ปฏิบัติตนอธิษฐานบุญอย่างไห้ได้ผลเร็ว By สาธินี

จริงหรือคะพี่ ไม่หายใจแต่ไม่ตาย แล้วร่างมัน
ล่ะคะ ไม่เน่าไม่เปื่อยหรือคะ แบบนี้ถ้าอยู่บ้านเราคงรวยเละเลย
รับรองหัวบันไดไม่แห้ง คอหวยมาจุดธูปขอหวยเป็นแน่...

 

ถ้าเป็นเรื่องพระเข้านิโรธสมาบัติ อันนี้เคยได้ยินอยู่ครับ ท่านไม่เป็นอะไรเลยแม้จะถูกไฟเผา แม้กระทั้งปลายจีวรยังไม่ไหม้ไฟเลยด้วยนะครับ ตอนที่ไปเรียนกับหลวงพ่อ มีเรื่องของการนำเด็กทารกแรกเกิดที่ไปว่ายหรือดำอยู่ใต้น้ำ ซึ่งเด็กที่เกิดและถูกเลี้ยงอยู่ใต้น้ำก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ซึ่งถ้าไม่หายใจทางจมูกแล้ว ร่างกายจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไหม??

 

ที่จริงแล้วร่างกายของคนเราประกอบด้วยเซลล์เป็นล้านล้านล้านเซลล์ ทุกๆเซลล์สามารถหายใจได้ด้วยตัวของมันเอง จมูกจริงๆแล้วมีหน้าที่ดมกลิ่น.

 

เวลาที่พระหรือผู้ปฎิบัตินั้น ในขณะที่ทรงลมหรือตั้งลม หรือสำหรับผู้ที่ปฎิบัติขั้นสูงซึ่งเรียกว่าเข้าฌานนั้นๆ ร่างกายภายนอกเราจะมีสภาพเป็นสุญญากาศ อะไรๆก็เข้ามากระทบไม่ได้ แม้แต่ยุงก็ไม่สามารถที่จะกัดได้ เซลล์ก็จะหยุดทำงาน เปรียบเสมือนตายไปแล้ว แต่ยังไม่ตายจริง เป็นอาการที่อยู่เหนือธรรมชาติ ที่ซึ่งไม่มีกาลเวลาเรียกว่า"อกาลิโก"

 

คนสมัยก่อนส่วนมากจะเป็นคนที่มีการฝึกจิต ฝึกสมาธิ โดยเฉพาะท่านที่ต้องมาทำพิธีกรรม หมอยา เป็นต้น ท่านจะต้องกำหนดจิต ให้เป็นสมาธิเสียก่อน คาถาหรือการสวดเสก สวดถอนมันจึงจะได้ผล ดังนั้นจุดที่เตโชธาตุนี้ เป็นจุดที่ทำให้กระแสธาตุนั้นไปตัดไปถอด โรค กรรม บางอย่างได้ ไฟมีลักษณะทำลาย เผา ดังนั้นด้วยกระแสแห่งเตโชธาตุนี้ จึงเป็นผลทำให้การอธิษฐานของท่านสำเร็จผลไวก็ได้นะครับ

 

พี่สาธินีเต็มที่ครับ แวะมาอ่านและเป็นกำลังใจนะครับ

 

คนเราเนี่ยมีกายซ้อนกันอยู่คือกายนอกและกายใน กายนอกคือกายหยาบหรือรูปที่เรามองเห็นจับต้องได้ ส่วนกายในคือนาม มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้ มีสภาพเช่นเดียวกับโอปปาติกะ(ผู้ที่ผุดเกิด คือเกิดแล้วโตทันที ไม่ต้องเป็นไข่ หรือเป็นตัวอ่อนก่อน ไม่ต้องมีพ่อมีแม่ให้กำเนิด-เพียงแต่มีตัณหาในภพ ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเท่านั้น)
กายนอกต้องอาศัยอาหาร,อากาศ เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีพ..
กายในต้องอาศัยสมาธิ บางคนตลอดชีวิตไม่เคยรู้จักการทำสมาธิเลย ดังนั้นกายในหรือกายทิพย์ของบุคคลผู้นั้นถึงไม่มีพลัง(ส่งผลให้ร่างกายภายนอกอ่อนแอ).

 

ขอบคุฯมากๆเลยคะ ที่นำสิ่งดีๆมาให้ ขออนุโทนาบุญด้วยคนคะcatt24

 

กายในหรืออีกชื่อหนึ่งเราเรียกว่า"กายทิพย์"หรือก็คือ"ใจ"นั่นเอง เปรียบเสมือนเป็นผู้ขับรถ ,ร่างกายคือรถ,จิตคือพวงมาลัย,คันเร่ง,ส่วนประกอบต่างๆทั้งหมด การประคองจิตก็เท่ากับการประคองพวงมาลัย(โดยคนขับรถ-ใจนั่นเอง)รถ(คือ กายหรือรูป)จะขับไปดีหรือไม่ขึ้นอยู่ที่คนขับคนนั้นเป็นคนเช่นไร ส่วนกฎจราจรก็เปรียบเสมือนศีลหรือข้อบังคับ ให้คนประพฤติตนอยู่ในกฎเกณท์..
ส่วนถนน-มีไป มีกลับ
ฝั่งซ้าย-ไป คือ กุศล
ฝั่งขวา-กลับ คือ อกุศล
ส่วนเกาะกลาง คือ อัพยากฤต-ตัวแบ่งดีชั่ว
การที่ใครสักคนจะเปลี่ยนจากโจรมาเป็นคนดี หรือคนดีไปเป็นคนเลว มันต้องมีเหตุให้เป็น แต่ก่อนที่จะเป็นมันจะมีตัวเตือน คือตัวกลาง หรืออัพยากฤต.

 

น้องๆ พี่ๆหรือท่านใดประสงค์ในการสอบถาม เชิญถามพี่สาธินีได้เลยนะครับ พี่สาธินีอนุญาต

 

พี่สาธินีเป็นคนละเอียดนิดนึงนะครับ เธอจะต้องเกริ่นนำให้รู้ที่มาก่อน แล้วจึงจะเข้าเรื่อง จะได้รู้ต้น รู้ปลายก่อน แต่ผมจะใจร้อน คิดไว ทำเร็ว แอบไปสะกิดพี่สาธินีให้รีบๆเขียนแล้วนะครับ

 

รออ่านบทความของ อ.สาธินี และ อ.เสขบุคคล ครับ
ขอโมทนาบุญครับ

 

แล้วเราจะหาใจได้อย่างไร....
ใจ..มีธรรมชาติของการระลึกรู้ เรียกว่า"สติ"(อาการของการระลึกรู้)
สติ..ทำงานเมื่อรับความรู้สึกนั้นแล้วรู้ตัว เรียกว่ากายใน=ตัวใน=ใจ
ใจ อยู่ที่สุดลมหาใจ ลมสุดตรงไหนก็ใจอยู่ตรงนั้น ดังนั้นจึงเรียกว่า"ลมหาใจ"
วิธึการคือ หายใจเข้าไปให้ลึกๆ ลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้ (ใหม่ๆอาจจะเลยสะดือไปหน่อย)เพื่อดูว่าปอดเราจะรับได้แค่ไหน
หรือจะใช้การดื่มน้ำเย็นๆลงไป แล้วตามความรู้สึกลงไป จับความรู้สึกให้ได้
ทดลองทำไปก่อน เดี๋ยวจะหายใจได้ลึกขึ้นๆ เรียกว่าเราต้องหาที่ตั้งของใจให้ได้ก่อน(ฐานที่ตั้งของใจ=ตั้งอยู่ในห้อง=กลางกายของเรา)ทำบ่อยๆ ทำสม่ำเสมอ ทำจนเป็นนิสัย นึกได้เมื่อไหร่ ก็ต้องทำเมื่อนั้น ทำจนนึกได้ว่าอ้อ!ใช่แล้ว รู้แล้ว ตรงนี้นี่เองเป็นฐานแรก เรียกว่า"ปถวีธาตุ" ตั้งอยู่ที่ธาตุดินนั่นเอง(เมื่อเจอแล้ว รู้แล้ว การตั้งลมหรือทรงลมจะเป็นสิ่งต่อมา)ฝึกได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกอิริยาบท จนเกิดความชำนาญ จนเรียกว่า"วสี" ทำไปๆทำจนรู้เอง เรียกว่า"ปัจจัตตัง" ทำจนเข้าใจ
การรู้นี้ จะเข้าไปเก็บไว้ในใจ เพื่อเอาไว้ใช้ในภพ-ภูมิต่อไป หรือแม้แต่ภพ-ภูมิปัจจุบันนี้ก็ตาม หรืออนาคตก็ได้.

 

เอ๊ะ..คุณเสขคะ คนละเอียดนิดนึง นี่เป็นไงเหรอ...คะ

 

คนไทยนี่นะครับพี่สีล บางทีคำว่า "นิดนึง" อาจแปลว่ามากมาย ใช่ไหมๆ ??

อย่างเช่นคำว่า "มานะ" พวกเราคนไทยเขาจะว่า มานะ แปลว่า อดทน ขยัน แต่ถ้าตามบาลีแล้ว มานะแปลว่า เย่อหยิ่ง ถือตัว

ยืมศัพย์แสงเขามาใช้ แต่ไม่เอาคำแปลนะครับ เป็นความเข้าใจใหม่ บัญญัติคำแปลใหม่ "นิดนึง" ฉันใดก็ฉันนั้นแล เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้

 

เชิญพี่สาธินี อรรถาธิบายต่อนะครับ

 

:'(เล่นกันซะงง ไปต่อไม่ถูกแล้ว..ยิ่งความรู้น้อยๆอยู่...:'(

 

มาถึงการทรงลมหรือตั้งลมนี้ก็คือ...เป็นช่วงที่เราหายใจลงไปจนสุดแล้ว(เริ่มแรกควรลงไปให้ถึงฐานที่๑ คือปถวีธาตุหรือธาตุดิน) เราจะทำการกักเก็บลมนั้นเอาไว้(แต่มิใช่การกลั้นลมหายใจ เพราะจะทำให้สมองขาดอ๊อกซิเจน อาจทำให้เกิดอันตรายได้)เมื่อเราหายใจลงไปเต็มกำลังแล้ว ให้เกร็งกล้ามเนื้อท้องขึ้นมา(เหมือนเวลาเราเล่นซิท-อัพ แล้วเราต้องเกร็งกล้ามเนื้อท้องเอาไว้)ลมที่เราหายใจเข้าไปจะดันขึ้นมาอยู่ที่อาโปธาตุ(ธาตุน้ำ) คือบริเวณเหนือสะดือ หรืออาจขึ้นมาถึงเตโชธาตุ(ธาตุไฟ) คือบริเวณทรวงอกได้ เราเรียกว่า..นิยะมะ..(เป็นจุดเปลี่ยน=จุดที่เราต้องการเปลี่ยนให้เป็นอะไรในรูปที่เราต้องการ)มีความสำคัญอย่างไร จะกล่าวในตอนต่อๆไป เราหายใจลงไปลึกแค่ไหน ก็ให้ตั้งลมหรือทรงลมไว้แค่นั้น แล้วค่อยๆผ่อนออกมาช้าๆ ให้เป็นจังหวะเท่าๆกัน ใหม่ๆอาจใช้วิธีการนับเอาก็ได้ เช่น นับ๑..๒..๓..๔..ไปจนถึงที่เราทำได้ ทีแรกอาจจะได้น้อย แต่ทำไปเรื่อยๆลมจะยาวหรือลึกขึ้นไปอีก ค่อยๆเพิ่มไม่ต้องรีบร้อน(อย่าไปงก..ค่อยๆทำไป) การตั้งลมหรือทรงลม=การล้างถุงลม จะทำให้ร่างกายสร้างเม็ดเลือดแดงได้มากขึ้น และการหายใจช้าจะช่วยให้หัวใจทำงานช้าลง ส่งผลให้แก่ช้าลงด้วย(เป็นผลพลอยได้ ดังที่ท่านเสขฯว่าไว้ ว่าไม่ต้องไปทำเบบี้เฟสจ้ะ).

 

ใครนึกไม่ออกว่า การเดินลมหรือการหายใจนั้นจะผ่านจุดต่างๆของร่างกายลงไปยังไง หลวงพ่อบอกให้ไปเอาน้ำเย็นๆมา ดื่มลงไป ความเย็นไหลผ่านลงไปยังไง ค่อยๆลงไปยังไง ก็แบบนั้นะครับ

 

และการทรงลมไว้ในจุดต่างๆที่คุณสามารถทำได้นั้น ไม่ใช่กั้นลมไว้โดยการอั้นนะครับ ถ้าอั้น หน้าจะแดงหรือร้อนที่หน้า ให้สังเกตุดู ถ้ากั้นลมที่คอ หน้าแดงทุกรายครับ การทรงลมคือ ความรู้สึกหรือใจคุณต้องไปอยู่ที่จุดธาตุนั้นๆ ไม่ใช่อาการที่กั้นไว้ที่คอครับ