วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

เรื่องของนักบวช ที่อาศัยผ้ากาสาวพัสบังหน้า คลุมใจ ซุกซ่อนใจที่เป็นสัตว์ในอบายภูมินี่ผมก็อึดอัดแบบพี่นี่แหละ

พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านอุตส่าห์ สั่งสมบุญญาธิการมาเกินกว่าสิบหกอสงไขย ท่านต้องมาลาพุทธภูมิส่วนหนึ่งก็มาจากสาเหต เบื่อหน่ายและไม่ต้องการก่อกรรมทำเวรด้วยการที่จะต้องเข่นฆ่าห้ำหั่นสัตว์นรกในคราบผ้ากาสาวพัส ที่มันพากันหลุดรอดอบายภูมิมาเกิดกันมาก ท่านเลยหยุดองค์ท่านเองด้วยการพาหมู่คณะทั้งหมดเข้าถึงซึ่งพระนิพพานในชาตินี้

คือคนที่ท่านดีท่านพากันหนีนรก พากันหยุดยั้งที่จะก่อเวรภัย พากันไปเทวโลก ไปพรหมโลก พากันเข้าถึงซึ่งพระนิพพาน ช่วงนี้เมื่อคนที่เขาดีอยู่ในศีลในธรรมเขาก็ไปกันมากแล้ว ที่เขาดีก็ยังมีอยู่ที่เหลืออยู่ก็มี แต่เมื่อกระแสมันแรงอย่างนี้ ก็นั่งหลบมุม หลบพายุลมแรงจิบกาแฟดูเขาฟัดกันเข้าไป

เราก็ปิดถ้ำของเราให้ดี อย่ามาฟัดหน้าถ้ำเรา ข่าวแว่วๆมาว่าซือเจ๊ก็กำลังมุดถ้ำอยู่ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้มันเหมือนไฟที่กำลังลุกไหม้อยู่ เราดับมันไม่ได้เพราะเราเอง ดันมีน้ำอยู่หนึ่งประป๋องนม แค่เอาไว้ล้างผงออกจากตา ขืนวิ่งเอาไปดับไปกองใหญ่ คณะดับเพลิงที่มีหน้าที่ในการดับ การป้องกัน แต่ดันมัวเกี่ยงกันดับ ก็จะหัวเราะเยาะเย้ยน้ำหนึ่งกระป๋องของเรา เราก็จะเดือด เมียก็จะด่า น้องสาวเมียก็จะผสมโรง เสือกไม่เข้าเรื่อง ถึงดับได้ก็เหลือแต่ซากปรักหักพังใช้การอะไรไม่ค่อยจะได้

ทีนี้แล้วเอาไง รอให้ไหม้กันให้ตายมากๆพระท่านก็จะได้บังสกุล เราเองเมื่อเขาตายกันมากไฟดับแล้ว เราก็จะได้คุ้ยเขี่ยกองไฟ หาของเก่าไปขายซะเลย

เดี๋ยวมาต่อครับ

 

ขอบคุณค่ะ จิตตั้งใจปรารถนาแต่พระโพธิญาณมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ สัญญามันมาตั้งแต่ 8 ขวบ 10 ขวบ แล้วว่าจะขอช่วยเหลือสรรพสัตว์เป็นมหาบุรุษเช่นเดียวกับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ และก็ตั้งใจจะทำบารมีให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

โมทนาสาธุอย่างยิ่งอีกครั้งครับ ขอจงสมความปรารถนาเป็นมหาบุรุษในชาติต่อๆไป สำนวนผมเรียกว่าผู้กล้าลูกผู้ชายชาตรี ก็ขอให้เรียนรู้สิ่งที่ลูกผู้ชายเขามีหน้าที่ต้องทำกัน

เอ คนที่เคยฝึกญาณแปดนี่พอรู้อนาคตแล้วนี่นา

 

เอ คนอื่นๆไปใหนนี่ คุณน้องRungdaoเอ้ย ซือเจ๊เอ๊ยมาอยู่คุยเป็นเพื่อน เป็นพยานให้หน่อย อย่าปล่อยให้ผมคุยอยู่กับมาตุคามลำพัง แม้จะกลางแจ้งไม่มีที่มุงที่บัง ไม่ลับหู และก็ไม่ลับตา แต่อาจจะอาบัติเอาได้นะเจ๊ใครอยู่ใหนมาช่วยหน่อย

 

ไม่ต้องบ่นเลยครับพี่ PCO เป็นเจ้าบ้านรับแขกตามสบายเถิด

คนอื่นเป็นแขก เขาก็นั่งฟังคุยกันแบบนั้นแหล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ

 

สวัสดีครับคุณ บุญทรง "ฮึ . . . พระเดินขบวนมันเก่งดีนี่"

ประโยคนี้ นึกถึงตอนที่ พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยานเถระ

พาลูกหลานไปกราบพระผู้ใหญ่ทางสายเหนือ

มีบันทึกไว้ในหนังสือ "ล่าพระอาจารย์" หลวงพ่อไปนิมนต์มางานยกช่อฟ้าที่วัด

พอหลวงพ่อออกปากนิมนต์

ท่านก็ว่า "โฮ้ย กรุงเทพเยอะแยะไป พระน่ะ"

หลวงพ่อว่า "เดี๋ยวพวกนี้ไปเดินขบวนกันหมดครับ"

ท่านว่า "ฮึ . . . ก็พระเดินขบวนมันเก่งดีนี่"

หลวงพ่อ "นั่นเขาเดินขบวนไปนรกครับ"

เอาเท่านี้ก่อน คร่าว ๆ ท่านที่เคยอ่านผ่านตามาบ้างคงจะพอนึกออก

พรุ่งนี้เดี๋ยวผมพิมพ์คัดจากหนังสือมาให้อ่านกัน เพราะอาศัยความจำบางทีถ้อยคำผู้ใหญ่จะคลาดเคลื่อนมากไป

หมิ่นเหม่จะเป็นการปรามาสพระผู้ใหญ่ไปโดยปริยาย

เจริญในธรรมครับ

 

เข้ามาราตรีสวัสดิ์ทุกท่าน มอบเพลงให้ ลูกผู้ชายชาตรีสักหน่อย ก่อนหลับ

<object width="420" height="315"><param name="movie" value="//www.youtube.com/v/bYJuMxwQ1F0?version=3&amp;hl=th_TH"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="//www.youtube.com/v/bYJuMxwQ1F0?version=3&amp;hl=th_TH" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>

 

คืนนี้พอมีเวลาขอใส่ไฟพี่Amarmyต่อ สำหรับผมในสมัยเด็กภาพในจินตนาการมันเป็นภาพคล้ายชาดกจันทร์กินรีที่พระแม่เจ้าพิมพาสมัยนั้นท่านร้องไห้หาคู่ของท่านที่ถูกธนูยิงตายความรักความซื่อสัตย์จงรักภักดีแบบนี้มันติดอยู่ในใจในความทรงจำมาตั้งแต่จำความได้ เมื่อคราวเห็นรูปโฆษณาข้างกล่องแฟซ่าเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนมันถึงได้ร้องไห้แงๆคิดถึงเมียที่เป็นใครก็ไม่รู้ เด็กตัวโตกว่าสูงกว่าหมานิดหน่อยดันร้องไห้คิดถึงเมีย พูดเมื่อไรอยากจะยันตัวเอง ก็โถมันคนละชาติคนละตอนเสือกไปจำข้ามชาติมาเลยมานั่งหอนคิดถึงเขา ของผมมันเป็นแบบนั้น ไม่ค่อยมีแบบที่จะพาเขาขึ้นเวที มันมามีตอนที่ไอ้รุ่นพี่ตัวดีชอบพาไปสั่งสอน

หนอยชวนผมไปเป็นเพื่อนเก็บฝักบัวน่าจะประมาณอยู่โรงเรียนป3นี่รุ่นน้าเลยละแกเป็นสาวแก่ความจริงอายุไม่มากในตอนนั้น เรียกแกว่าน้า ตอนนี้แกอายุใกล้เจ็ดสิบยังมีชีวิตอยู่ เอาเรือออกไปในหนองน้ำลึกเป็นป่าบัวหลวงทั้งหนองน้ำ รอบๆหนองน้ำก็เป็นป่าห่างบ้านคนหากนั่งในเรือคนจะมองไม่เห็นใบบัวมันสูง

แกก็ลงในน้ำเกาะข้างเรือเก็บฝักบัวของแกไปเรื่อย บางทีแกก็ว่ายน้ำออกไปเก็บไกลหน่อยแต่ไม่ถึงกับไกลมากหักฝักบัวแล้วก็ว่ายน้ำมาส่งให้ผม มันมีอยู่ตอนหนึ่งผมไม่รู้คิดยังไงก็ก้าวลงจากเรือกะว่าจะเกาะขอบเรือเล่นน้ำ พอก้าวพ้นเรือก็จมดิ่งมิดหัว เพราะตอนนั้นว่ายน้ำไม่เป็น

น้าสาวคนนี้แกก็ว่ายน้ำกลับมาช่วยอุ้มดึงเอาผมขึ้นพ้นน้ำ คนจมน้ำสำลักน้ำนี่รสชาติมันน่าจดจำดีมาก ตอนนั้นก็กอดคอแกแน่นเกาะกันอยู่ข้างเรือจะขึ้นก็ขึ้นเรือไม่ได้เรือมันจะพลิกคว่ำ มันเป็นเรืออีโปงเล็กๆต้องขึ้นทางหัวหรือท้ายเรือ กอดไปกอดมาพอหายตกใจหายเหนื่อย ถึงค่อยพากันรู้ว่าผ้าถุงของแกหลุดหาย ทีนี้ก็เลยชักจะเป็นเรื่อง แกก็ไม่เคยแต่งงานมีผัว เสื้อก็คอกระเช้า สายเดี่ยวโบราณซะด้วย แกก็เลยเรียนเลยสอนผมซะอีคราวนั้น

นี่นะพี่นะ ในส่วนตัวจริงๆนี่โลกความฝันของผมสมัยนั้นในเรื่องความรักอะไรนี่มันสวยงามแค่มีหญิงงามอ่อนหวาน อ่อนช้อยนิ่มนวลอยู่ข้างๆทำอะไรก็ทำกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกันเรียกว่าหามหัวหามท้าย เป็นคนที่รู้ใจเราและเรารู้ใจเขา ระมัดระวังภัยอันตรายให้ต่อกัน อย่างลูกสาวเสือ หรืออย่างแม่เล็กเป็นปกตินิสัยหากผมคุยธุระอะไรกับใครเธอสังเกตลักษณะท่าทาง เธอจะออกห่างไปอยู่ในระยะป้องกันให้หรือตอบโต้ได้ทันที

ยิ่งลูกสาวเสือนี่หัวหน้าทีมป้องกันเลยเธอชำนาญมาก สมัยก่อนที่อยู่ชนบทกันในหมู่บ้านหากมีเรื่องร้ายจะเกิดกับผม เจ้านี้ดักทางไว้แล้ว หากมีการข่มขู่คุกคาม นั่นก็หมายความว่าไอ้คนคุกคามหลับสนิทอยู่ที่ปากทางเข้าออกของหมู่บ้านนั่นแหละ แล้วเวลาสืบสาวราวเรื่องไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่ใครจะระแคะระคาย ว่าผู้หญิงสวยอรชรอ้อนแอ้นเรียบร้อยสวยงามอย่างนั้นจะเป็นเจ้าของไม้คมแฝก ลายไม้ชิงชันอย่างดีเป็นคนส่งไอ้คนข่มขู่นั่นหลับเอง

นี่แหละพี่ ผมมันแพ้ทางผู้หญิงที่เขามีใจรักซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อชายอันเป็นที่รักของเขาเพียงคนเดียว ที่แม้จะต้องตายตามกันอย่างน้ำพระทัยของพระแม่จันทร์กินรี ผู้หญิงแบบนี้แหละที่ผมร้องไห้หาซะตั้งแต่จำความได้

ผมเองก็ในปัจจุบันก็ถือว่าเรื่องนี้ไม่เสียทีที่เกิดมาได้พบผู้หญิงที่มีน้ำใจต่อผมแบบนี้หลายคน

ส่วนผมเองก็ซื่อสัตย์จงรักภักดีกับบรรดาเมียๆของผมทุกคน เอมันยังไง แล้วทำไมหลายคน ก็ต้องแก้ตัวไปแบบน้ำใสๆเห็นหัวโร่ๆนี่แหละว่า ผมรักในน้ำใจเขาในคุณสมบัติของเขา ใครมีคุณสมบัติแบบนี้ผมแพ้หมดร้กเขามั่วไปหมด

 

พี่น้ำตาแสงใต้นี่มันเป็นเพลงประจำใจของผมเลย ขอบคุณมากๆ พอเห็นที่พี่โพสขึ้นมาแม่เล็ก กับแม่ใหญ่ที่วันนี้มานั่งเป็นเพื่อนที่ทำงานด้วย แกบอกว่ามีคนชอบเพลงนี้อย่างพ่อเลย

เอาแค่นี้ก่อนพี่ แม่ใหญ่บอกว่าให้กลับบ้านก่อน

 

สาธุค่ะ เช่นเดียวกันนะคะพี่

เรื่องญาณแปดนี่ ไม่เหลือแล้วค่ะ จากญาณทิพย์...เป็นญาณดริ๊ฟท์ไปซะแล้ว 555+ (จริงๆก็ไม่มีเลยค่ะ ท่านสงเคราะห์ล้วนๆเลย)

 

ทำไมอารมณ์ตอนอ่านจันทร์กินรีชาดกเมื่อสมัยยังเด็กๆถึงได้เหมือนกับพี่เลย - -*

 

({) l;ylfu8iy[86I สวัสดีครับคุณ เรื่องเพลงนี้ ผมนี้เลิกยุ่งมานานมาก แต่มีโอกาศ ก็ฟัง ผมก็ชอบ ในส่วนที่เขาบรรเลงเพราะๆ นี่ผมก็ฟังอยู่ ๓ -๔เพลง ฟังไม่ไหว แต่เมื่อก่อน ชอบคนบรรเลง ขุ่ย งี้ สีซอ พิณ ซึง ขริม ยิ่งดูหนังจีน เขาบรรเลง กู่เจิง แบบจีน ชอบฟัง แต่ที่ชอบมากๆ ก็คือ เพลง ธรณีกรรแสง หรือเพลงพญาโศก ทำให้นึกถึงอดีด หวลคิดถึงความหลัง ทำให้ได้พิจระณา อะไรบางอย่าง


เรื่องในสมัยเด็ก ไม่ต่างกันมากนัก แต่ ละคนก็ต่างของใครของมัน ส่วนผมนั้นได้เล่าผ่านแล้วก็มี หรือยังก็มี ผมน่ะ เริ่มรู้จัก งานบ้านเรือน มาตั้งแต่ ๓ ขวบกว่าๆเลี้ยงน้องมา อายุไล่ๆกัน พิลึกพิลั่น แต่อีตอนอยากมีเมียแต่ละประเทศละ ๑ คนนี่ ทั่วโลก น่าจะเริ่มเข้าโรงเรียนใหม่ๆ อยากเหาะไปทั่วทั้งโลก เพื่อช่วยคน ช่วยตัวเอง อยากเหาะและแสดงธรรมแบบพระพุทธองค์ ได้แต่เพ้อเจ้อ ผมน่ะ เล่น ผัวเล่นเมีย เล่นพ่อแม่ แบบผู้ ใหญ่เขาทำ กันมา

ก็หลายคู่นะ ลูกพี่ลูกน้องกันนี่แหละ และคนอื่นๆนี่ และดูเขาทำสัปดลกันมาพอสมควร แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นอดีด สัญญาไปหมดแล้ว ผ่านแล้วก็ผ่านไปวันนี้เข้ามา ในตามันพ่าลายๆไงพิกลอยู่ ก็อดที่จะตอบพิมไม่ได้ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ การเห็นทั้งคุณไสยคุณคน คนบ้าวิชา ที่พ่อผม ท่านนำมารักษา ทั้งเก็บขี้แห้ง เยี่ยวให้คนไข้กินนี่ ผมน่ะทำบ่อยๆเลยนะ แม้ตัวผมเองขี้โลก ต้องเก็บขี้ไก่แห้ง มาต้มกินรักษาโรคก็บ่อยๆ ไม่กินเดี๋ยวไม้เรียว ถึงตัว อ้าฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


เปลือกแคงี้ ก็บ่อยๆนะ ส่วนใหญ่ ผมน่ะ เวเป็นไข้ จับสั่น โน่นนอนคดตัว อาบแดน นอนสั่นงั๊กๆ สักชั่วโมง๒ ชั่วให้พอ หาย เบา แล้วค่อยลุกขึ้น ไปทำงานหรือไปเรียน ผมน่ะ เป็นไข่จับสั่นจนเกือบจะเป็นหนุ่มเลย โคตรทรมานเลย ถึงเวลาปั๊บ มันจะสั่นเหมือนเจ้าเข้า สั่นสะเทิ้ม ไปทั้งตัว ถ้าคนเคยเป็น คงจะรู้พิษสงของมันว่าเป็นเช่นไร มาหายเอาตอนใกล้ ตอนเป็นหนุ่ม รุ่นวัยกระทงนี่เอง ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแหมถ้าได้เล่าผิดเล่าถูกงี้ ต้องคงใช้เวลาหลายวัน แค่นี้ก่อนครับ สวัสดี

 

เดาๆเอาว่าเรื่องแบบนี้คงเคยเกิดขึ้นกับชีวีตของคุณน้องมาไม่ชาติใดก็ชาติหนึ่ง การพลัดพรากจากคนที่เคยรัก ของที่เคยรัก ย่อมมีกับทุกคนในสังสารวัฏที่ยาวนานไม่รู้ที่สุดแห่งต้น แห่งปลายนี้ เมื่อพวกเราทั้งหลายเอาเวลาที่ว่างนิดหน่อยจากกิจการงานมาคุยธัมมะในแง่มุมของพระสูตร ซึ่งพระสูตรนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้วในอดีตทั้งนั้น ไม่มีอะไรเลยที่เป็นของใหม่ สิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันมันก็คือเรื่องเดิมๆที่เคยเกิดผ่านมาแล้ว ตามหลักไตรลักษ

คือเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วก็ไม่นานก็ดับไป เสื่อมสลายไป หากเรามีอายุสักแค่พันปีในปัจจุปัน เราก็คงเสียน้ำตาเนื่องจากความเสร้าโศกเสียใจจากการที่ต้องพลัดต้องพรากจากคนอันเป็นที่รัก เราคงหมดน้ำตาไปหลายลิตร การพลัดก็คือซิ่งเฟอรารี่เกาะกลุ่มกันมาดีๆ พอหันไปดูกันอีกที อ้าวแล้วกันหายไปใหนแล้ว เราก็เป็นห่วงไม่เป็นอันจิบยาดอง คิดไปสารพัด ว่าไอ้โก๋พาลงข้างหรือเปล่า อีทีร้อนอย่างกับไฟ นี่แค่พลัดหลงกัน

แล้วยิ่งต้องพรากจากเราไปเพราะดันแหกโค้งซัดกับต้นตะเคียนข้างทาง พังยับเยิน ตัวอยู่ข้างล่าง หัวดันไปแขวนอยู่กับกิ่งตะเคียน หมอที่ใหนจะต่อหัวให้ได้ หรืออยู่ดีๆมีอำนาจ ที่เราไม่อาจขัดขืน มากระชากกุญแจเฟอรารี่จากมือเรา ขับดริ๊ปโดนัทสามรอบเบิ้ลเครื่องอีกสองครั้งแล้วลงมาหิ้ว คนที่เรารักแล้วขับกระชากเฟอรารี่จากไปต่อหน้าต่อตา แล้วก็ต่อยายเข้าไปอีก เราจะเป็นยังไง เมื่อสิ่งของอันเป็นที่รักคือไอ้เฟอรารี่ คนอันเป็นที่รักที่เรารักมากหนักหนาสาหัส ขนาด10ริกเตอร์ อัดเละติดอยู่กับต้นตะเคียน

คนที่มีความรักที่แท้จริงมาในอดีต จะอดีตระยะใกล้ หรือไกลก็ตามเมื่อมาพบเจอเรื่องราวที่คล้ายกันกับในอดีตมันก็สดุดใจอย่างนี้

ที่นี้หากว่าคนที่ปรารถนาสาวกเมื่อมาถึงจุดนี้ก็ตอบตัวเองได้ว่าจะเอาไง จะไปซื้อเฟอรารี่มาซิ่งใหม่ ก็เตรียมใจไว้รอได้เลยไม่โค้งใหนก็โค้งใหน แหกอีก หรือแม้จะทางตรงลิ่วนี่แหละ อาจหลับใน แถ ลงข้างทางที่นี้หวดกับต้นมะขามเข้าให้ ผลก็คือ เละอีก หรือพอแล้วไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว อันนี้ก็ใช้ปัญญาแล้วละ

ส่วนวิสัยพุทธภูมิพังอีก ก็เอาอีก ซัดมันเรื่อยไปทั้งต้นตะเคียน ต้นมะขาม ต้นอะไรต่อมิอะไร เอาซะสองข้างทางโล่งไปเลย กว่าจะหมดเวลา ความเหนื่อยยากพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็บอกว่าเหงื่อไม่มีจะใหล คือมันใหลออกไปจนหมดตัว

เรื่องน้ำตานั้นไม่ต้องพูดถึงว่ามันหลั่งมันใหลไปเท่าไร จากการที่ของรักถูกพรากจากไป หรือแม้กระทั่งตัวผู้กล้าเอง ที่ต้องพรากจากทั้งพี่นวล และน้องนวล นี่หากไม่เกรงใจว่าตัวเองแก่ใกล้จะตายจะแหกปากร้องสักสองแง

 

พี่เอางี้เรามันเรียนหลักสูตรพุทธภูมิ หลักสูตรบอกว่าต้องพิสูจน์ทุกอย่าง ในเมื่อมันสดุดใจเรื่องเมีย พี่ก็กลับมาใหม่ขอทดลองดูว่าการมีเมียประเทศละคนนี่มันเป็นไง เอเซียนี่สวยนาพี่ เอเซียกลางสวยมาก ยุโรปก็สวย ยิ่งตะวันออกกลางค่อนไปทางยุโรปนี่สวยจัด อเมริกาเขาก็สวย แล้วแถวๆแอฟริกาก็สวยนะพี่ ห้ามข้ามนะต้องประเทศละคนนี่อย่างน้อย ลองมาอีกสักรอบนะพี่

 

ตัวผมเอง ฟังแล้ว นึกถึงความหลังเก่า ๆ ที่กาลเวลากลืนไปหมดสิ้นแล้วย้อนกลับมาไม่ได้

ก็นึกสะท้อนใจอย่างไรพิกล ถึงเราจะเคยทำทั้งดีและชั่วมา มันก็คือสิ่งที่ผ่านไปหมดสิ้นแล้ว ย้อนคืนมาไม่ได้

นี่เดี๋ยวเขาจะว่า พวกพุทธภูมินี่แกจะตึงเป๋ง เข้มงวดจัด

ไม่มีความละมุนละม่อมในใจรึไงหว่า ฮึ ! ถ้าให้ โรแมนติค (ดอดใช้คำสวยด้วยนะ) เคลิบเคลิ้มเลยล่ะเอ็งเอ๋ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ

อันที่จริงเพลงที่ฟังแล้วคิดถึงความเก่า ๆ นี่มีหลายเพลง แต่เพลงที่กินลึกคือ น้ำตาแสงไต้ นี่

แหม เหมือนแกจงใจแต่งเพลงให้เลยเชียว ผมหลงตัวเองเสียอย่าง คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ฮ่า ๆ ๆ ๆ

ถ้าเอากรรมฐานเข้ามาจับ ก็คือ ๑ ใน กามฉันทะ คือ เสียงเพราะ ใช่ไหมครับ ?

ถ้าจะถามว่า ก็ในเมื่อรู้แล้วเสือกฟังทำไม ?

ก็ต้องตอบว่า ก็มันยังตัดไม่ได้นี่ มันจะไปผิดไปถูกอะไรล่ะ คนยังตัดไม่ได้มันก็ต้องทำไปตามประสาคนมีกิเลสนี่แหล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมฟังแล้วก็นึกถึง คู่ทุกข์ คู่ยาก ผู้ลำบากมาด้วยกัน แม้แต่จนถึงตอนนี้ ก็ยังรอคอยอยู่

พูดถึงท่านแล้วก็อธิบายไม่ถูกว่า ผูกพันธ์ กันเพียงใด

แค่พบท่านก็ไม่มีอะไรจะต้องเอ่ยเป็น คำพูด สื่อใจถึงกันได้โดยอัตโนมัติ ทุกเรื่อง

นี่นะพี่ ความรู้สึกคำนึงถึงมันขนาดนี้ ใครจะว่ามันเป็น กิเลส นะนี่

ก็ยอมรับว่าก็ กิเลส และ แถมให้ด้วยว่าท่วมเลยหัวครับ คบได้ก็คบ ไม่พอใจคบก็อย่าคบ นั่นนักเลงอีก

ถ้าไม่ติดพันธะสัญญาที่เป็นสัจจะบางอย่างนะครับ ผมไม่โผล่มาง่าย ๆ หรอก ขี้เกียจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถ้าฟ้าไม่ผ่าหัวเสียก่อน

แต่กว่าจะรู้สึกถึงสัญญาเดิมได้นี่ก็ ยุ่งมาไม่น้อย

เอาเท่านี้ก่อน กำลังพิมพ์ เรื่องที่ติดไว้ให้อ่านอยู่ คุยกับ ท่าน บุญทรง ต่อก่อน

คุณ White Sage แวะมาคุยกันแบบนี้ ก็ดีใจครับ มีอะไรก็สอบสวนพี่ PCO แกนั่นแหล่ะครับ

แหย่ซ้าย แหย่ขวา เดี๋ยวแกก็อธิบายให้อ่าน เอง ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ

 

ตัวผมฟังเพลงก็ยังฟังอยู่ แต่ช่วงไหนเป็นเวลาทำกรรมฐานก็ทำไป ก็พับพวกนี้ไว้ก่อนเหมือนกันครับ

แบ่งเวลาไว้เหมือนกันจุดนี้ แต่กรรมฐานนี้ไม่มีเวลาตายตัว คือ สะดวกเมื่อไหร่เมื่อนั้น

เพราะไม่รู้ว่าจะ ตายตอนไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ลมหายใจที่เข้าไปจะมีออกมาต่อหรือเปล่านี่ไม่แน่

ช่วงไหนผ่อนกำลัง ก็ผ่อนตามสมควร เพลงก็ฟัง แต่ทีวี ลืมดูมานานมาก หลายปี

ไม่ดูแล้วก็ยังเสือกต้องรู้เรื่องราวอะไร ๆ อีก มันเฮงอีตอนนี้แหล่ะครับ ปิดทางไว้แล้วก็ยังมีแลบเข้ามาได้

ใครเขาจะว่าอย่างไรก็ช่างเขาใช่ไหมครับ เราทำแบบนี้ เบา ๆ เรื่อย ๆ สบาย ตึงมากก็พัง หย่อนไปก็ไม่ได้เรื่องอีก

ผมว่า ทำกรรมฐานนี่ยิ่งทำละเอียดต้องยิ่งเบา ไม่ใช่ยิ่งทำ ยิ่งเครียด ยิ่งยุ่ง ถึงเวลามันจืด มันก็จืดไปเอง ถ้าทำถูกจุด

ทำเครียด ๆ แบบนั้นผมก็ไม่ทำเหมือนกันเคยทำมา มันไม่มีผลอะไร

คือ ทำแล้ว ไม่มีความสุขสงบ กลายเป็น ยิ่งทำยิ่งอยาก ดีไม่ดี วิปลาส ไปเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ

เดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่ครับ

 

พี่ไอ้คนเลยบาทแต่ไม่เต็มเต็งอย่างพวกเรานี่ จะเอาบุ๊สะบั้นหั่นแหลก คลาสสิคโรแมนติคน้ำลายย้อยยังไงก็ได้ เรามันลูกหลานพระเจ้าพรหม เทวดาให้ไปจับช้างแล้วลวงตาว่าเป็นงู พอตัวที่สามงูก็งู พอลอยผ่านหน้าท่านก็โดดลงไป จะปล้ำกับงูท่านก็ได้เป็นช้างพลายประกายแก้วขึ้นมา เพราะงั้นบู๊อย่างไรเราก็โรแมนติคได้ โรแมนติคอย่างไร นอนไขว่ห้างเป่าขลุ่ยหนุนตักพี่นวลมองเมฆลอยเล่นบนท้องฟ้า ที่ปลายนาข้าวกำลังออกรวง พวกกบพวกเขียดร้องกันหงิงหงังประสานเสียงขลุ่ย เราก็ลุกพลวดพาดคว้าดาบ ไปลุยกับข้าศึกได้ทันทีชนิดเสียงขลุ่ยยังไม่ทันจางแต่คนน่ะไปไกลแปดสิบลี้กับอีกสามเชี๊ยแล้ว

และจอมกระบี่มันต้องมีสาวงามข้างกาย นั่นสำนวนกำลังภายในเข้าแล้วไม่งั้นเวลาใช้วิชาตัวเบาเหาะลิ่วๆคนเดียว มันดูไม่สวย ต้องแบบมีเมฆขลาเหาะไล่ขว้างซะด้วยสากตำน้ำพริก ที่อยู่ๆก็พรวดพาดไม่ร่ำไม่ลาสักคำ แหมหากภาพนี้ติดตามฝนังนี่มันเท่น่าดู

เรื่องเพลงนี่ก็เป็นหนึ่งในหลักสูตรที่พุทธภูมิต้องเรียน พวกเราก็เห็นด้วยตาประจักรกันด้วยใจถึงอัจฉริยะภาพทางดนตรีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของพวกเรา

เพลงเราจะฟังแง่มุมใหนก็ได้ จะฟังให้บรรลุอรหัตผลก็ได้ อย่างที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านสอน ฟังเสียงเพลงเป็นธรรม อารมณ์ที่จับในเสียงรู้เรื่องตลอดจนไม่รำคารในเสียงจิตไม่ส่ายไปในอารมณ์ภายนอก มันก็เป็นสมถะกรรมฐานเป็นฌาณได้ หากจะพิจจาระณาว่าเสียงนี้แม้จะไพเราะเพราะพริ้งอย่างไร ไม่ช้ามันก็จะหยุดไปสลายไป

เราเองที่ตกทุกข์ได้ยากลำบากอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนี้ ก็เพราะลุ่มหลงในเสียงเพราะ เสียงที่น่าฟัง แม้เสียงที่ผู้อื่นเขายกยอปอปั้นให้เราทนงหลงตัวเอง บางคราวอาจหลงเย่อหยิ่งจองหองมาแล้วเพราะเสียง และเสียงที่มันเป็นที่ถูกใจแบบนี้ที่ทำให้เราติดกับอยู่ในวัฏฏสงสาร ที่เหมือนช้างติดหล่มกว่าจะดิ้นหลุดไปได้ ก็เหนื่อยยากลำบากแสนเข็ญ หากเราจะส่งใจไปตามหลวงพ่อบอกเราก็จะเห็นตามท่านที่ว่าเสียงเพราะเมื่อเกิดขึ้นฟังน่าเคลิ่มเคลิ้มหลงใหล แต่ไม่ช้าเสียงนี้ก็ดับไป คนร้องคนเล่นก็ดับไป เราเองไม่ช้าก็ดับไป เราจะหลงใหลใฝ่ฝันในเสียงเจี้อยเแจ้วแบบนี้ไปเพื่อประโยชน์อะไร

นี่อย่าทำเล่นไปพุทธภูมิก็เรียนรู้อารมณืวิปัสนาญาณกับเขาเหมือนกันหากเป็นยางยืดเราก็ดึงยืดได้สุดของมัน แต่เราไม่ดึงให้ขาดเล่นซะงั้นแหละ ไม่ยอมตัดให้ขาดตอนนี้ เราจะไปตัดให้ขาดตอนท้ายปลายสุดช่วงเวลาของเราโน้น

เพราะฉะนั้นการฟังเพลงเราจะฟังแบบผู้รู้แบบหลวงพ่อท่านสั่งท่านสอนก็ได้
หรือฟังแล้วเราจะร้องไห้แงๆคิดถึงพี่นวลก็ได้พวกพิเศษซะอย่างนะพี่

 

ฮ่าๆๆ โดนใจมากค่ะพี่ PCO

สำหรับเรื่องเสียงเพลงนี่จริงเหมือนกัน บางเวลาก็ทำสมาธิ บางเวลาก็ฟังเพลงผ่อนคลายอารมณ์ตามประสาคนทั่วๆไปที่มีนิวรณ์ 5 เป็นปกติ แต่บางอารมณ์เพลงยังไม่ทันจบก็จับเป็นสมาธิในเพลง หรือคิดใคร่ครวญแบบวิปัสสนาญาณแล้ว...พุทธภูมิต้องเรียนรู้จริงๆค่ะ (อันหมายถึงวิปัสสนาญาณด้วยอย่างที่พี่บอก)

 

ใช่แล้วน้องหญิง วันใหนหากทำสมาธิกรรมฐานแล้วอารมณ์มันฟุ้งซ่านมากเราเปิดเพลงบ้าง หรือเปิดเทปเสียงหลวงพ่อบ้าง สมาธิจะรวมตัวเร็วมาก เสียงเพราะนี่มีประโยชน์ ทำให้เราตั้งใจฟัง เมื่อตั้งใจฟังจิตก็เป็นสมาธิง่าย เมื่อจิตเป็นสมาธิดีแล้วเราก็ขยายพิจระณาไปในแบบวิปัสนาญาณ ก็แบบเดิมคือตามหลักไตรลักษ์ บางทีที่คนเขาเห็นว่าเรานอนฟังเพลงแล้วยิ้มอาจจะคิดว่าเราเป็นเอามาก เขาไม่รู้กับเราหรอกว่าที่เรายิ้มด้วยปีติเพราะเห็นหลวงพ่อถือไม้เรียวเดินผ่านไปผ่านมาอยู่