วัตถุมงคลหลวงพ่อ หลวงปู่ ดี เก่ง ขลัง พร้อมข้อมูลประกอบ จะช้าอยู่ใย

มาดูวัตถุมงคล หลวงปู่นี้อีก ท่านมีนามว่า
หลวงปู่ดา สุวณฺโณ พระผู้ทรงอภิญญาแห่งเมืองลีง อายุ ๙๒ ปี ๗๒ พรรษา
เดินบนน้ำ เสกของจนตัวลอย,กุฏิสั่นไหว ปลัดขิกว่ายน้ำ หลวงปู่ธรรมรังสียกย่อง

 

มาดูวัตถุมงคลของท่านกันคะ
1. ปลัดขิกไม้พยุงแดง ลงอักขระยันต์ บูชาตัวละ 299.-



2.คชกุศลงอาคม บูชา 1,999.-

 

ประวัติหลวงปู่ดา
หลวงปู่ดา สุวณฺโณ พระผู้ทรงอภิญญาแห่งเมืองลีง อายุ ๙๒ ปี ๗๒ พรรษา
เดินบนน้ำ เสกของจนตัวลอย,กุฏิสั่นไหว ปลัดขิกว่ายน้ำ หลวงปู่ธรรมรังสียกย่อง
ย้อนหลังไปเมื่อคราวมหาพุทธาภิเษกเหรียญนพรัตน์นพคุณของหลวงพ่อพูล วัดไผ่ล้อม พ.ศ.๒๕๔๙ ผู้เขียนได้ถูกร้องขอให้ช่วยค้นหาพระอภิญญาซึ่งเร้นกายอยู่ในดินแดนที่ห่างไกลและอาราธนาท่านเหล่านั้นมาร่วมพิธี กระทั่งได้ข่าวเกี่ยวกับพระอภิญญารูปหนึ่งในจังหวัดสุรินทร์ โดยแหล่งข้อมูลของซึ่งเป็นพระท้องถิ่นได้เล่าให้ฟังว่า หลวงปู่รูปนี้ไม่ธรรมดา เพราะมีคนเคยเห็นท่านเดินจงกลมบนผิวน้ำในสระใหญ่หลังกุฏิ สระลูกนี้แปลก เป็นสระน้ำโบราณของขอม มีมานานนับพันปีแล้วแต่ไม่เคยมีสักวันที่น้ำจะเหือดแห้งลง วันดีคืนดีก็มีเต่ายักษ์ตัวยาวเป็นเมตรโผล่ขึ้นมานมัสการหลวงปู่ เคยมีช้างตกมันเตะควาญกระเด็น แล้ววิ่งไล่กระทืบชาวบ้านไปทั่ว แต่ต้องมาหยุดหมอบลงตรงหน้าหลวงปู่ดา

 

เมื่อเสร็จงานพิธีมหาพุทธาภิเษกคราวนั้นแล้ว จึงตั้งใจว่าจะต้องหาจังหวะเดินทางไปกราบหลวงปู่รูปนี้สักครั้ง แต่จนแล้วจนรอดเวลาผ่านไปนานหลายปี ก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปถึงวัดของท่านสักที เนื่องจากภาระกิจการงานรัดตัวมาตลอด อีกทั้งวัดของท่านอยู่ไกลและไม่อยู่ในเส้นทางที่ผ่านไปยังเมืองใหญ่ๆซึ่งผมต้องเดินทางไปทำงานเลย จึงพยายามหาโอกาสจะไปอยู่หลายครั้ง แต่ไม่ลงตัวเสียที จนเวลาผ่านไปนาน เลยคิดไปเองว่าป่านนี้ท่านคงมรณภาพไปแล้ว ในที่สุดก็ลืมเลือนเรื่องนี้ไปโดยปริยาย กระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ได้สืบค้นประวัติและเรื่องราวของหลวงพ่อมุม จนทราบว่าท่านมีลูกศิษย์อยู่อีกรูปหนึ่งซึ่งเก่งมากสามารถล่องหนกำบังตนได้ เคยปลุกเสกของจนกุฏิสั่นไหวแต่ไม่ยอมสร้างของอะไรออกมาง่ายๆ พวกส่วยซึ่งเป็นควาญช้างรุ่นเก่าๆมักนำคชกุศ (ตะขอบังคับช้าง) มาให้ท่านปลุกเสกกำกับเพราะรู้ว่าท่านสำเร็จวิชา เคยสยบช้างตกมันหมอบราบมาแล้ว หลวงปู่รูปนี้เก่งมาก ขนาดหลวงปู่ธรรมรังสี แห่งวัดพระพุทธบาทเขาพนมดินยังยกย่อง ท่านชื่อว่าพระครูพิทักษปุญญาทร อายุ ๙๒ ปี ๗๒ พรรษา ฟังแล้วอยากจะเหาะไปกราบท่านในทันที เลยรีบสอบถามเส้นทางไปวัดของหลวงปู่ฯโดยละเอียด ทำให้ทราบว่าวัดของท่านตั้งอยู่บนเมืองขอมโบราณที่เรียกกันว่าเมืองลีงในจังหวัดสุรินทร์ จึงต้องค้นหาข้อมูลทั้งหมดเสียก่อนออกเดินทาง

 

ช่วงต้นพุทธศตวรรษที่ 23 กูยจำนวนมากได้อพยพจากบริเวณเมืองอัตปือแสนแป แขวงจำปาศักดิ์ ข้ามลำน้ำโขงมายังฝั่งตะวันตก เพื่อหนีการบังคับขู่เข็ญให้จัดหาช้างศึกให้จำปาศักดิ์ จึงได้อพยพเข้ามาอยู่ที่เมืองลีง เพราะรอบๆเมืองลีงเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพรรณธัญญาหารและต้นไม้ใบหญ้าที่เป็นยารักษาโรคของช้าง ป่าผืนนี้จึงเต็มไปด้วยฝูงช้างป่า ด้วยเหตุนี้นายเชียงสงหัวหน้ากลุ่มชาวกูยจึงได้เดินทางเข้ามาคล้องช้างป่าและลงหลักปักฐานสร้างชุมชนกูยขึ้น

 

ความเป็นมาของชนชาวกูย(ส่วย)
กูยสืบเชื้อสายมาจากชนเผ่ามุณฑ์ (Munda) ที่เป็นเจ้าของภาษาพ่อมดหมอผี มีแต่ภาษาพูด ไม่มีภาษาเขียนอพยพมาจากอินเดียเมื่อครั้งถูกอารยันรุกราน (ประมาณ 3,000 ปีก่อนพุทธศักราช) โดยอพยพมาทางตะวันออกจากลุ่มแม่น้ำคง (สาละวิน) และแม่น้ำของ (โขง) ตอนบน พวกที่อพยพไปทางลุ่มแม่น้ำคงคา กลายเป็นบรรพบุรุษพวกมอญหรือรามัญ ส่วนพวกที่อพยพไปตามลุ่มแม่น้ำของ(โขง) บางพวกไปอาศัยอยู่ตามที่ราบสูงแถบเทือกเขาพนมดงรัก บางพวกไปถึงที่ราบต่ำบริเวณทะเลสาบใหญ่และชายทะเล ต่อมากลายเป็นบรรพบุรุษของพวกเขมรหรือแขมร์ และพวกที่อยู่ตามป่าเขาต่างๆ เรียกว่า ลั๊ว ข่า ขมุ ส่วย กวย หรือ กูย แตกต่างกันไป ในช่วงศตวรรษที่ 18-20 ได้มีอาณาจักรชนเผ่ากูยตั้งอยู่ในเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำโขงตอนใต้ ทางตอนใต้ของลาว และตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศกัมพูชา โดยมีความสัมพันธ์กับกรุงศรีอยุธยา แต่ไม่มีใครพูดถึงเพราะกลุ่มกูยถูกทำลายไป และบางส่วนได้อพยพเข้าไปอยู่ในที่ปลอดภัย ที่เป็นอิสระจากการปกครองของเผ่าอื่น โดยบางส่วนได้อพยพเข้ามาตั้งหลักฐานในเขตที่ว่างเปล่าทางอีสานตอนใต้ของประเทศไทยปัจจุบัน ต่อมาดินแดนส่วนนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรไทย และกูยที่อาศัยอยู่ในถิ่นนี้กลายสภาพเป็นคนไทยและถูกคนไทยในสมัยอยุธยาเรียกว่า “เขมรป่าดง” และในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้นเรียกว่า “ส่วย” เพราะชนกลุ่มนี้จะนำของป่าขึ้นหลังช้างนำเข้ามาส่งส่วยบรรณาการยังพระนครเป็นประจำ

 

ชาวส่วย(กูย)กับความเชี่ยวชาญทางไสยศาสตร์
อย่างที่กล่าวมาในหัวข้อที่แล้วว่า ส่วย(กูย)สืบเชื้อสายมาจากเผ่ามุณห์ในอินเดีย ที่เก่งทางเวทมนต์คาถา จึงทำให้ชาวส่วย(กูย) ส่วนใหญ่จะมีวิถีการดำเนินชีวิตที่ผูกพันกับ พิธีกรรมต่างๆ เช่น เรื่องผีปะกำ ผีปู่ตา ผีเจ้าเข้าทรง เสน่ห์ยาแฝด และเครื่องรางของขลัง นอกจากนี้ส่วยยังเคารพเจ้าป่าเจ้าเขา เทวดานางฟ้า แม่ธรณี เพื่อปกป้องให้พ้นอันตราย สิ่งชั่วร้ายและช่วยให้มีโชค อีกทั้งมีความสัมพันธ์กับศาสนาฮินดูในแง่พิธีกรรมเกี่ยวกับช้าง เช่นพิธีเบิกไพร พิธีประสะ พิธีเซ่นผีประกำ มีการนับถือพระคเณศ (เทพที่มีเศียรเป็นช้าง) และพระครูประกรรม (เทวรูปหมอพราหมณ์พฤกบาศ์) เนื่องจากชาวส่วยนั้นเป็นกลุ่มชนที่อาศัยช้างเป็นพาหนะในการเดินทางไปหาของป่า ชาวกูยมีความเชี่ยวชาญที่สุด โดยมีภาษาที่ใช้สำหรับประกอบพิธีและใช้สื่อสารระหว่างออกล่าช้างป่าเป็นของตนเองเรียกอีกอย่างว่า "ภาษาป่า" สืบทอดกันมาในสายของหมอช้าง

 

หลวงปู่ดา สุวณฺโณ
พระครูพิทักษ์บุญญาทร(ดา) ฉายา สุวณฺโณ อายุ ๙๒ ๗๒ เจ้าอาวาสวัดอุทมพร เดิมชื่อ ดา นามสกุล เถกิงผล เกิดวันเสาร์ แรม ๖ ค่ำ เดือน ๖ ปี กุน วันที่ ๑๕ เดือน พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๖๕ บิดา ชื่อ นายนิน มารดาชื่อ นางบัวทอง นามสกุล เถกิงผล บ้านเมืองลีง หมู่ ๑ ตำบลเมืองลีง อำเภอจอมพระ จังหวัด สุรินทร์ สำเร็จการศึกษาวิชาสามัญชั้น ประถมปีที่ ๔ จากโรงเรียนบ้านเมืองลีง ตำบลเมืองลีง อำเภอจอมพระ จังหวัดสุรินทร์ บรรพชาและอุปสมบทเมื่อวันพฤหัสบดีขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ ปี ระกา วันที่ ๑๘ เดือนพฤษภาคม พ.ศ.๒๔๘๘ วัดอุทุมพร ตำบลเมืองลีง อำเภอจอมพระ จังหวัดสุรินทร์ โดยมี เจ้าอธิการทิน ฉายา ธมฺมปญฺญาวิสุทโธ วัดประทุมทอง ตำบลกระหาด อำเภอจอมพระ จังหวัดสุรินทร์ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอธิการมอญ ปญฺญาทีโป วัดกาเกาะบุรี ตำบลกาเกาะ อำเภอเมือง จังหวัดสุรินทร์เป็นพระอนุสาวนาจารย์ สอบได้นักธรรมชั้นเอก วัดหนองบัวเจ้าป่า ตำบลเมืองแก อำเภอสตึก จังหวัดบุรีรัมย์ สามารถเขียน อ่านภาษาขอม และพูดภาษาพื้นเมืองเขมร ส่วย ลาว ได้ มีความเชี่ยวชาญในวิปัสสนากรรมฐานและเวทมนต์คาถา รวมถึงการรักษาโรคด้วยสมุนไพร

 

การเรียนกรรมฐานและพุทธาคมของหลวงปู่ดา
ด้วยว่าหลวงปู่ท่านเป็นชาวส่วย(กูย)ที่มีบรรพบุรุษมาจากเมืองอัตปือแสนแป แคว้นจำปาศักดิ์ เติบโตขึ้นมาในสังคมของหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยหมอช้าง ทำให้ได้ซึมซับและเรียนรู้วิชาอาคมมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเติบโตเป็นวัยรุ่นแล้วจึงเกิดความชอบในการใฝ่หาพุทธาคมไปทั่ว จนกระทั่งได้อุปสมบทแล้วจึงได้อยู่เรียนกรรมฐานและพุทธาคมกับพระอาจารย์แดงและพระอาจารย์ญา ที่วัดอุทุมพรซึ่งท่านจำพรรษาอยู่ อีกทั้งยังได้ไปเรียนวิชากับพระอาจารย์ทิน วัดประทุมทอง อ.จอมพระ ผู้เป็นพระอุปัชฌาย์ จากนั้นได้ไปกราบเรียนกรรมฐานและวิชาอาคมกับหลวงปู่เขียน วัดจอมพระ อ.จอมพระ เมื่อเรียนสำเร็จแล้วก็เดินทางไปเรียนวิชาสายสำเร็จลุนกับหลวงพ่อมุม วัดประสารทเยอร์เหนือ อ.ขุขันธ์ จ.ศรีสะเกษ ซึ่งเป็นชาวกูยเผ่าเยอร์มาจากเมืองอัตปือแสนแปในนครจำปาศักดิ์เช่นกัน โดยไปๆมาๆเรียนอยู่หลายปีจึงสำเร็จหมดสามารถเดินบนน้ำได้เช่นเดียวกับครูบาอาจารย์ ทำให้หลวงปู่ธรรมรังสี วัดพระพุทธบาทเขาพนมดิน อ.ท่าตูม จ.สุรินทร์ และหลวงปู่เจียม วัดหนองยาว อ.สังขะ จ.สุรินทร์ ซึ่งเป็นชาวกัมพูชาจากเมืองพระตะบองทั้ง ๒ รูปให้การยกย่อง แม้ว่าหลวงปู่ดาจะเป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีอายุน้อยกว่าก็ตาม

 

ท่านใดสนใตโพสจองหน้ากระทู้ได้เลยนะคะ หลวงปู่ดีๆ มีพร้อมด้วยข้อมูลจะช้าอยู่ใย

 

สมเด็จลายเสือ หลวงพ่อโฉม วัดเขาคลองซอง จ.ระยอง องค์ครู บูชา 2,000 บาท



<a href="http://image.ohozaa.com/view2/xqdsITNVjF1thSfJ" target="_blank"><img border="0" src="http://image.ohozaa.com/i/007/Lke0SA.jpg" /></a>

<a href="http://image.ohozaa.com/view2/xqdsLnEHiFOUjt4J" target="_blank"><img border="0" src="http://image.ohozaa.com/i/f4a/BcQlUu.jpg" /></a>

 

เรื่องราวประสบการณ์ จากวัตถุมงคลของหลวงพ่อโฉม กิตติปัญโญ นั้นมีอยู่มากมาย แต่ที่จะนำมาเล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งจากคำบอกเล่าของบรรดาลูกศิษย์ลูกหาและโยมที่อยู่ใกล้ชิดกับหลวงพ่อเท่านั้น ส่วนมากจะเป็นประสบการณ์จากเครื่องรางและวัตถุมงคลที่หลวงพ่อฯท่านสร้างขึ้น และประสบการณ์ที่ลูกศิษย์ได้เห็นความศักดิ์สิทธิ์ในตัวของหลวงพ่อเองที่อย่างเช่น เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้
๑. ถ่ายรูปไม่ติด ในช่วงเย็นใกล้ค่ำของวันเสาร์ ปีที่แล้ว มีลูกศิษย์เก่าของหลวงพ่อพาครอบครัวของเพื่อนจาก กรุงเทพมหานคร มากราบหลวงพ่อกันประมาณ 5-6 คน ทั้งหมดก็ได้เข้ากราบสนทนากับหลวงพ่ออยู่พักใหญ่ ตอนนั้นหญิงสาวคนหนึ่งที่มาจาก กรุงเทพมหานคร ก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟนสีขาวจากกระเป๋าขึ้นมาเพื่อจะถ่ายรูปหลวงพ่อ แต่สักครู่หนึ่งเธอก็ร้องออกมาด้วยความตกใจว่า “อุ๊ย!... หลวงพ่อขาหนูขอโทษค่ะที่ไม่ได้ขอหลวงพ่อก่อนถ่ายรูปหลวงพ่อ หนูของโทษ” เหตุที่เธอร้องออกมาเช่นนั้นเพราะบนจอไอโฟนของเธอนั้นไม่มีรูปของหลวงพ่อติดอยู่ ตอนนั้นทุกคนที่นั่งคุยอยู่ด้วยก็หันมามองกันหมด พอตั้งสติได้เธอจึงขออนุญาต หลวงพ่อถ่ายรูปอีกครั้ง “หลวงพ่อขาหนูขออนุญาตนะคะหลวงพ่อ” เสียงหลวงพ่อตอบกลับมา “อือ” เธอยกไอโฟนขึ้นถ่ายรูปหลวงพ่ออีกครั้งคราวนี้ติด มีรูปหลวงพ่อขึ้นบนจอไอโฟนตามปกติ ลูกศิษย์ที่เป็นผู้พาคณะนี้มาเลยพูดว่า “ถ้าไม่ขอหลวงพ่อก่อนนะถ่ายรูปไม่ติดหรอก” หลวงพ่อฟังแล้วก็ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร
๒. งูกัดไม่เข้า ลุงท่อนชาวบ้านละแวกใกล้ๆ วัดเล่าประสบการณ์ของแกเองให้ฟังว่า มาหาทำบุญกับหลวงพ่อตั้งแต่ 20 ปีก่อน เคยได้รับ ตะกรุดโทนของหลวงพ่อไปหนึ่งเส้นไปคาดเอวไว้ ตอนนั้นลุงท่อนแกมีอาชีพทำสวนยาง ต้องออกไปกรีดยางทุกๆ วันในตอนเช้ามืด แต่มีอยู่วันหนึ่งแกเดินก็ออกไปกรีดยางประมาณตีสี่ สวมรองเท้าแตะออกไปเหมือนทุกวัน สักพักหนึ่งก็รู้สึกว่าไปเหยียบอะไรบางอย่างเข้า ในใจคิดขึ้นมาทันทีว่าต้องเป็นงูแน่ เพราะในสวนยางนี่งูมันชุม คิดได้แค่นั้นงูเจ้ากรรมก็กัดเข้าให้ที่หัวแม่เท้าขวาเต็มแรง ด้วยความตกใจก็ส่องไฟดู ใช่จริงๆ มันเป็นงูกะปะที่ชุกชุมตามสวนยางนั่นเอง ลุงท่อนทั้งตกใจทั้งกลัวเพราะงูกะปะมันมีพิษถึงตาย นาทีนั้นลุงแกไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงรีบกลับเข้าบ้านไปล้างแผล เมื่อล้างเท้าดีแล้ว ลุงท่อนก็ต้องอึ้ง เมื่อพบความอัศจรรย์ว่าบริเวณหัวแม่เท้าที่ถูกงูกัดนั้น มิได้มีรอยเขี้ยวงูแต่อย่างใด มีเพียงรอยผิวหนังถลอกเล็กน้อยเท่านั้น ลุงท่อนเลยนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นเพราะตะกรุดโทนที่ได้จากหลวงพ่อเป็นแน่ งูจึงไม่สามารถฝังเขี้ยวลงที่หัวแม่เท้าได้ แม้จะกัดไม่เข้าแต่พิษงูกะปะก็ทำให้รู้สึกปวดบวมที่หัวแม่เท้าอยู่พอสมควร พอสว่างแล้วแกเลยมาหาหลวงพ่อให้เป่าดับพิษร้อนให้ อาการปวดบวมต่างๆจึงค่อยๆ หายไปจนหมด
๓. แผลอยู่ไหน เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ของคุณถาวร มั่นยืน ลูกศิษย์อีกคนของหลวงพ่อเล่าว่าประมาณปีก่อนได้มาหาหลวงพ่อและได้บูชาตะกรุดโทนไปหนึ่งเส้นก็คาดเอวติดตัวไว้ตลอด มีอยู่วันหนึ่งเป็นช่วงหน้าฝนลมพัดหลังคาบ้านที่เป็นสังกะสีเสียหายไปหลายแผ่นเลยไปขอสังกะสีจากคนรู้จักกันเขาก็ให้แต่ต้องไปลื้อลงมาเอง จากบ้านหลังเก่าของเขาที่ไม่มีผู้อาศัยแล้วคุณถาวรกับเมียจึงต้องไปรื้อสังกะสีเองโดยคุณถาวรเป็นคนขึ้นไปรื้อแผ่นสังกะสีด้านบนถุงมือก็ไม่มีใส่ รื้อด้วยมือเปล่ากับค้อนเท่านั้น รื้อไปได้สักพักก็เริ่มมีเลือดไหลออกจากมือคงโดนสังกะสีบาดแน่ๆ ตอนนั้นคุณถาวรคิดอยู่ในใจว่า “ตะกรุด หลวงปู่ไม่เห็นจะดีตรงไหนคาดเอวอยู่เลือดยังไหล คงเป็นแผลต้องเย็บหลายเข็มแน่ แต่ก็กัดฟันทนรื้อแผ่นสังกะสีจนเสร็จ แล้วรีบลงมาล้างมือ เพื่อที่จะทำแผล แต่พอล้างคราบสีแดงออก ปรากฏว่าที่มือไม่มีแผลสักแผลเดียว หาทั้งมือซ้าย มือขวาก็ไม่พบเลยงง หาคำตอบไม่ได้ว่าเลือดที่ออกเมื่อครู่มาจากไหน”
๔. จมน้ำสองวันไม่ตาย ระอุทิศ เข็มทอง อายุ ๓๑ ปี เป็นพระลูกวัดป่าหวาย ต.หนองบัว อ.บ้านค่าย จ.ระยอง ท่านเล่าว่าตอนอายุ ๘ ขวบโยมพ่อซึ่งเป็นชาวจังหวัดนครราชสีมา เป็นคนบ้านเดียวกับหลวงพ่อโฉม ได้พาตนไปกราบหลวงพ่อโฉมที่วัด หลวงพ่อท่านเมตตามอบเหรียญบุญทวี ปี ๒๕๓๗ ให้ตนไว้ ๑ เหรียญ จึงได้เอามาห้อยคอไว้ มีอยู่วันหนึ่งตนและเพื่อนๆได้หนีเรียนไปเล่นน้ำในคลองใกล้ๆบ้าน ซึ่งตอนนั้นครอบครัวได้พักอาศัยอยู่บริเวณแม่น้ำคู้ อ.นิคมพัฒนา เล่นซนกันตามประสาเด็ก จนตนถูกเพื่อนถีบลงน้ำ ตกใจจะว่ายน้ำเข้าฝั่งแต่ดูเหมือนยิ่งว่ายยิ่งไกลฝั่ง ว่ายไปจนรู้สึกเหนื่อยหมดสติไป มารู้สึกตัวอีกทีตนเองก็มาติดอยู่กับกอเถาไม้น้ำริมตลิ่ง เถาไม้ที่พันติดอยู่กับแขนด้านขวานั้นช่วยพยุงไม่ให้ร่างกายจมน้ำ พอได้สติสักพักแล้ว ก็ตะเกียดตะกายขึ้นฝั่งจนสำเร็จ จากนั้นก็เดินทางกลับบ้าน พอกลับไปถึงบ้านทุกคนตกใจที่เห็นพระอุทิศยังมีชีวิตอยู่ เพราะหลังจากที่ทราบข่าวว่าท่านจมน้ำหายไป ทุกคนคิดว่าท่านคงตายแล้วแน่ๆ เพราะค้นหากันสองวันแล้วก็ยังไม่พบศพ จนทุกคนเห็นท่านเดินกลับบ้าน ต่างก็พากันดีใจและเชื่อว่าคงเป็นเพราะเหรียญหลวงพ่อโฉมที่ห้อยคอแน่ ท่านจึงรอดตายมาได้อย่างน่าอัศจรรย์

 

คชกุศลงอาคม และปลัดขิก ยังพอมีอยู่บ้างมั้ยครับ
รบกวนคุณพี่ ด้วยครับ

 

หมดแล้ว:'''(