อัลบั้มพระ ประวัติ และวัตถุมงคล

แว่บๆ ว่าหลวงพ่อเกษม ก๋อออกรุ่นลักษณะนี้เหมือนกันครับ

ปล ตัวหนังสือเล็กลง นี่ คือ ง่วงแล้วใช่ใหมครับ

 

----> ---->

 

ของหลวงพ่อเกษมครับคุณเอ็ม <a href="http://emoticon.ohozaa.com" target="_blank"><img src="http://emoticon.ohozaa.com/datas/emoticon/Onion/onion06.gif" border="0" alt="onion06.gif" /></a>

 

อ้าว ผมอ่านๆ ตั้งนานไม่เจอ แต่ก็ว่าคล้ายๆ 555555

หายากเหมือนกันนะครับ นานๆ จะเห็นลงขายในเวบพระล้านนา

 

ผมเอาประวัติของ "ไต้ฮงกง" มาประกอบครับ <a href="http://emoticon.ohozaa.com" target="_blank"><img src="http://emoticon.ohozaa.com/datas/emoticon/Onion/onion_ha.gif" border="0" alt="onion_ha.gif" /></a>

 

OK Get

 

คุณอภินิหารของพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ
เท่าที่ปรากฏเห็นประจักษ์แล้ว

บันทึกและรวบรวมโดยนายอนันต์ คณานุรักษ์ จำนวน ๓๒ เรื่อง จากหนังสือประวัติ
หลวงพ่อทวดเหยียบน้ำทะเลจืด และคุณอภินิหารพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ วัดช้างให้
จัดพิมพ์เนื่องในงานฉลองโบสถ์วัดช้างให้ ๒๔-๓๐ เมษายน ๒๕๐๔

เรื่องที่ ๓๒

อำเภอสุไหงปาดี

๙ มิถุนายน ๒๕๐๓

เรียน คุณอนันต์ ที่เคารพ

ผมย้ายจากจังหวัดนราธิวาสมาอยู่อำเภอสุไหงปาดี เมื่อผมได้มาอยู่ใหม่ๆ ได้ฟังใครๆ เขาเล่าลือกันว่าหลวงพ่อทวดฯ วัดช้างให้ มีความศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก เป็นที่นิยมแพร่หลายกันมาก แต่บางคนก็ไม่มีโอกาสไปขอจากวัด แต่ก่อนผมเคยไปรับราชการอยู่ที่อำเภอโคกโพธิ์ ซึ่งนับว่าได้อยู่ใกล้กับวัดช้างให้ ทั้งผมก็เป็นศิษย์ของหลวงพ่อทวดอยู่ด้วย อยู่มาวันหนึ่งในเดือนตุลาคม ๒๕๐๒ คุณสมศรี ภรรยาของปลัดเปลื่อง เลิศแก้ว ซึ่งเป็นปลัดอำเภออยู่ที่อำเภอสุไหงปาดี เกิดมีความเลื่อมใสอยากจะได้พระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ ไว้เลี่ยมห้อยคอสัก ๑ องค์ ความจริงแกก็มีพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ แบบบูชาอยู่แล้ว แต่อยากได้พระเครื่องอีก แกจึงขอร้องให้ผมนำไปขอจากวัดช้างให้ แต่ผมยังไม่มีเวลาว่าง จึงผลัดวันประกันพรุ่งเรื่อยมา ต่อมาจนถึงเดือนธันวาคมในปีเดียวกัน วันหนึ่งแกได้วิ่งเอะอะมาจากบ้านและในมือกำของอย่างหนึ่งไว้ เมื่อพบผมแล้วแกก็บอกว่า "ไม่ต้องไปวัดช้างให้แล้ว" พลางแบมือให้ผมดูก็เห็นพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ วางอยู่ในมือ แกเล่าให้ผมฟังว่าพระเครื่ององค์นี้ไม่ทราบมาจากไหน ได้ตั้งอยู่บนหิ้งพระภายในบ้านของแก ผมสังเกตเห็นแกดีใจมาก ใครๆ ซึ่งอยู่ในที่นั้นลงความเห็นกันว่าคงจะเป็นอภินิหารของหลวงพ่อทวดฯ ปาฏิหารย์มาให้แกบูชาไว้เป็นแน่ เพราะแกมีเจตนาอันแรงกล้าปรารถนาจะรับท่านไว้บูชา

ต่อจากนั้นมาเมื่อเดือนเมษายน ๒๕๐๓ เด็กชายตี๋ บุตรคนเล็กของคุณสมศรีฯ อายุ ๗ ขวบ ได้รับทานอาหารเช้าบังเอิญกระดูกไก่ติดคอหุบปากไม่ได้ กลืนน้ำลายก็ไม่ได้ บิดาจึงพาไปหานายแพทย์เพื่อจะให้จัดการคีบเอาออก แต่นายแพทย์ไม่สามารถคีบให้ได้เพราะกระดูกไก่ติดอยู่ลึกมากมองไม่เห็น จึงต้องนำลูกกลับบ้าน เมื่อผมทราบได้ไปเยี่ยมที่บ้านและแนะนำให้แกจัดการบูชาขอน้ำมนต์ของหลวงพ่อทวดฯ แกก็ได้กระทำตาม แล้วเอาน้ำมนต์นั้นให้ลูกชายดื่มทีละหยดๆ เพราะดื่มมากไม่ได้พร้อมกับรดศีรษะให้ด้วย

ปรากฏว่าอีก ๑ ชั่วโมงต่อมา เด็กนั้นก็หุบปากและกลืนน้ำลายได้เป็นปกติ ผมเห็นว่าเนื่องจากอภินิหารของหลวงพ่อทวดฯ ประสิทธิ์และขลังเป็นที่ประจักษ์เช่นนี้ จึงเล่ามาให้คุณทราบ

ด้วยความนับถือ
นายสงวน รัตนอุดม

 

เรื่องที่ ๓๑

ท่านพระครูวิสัยโสภณ เจ้าอาวาสวัดช้างให้ ได้เล่าเรื่องอภินิหารหลวงพ่อทวดฯ ทางเสดาะให้ฟังว่า

วันหนึ่งชาวอำเภอปะนาเระ จ.ปัตตานี ได้มาหาท่านที่วัด ประมาณ ๑๐ คน เขาพากันมาแก้บนหลวงพ่อทวดฯ ที่สถูปหน้าวัดและขอพระ พวกเหล่านั้นเล่าให้ท่านฟังว่า วันหนึ่งชายที่มาในพวกนี้คนหนึ่งได้ไปวิดน้ำเพื่อจับปลาน้ำจืด เมื่อน้ำแห้งแล้วชายคนนั้นก็ได้ลงไปจับปลาได้มาตัวหนึ่ง เขาจึงเอาปลาตัวนั้นเข้าปากคาบเอาไว้ เพื่อจะจับปลาตัวอื่นๆ ต่อไป แต่ปลาตัวนั้นเกิดดิ้นหลุดเข้าไปในปากและติดอยู่ที่คอจะเอาออกก็ไม่ได้ เพื่อนๆ ก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้ ทำเอาชายผู้นั้นต้องทรมานอยู่หลายวันเกือบเสียชีวิต ยิ่งนานวันปลาหมอตัวนั้นตายและส่งกลิ่นเน่าเหม็นอย่างแรง ผู้ที่ได้เยี่ยมก็ไม่สามารถนั่งอยู่ได้เพราะความเหม็น ถึงวันที่ ๕ มีเพื่อนต่างตำบลมาเยี่ยม และได้บอกถึงความศักดิ์สิทธิ์ของหลวงพ่อทวดฯ ในทางใช้ทำน้ำมนต์เสดาะ จึงได้ให้ญาติของผู้ป่วยจัดการขอน้ำมนต์ โดยเอาพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ แช่ลงไปในน้ำแล้วกล่าวคำบนบานขึ้นให้ท่านช่วย แล้วจึงเอาน้ำมนต์รดลงบนศีรษะและหยอดเข้าไปในปาก ต่อมาชั่วครู่ คนป่วยเกิดมีอาการไอและจามอย่างแรง ปลาหมอที่ติดอยู่ในคอจึงหลุดออกมาทันที ทุกๆ คนซึ่งอยู่ในที่นั้นเห็นเป็นที่อัศจรรย์ในอภินิหารของหลวงพ่อทวดฯ ยิ่งนัก

เมื่อคนป่วยสบายดีมีกำลังแล้ว เขาพร้อมด้วยญาติพี่น้องและเพื่อนๆ จึงได้เหมารถยนต์มาแก้บนดังที่ได้กล่าวมาแล้ว และขอหลวงพ่อทวดฯ กลับไปคนละองค์

นายอนันต์ คณานุรักษ์ บันทึก

 

เรื่องที่ ๓๐

วันหนึ่งเมื่อต้นเดือนมิถุนายน ๒๕๐๓ ได้มีชายผู้หนึ่งมาหาข้าพเจ้าที่บ้านข้าพเจ้า และแนะนำตัวเองว่าชื่อ สัมพันธ์ โสตะจินดา เป็นนักประพันธ์ใช้นามปากกาว่า "ลพบุรี" อยู่โรงพิมพ์นครไทย ถนนศิริอำมาตย์ พระนคร ได้มีกิจธุระไปที่อำเภอเบตง จังหวัดยะลา เขาได้ทราบข่าวเกี่ยวกับอภินิหารของพระเครื่องหลวงพ่อทวดเหยียบน้ำทะเลจืด จากเพื่อนๆ ว่าตำรวจตระเวนชายแดนจำนวน ๑๕ คน ได้ออกทำการตรวจโจรจีนในป่า โดยแยกกันเป็นหมู่ๆ ไปเป็นแนวหน้ากระดาน ขณะเดินไปในป่าเป็นเวลานาน พวกที่เดินทางริมสุดได้เดินหลงทางเฉียงเข้า เข้ามาตัดหน้าพวกที่อยู่แนวกลางแล้วได้หาที่กำบังหยุดนั่งพักอยู่ในสุมทุมพุ่มไม้ โดยมีใบไม้กำบังพอลางๆ ส่วนพวกที่อยู่แนวกลางเดินมุ่งตรงไปข้างหน้า ได้มองเห็นคนอยู่ในพุ่มไม้นั้นอยู่ลางๆ จึงได้เพ่งมองอย่างตั้งใจ เพื่อที่จะได้รีบทำลายเหล่าโจรจีนโดยเร็ว จึงได้มองเห็นเพื่อนตำรวจหมู่นั้นเป็นโจรจีนไป และได้ทำการระดมยิงด้วยปืนยิงเร็ว ๒ กระบอกประมาณ ๑๕ นัด แต่กระสุนปืนทุกๆ นัดไม่ระเบิด ฝ่ายผู้ที่ถูกยิงซึ่งนั่งอยู่ในพุ่มไม้นั้น เมื่อได้ยินเสียงดังแชะๆ ครั้งแรกเข้าใจว่าเป็นเสียงของกิ่งไม้ที่ถูกลมพัด แต่เมื่อได้ยินเสียงดังถี่ๆ ก็ลุกขึ้นชะโงกหน้าออกมาดู ฝ่ายผู้ยิงเมื่อได้เห็นหน้าชัดว่าเป็นพวกเดียวกัน ก็ตกใจถึงกับเป็นลมล้มลง เมื่อเป็นที่เข้าใจกันดีแล้วก็ถามเพื่อนว่ามีอะไรดีจึงยิงไม่ระเบิดทั้งๆ ที่ยิงตั้ง ๑๕ นัด จึงได้ช่วยกันค้นตัวตรวจดูทั่ว ก็พบว่ามีหลวงพ่อทวดเหยียบน้ำทะเลจืดอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ๑ องค์

ข่าวนี้คุณสัมพันธ์ว่า ทางเบตงรู้กันมาก จะปิดบังกันอย่างไรก็ปิดไม่มิด เขาอยากมีไว้บ้าง พรรคพวกจึงแนะนำให้เดินทางมาขอจากข้าพเจ้า และได้ให้ไว้ ๑ องค์ หลังจากนั้นมา ข้าราชการอำเภอเบตงได้มาขออีก ๓ คน ได้เล่าเรื่องนี้ให้ข้าพเจ้าทราบและบันทึกไว้ ต่อมาประมาณ ๑๐ วัน ข้าราชการชั้นหัวหน้าแผนก ๑ คน เป็นผู้ที่รักใคร่ชอบพอกับข้าพเจ้า ได้มาเล่าเรื่องนี้ให้ข้าพเจ้าฟังที่บ้าน ท่านว่าเป็นเรื่องอภินิหารของหลวงพ่อทวดฯ ขณะนี้ชาวอำเภอเบตงเลื่อมใสกันมากยิ่งขึ้น

นายอนันต์ คณานุรักษ์ บันทึก

 

เรื่องที่ ๒๙

คุณกวี จิตตกุล ตำบลนาประดู่ ได้เล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า เมื่อปลายเดือนมีนาคม ๒๕๐๓ มีตำรวจตระเวนชายแดนของสหพันธ์รัฐมลายา ๔ คน ในจำนวนนี้เป็นมลายู ๓ คน เป็นคนอินเดีย ๑ คน ได้มาลงรถไฟที่สถานีนาประดู่ เขาถามคุณกวีว่า วัดช้างให้ไปทางไหน คุณกวีถามเขาว่ามีธุระอะไรที่วัดหรือ เขาตอบว่าจะไปขอพระเครื่องฯ คุณกวีจึงได้ถามต่อไปอีกว่า เขารู้มาจากใครว่าวัดช้างให้มีพระเครื่องฯ

ผู้อาวุโสในจำนวนนั้น ได้เล่าให้คุณกวีฟังว่า วันหนึ่งเพื่อนตำรวจของเขาได้เกิดปะทะยิงต่อสู้กับพวกก่อการร้ายโจรจีนด้านชายแดนไทย เพื่อนคนนั้นถูกโจรจีนยิงด้วยปืนกลล้มลงแต่ไม่ปรากฏบาดแผล เพื่อนๆ และเขาได้ถามว่า เขามีอะไรดีปืนกลจึงยิงไม่เข้า เพื่อนคนนั้นดึงพระหลวงพ่อทวดฯ ออกจากกระเป๋าเสื้อให้ดูและแจ้งว่า พระนี้ตำรวจไทยที่ชอบพอกับเขามอบให้ หลังจากนั้นมาพวกเขาทั้งสี่คนอยากจะได้พระบ้าง แต่ไม่รู้ว่าจะไปเอาที่ไหน บังเอิญวันหนึ่งพวกเขาได้พบกับตำรวจตระเวนชายแดนฝ่ายไทยจึงได้สนทนากัน และได้สอบถามถึงสถานที่ๆ แจกพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ ก็ได้รับคำแนะนำจากตำรวจไทยผู้นั้นโดยละเอียด จึงได้เดินทางมายังวัดช้างให้ พวกเขาทั้ง ๔ คนได้โอกาสเมื่อว่างงานจึงรีบมาทันที คุณกวีจึงแนะนำทางให้พวกเขาเดินทางจากสถานีนาประดู่และแวะทางซ้ายมือเข้าวัดช้างให้ต่อไป

วันหลังข้าพเจ้าไปวัดช้างให้ เรียนถามท่านพระครูวิสัยโสภณว่า ผมทราบว่าตำรวจสหพันธ์รัฐมลายา ๔ คนมาหาท่านจะขอพระจริงหรือ ท่านตอบว่าได้ให้ไปแล้วคนละองค์

นายอนันต์ คณานุรักษ์ บันทึก

 

เรื่องที่ ๒๘

ท่านพระครูวิสัยโสภณ เจ้าอาวาสวัดช้างให้ กรุณาเล่าเรื่องให้ข้าพเจ้าบันทึก เรื่องมีอยู่ว่า

เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๒ วันเดือนปีจำไม่ได้ ได้มีคนไทยนับถือศาสนาอิสลามอยู่อำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา ได้มาพักที่วัดพร้อมกับเพื่อนซึ่งเป็นชาวไทยพุทธ ได้เล่าเรื่องที่ตนถูกผู้อื่นอาฆาตปองร้าย และได้ขอพระเครื่องหลวงพ่อทวดฯ ไปไว้คุ้มกัน ท่านพระครูได้ให้ไว้ ๑ องค์ ต่อมาประมาณเดือนเศษ ชาวไทยอิสลามผู้นี้พร้อมด้วยเพื่อนชาวไทยพุทธและอิสลามอีกหลายคน ได้มาหาท่านพระครูที่วัดช้างให้ แล้วเขาได้เล่าให้ฟังว่า เมื่อเขาได้รับพระหลวงพ่อทวดฯ ไปไว้ประจำตัวแล้ว วันหนึ่งเขามีกิจธุระออกจากบ้านเวลาเย็น ขณะเดินผ่านทุ่งนาและเข้าป่าละเมาะ ได้มีผู้ซึ่งอาฆาตเขา ๒ คน ยืนรออยู่ พอเห็นเขาเดินมาคนร้ายทั้งสองคนได้ระดมยิงเขาทันที คนแรกยิงผ่านศีรษะ คนที่สองยิงถูกที่หน้าท้องเขาล้มลง แต่ปรากฏว่ากระสุนลูกปลายไม่เข้า มีแต่เสื้อผ้าที่สวมอยู่ขาดทะลุ ผู้ยิงเข้าใจว่าเขาตายแล้วจึงวิ่งหนีไป

เขาลุกขึ้นตรวจดูไม่เห็นมีบาดแผลและจำคนร้ายได้ดี จึงรีบเดินทางไปแจ้งต่อกำนันพร้อมด้วยบาดแผลที่มีรอยช้ำเป็นจุดแดงๆ ที่หน้าท้อง หลายวันต่อมากำนันได้ขอร้องให้เขาเลิกอาฆาตต่อกัน เขาก็ยอมแต่ก็ยังไม่ไว้ใจคู่อริ ที่สุดกำนันได้เป็นคนประนีประนอมตกลงกันได้ และพากันขึ้นรถไฟไปสาบานตัวว่าจะไม่อาฆาตต่อกันต่อหน้าสถูปอันศักดิ์สิทธิ์ที่บรรจุอัฐิของหลวงพ่อทวดฯ ที่วัดช้างให้ เขาบอกท่านพระครูว่า นี่แหละครับพวกที่ยิงผม เขาชี้ไปยังพวกที่ดักยิงเขา พวกนั้นก็ยอมรับผิดต่อท่านพระครูและว่าต่อไปจะเลิกคิดร้ายต่อกันแล้ว

นายอนันต์ คณานุรักษ์ บันทึก