ปกิณณกะธรรม

ทำงานยังไม่เครียดขนาดนี้เห้ยชีวิตตูร

 

เครียดอาราย555

 

ขอมโนแปบเดียวบอก55
คิดมุขไม่ออกเลยเซงมาก
ดูสาวๆเต้นดีกว่า

 

เข้าๆออกๆ รุ่นนี้เขาไม่ต้องคิดมุกหรอก 555

 

กะเฉยๆนะ55
ตามสไตส์อยากทำอะไรกะทำ55

 

อยากไปกะไปเบื่อกะกลับมีแค่นั้นเองผม55

 

ละอีกอย่างหน้าดีขนาดนี้ไม่ต้องพยายามจร้า
มีแต่คนอยากอุ้มไปขนาดกิเลสยังมีคนตัดให้เลย
ความหน้าตาดีมันต่างกัน55

 

555

 

ไม่แปลก555

 

คนชอบมโน อะไรก็ได้ 555 นายมโน

 

ขณะที่เกิดเหตุการณ์นั้น ไม่มีเราเข้าไปเกี่ยวค่ะ จิตจะเป็นคนดู เหตุการณ์นั้น เพราะอยู่ๆ มีเหตุการณ์นั้นปรากฎขึ้นที่จิตเอง ย้ำว่าทั้งหมดไม่เข้าออกแบบพวกเข้าชาน ไม่ใช่นิมิต แต่เป็นอารมณ์ความรู้สึกนะคะ ที่อยู่ๆ ปรากฎขึ้นมาเอง ความฟุ้ง กิเลสอะไรก็เข้าแทรกไม่ได้

แล้วสภาวะพวกนี้วาบเข้ามาในจิตจริงๆ เลย ที่รู้เพราะพอพ้นเหตุการณ์นี้ เราจะรู้ว่าจิตอวิชชารู้ช้ากว่านิดนุงส์... มันเร็วมากๆ สมาธิ สติ พละ อินทรีย์ โพชชงค์ เต็มสมบูรณ์หมด ที่ว่าไม่มีเราเข้าไปแทรกคือ พอจะพ้นออก จิตจากโง่ๆ ยึดนี่นั่นพลิกขั้วเลย อย่างคุณโสดาคือเขาเกิดความสลดที่ตัวเองหลงยึดมานาน ตรงที่เกิดความสลดอารมณ์พลิกนี่ละคะ สังโยชน์โดนเท ...ความปกติคือละตัวตน(ได้นิดหน่อย) ไม่ลูบคำศีล มั่นคงพระรัตนไตร ปรากฎที่ใจขึ้นมาเองเลยค่ะ

ถ้าจะยึดมีความเป็นเรา ก็ขณะจิตต่อไปนั่นแหล่ะค่ะ คือพอเหตุการณ์นั้นพ้นออกมาแล้ว จิตอวิชชาจะทำงาน ให้เราไปยึดการไม่ยึดนั้นซะ เป็นความฉลาดของมัน ดูจากคุณโสดาก็ที่เขา(อาจจะ) ดีใจที่ตนพ้นนั่นแหล่ะ ก็เป็นปิติอันตรายชนิดนึง

 

เวลาจิตรวม เป็นมรรคสมังคี มันก็ดับหมด ข้ามโคตรภู แม้สติยังดับ..

หรือมันไม่เคยเกิดขึ้นกับโยมเลย ที่ว่าสลดสังเวช คงเป็นแค่ ความเบื่อหน่ายคลายกำหนัด ธรรมดา..

สติโยมคงไม่เคยดับสินะ ค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นสินะ..

 

คุยกันมานาน มาเฉลยทั้งหมดในโพสต์เดียว..

ที่แท้ สภาวะต่างๆที่มากกว่านี้ก็ไม่ใช่ประสบการณ์ตัวเอง..

มิน่าถึง ปลื้ม soda020..

 

เห็นหมดในช็อตเดียว แต่ สติดับไม่รู้จัก..

Soda ยังไงกัน..

มรรคสมังคี เข้าไปดับสี่ครั้ง ไม่รู้จัก..

Soda ยังไงกัน..

 

วันนี้คุณดื่มเหล้าหรือยัง?


ศีล5ไม่ต้องพูดถึง

 

จิตหลุดออกจากความคิด ไม่รู้จัก

อริยะ ยังไงกัน..

ตัวสัญญาทำงานยังไง ไม่รู้จัก..

อริยะ ยังไงกัน..

จิตสังขาร ทำหน้าที่อะไร ไม่รู้จัก..

อริยะ ยังไงกัน..

Soda ด้นเดา น่ะคงใช่..

 

ยังไม่พ้นอะไรเลย เพียงเข้าไปเห็นแล้วเกิดปิติ เลยเผลอสติ จิตถอนออกมาก่อน..

สติดับ ไม่รู้จัก อริยะ ยังไงกัน..

อุเบกขารมณ์ ก็หลอกนักปฏิบัติว่าสำเร็จธรรม มานักต่อนัก..

 

เห็นแค่นั้น ถึงกับไปพิจารณาปฏิปทาคนอื่นๆได้..

ถ้าเห็นปฏิปทาโยมสิ้นสงสัย คง งง เต๊ก ไปไม่เป็น..

เออ ว่าแล้วก็คิดถึงโยมสิ้นสงสัยขึ้นมาทันที หายไปไหนนะ..

 

ปสก.ตัวเอง แต่หลวงพี่ไม่เข้าใจเองต่างหาก เอาชานมาปนกับยาน ซึ่งตัวยานใหญ่กว่าชานมาก ก้อยังเชื่อมั่นตัวเองอยู่นั่น ว่าข้ามโครตไปอริยะแล้ว... แล้วตัวปัญญาทำงาน อายตนะไม่ดับ รับรู้ปกติ แต่อารมณ์จิตจะเปลี่ยน เปลี่ยนแบบคลายความยึดออก

อีกอย่างหวีคุยกับใคร ไม่ได้เกี่ยวว่าปลื้มอะไรเลย ก็คุยแลกเปลี่ยนถามนี่นั่นปกติ

สมุทเฉท จะcoverสภาวะให้เห็นทั้งโลก ทั้งจักรวาล ถ้าอนัตตาญาณแบบหวี ความแคบในการเห็นจะแคบกว่ามาก เช่น จะเห็นอนัตตาแค่ตัวเรา คนอื่น สัตว์สิ่งของจะเห็นไม่ได้ ถ้าฝึกไปอีก เห็นร่างกายเราอนัตตา คนอื่นหรือสัตว์จะแมทสภาวะด้วย คืออนัตตาเหมือนกัน แต่ยังไม่เห็นสิ่งของ ..แต่พระท่านว่าเพียรทำตัวนี้คืออนัตตาญาณให้แกร่งกล้า มันจะเป็นตัวที่สุดพาเราออกจากวัฎสงสารได้

 

อันนี้ยังผิดอยู่ จิตสุดท้ายก่อนตาย ก็คือ
จิตตอนที่กำลังจะตาย ถ้าตอนนั้น จิตห่วงใครอยู่
จิตจะไปเกิดในอบายภูมิ ถึงจะทำบุญไว้มากแค่ไหน
หากตอนตาย ยังคิดปรุงแต่ง ไม่อยู่กับ การพิจารณาความตาย
จิตไม่อยู่กับปัจจุบัน คือ รอความตายอย่างผู้มีปัจจุบันขณะ
จิตตอนนั้นจะต้อง ดูกาย ตลอด คือ จิตอยู่กับกายในกาย นั่นเอง