สุญญาตา หมายถึงอะไร

ชาติหน้า น่าจะแข็งยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
เพราะสะสมเพิ่มเติมจากชาตินี้ไปด้วย
และจะยิ่งพอกพูนความแข็งต่อๆไป
แล้วไปแข็งต่อในเนวาสัญญานาสัญญาภูมิ
ได้ยินว่า ยาวนานใช่เล่น หุๆๆๆ

 

แล้ว ฌาณ คุณเข้าได้ทุกวัน ทุกครั้งที่นั่งสมาธิหรือ

ถ้าไม่ ก็เอาช่วงเวลาสั้นๆ ก่อน จะเลิกนั่งสมาธิ มายกวิปัสสนาญาณดู

ทำง่ายๆ ใช้ความรู้สึก อย่าจงใจส่งจิตแนบอารมณ์ใดๆ อย่าส่งเข้าใน

แล้ว ก็ตามรู้ตามอยานตนะไป เมื่อยรู้สึก หิวรู้สึก ง่วงรู้สึก หาวรู้สึก อะไร
เป็นอาการของกาย ก็ทำเหมือนดูละคร ดูกายเรามันทำงานไป แต่เมื่อไหร่
เป็นความคิด เป็นกิเลส ก็ตามดูไป อย่าไปแทรกแซง ปล่อยให้มันเกิดขึ้นกับ
จิตไป เพราะนั่งสมาธิอยู่ คงไม่ไปทำร้ายใคร ไม่ไปผิดศีลห้ากับคนอื่นอยู่แล้ว
เพราะมีแต่เรานั่งสันโดษอยู่ ก็ตามรู้มันไป จนมันดับ แต่ถ้า ท่าของกาย
หรือ ท่าของความคิด กิเลส มันพาเราไปจม ถลำไปคิด ก็อย่าไปถลำกับมัน
( ไม่ส่งจิตออกนอก - เกาะอยานตนะ ) ก็แค่นี้เอง วันละ 5 นาที ก่อนเลิก
นั่งสมาธิ กุศลที่เป็นทางของพุทธศาสนาก็เกิดขึ้นแล้ว

มันทำให้คุณเสียทางฝึกฌาณหรือ ก็เปล่า

 

หลงทาง แล้วยอมรับจริงๆ มันก็ดี ก็ย่อมต้องชัดแก่ใจ ว่าหลง

หลงทาง แล้วเพียงแต่พูด มันก็ชัด ว่ามีบางอย่างไม่ตรงกับใจ

หลง แล้ว รู้ว่า หลง มีกุศลกว่า

หลง แต่ ไม่รู้ว่าหลง

หรือ หลง แต่ไม่รับว่า หลง

 

วันนี้ ก็เป็นอีก วันเนอะ ที่เรารบกวนคุณไร้กรรม

ก็ขอจบวันนี้ แค่นี้

จุ๊บ จุ๊บ

 

กระทู้ hot

 

คุณผึ้ง ยัง ตามดู ตามรู้ โดยไม่จงใจทำอะไรอยู่ไหม

หรือ ว่า เอา จิตแนบลม หรืออารมณ์กรรมฐานอื่นๆ แล้วมุดอุโมงค์

ถ้า ยัง ตามดู ตามรู้ อยู่ ยังแน่นหน้าอกอยู่ไหม

เป็นก็เป็นไปนะ กรรมที่เคยทำสมาธิมาผิด มันต้องชดใช้

แก้อะไรไม่ได้หรอก ตามดู ตามรู้ ได้อย่างเดียว

 

เดินในที่มืดย่อมมีสะดุดเป็นธรรมดา แม้ชำนาญทาง
แต่ถ้าเดินในที่มืดแล้วไม่ชำนาญทาง อันนี้เกินคาดเดา
หากอาศัยแสงตะเกียง มันก็สว่างเฉพาะหน้า
ดีขึ้นมาหน่อยก็อาศัยไฟฉาย แสงย่อมไกลสุดทาง
แต่ก็ไม่เพียงพอทั่วทิศ

จะให้ดีที่สุด คือแสงอาทิตย์
มีสติ สะสมปัญญาให้เต็มภูมิดุจแสงอาทิตย์เถิด สิ่งนั้นจักไม่ล้นถ้วยเลย
และนำท่านไปสุดทางด้วยสัมมาทิฎฐิจริง

 

ONE ACTION IS THE SOLUTION FOR JOHN

 

(sing) hi John

 

(rose) ^-^

 

ไม่บั่นทอนหรอก ถ้า เจอเข้าจริงๆ แล้วเข้าใจมันนะ จะยินดีมาก

ที่ได้เจอภาวะเช่นนี้ เพราะ รู้สึกตัวได้ถูกต้องมากขึ้นนั่นเอง

มิจฉาสมาธิ ที่เป็นอินทรีย์ติดตัวอยู่จึงถูกถอดถอน แล้วเติมเต็มใหม่
ด้วย สัมมาสมาธิ นั่นเอง

( จะเป็น หรือ เด่น ในรายที่ไปรับทรงองค์เจ้า ไปทำโมหะสมาธิ
ที่ทำไปๆ ก็จะดิ้น ก็จะเต้นแร้งเต้นกา หรือ วูบหลับไป อะไรทำนองนั้น
ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคน )

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 10 คน ( เป็นสมาชิก 8 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>ฐาณัฏฐ์, เพียงนาม, วิมุตติ+, to2504, ไร้กรรม, ไฟสถิตย์, ขันธ์+, บุคคลทั่วไป 3 คน </TD></TR></TBODY></TABLE>
ฉายรูปเป็นที่ระลึก ครับ

 

อ้าว ก็ตามอ่านกระทู้มาตั้งแต่นู้นๆ ไม่ได้ลืมนิ

บ้าง ก็มี PM มา แต่กั๊กๆ ไม่เล่าหมด ก็ดีแล้ว
ที่ไม่เล่าหมด ไม่จำเป็น

ถ้าเป็นจริงๆ ก็จะเข้าใจคำว่า

สววรค์ในอก นรกก็ในใจ คือ ไม่ว่าอะไร ก็ผุดให้รู้ที่กลางอกนั่นแหละ

แล้ว ไม่ใช่ ภาวะคิด รับรู้ด้วยการคิด การรับรู้ด้วยคิด สำนวนนั้นมัน
จะตีความไปที่ กิเลส

แต่ คราวนี้ มายกวิปัสนาญาณ แล้ว จึงรับรู้ด้วย ญาณ ทัศนะ ซึ่ง
ไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร มีแต่ความรู้สึก แต่จริงๆ คือ เจ้ากรรมนายเวร
ที่เราไปหลอกลวงเขาบ้าง ไปเบียดเบียนด้วยการทรงเจ้าบ้าง ซึ่ง
ไม่รู้ว่าทำมาแต่ชาติปางไหน มันเป็น กรรม ที่ต้องชดใช้

เดิมที กรรม นี้จะส่งลงนรก แต่ คราวนี้กุศลเกิดแล้ว ก็ไม่ลงนรกจริงๆ
แล้ว จึงต้องรับกรรมใน ขณะ นี้ไปเลย


* * * *
ท่อนหลัง เล่าไว่เผื่อๆ นะ ไม่ได้หมายถึงใคร

ถ้าไม่เคยไปตัดรอนใคร ก็ไม่ถึงขั้นโดนตัดรอน

ถึงแม้จะโดนตัดรอน วิปัสสนาญาณ จะคุ้มครองไม่ให้ลงอบาย

 

น่ารักจัง

 

ถามว่า แล้วทำไม่ กรรม ถึงมาในรูปแค่ ความรู้สึก

ก็เพราะ ไม่ได้เข้าไปใน นิมิต เลยไม่ต้องเห็นแล้วดังสัญญามาใช้

จึงรับรู้ด้วยการ รู้สึกเอา

กรรมมาให้ชดใช้ ก็รู้สึกหนัก

กรรมดีมาให้เสวย ก็รู้สึกเบา

อนุสัยมา ก็รู้สึกผ่านอารมณ์

ก็แค่รู้สึกเอา เพราะ รู้สึก ก็คือ ปฏิบัติ

ชิมมะนาว ก็รู้สึกเอา สำนวนนี้ก็เคยได้ยิน ปัจจัตตัง ก็เรียก

แต่พวก เรียกไม่ถูก เอา ปัจจัตตัง ไปกล่าวอธิบายภาวะฌาณ
เพื่อเข้าข้างตัว เพื่อให้ตัวได้หลงทำไปต่อ ก็ปล่อยเขา

ปัจจัตตัง มันอยู่ตรงนี้ กรรมใดใครก่อ คนนั้นก็เป็นผู้รับ

จะเอากรรมชั่วของเรา ไปโยนให้คนอื่นรู้สึก ไม่มีทาง

มีแต่พระพุทธองค์เท่านั้น ที่หยั่งเข้าไปได้

* * * *

ใช้แค่ภาวะ รู้สึก ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย ไม่ต้องไปเห็น

แถมเอามาเป็นครูได้ พอทำได้แจ่มๆ คราวนี้ กุศล กับ อกุศล ก็เสมอกัน

เป็นเพียงภาวะ ถูกดู ถูกรู้

พอมันเป็นภาวะ ถูกดู ถูกรู้ ก็ไม่ใช่เรา เราก็แยกออกจาก กุศล และ อกุศล

ทิศทางมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว

ถ้าไปทำสมาธิ ติดนิมิต ก็ไม่มีทางแยกออก มีแต่หลงไปกับมัน โงหัวไม่ขึ้น

 

อ่านอยู่นะ แต่ไม่ได้ตอบ พอจะตอบทีไรงานมาทุกที
ตอบนะคุณเอกวีร์ มีเป็นบางครั้ง แต่ผึ้งจะน้อมมาที่ใจ เมื่อน้อม จะเหมือนขึ้นยาน และจะไม่มุดอุโมงค์อีกเลย ช่วงหลังนี้แทบไม่มีให้เห็นเลย การปฏิบัติก้าวหน้าหรือไม่นั้นเราเองจะรู้ แต่จะพูดหรือไม่นั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง ผึ้งเข้าใจคุณเอกวีร์หวังดีกับทุกคน อยากจะให้อธิบายสภาวะ อย่ากั๊ก ๆ แต่ผึ้งไม่ได้กั๊ก แต่ถ้าจะเล่าให้ฟังหมด มันจะยาวมาก ๆ เพราะมันละเอียดอ่อนมากค่ะ

 

ทีนี้ ผึ้ง จะรู้อยู่กับตนว่า ตัวรู้สึก ที่ไม่ใช่ คิดว่ารู้สึก มันจะต่างกัน

คนที่ เข้าใจคำพูดของเราว่า รู้สึก คือ การคิดว่ารู้สึก เขาจะงงงวย
อยู่อย่างนั้น เขาจะหาว่า เราจำตามตำราบ้าง เราสร้างภาพสร้างมายา
บ้าง ก็อย่าไปหวั่นไหว

มะนาว เราชิมของเรา เราก็รู้สึกของเรา ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร

พวกเขา ชิมเป็นเหมือนกัน แต่รู้สึกด้วยการพรรณา เขาก็จะสร้าง หรือ
หลงคิดว่า เราสร้างมายา ใช่ หรือ ไม่ใช่ คุณเป็นคนรู้สึก

 

โลกไหนหล่ะ " สุญญตา "

 

ไม่มุด ก็คือ ไม่มีนิมิต ถูกไหม

ก็ถือเป็น อนิมิตตเจโตสมาธิ ใช่ไหม ถ้าใช่ก็ไปอ่านพระสูตร
ใน #2 นั่นตรงไหม ลงกับปริยัติไหม ถ้าลงก็อ่านผ่านไปอีก
ก็ได้ความว่า จะนำไปสู่ ว่าง ที่จริง ตามพระสูตร

ก้าวหน้าไหม ไม่รู้หรอก

ไม่กำหนด หรือ คาดหวัง นะดีอยู่แล้ว ไม่เชื่อถาม k kwan

ดูไปอย่างนั้นแหละ รู้ลูกเดียว

ถ้าหวังว่าจะถึงไหน จบหรือยัง ก็ จบเห่ โดนโลภะเจตนาเอาไปกิน

แต่ก็รู้ไปอีก มันคุมไม่ได้ สักพักมันก็มาถาม สำเร็จยัง ก็ดูให้ทัน
อาการที่เหมือนจะควานหาคำตอบ พอควานๆ ก็รู้ไป ว่าฝุ้งซ่าน
เสร็จแล้วจะไม่หายนะ เพราะ รู้ไม่ทัน โลภะเจตนา ตัวแรกนั่นเอง

 

การปฏิบัติไม่มีคำว่าหวังค่ะ เพราะถ้าหวังคือกิเลศ เมื่อเราหวัง ก็ไม่ก้าวหน้า อย่าคุณเอกวีร์บอกถูกค่ะ ก็ต้องปฏิบัติไปเรื่อย ๆ ค่ะ