สุขบ้างทุกข์บ้างสีสันของชีวิต

ก็อกๆๆ เจ้าของบ้านหายไปไหนคะแวะมาเยี่ยมหลายวันแล้ว:'(

 

ก็อยากทำ ใจให้ ไม่ลำบาก
แต่ก็ยาก เกินจิต คิดแก้ไข
ความรู้สึก ซ่อนเร้น ทั้งเห็นใจ
พร้อมอาลัย อาวรณ์ เหมือนก่อนเคยฯ
ทั้งทั้งที่ รู้จัก ไม่นักครั้ง
ปล่อยความหลัง ชักใย หัวใจเฉย
กาลเวลา ผ่านไป ใจไม่เคย
ลืมได้เลย กลับความหลัง ยังติดตา

 

บ้างทำงาน บ้างก็เล่น ไม่เป็นท่า
ว่างเข้ามา เขียนกลอน ก็ตอนสาย
วันไหนยุ่ง มุ่งงาน ที่บานปลาย
ก็คงไม่ ได้ออน ถึงตอนเย็น

 

ปล่อยให้จำ เป็นจำ ก่อนจะจาก
เพราะการพราก ห่วงใย อาลัยหา
กาลหมุนเวียน เปลี่ยนผัน วันเวลา
มีแต่ไป ไม่ลา ทุกนาที
หยดน้ำตา แต่ละหยด ที่ลดพื้น
ผ่านวันคืน ปีเปลียน คล้อยเคลื่อนหนี
หลายภพรวม ท่วมท้น ล้นนที
ไม่เคยมี ว่าจำ น่าช้ำใจ

 

โอ้ว่าหนอ บ่วงมาร ช่างหาญกล้า
มาปิดหู บังตา ของข้าสิ้น
เสียงเตือนร้อง ก้องไกล คนได้ยิน
แต่ข้าอิน กับนาง จนลางเลือน
หรือว่ากรรม ทำหนัก เลยรัดร้อย
ต้องค่อยค่อย ทำใจ ใช้ไหมเพื่อน
เสี่ยงจากธรรม แสงจากธรรม ค่อยย้ำเตือน
กรรมลางเลือน คงสว่าง เห็นทางไกล

 

แต่ละคน มีกรรม ต่างทำสร้าง
การเดินทาง หลากแหล่ง ต่างแห่งหน
จุดมุ่งหมาย ปลายทาง ก็ต่างคน
อาจปะปน หรือต่าง นั้นทางเดิน

 

ระหว่างทาง บังเอิญ เผชิญมิตร
ยามสนิท เงียบเหงา ก็เฝ้าหา
ยามทางเปลี่ยว เหลียวไป ก็ไกลตา
เกิดเหว่ว้า อ้างว้าง บนทางเดิน

 

ทางต้องไปใจต้องเปลี่ยวไม่เลี้ยวลด
เราทั้งหมดต้องไประหกระเหิน
มุ่งไปสู่แหล่งกรรมที่ทำเมิน
ต้องเผอิญเดินเดี่ยวเปลี่ยวตามกรรม

:'@

 

กลอนครองจองกันดีคำก็ดีมีความหมายค่ะ ชอบค่ะชอบ

 

ชอบบทความนี้มากเลยค่ะ เพราตรงกับความรู้สึกตอนนี้เลย เศร้าจัง!

 

สวัสดีครับยินดีต้อนรับนะครับ
ขอบคุณมากนะครับที่ชม

 

สวัสดีค่ะ กลอนเพราะค่ะ แต่งกลอนกันเก่งจังเลย

 

กำลังใจสำหรับคนรักที่ไกลกัน

ต้นไม้ในขวดแก้ว ไม่ต้องดูแลเอาใจใส่ตลอดเวลา นานๆเติมน้ำให้หน
คนรักไม่จำเป็นต้องเห็นหน้ากัน หรืออยู่ด้วยกันตลอดทั้งวัน
แต่ไม่ลืมว่าเรามีกันและกัน
ต้นไม้ในขวดแก้ว อยู่ตาลำพังในขวดแก้วต้นเดียวได้ตลอดไป
คนรักต่างคนต่างอยู่แต่ไม่ตลอดไป
" เมื่อถึงเวลาอันควรเมื่อใด เราจะไม่แยกจากกัน "



(kiss)(kiss)
​

 

มองท้องฟ้า เห็นดาว ปวดร้าวใจ
ไม่สดใส ดังเดิม เริ่มร้องไห้
เงาราตรี ลาแสงจันทร์ จำต้องไป
ที่แสนไกล โดดเดี่ยว และเหน็บหนาว
เพียงมีวาสนา ถึงสุดขอบฟ้าก็พานพบ หากไร้วาสนา แม้ไขว่คว้าก็คลาดคลา

 

ดาวและเดือน เกลื่อนฟ้า น่าสดสวย
ยามมองด้วย จิตเหงา เลยเศร้าหมอง
เพ็ญอร่าม งามเย็น เห็นน่ามอง
ทำไมต้อง โศกเศร้า ร้าวรานใจ
ที่แสนไกล อ้างว่าง ทางโดดเดี่ยว
จะไปเที่ยว หรือการ งานไฉน
วาสนา ได้พลอย คอยร่ำไป
ถึงเมื่อไร เห็นเมื่อนั้น เป็นมั่นคง

 

ดาวและเดือน เกลื่อนฟ้า นภากว้าง
คงมีบ้าง สักดวง เป็นเพื่อนได้
เงาราตรี มิทำให้ จันทร์ร้าวใจ
มิห่างไกล จากเธอแม้ เสี้ยวเดียว

 

เงาราตีร ยังเวียน ค่อยเปลี่ยนหมุน
แต่คนคุ้น เคยเห็น กลับเร้นหาย
ทิ้งเราไว้ ไม่เหลียว ให้เดียวดาย
รอบข้างกาย มีเพียงเงา ที่เขาลืม