงการคาดคะเนจากที่เคยอ่านเท่านนั้น คงจะต้องไปศึกษาทั้งของฝ่ายหินยานและมหายานดูว่าเป็นอย่างไร เพราะมหายานจะเน้นแนวทางของพระโพธิสัตว์มากกว่าหินยานน่ะ
ขออนุโมทนาบุญกับความปรารถนาของทุกท่านมา ณ โอกาสนี้

 

ขอบพระคุณ คุณกิ่งสน ที่ร่วมสนทนา และขออนุโมทนาบุญด้วยทุกกาลสมัยครับ

 

ไม่เข้าฌาณหลบเวทนา แต่เวลาตายพุทธภูมิเข้าฌาณอัตโนมัติเป็นวิสัยพุทธภูมิ

ปกติเมื่อพุทธภูมิเผชิญเวทนาความเป็นความตายย่อมเข้าฌาณอัตโนมัติ ถ้าไม่ให้เข้าก็ทนเจ็บจนสลบและตาย เพราะคิดว่าคงไม่เจ็บอย่างนี้เป็นปีเป็นเดือนเดี๋ยวก็ตาย หมายถึงใช้ปัญญาพิจารณา โดยเฉพาะพิจารณาเป็นบุญกุศลเพื่อพระโพธิญาณ
แต่พอเวลาตายจะเข้าฌาณอัตโนมัติ แม้ไม่ตั้งใจก็ตาม

การวางอารมณ์ เมตตา อุเบกขา ขันติ เดี๋ยวก็ตาย เพื่อพระโพธิญาณ