ทำไมต้องพิจารณากาย สงสัย

ไก่กับไข่อะไรกันจ๊ะ
ถามซะ เล่นจนเกล้ากระผมงงเลย บร๊ะแล่วกัน

dannce_

 

.................ทุกขอริยสัจ คือ อุปาทานขันธิ์ห้า รุป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน...ทุกขควรกำหนดรู้ในกิจของอริยสัจ สติปัฐฐาน ส่วนหนึ่งเป็นการ กำหนดรู้ทุกข...

 

ชนเหล่าใดเห็นธรรมะไม่มีตัวตน
รูปกับนามก็สลายจะมีฝุ่นหรือกระจก
ใครจะสน

 

แล้ว Sri N๐5 เป็นตัวหรือเป็นคนครัช
dencee

 

แอร๊ยย แล้วนิโรธ แล้วนิพพะ ใครสอนไว้คนับ

 

อาศัยฐานกาย เป็นเครื่องอยู่ให้จิต
มันจะกระโดดออกจากความคิด ความฟุ้งซ่าน
จิตจะอยู่กับความจริงในปัจจุบัน
เมื่อจิตอยู่ที่กาย ผลคืออุเบกขา จะตั้งมั่นตามกำลัง
เพราะเมื่ออยู่กับความจริง ด้วยความตั้งมั่นของจิต
ก็จะเห็นความจริงของกายใจขันธ์5นี้ได้

 

ไม่ใช่คนไม่ใช่สัตว์

 

อย่าพยายามไปอยากรู้นั่นรู้นี่มาก ๆ เลย
ค่อย ๆ มีสติรู้กายรู้ใจตนเองตามความเป็นจริงไปก็พอ ครอบคลุมหมดแล้ว
ตามความฟุ้งซ่านความขี้สงสัยที่มี ตามกิเลส มลทิน ความมีโมหะอวิชชาให้ทัน
ที่เพี๊ยนกันอยู่นี่ไม่ใช่เพราะอะไร
เพราะความอยากรู้มาก ๆ นี่แหละ ลองพิจารณาดูให้ดีนะ

 

ก็ถึงว่าไง อ่านความคิดเห็นนายคนนี้ทีไร แสดงออกถึงการปฏิบัติ เช็ดกระจกทั้งวัน ทั้งปี เผลอๆทั้งชาติ
ให้หาเหตุผล ว่าทำไม ถึงต้องพิจารณากาย นี่ยังไม่เอะใจ
คิดซิคิด

 

ถ้าเป็นขิปปาภิญญาจริงนั่นไปนานแล้ว
ติดอะไรอยู่ คิดๆๆ

 

เห็นแต่จิตแต่อุปาทานมันเกิด ๆ ดับ ๆ
ถ้าตามไม่ทันก็หลงไปเล่นกับมัน มีแค่นั้น
จมงมโข่งไปกับสังขารนี่โมหะอวิชชาครอบงำล้วน ๆ
แต่ไปว่าคนอื่นหลงจมงมโข่งพิจารณา ว่ากันไม่ได้
การพิจารณา ถึงเวลาที่เป็นประโยชน์แล้ว
มันก็มีประโยชน์มหาศาลเหมือนกัน

 

ถ้ายุนะ ยุไม่ขึ้นหรอก เขามีแต่ต้องยอมรับสภาพตามความเป็นจริงไป
ไม่ใช่ไปพยายามเอาชนะธรรมชาติอะไร อยากบรรลุยิ่งไม่มีทางบรรลุ

 

สังขารปรุงแต่ง เวลาธรรมมันเกิด
เราก็ว่าเป็นทางเดิน นายว่าเป็นกิเลส ก็ว่ากันไป
กิเลสมันกลัวจะเจอตัวมันก็งั้นแหละ
สองคนยลตามช่อง เราก็ว่าไปตามตรง ตามความเห็นโง่ๆบ้าๆเผือกๆของเราไป
จะให้ว่าไง

:z7

 

สังขารปรุงแต่ง เวลาธรรมมันเกิด !

เห็นความพอใจหรือไม่พอใจ
ไปกับสังขารเหล่านั้นบ้างมั้ยล่ะ ?
แล้วอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นมันอยู่ตรงไหน
เห็นมั้ย ?

 

เหตุ ที่มาของคำถามกระทู้เลยครับ

 

การละความทุกข์คืออีกนัยหนึ่ง หมายถึงการทำจิตใจให้ไม่ฟุ้งพล่าน ( แมเนีย ) ทุกข์เกิดเพราะมีเหตุแห่งทุกข์ที่ทำให้ทุกข์เกิด คนเราถ้าไม่มีผัสสะคือคนตาย คนตายก็เอาไปเผา ผีอยู่ในป่าช้าเขาก็มีธรรมชาิตของเขา เศรษฐีก็มีธรรมชาติของเศรษฐี คนจนก็มีธรรมชาติของคนจน คนมีการศึกษาก้มีธรรมชาติของคนมีการศึกษา คนไม่มีการศึกษาถ้าไม่ยอมเรียนหนังสือ สติปัญญาก้จะไม่พํฒณา คิดอย่างไรก้คิดอย่างนีั้น ไม่รู้ถูกรู้ผิด ถ้าไม่เรียนหนังสือก้อ่านหนังสือไม่ออก การรับรู้จะด้อยกว่าคนที่เนรียนหนังสือและจบอะไรต่างๆ อุบายในการบรรลุธรรมคือ ตั้งใจชอบในธรรม คิดในเรื่องที่ควรคิด ไม่คิดอะไรรกสมอง ปรับกาย วาจา ให้อยู่กับร่องกับรอย การจับฉวยอะไรต่างๆมาเป้นของตนนั่นแหละตัวสักกายทิฏฐิ เพราะจิตขาดดำริ จิตไม่รู้จักโยนิโสมนสิการ บางทีมีธุระที่เชียงใหม่ แต่ขับรถไปสุราษณ์ มันจะได้ไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ไปนิพพานที่ไหน เอาให้ถูกทางสิ เอาให้แน่จะกินโค้ก หรือกินเป๊ปซี่ ตำราธรรมะก็มีหลายครูอาจารย์ อ่านหลายๆเล่มก็ได้