ลงชื่อผู้สนใจเรียนพลังยูเรอัส ระดับ 1

ผมรุ้สึก หนักตรง หน้าผากจังคับ (จักระ หก) เปนเพราะอะไรอ่า มึนๆ ม่ายเคยเปนมาก่อน

 

ใช่แล้วครับพี่ apichan ขอบคุณครับที่จำกันได้ อีกหน่อยคงมีโอกาสได้เจอกันอีกนะครับพี่...

 

แหม..ความจริงผมไม่เคยผิวขาวเลยครับ ที่เห็นนั้นเป็นรูปถ่ายจากโทรศัพท์นะครับ ตอนถ่ายแสงค่อนข้างจ้ามาก และยังเปิด EV รับแสงเพิ่มไปอีก 2 stop จึงทำให้ได้รูปนี้มาครับ

 

ตอนเย็นหลังจากอบรมเสร็จ เมื่อมาถึงห้องพัก(ที่กรุงเทพ) อาการปวดหัวตัวร้อนจากตอนกลางวันก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ตอนแรกตั้งใจว่าจะกินยา รักษาตัวเอง แล้วพักผ่อน ค่อยเดินทางกลับวันพรุ่งตอนเช้า แต่คิดไปคิดมาเราก็มีความสามารถรับพลังงานได้ และใช้เห็นผลตามสมควรมาเยอะแล้ว(ผมเคยเรียนจากที่อื่นมาก่อน) จึงตัดสินใจ รักษาตัวเองด้วยพลังเอกภพ โดยใช้มือแตะที่จักระเจ็ด แล้วก็นอนพักผ่อน

ตอนเช้าอาการไข้หายเป็นปลิดทิ้งครับ แต่ผมก็ยังไม่วางใจเพราะปกติตอนเช้าเรามักจะสดชื่นและอาการไข้จะกลับมาเมื่อสายๆ หรือบ่ายๆ แต่ทั้งวันก็ไม่มีอาการผิดปกติอะไรเกิดขึ้น...นั่นคือหายสนิทแล้ว

 

สมัยเมื่อเรียนพลังด้านนี้มาใหม่ๆ ผมเคยคิดว่าเราจะไม่ป่วยอีก แต่อาจารย์ท่านเตือนว่า เราไม่ใช่ผู้วิเศษ เราเพียงมีความสามารถในการส่งผ่านพลังงาน เพราะฉะนั้นเรายังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่เป็นโรค ไม่สบายได้ ถ้าดูแลสุขภาพไม่ดี

สมัยก่อนเมื่อผมอบมรมพลังจักรวาลจบใหม่ๆ ระดับปฐมจักระ จากคุณย่าเยาวเรศ (เทียบได้กับรุ่นเราตอนนี้ คือเปิดจักระ 60% ) ผมก็ยังไม่แน่ใจในวิชานัก ขณะนั้นเองที่ห้องพักที่ผมเช่าอยู่ด้วยกันกับเพื่อนรวม 3 คน มีคนหนึ่งเป็นไข้ ไอ เจ็บคอ หนักมาก เพื่อนคนนี้นอนอยู่ตรงกลาง ผ่านไปน่าจะ3 วัน ปรากฎว่าเพื่อนอีกคนได้รับเชื้อและเป็นไข้ มีผมคนเดียวที่ไม่เป็นอะไรเลยทั้งๆ ที่เพื่อคนที่เป็นไข้ชอบนอนตะแคงหันหน้ามาทางผม เพราะฉะนั้นโอกาสที่ผมจะได้รับเชื้อนั้นมากจริงๆ...แต่ก็ยังไม่ติดไข้ (ปกติแม้เพียงเล็กน้อยผมก็ติดไข้จากคนอื่นได้ง่ายๆ) นั่นคือครั้งแรกที่ผมเห็นผลจากวิชา และเกิดความเชื่อมั่นตามมา...

 

จักระเริ่มทำงานครับน้อง จอห์นเฮนรี่(||)

 

สวัสดีครับ พี่เม้าที่นับถือ และทุกๆท่าน ก็แวะเข้ามาทักทายสักหน่อย เนื่องจากภาระ หน้าที่การงานรัดตัวก็เลยไม่ค่อยได้เข้ามาดูในกระทู้สักเท่าไหร่
โดยส่วนตัวแล้ว ผมก็ไม่ค่อยมีความสามารถอะไรพิเศษแบบคนอื่นเค้า กิเลสก็ยังหนาแน่นอยู่มาก เลยไม่รู้สึกว่าได้รับพลังอะไรมาจากอาจารย์ทั้งสองท่านมากน้อยแค่ไหนอย่างไร แต่เท่าที่ฟังท่านพูดก็มีความรู้สึกว่าท่านมีความเมตตาและปรารถนาดีกับพวกเราทุกคน ยอมเสียสละเวลาส่วนตัวทุ่มเทความรู้และประสบการณ์ เพื่อมาอบรมสั่งสอนแนะนำและช่วยเหลือพวกเราทุกๆคน โดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนแต่อย่างใด ต้องกราบขอบพระคุณท่านอาจารย์ทั้งสองมา ณ.โอกาสนี้ ก็เป็นที่แน่นอนว่าจะต้องพยายามตั้งใจเรียนในขั้นต่อๆไป จนกว่าจะประสบความสำเร็จ และทำประโยชน์ให้แก่ส่วนรวมได้ อย่างที่ท่านอาจารย์ทั้งสองได้มุ่งหวังไว้
อยากให้ทุกคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น และประสบการณ์ใหม่ๆที่ๆได้รับ หลังจากที่ได้เข้ามาเรียนในระดับ 1-2 นี้แล้ว ด้วยครับ:love:

 

อาจารย์ทั้งสองท่าน ได้อ่านข้อความประสบการณ์และความรู้สึก
ของพวกเราแล้ว ทำให้ท่านมีกำลังใจที่จะสอนพวกเรามากยิ่งขึ้น

ขอให้ทุกคนอย่าท้อถอย การรับรู้ได้หรือไม่ได้
ไม่ใช่เรื่องน่าห่วงหรือเป็นกังวล
ในเบื้องต้น บางคนอาจเปิดชิ้นชักกว้าง บางคนค่อยๆแง้ม
สิ่งที่อยู่ในลิ้นชัก จึงเห็นได้ไม่เท่ากัน

แต่ที่เหมือนกันคือทุกคนตั้งใจเปิดลิ้นชักกันแล้ว
เมื่อลิ้นชักถูกเปิดกว้างขึ้น ทุกคนก็จะได้เห็นเหมือนกันครับ

 

ดีใจด้วยครับ ร่างกายคุณเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้วครับ พยามสงบและตั้งสติเพื่อรับการเปลี่ยนแปลง ไม่ต้องขัดขืนใดๆทั่งสิน อาการนี้ผมเคยผ่านมาครับ

 

เห็นด้วยกับคุณ sa27 ครับ ร่างกายกำลังปรับตัวเองให้สมดุลย์หลังจากได้รับพลัง เมื่อวันอาทิตย์หลังได้รับพลังจากท่านอาจารย์ผมเองก็ยังรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวอยู่เลยครับ

 

อาจารย์จิตรา บอกว่า การเรียนของพวกเรา
จะค่อยๆเรียนรู้ คงไม่ทันการ ต้องเร่งรีบกันแล้วหละครับ

ขอให้ทุกท่านที่ผ่านระดับ 1-2 ไปแล้ว
ทบทวนบทเรียนและทดลองใช้ให้เกิดความชำนาญอย่างสม่ำเสมอ
เมื่อถึงคราวมาเรียนต่อในระดับ 3 จะได้ไปได้อย่างรวดเร็วครับ

 

<O</O
<O</O
ขออภัยคุณshou หญิงครับ เพิ่งจะเข้าไปเห็นข้อความข้างบน <O</O
ช่างบังเอิญจริงๆ นักบุญองค์อุปถัมภ์ของคุณwee99หญิง ก็คือ นักบุญแบร์นาแด๊ตนักบุญองค์เดียวกันครับ คุณwee99หญิง ฝากให้ถาม คุณshou หญิงครับ สะดวกที่จะให้เบอร์ โทรไว้หรือเปล่าครับ หรือจะโทรกลับ ตามจะให้เบอร์โทรที่ให้ข้างบนก็ได้ครับ<O</O[/quote]

พอดีเมื่อวันศุกร์อยากได้เบอร์ของคุณอยู่พอดีค่ะ หนูไม่คิดว่าอะไรบังเอิญนะค่ะ ทุกสิ่งถูกจัดสรรให้แบบเหมาะที่สุดสำหรับแต่ละคน

ทุกเส้นทางมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เต็มไปด้วยขวากหนามให้เราบาดเจ็บได้เสมอ การเดินทางค้นหาอะไรที่ถึงจุดสูงสุด ย่อมเหนื่อยบ้าง
บางครั้งเรากำลังสาละวนอยู่กับชีวิต หาหนทางสู่ความหลุดพ้น จนลืมมองดูสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเราที่สุด คือ ท่านพยายามสัมผัสเรา เราก็ยิ่งออกห่างไปทุกที
เพราะความอ่อนแอของมนุษย์ เราจึงต้องประกอบกิจศรัทธาต่าง ๆ เพื่อเข้าสู่หนทางที่ตนปรารถนา ปฏิบัติกันแบบถวายตัวและหัวใจ เท่าที่ความเป็นมนุษย์เราจะสามารถ

การค้นหาเป็นสิ่งที่ดี เพราะเราจะได้มอบสิ่งที่ดีให้กัน แบ่งปันประสบการณ์ คิดถึงกันในคำภาวนา ประคับประคองกันไปสู่จุดหมาย ในอนาคตเราจะต้องพบกับคนอีกมาก การเดินทางยังอีกไกล ในขณะที่เดินทางย่อมเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา เราจะได้เป็นต้นไม้แห่งรักที่ค่อย ๆ เติบโต ตามหนทางของแต่ละคนไป แผ่ ใบ ออกดอก ผล กิ่งก้าน ให้กับทุกคนที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน จะได้พบความสุข สดชื่น เป็นกำลังใจให้กันต่อไป

เมื่อวันเสาร์มีพิธีศิลเจิมคนไข้ หนูก็ได้นำรายชื่อคนป่วยรวมถึงบิดาของคุณพศิกาด้วย เขียนลงในกระดาษ ส่งมอบให้บาทหลวงซึ่งเป็นตัวแทนของพระเยซูเจิมให้ด้วยค่ะ

ในการฝึกปฏิบัติจิตนั้น เราอย่าได้มองข้ามเรื่องเล็กน้อย และความเรียบง่าย ของการปฏิบัติในชีวิตประจำวัน เพราะในความเล็กที่สุดในสายตามนุษย์ กลับยิ่งใหญ่ที่สุดในสายพระเนตรพระค่ะ

เข้ามาเลยชีวิต...ของใครต่อใครมากมาย...กลายเป็นความหมายของกันและกันในวันนี้....ตั้งใจให้ดี...ด้วยท่าที เรียบง่าย...โลกไม่เคยหน่าย มีทางหลากหลายให้เรา...

 

พอดีเมื่อวันศุกร์อยากได้เบอร์ของคุณอยู่พอดีค่ะ หนูไม่คิดว่าอะไรบังเอิญนะค่ะ ทุกสิ่งถูกจัดสรรให้แบบเหมาะที่สุดสำหรับแต่ละคน

ทุกเส้นทางมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เต็มไปด้วยขวากหนามให้เราบาดเจ็บได้เสมอ การเดินทางค้นหาอะไรที่ถึงจุดสูงสุด ย่อมเหนื่อยบ้าง
บางครั้งเรากำลังสาละวนอยู่กับชีวิต หาหนทางสู่ความหลุดพ้น จนลืมมองดูสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเราที่สุด คือ ท่านพยายามสัมผัสเรา เราก็ยิ่งออกห่างไปทุกที
เพราะความอ่อนแอของมนุษย์ เราจึงต้องประกอบกิจศรัทธาต่าง ๆ เพื่อเข้าสู่หนทางที่ตนปรารถนา ปฏิบัติกันแบบถวายตัวและหัวใจ เท่าที่ความเป็นมนุษย์เราจะสามารถ

การค้นหาเป็นสิ่งที่ดี เพราะเราจะได้มอบสิ่งที่ดีให้กัน แบ่งปันประสบการณ์ คิดถึงกันในคำภาวนา ประคับประคองกันไปสู่จุดหมาย ในอนาคตเราจะต้องพบกับคนอีกมาก การเดินทางยังอีกไกล ในขณะที่เดินทางย่อมเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา เราจะได้เป็นต้นไม้แห่งรักที่ค่อย ๆ เติบโต ตามหนทางของแต่ละคนไป แผ่ ใบ ออกดอก ผล กิ่งก้าน ให้กับทุกคนที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน จะได้พบความสุข สดชื่น เป็นกำลังใจให้กันต่อไป

เมื่อวันเสาร์มีพิธีศิลเจิมคนไข้ หนูก็ได้นำรายชื่อคนป่วยรวมถึงบิดาของคุณพศิกาด้วย เขียนลงในกระดาษ ส่งมอบให้บาทหลวงซึ่งเป็นตัวแทนของพระเยซูเจิมให้ด้วยค่ะ

ในการฝึกปฏิบัติจิตนั้น เราอย่าได้มองข้ามเรื่องเล็กน้อย และความเรียบง่าย ของการปฏิบัติในชีวิตประจำวัน เพราะในความเล็กที่สุดในสายตามนุษย์ กลับยิ่งใหญ่ที่สุดในสายพระเนตรพระค่ะ

เข้ามาเลยชีวิต...ของใครต่อใครมากมาย...กลายเป็นความหมายของกันและกันในวันนี้....ตั้งใจให้ดี...ด้วยท่าที เรียบง่าย...โลกไม่เคยหน่าย มีทางหลากหลายให้เรา...[/quote]


ขอโมทนากับ คุณ chou ด้วยครับ

 

ตั้งแต่ทราบว่า อ.ท่านมาอ่านด้วยก็เลยชักเกร็งๆ ไม่กล้าโพส กลัวจะว่าฟุ้งจัง
แต่มาพิจารณาอีกที เห็นว่าการที่พวกเรามาเล่าประสบการณ์ มาเล่าสิ่งที่พบ
หรือรู้สึกอะไรต่างๆ ก็น่าจะมีประโยชน์ในการ เป็นกำลังใจในการปฏิบัติให้กัน
และถ้าอะไรถูกผิดจะได้มีรุ่นพี่ๆ มาแนะนำสั่งสอนช่วยชี้แนะแนวทางที่ถูก เรียกว่า
เรียนรู้ผ่านประสบการณ์ของกันและกัน น่าจะเรียนรู้ไปด้วยกันได้เร็วขึ้นน่าจะเป็นประโยชน์
มากกว่าน่ะครับ

เลยขออนุญาติเล่าประการณ์ตัวเองนะครับ ผิดถูกอย่างไรรบกวนชี้แนะนะครับ

ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว ได้ทำการรักษาตัวเองทุกวัน แต่ยังไม่เห็นผลชัดเจนนักเพราะ
ผมเน้นรักษาเรื่องโรคเลือด หมอนัดไปตรวจเลือดเมื่อไหร่คงเห็นผลชัดเจนขึ้นครับ
แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีลมหรืออะไรซักอย่าง บริเวณหลัง จับจุดที่แน่นอนไม่ได้
รู้สึกวูบๆ เป็นจังหวะ โดยเฉพาะเมื่อคืนวันเสาร์

และได้มีโอกาสได้รักษาคุณแม่(นับว่าเป็นการรักษาผู้อื่นครั้งแรก) ท่านไอและทอมซิล
อักเสบ ขณะรักษาท่านบอกว่ารู้สึกซ่านๆที่ปลายนิ้วทั้ง 2 ข้าง เดี๋ยววันนี้ลองรักษาอีกแล้ว
จะมาแจ้งผลให้ทราบครับ แต่ผมมาสงสัยว่า ผมเองป่วยค่อนข้างมากไปรักษาคนอื่น
เขาจะได้รับพลังเสียๆจากเราติดไปด้วยหรือเปล่าครับ เพราะพลังที่รับมาต้องผ่านตัวเรา
ก่อนจึงค่อยผ่านไปยังผู้ที่เรารักษานะครับ

ขอบคุณครับ

 

ตัวเราเปรียบเสมือนทางผ่านของพลังจากพระสูงสุด
เมื่อร่างกายของเรายังไม่แข็งแรง การขอส่งพลังไปรักษาคนป่วย
อาจจะให้ผลช้าลงไปบ้าง ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสมาธิ ความตั้งใจของเรา
ให้ตัดความคิดเรื่องความเจ็บป่วยของเราออกไป เมื่อเราทำการรักษา
พลังนั้น ก็จะรักษาเราไปด้วยในตัว ขอให้มั่นใจกับพลังพระสูงสุดให้ได้ครับ

 

เพื่อนๆ เก่งจังเลย
ส่วนตัวเองลองรักษาแล้ว ตัวเราเองรู้สึก ซ่าๆที่จักระ7+ปลายนิ้ว แต่พอสัมผัสผู้ป่วยความรู้สึกยิบๆที่ปลายนิ้วหายหมดเลย แตะจนครบ 5 นาที ผู้ป่วยบอกไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย(cry)

 

มาให้กำลังใจครับ
บางโรคเกิดจากเจ้ากรรมนายเวรเป็นเหตุ ทำให้รักษาไม่หาย ก็เป็นได้
อย่าลืมบอกกล่าวเจ้ากรรมนายเวรก่อน และขอพลังพระสูงสุด
ไม่ใช่พลังของเรา เพื่อส่งรักษา ฝึกรักษาไปเรื่อยๆ อย่าท้อนะครับ
หมั่นทบทวนบทเรียนทางตำราด้วย เพื่อเสริมความเข้าใจ
(||)

 

ขอเอาใจช่วยคุณ Inner Smile ด้วยคน และอย่าเพิ่งตกใจไปครับว่า ผู้ป่วยจะรู้สึกหรือไม่รู้สึกอะไร แต่ขอให้มีความพยายาม ไม่ท้อ และมุ่งที่จะรักษาต่อไป เพราะอาการและสภาพร่างกายของผู้ป่วยแต่ละท่านมีความแตกต่างกัน เพราะบางท่านก็รู้สึกร้อน บางท่านก็รู้สึกเย็น บางท่านก็ไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงขอแค่คุณ Inner Smile มีสมาธิหรือความตั้งใจในการรักษาก็เพียงพอครับ แล้วอาการของผู้ป่วยจะหายหรือไม่ขึ้นอยู่กับการรักษาอย่างต่อเนื่องต่อไป ไงผมขอเป็นกำลังใจ ฝึกฝนต่อไป สู้ๆๆๆๆ นะครับ

 

วันนี้คุณรักษาโรคด้วยรักที่ไม่มีเงื่อนไขให้ใครหรือยัง ?
:love||)

 

รุ่นพี่ๆรุ่น1 เขาวิ่งฉิวปลิวลมไปแล้วบางท่านติดจรวดซะด้วย

ผมรุ่น2 กำลังหัดนั่งหัดตั้งไข่อยู่ครับ แต่เราจะเป็นกำลังใจให้กันและกันนะครับ

อยากให้รุ่นพี่ช่วยเล่าตารางการฝึก ของแต่ละท่านให้ฟังหน่อยนะครับ
สำหรับผมและเพื่อนท่านอื่นที่อาจจะเพิ่งจะมาเริ่มศึกษาเรื่องจิต เรื่องสมาธิ
ที่ยังงงๆอยู่ เปะๆปะ ยังจัดเวลาไม่ถูก รู้สึกว่าอยากจะหัดนั่งสมาธิเพิ่มขึ้น
หรือฝึกฝนตัวเองมากขึ้น เพื่อขัดเกลาจิตใจตัวเองให้มากขึ้น แต่ยังจับทาง
ไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร จะได้มีพี่ๆเป็นแบบอย่าง ให้นำไปปรับใช้ให้เข้า
กับตัวเองได้ มีรุ่นพี่เป็นไอดอลไงครับ โดยเฉพาะพี่เม้าท์ กับคุณมี้ด..
ผมถือเป็นแบบอย่างที่ดีมากครับ ผมชื่นชมมาก พี่เม้าท์เด่นเรื่องความ
เมตตา คุณมี้ดนำเรื่องปัญญา(ความรู้สึกผมเองนะครับ) แต่ไม่ได้หมาย
ความว่ามีแค่ 2 ท่านนะครับ เพียงแต่ 2ท่านนี้ผมได้อ่านโพสบ่อย และ
ได้เคยคุยได้เคยสัมผัส ท่านอื่นๆที่น่านับถือและชื่นชมอีกมากแต่จำชื่อไม่ได้
ผมมันความจำสั้นครับ พวกเราจะได้มีแนวมีไกด์มีรอยเท้าให้ก้าวตามไงครับ

ผิดพลาดล่วงเกินอะไรไปก็ขออภัยนะครับ
รุ่น 2 สู้ๆ(||)