เมื่อถึงเวลา พระศรีอริยะเมตไตรย์ ท่านจะโปรดสัตว์ด้วยเรื่องอะไร?

จะเชื่อว่าใครคือศรีอาริย์ฯ ตัวจริง ตัวปลอม ก็เชื่อสิ

ส่วนฉันก็จะเชื่อของฉันแบบนี้ ใครเป็นศรีอาริย์ ตัวจริง หรือตัวปลอมกันแน่อ่านะ


ไม่เถียงงงง แต่แค่ถกอ่ะ ด้ายยยยยยยยยย

 

สรรพสิ่งล้วนมีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปเป็นธรรมดาพุทธธรรมข้อนี้พระพุทธองค์จะแสดงแก่สัตว์ทั้งหลายอย่างแน่นอนถึงแม้ว่าหมู่สัตว์นั้นจะมีอายุยืนยาวมากแค่ไหนก็ตามแต่ไม่เกินหนึ่งแสนปี เพื่อชี้ให้สัตว์ได้เห็นความเป็นไปเหตุปัจจัยแห่งทุกข์ทั้งหลายในวัฏสงสาร ท่านผู้เจริญอย่าได้กังวลเลย

 

เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ โลกทุกวันนี้มีแต่คนที่มีความ โลภ โกรธ หลง มากๆๆๆๆๆครับพระศรีอริยะเมตไตรย์ ท่านคงต้องโปรดเรื่อง เมตตา กรุณา ปราณี ครับผม ขออนุโมทนาสาธุครับผม

 

จะเกิดยุคไหนก็ทุกข์ทั้งนั้น เพราะโลกไม่เที่ยงสิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์ ทุกข์จากหิว ทุกข์จากกระหาย ปวดขี้ ปวดเยี่ยว ก็ทุกข์ทั้งนั้น

ยุคไหนบ้างที่คนเกิดมาแล้วไม่ต้องกินข้าวกินน้ำ ขี้ เยี่ยว จะได้ไม่ต้องทุกข์

 

ก็สอนเรื่องอย่าได้ประมาทในชีวิต อย่าติดสุขไงคะ นึกถึงภูมิชั้นเทวดา ชั้นพรหม ท่านจะมีสุขมากกว่ามนุษย์ขนาดไหน ยังต้องการฟังธรรมมะจากพระพุทธเจ้าเพื่อการหลุดพ้นเลยค่ะ ว่าแต่ว่าการเกิดเป็นมนุษย์ยังไงก็ทุกข์ค่ะ ไม่พ้นการเกิดแก่เจ็บตายไปได้

 

โลกอุดมคติ จะเกิดขึ้นจริงหรือ ปัจจุบันผู้คน เห็นแก่ตัว ไม่มีหิริโอตตัปปะ คนที่ผมรู้จักบางคนอวดความชั่วเหมือนเป็นเรื่องดีงาม ผมว่าสยามเมืองยิ้ม ตอนนี้เป็นเพียงคำพูดสวยๆที่พวกเราคนไทยเอาใว้โม้ คุยอวดตัว น่าขันที่ว่าเมื่อเกิดภัยภิบัติพวกคนชั่วจะตายหมด หลายคนคงคิดว่าว่าน่าขันตรงไหน ผมว่าน่าขันที่เขาตายไปแต่ตัวจิตเขาก็ยังอยู่ กรรมเขาก็ยังอยู่ แล้วเขาก็จะมาเกิดอีก ตามวัฏจักร

 

ศรีอริยร์เมตไตรตรัสรู้ สอนโพธิสัตว์พร้อมทั้งเหล่าสาวกพุทธภูมิ
หลักคำสอน
1. ธรรมประยุกต์ “ใช้หลัก ศีล สมาธิ ปัญญา ตามความเป็นจริง ทุกประการ”
2. ผู้ปฏิบัติต้องเข้าถึง “ปัญญา”
3. ธรรมต้องมีไว้ เพื่อผู้ทรงธรรมเสมอไม่เว้นหรือหยุดแม้แต่วันเดียว
4. เสมอหนึ่งการทำเพื่อการยั้งคิด และต่อข้อธรรมทั้งหลาย ที่เป็นเครื่องทำลายกิเลสและอุปทาน
5. ทำลายความคิดที่ทำให้จิตฟุ้งซ่าน และเป็นอุปสรรคในขณะที่จิตเข้าถึงปัญญาต้องตั้งจิตให้มั่น ในขณะที่สมองถูกบีบครั้นจนถึงที่สุด

ขยายคำสอน 1
เรามิได้เบี่ยงเบนคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าแม้แต่น้อย และขอนอบน้อมอยู่เหนือเศียรเกล้า พร้อมทั้งอยู่ใต้ฝ่าพระบาทของพระองค์ ขอเข้าถึงดวงจิตและพระปัญญาของพระองค์ เพื่อความดับทุกข์ของปุถุชนคนทั้งหลาย ให้ถึงพร้อมโดยน้อมเอาพระธรรมคำสอนของพระองค์มาคิดและปฏิบัติให้สอดคล้องกับธรรมและโลก ซึ่งสามารถนำมาใช้กับชาวโลกโดยทั่วหน้า เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขกับชนทั้งหลายนานานัปการ ตามความเป็นจริงของผู้กระทำอย่างแท้จริง โดยเน้นหลักของกรรมเป็นพื้นฐานของผู้ปฏิบัติตลอดจนผู้คิดจะทำความดี จนถึงซึ่งการออกจากทุกข์โดยสิ้นเชิง

ขยายคำสอน 2
ทุกวันนี้ ผู้สอนหรือผู้เข้ามาศึกษาธรรมนั้นยังไม่เข้าถึงหลักของธรรมในชั้น “ปัญญา” จะเน้นแต่ความจำของผู้ที่คิดโดยใช้ตำราเป็นอาจารย์ตน และสอนโดยให้นั่งฟังเพียงเพื่อความสงบของจิต ซึ่งขาดความคิดที่ทำให้เกิดความรู้ที่อยู่ภายในความรู้สึกของผู้ร่วมฟัง ซึ่งมิใช่เหตุผลของผู้ที่จะต้องพัฒนาด้านปัญญาอย่างแท้จริง

ขยายคำสอน 3
ธรรมดาของโลก การกระทำกิจใด ๆ ล้วนจะต้องทำกันเป็นประจำและบ่อย ๆ จึงจะเกิดความชำนาญ จนถึงรอบรู้ และสร้างประโยชน์ให้กับตนเองและผู้อื่นอย่างมากมายมหาศาล
ธรรมก็เช่นเดียวกัน ต้องมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวขับเคี่ยวจนถึงขั้นเอาเป็นเอาตาย จนถึงเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดกับ “ปัญญาธรรม” ความรู้สึกเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นกับผู้ที่ “สงสัยในธรรม” เลย
ขอผู้รู้ทั้งหลายจงเห็นธรรม เป็นอารมณ์ทุกลมหายใจ จนเข้าพระนิพพานเป็นที่สุด

ขยายคำสอน 4
คนทั้งหลายที่มีกรรมเป็นเครื่องประดับ อยู่กันอย่างคนมีทุกข์กันทั้งนั้น มากบ้างน้อยบ้างล้วนแต่สร้างกันมาแทบทั้งนั้น ถ้ามีบุญบ้างก็จะพบความสุขบ้าง แต่ถ้ามีบาปน้อยก็จะทุกข์น้อย จากการที่ผู้คนทั้งหลายหันมาศึกษาพระพุทธศาสนากันมาก จนทำให้คำสอนขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ถูกนำมาใช้เป็นข้ออ้างของกลุ่มชนบางกลุ่มหรือหมู่คณะที่ใดที่หนึ่ง หยิบยกมาใช้ในธุระหรือสร้างฐานะจนเหตุผลของศาสนาต้องถูกวิจารณ์ให้มัวหมอง ถ้าเปรียบศาสนาก็ไม่ต่างไปจากเครื่องยึดเหนี่ยวของคนจะทำคุณงามความดี แต่ขาดคนนำทางให้ถูกวิธี ก็ต้องเสียแต่ทรัพย์สินเงินทอง หรือเวลาไปโดยมิได้รับกุศลของตนที่พึงจะได้อย่างแท้จริง แล้วบางครั้งกับได้รับความทุกข์มากไปกว่าไม่ทำเสียอีก
การเข้าถึง “พระศาสนา” นั้นเส้นทางไม่ยากและไม่เป็นบาป เพียงแต่ตั้งสติให้มั่นแล้วเห็นเหตุเกิดจากอะไร แล้วค่อย ๆ ใช้ปัญญาพิจารณาอย่างมีเหตุและผล ต้องมีหลักของ ศีล สมาธิ ถึงขั้นต้องใช้ปัญญาธรรม อย่าใช้ความเชื่อจากความโง่เขลาเป็นเครื่องดับทุกข์เป็นการแก้ปัญหา สิ่งที่ได้ก็คือ “การทำทุกให้เกิดทุกข์” มิใช่การ “ทำทุกข์ให้เหนือทุกข์” ทุกข์เกิดขึ้นนั้นมันมาจากความไม่รู้ แต่ผู้รู้ย่อมจะทำประโยชน์ให้ถึงพร้อมได้ โดยยอมรับความจริงก่อนสิ่งใด แล้วก็พิจารณาให้เห็นเหตุที่ทำให้เกิด จึงจะเห็นทางดับของกองทุกข์ทั้งหลายได้อย่างชัดแจ้ง โดยมิมีข้อสงสัยแม้แต่น้อย

ขยายคำสอน 5
ข้อมูลที่กล่าวไว้แล้วใน 4 หัวข้อ เป็นข้อที่ผู้รู้มักจะสงสัย แต่หาคำตอบให้แจ้งนั้นเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เพราะฐานของธรรมอยู่ที่ใดไม่มีคำเฉลย มีแต่ธรรมชาติเท่านั้นที่หยั่งรู้ ผู้ที่จะหาธรรมชาติก็ต้องอยู่กับธรรมชาติได้ดีที่สุด
ชนทั้งหลายมองเห็นธรรมชาติได้จากรูป - นาม แต่ผู้รู้เห็นธรรมชาติอยู่ภายใน ธรรมจะเกิดขึ้นได้ผู้นั้นต้องใฝ่ธรรม ธรรมชาติจะอยู่ได้ต้องอาศัยธรรม
โลกใบนี้ยังต้องการให้รักษา ธรรมก็ยังต้องให้การรักษา โดยการปฏิบัติธรรมอย่างดีงาม เพื่อความถึงพร้อมซึ่งความรู้แจ้งทางปัญญา

8-6-55

 

สัตว์เกิดมาแล้วไม่ตายไม่มี จะมีอายุ ๑๐๐ ปี หรือ ๘๐,๐๐๐ ปีก็ต้องตาย สัตว์ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย เวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะสงสารหาที่สุดแห่งเบื้องต้นและเบื้องปลายไม่ได้ ต้องเกิดตายกันอีกไม่รู้กี่ชาติจึงจะเห็นธรรม สิ่งใดเกิดขึ้นสิ่งนั้นย่อมดับไป ไม่มีใครเกิดมาแล้วไม่ตาย มีแต่ผู้ที่เห็นธรรม บรรลุธรรมพบพระนิพพานเท่านั้น ที่จะหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสารอันยาวนานนี้

 

ในความคิดเห็นส่วนตัวของผมนั้น

ในยุคที่ทุกผู้คนอยู่ดีกินดี มีศีลธรรม เพราะมีแต่เทวดา กับ พรหม มาเกิดล้วนๆ

ผู้คนในยุคนั้นย่อมไม่มีทุกข์จากการเบียดเบียนกัน

แต่อย่างไรทุกคนย่อมมีทุกข์ติดตัวอยู่เหมือนๆกันหมด นั่นคือ... "ทุกข์จากการมีร่างกาย"

เพราะไม่ว่าจะมีอายุยืนยาวเท่าใด จะอยู่ดีกินดีเพียงใด
การเกิด แก่ เจ็บ ตาย ย่อมอยู่คู่กับการมีร่างสังขารเสมอ

เพราะฉนั้นการเทศน์โดยการชี้ให้เห็นถึง ทุกข์จากการมีร่างกาย น่าจะเป็นที่สุดของมนุษย์
และน่าจะเป็นที่สุดของการเทศนา ไม่ว่าในยุคในสมัยใด

พระธรรมทั้ง 84000 พระธรรมขันธ์ของพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันของเรา

สรุปรวมลงที่ การชี้ให้เห็นทุกข์จากการมีร่างกาย เพื่อให้ ตัดความยึดมั่นในร่างกาย

เพื่อให้พ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด

 

ถึงแม้ทุกอย่างแทบจะสมบูรณ์แบบแต่ การเปลี่ยนแปลงก็ยังมีให้เห็นอยู่ เทวทูตทั้งสี่ยังต้องปรากฎให้เห็นแน่นอน นั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่าง

 

ฟังไว้อย่างหนึ่งนะครับ มีผู้รู้ธรรมกล่าวไว้อย่างหนึ่งว่า

ผู้ใดจะปรารถนาพุทธภูมิก็ย่อมได้ทุกคน แต่ผู้ที่จะบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าได้นั้น ไม่มีสิ่งขัดขวางได้ แม้อ่อนใจอยากเลิกลา ก็ไม่สามารถเลิกลาได้ ถ้าผู้นั้นจะเป็นพระพุทธเจ้า เพื่อช่วยเหลือสรรพสัตว์ และอยู่สูงสุดในจักรวาล แต่ถ้าผู้ใดไม่สามารถบรรลุเป็นพระพุทธเจ้าได้ แม้จะมีกำลังใจเข้มแข็งสามารถ มีวิชามากมาย หรือมีฤทธ์มากมาย ก็ไม่สามารถบรรลุพระพุทธเจ้าได้ เช่นกัน นั่นคือ "ใช่" ก็คือ "ใช่" "ไม่ใช่" ก็คือ "ไม่ใช่"

 

แต่การ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ยังมีอยู่ ความรักยังมีอยู่ ความเป็นคน ครอบครัว บ่วงผูกผัด ตัณหา ราคะมีอยู่เพียงแต่เบาบางลง เกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปก็ยังคงมีอยู่สรรพชีวิตยังมีอยู่ สรรพทุกข์ สรรพสุขมีอยู่ ความดีความชอบ ความไม่ชอบ ความรักความใคร่ล้วนแล้วแต่ยังมีอยู่ กรรมยังมีอยู่ ทุกข์โศกโรคภัยยังมีอยู่ เพียงแต่มนุษย์จิตใจดีชึ้น มีศีลธรรมมากขึ้น อายุมากขึ้นก็เท่านั้นเองตราบใดที่ชีวิตยังมี ตราบนั้นก็ยังคงต้องใช้ธรรมะประคองทั้งสิ้น

 

ในยุคนั้นแค่นึกว่า ต้องอยู่เป็นคนแก่ สัก 2 หมื่นปี ก็สยองแล้วครับ

 

ขอบคุณทุก ๆ ท่าน ที่แสดงความคิดเห็น
ชีวิตคือการเรียนรู้ ถึงแม้ว่าจะอยากรู้ในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เพราะอะไร? เพราะไม่แน่ว่าเราอาจจะได้ใช้ความรู้นี้ เพื่อบอกเล่าให้กับผู้อื่นให้เข้าใจได้ถูกต้อง ไม่ผิดพลาด และแสดงถึงความเคารพต่อสิ่งที่เรายึดมั่นมิใช่หรือ มีเหตุจึงมีผล
ขอบคุณทุก ๆ ท่าน อีกครั้ง ยังไม่ได้ปิดกระทู้นะครับ ยังแสดงความคิดเห็นได้เรื่อย ๆ

 

ใจเย็นๆนะทุกท่าน แลกเปลี่ยนเพื่อปัญญากันนะค่ะ

 

ผมคงอยู่รอท่านมาโปรดไม่ไหว คงต้องลาก่อน

 

ที่มีหนังสือหรือการแจกจ่าย บอกพูดกล่าวตามสื่อต่างๆนั้น ก็เพราะว่าเป็นกุศโลบายให้คนหันมาทำความดีกันเท่านั้นเอง คนเราก็ไปเชื่อซะจนไม่ยับยั้งซะเลย

 

เหมือนเคยอ่านว่า ท่านมาพาบริวาร ผู้เกี่ยวข้อง ผู้ติดตามท่าน ไปพระนิพพาน ถ้าเกิดในยุคท่านก็น่าจะมีพร้อมทุกอย่าง ไม่ดีจริงไม่ได้เกิด ฟังเทศน์แล้วบรรลุเลย

 

ความสุขแท้ที่ยั่งยืนกว่า คือ นิพพาน
คนทุกคนไม่จะมีพร้อมทุกอย่างแล้วต่างต้องการความสุขอันแท้จริงที่เรียกว่านิพพาน
เรื่องการโปรดสัตย์ของพระพูทธเจ้าทุกพระองค์ล้วนมีจุดหมายและโปรดด้วยเรื่องเดียวกัน
คือ ความสุขสวัสดีอันแท้จริงของชีวิต นั่นเอง .............
โมทนาธรรม (เทพสำราญ อินทรปัญญากุล)​

 

ถึงตอนนั้นก็ไม่มีศาสนาพุทธแล้วครับ
มนุษย์ไม่มีศีลมีธรรม

พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ จะตรัสรู้เรื่องเดียวกันคืออริยสัจ 4 ครับ