เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณครับ คุณอา..

 

กำลังสนุกเลยครับ งูอนาคอนด้าเจออีแก๊ป ลุ้นระทึก กับพี่เอ็กทุกๆตอน ครับ ขอบคุณที่รังสรรค์ผลงาน มาให้เสพครับ วันไหนไม่ได้อ่านนี่ นอนไม่หลับแน่เลย...

 

(ต่อ)...พบ"ฤาษีตาไฟ" ฯ.....!!!
------------------------------------------
---------------------------------------

มันคือ "งูเหลือมพม่า"สัตว์ยักษ์เลือดเย็นที่หากินกลางคืนเป็นปกติวิสัย มันพาดตัวรอเหยื่อบนกิ่งไม้กลมกลืนไปกับธรรมชาติรอบตัว ยิ่งความมืดช่วยพรางตัว ต่อให้เป็นสุดยอดพรานเหนือกว่าลุงกะเหรี่ยงก็ยังพลาดหากไปเหนี่ยวมันเข้า ถือเป็นโชคที่ลุงพรานเราไม่ใช่คนเหนี่ยวตัว เพราะคิดว่าเป็นกิ่งไม้สูงเกินคนตัวเล็กอย่างแกจะเอื้อม หรืออีกทีแกก็เหนื่อยจนมองข้ามภัยไป...ทำนองสี่เท้ายังรู้พลาด

ความยิ่งใหญ่และขนาดของ"งูเหลือมพม่า"น่าจะจัดอยู่แถวหน้าสุดของโลกพันธุ์หนึ่ง เพราะ มีงูที่ใหญ่กว่ามันก็แค่ในตำนาน และงูไดโนเสาร์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว เจ้าสัตว์เลือดเย็นยักษ์ตัวนี้ น่าจะใหญ่ยาวเกิน15เมตร น้ำหนักเกินกว่า250กิโล ขนาดของมันเขมือบกวางป่าตัวใหญ่อย่างสบาย ไม่ต้องพูดถึงเด็กหนุ่มร่างสันทัดขนาด60กิโลหน่อยๆอย่างบักสม

เจ้างูยักษ์ที่สุดที่ผมเคยเห็นหนแรกในชีวิต (ถ้าไม่นับงูเทพจำแลง ที่ปราสาทหินอิสาน เมื่อเริ่มอาชีพนักขุด) เมื่อเราส่องไฟดูมันตลอด พบว่ามันลำตัวสีน้ำตาล ท้องลายขาวนวล อายุอานามน่าจะเข้าหลักหลายสิบ เผลอๆเฉียดร้อย มันยังมีสิทธิ์โตกว่านี้ได้อีกในไพรดิบ และเป็นงูใหญ่ที่สุดเป็นสถิติโลกไม่ต้องสงสัย ส่วนหัวที่โดนไทยประดิษฐ์ระเบิดแหลกนั้น ยังมีร่องรอยของลูกศรสวยพาดจากหน้าด้านบนสุดมาถึงปาก เขี้ยวคู่ยาวใหญ่กว่านิ้วผมสองนิ้วต่อกัน ไม่รู้ผมรอดจากคมเขี้ยวได้อย่างไร นอกจากต้องเชื่ออำนาจเหนือโลกแห่งพระท่ากระดานที่ห้อยคอช่วยชีวิตลูกช้างไว้อีกครั้ง

เราช่วยกันทำให้บักสมที่เฉียดตายสองหนในช่วงวันเดียวฟื้น ลุงเอาสมุนไพรบางอย่างขยี้จมูก เด็กหนุ่มอิสานไม่บาดเจ็บตรงไหนมากนักได้แต่ฟื้นอย่างงงๆ และเยี่ยวราดอีกแล้ว!

ถึงจะบอบช้ำกันทั้งกาย และขวัญกำลังใจบางส่วน พวกเราก็ต้องลุยข้ามเขาย่อมๆลูกนี้กันต่อโดยไม่มีการพักนาน...สำนวน เข็นครกขึ้นภูเขา ที่ได้ยินและฟังบ่อยๆ รู้เช่นเห็นรสชาติด้วยตนเองครานี้แหละ...ผมส่องไฟหาเจ้าไทยประดิษฐ์ ศิษย์จังโก้ จนเจอ มันถูกสบัดออกจากปากไอ้เหลือมพม่าพร้อมกับตัวผม

เส้นทางโหดร้าย ทดสอบความอดทนที่เลยขีดจำกัดของมนุษย์อีกหน ไม่มีเสียงบ่นนอกจากเสียงเป่าลมออกจากปากเป็นระยะของผมกับไอ้หนุ่มน้องใหม่จอมทรหด บักสมดูระวังไม่ค่อยกล้าเหนี่ยวกิ่งไม้ก่อน หากมิใช่เขาอยู่ในพลังหนุ่มฉกรรจ์ ป่านนี้นอนหยอดน้ำข้าวต้มยังไม่ฟิื้น

ใช้เวลานานเท่าใดผมเหนื่อยจนไม่อยากรับรู้ความเคลื่อนไหวใดๆรอบกาย ที่สุดเราก็ตะกายสู่จุดสูงสุดของเนินขนาดไม่ย่อมนี้ และเริ่มเดินลงไม่มีการเตือน ไม่มีการรอ ลุงนำหน้าไถลตีนซ้ายที-ขวาทีลงจากเนิน บางคราวใช้ต้นไม้เป็นเบรค ผมนั้นแทบหลับตาปล่อยตัวกลิ้งกุลุ่ก กุลุ่ก ลงเนินหลายหน ถ้าลุงไม่หันมาตีกระตุกเตือนแรงๆที่ต้นแขนหลายหน

และแล้วเส้นทางหฤโหดสุดของชีวิตก็บรรลุเมื่อพวกเราไถลลงสู่พื้นราบตีนเนิน ลุงชี้มือไปข้างหน้าระหว่างเนินลูกนี้ มีที่ราบกั้นด้วยแสงไฟส่องมองเห็นชัดว่าเป็นภูเขาย่อมๆอีกลูก แต่ดูแกร่งทะมึนสะท้อนแสงไฟได้ดีกว่า น่าจะเป็นภูหิน มากกว่าภูหญ้า อุดมด้วยต้นไม้ซึ่งเป็นภูที่เราผ่านมา

"ถ้ำอยู่ข้างหน้า"...เสียงลุงพูดเบาหวิว แต่เราได้ยินถนัดหูในความมืดและความเงียบแห่งขุนเขา โตรกผา เงาไพรเถื่อนดิบ เราพิชิตมันได้แล้ว ปากถ้ำมองเห็นดำมืดเบื้องหน้าห่างไปไม่เกินร้อยก้าวตามที่ลุงบอก เราลากขาช้าๆเดินเหมือนมัมมี่หรือผีดิบเข้าหาเถื่อนถ้ำที่เพื่อนเกียรตินอนอยู่ภายในอย่างเซื่องซึม....ความดีใจ ความโล่งใจ ยังเอาชนะความเหนื่อยไม่ได้ ผมต้องสารภาพตามตรงว่า อยากล้มตัวนอนซะเดี๋ยวนั้น เพื่อนก็เพื่อนเหอะว่ะ รอกูก่อนนะ แต่ก็ได้เพียงคิด เพราะแรงใจมันลากขาพาไปหน้าถ้ำเรื่อยๆเหมือนสหายต่างวัยร่วมทาง ร่วมเป็น ร่วมตายทั้งสอง!!!

 

ขอปูเสื่อนั่งหนักติดตามดื่มด่ำซึมซับกับบรรยากาศและกลิ่นอายแห่งอดีตวันวานด้วยคนครับ

 

ถ้ำใหญ่สะอาดกว้างขวาง ลุงนำเราเดินเข้าด้านใน มีซอกเป็นคูหาคล้ายห้องย่อมๆ สุดมุมซอกนั้น เพื่อนรักผมนอนนิ่งที่พื้นปูด้วยใบไม้แห้งๆเป็นที่นอน มีกระติกน้ำ มีห่อยา และเครื่องใช้ที่ติดตัวมา ปืนแก้ปพิงอยู่ข้างผนังหินใกล้ตัว เจ้าโคลท์กระบอกโต วางอยู่ข้างด้านขวามือ มีผ้าขาวม้าห่มคลุมจากหัวถึงเท้า เหมือนศพ

ผมใจวูบวายเต้นมิเป็นส่ำ รีบแข็งใจลากขาเข้าไปเปิดผ้าขาวม้าที่คลุมหัวออก เพื่อนเกียรตินอนหน้าขาวซีด เอามืออังที่จมูกยังมีลมหายใจรวยริน ผมดูหน้าอกที่เขยื้อนแผ่วเบา คลำชีพจรตามที่เคยเรียนในหลักสูตรเดินป่าที่สอนกันในค่าย พบว่าเต้นอ่อนมาก

"กูมาแล้วเพื่อน"...ผมกระซิบ รีบบอกสมซึ่งบัดนี้ดูจะฟื้นตัวได้เร็วกว่าทุกคนให้งัดเสบียงออกจากห่อ ข้าวสารที่เอามาสอง-สามกำมือ เตรียมกระป๋องหุงข้าวต้ม วานให้สมเดินหากิ่งไม้ทำฟืน ส่วนลุงพรานทรุดตัวนั่งพักหลับตาเงียบๆอยู่อีกมุม สังขารอันกรากกรำสุดขีดของลุงคงประท้วงเจ้าตัวหนักหนาเอาเรื่อง

ชั่วขณะแห่งความเงียบในถ้ำ เกียรติค่อยๆลืมตาแดงก่ำอิดโรยขึ้นมองพวกเรา ใบหน้าซูบเซียวปรากฏรอยยิ้มแห้งแล้ง เจ้าเพื่อนรักเอื้อมมือจับแขนผมบีบเบาๆ..."มึงมาจนได้" ผมยิ้มให้เพื่อนร่วมตาย..."เออ กูไม่ทิ้งมึงหรอกเพื่อน นอนซะเดี๋ยวกูทำข้าวต้มให้กิน แล้วกินยา ค่อยยังชั่วเมื่อไหร่ กูจะแบกมึงกลับ"...เกียรติพยักหน้าแล้วหลับตาว่าง่ายๆ สภาพผ่อนคลายอักโข สีหน้าเริ่มมีเลือดฝาดเล็กน้อยจากความหวังที่กลับคืนมา

ผมออกไปช่วยบักสมหากิ่งไม้แห้งทำฟืน เอาหินย่อมๆสามก้อนตั้งทำเส้า ข้างนอกถ้ำลมแรง ผมต้องหามุมที่อยู่ติดด้านหน้าถ้ำมากที่สุด เพราะไม่แน่ใจว่าจุดไฟแล้วควันจะพัดตลบเข้าไปรมคนป่วยในถ้ำหรือไม่ นอกถ้ำหนาวเหน็บสุดขั้ว แต่ก็แปลกเมื่อเข้าไปในถ้ำลึกที่แบ่งเป็นคูหา ดันอบอุ่นผิดกันคนละขั้ว ผนังถ้ำเป็นหินผาแกร่ง ทั้งเรียบบางที่ ตะปุ่มป่ำเว้าแหว่งเป็นลอนไม่ราบสเสมอกันหลายที่ ถัดจากที่ลุงพรจัดให้เพื่อนผมนอน ยังมีทางเดินเข้าถ้ำลึกไปอีก แต่ทางแคบเล็ก ต้องคนตัวเล็กเท่านั้นที่ลอดผ่านได้ ขนาดตัวไซด์ผมลอดได้ก็คงทุลักทุเล

 

เราได้ชัยภูมิที่ดีมากหน้าถ้ำ เจ้าหนุ่มสมหาซอกเล็กสะอาด เป็นที่ก่อไฟหุงหาการ ผมเดินออกไปหน้าถ้ำอย่างเบาใจเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง...ท้องฟ้าเหนือหัวที่เกลื่อนด้วยหมู่ดาวดูสวยงามกว่าโมงยามที่ผ่านมา ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดนำสายลมสดชื่นแห่งขุนเขาเข้าไปเต็มร่าง ปล่อยให้ลมเย็นพัดลูบไล้ชโลมกายเอาความเหนื่อยล้าออกไปจากทุกขุมขนอย่างช้าๆ พละกำลังฟื้นคืนรวดเร็ว เมื่อโอโซนบริสุทธิ์เข้าฟอกปอดเต็มที่ ผมเดินรับลมเรื่อยเปื่อยไปทางขวาของหน้าถ้ำ หยุดฟังสำเนียง ป่าเหนือขุนเขาตะนาวศรียามรัตติกาล...เหนือหัวไกลๆ ดาวตกพุ่งวาบเป็นทางยาว เคยได้ยินใครพูดผ่านหูนานแล้วว่า ดาวตกห้ามทัก แต่ฝรั่งบอกให้อธิษฐาน ผมรีบกุมพระที่คอ ขอให้เดินทางนำเพื่อนรักออกจากป่าปลอดภัย เป็นคำขอที่เรียบง่าย ไม่หวังสิ่งใดให้ตนเอง ชั่วขณะที่อธิษฐานจบนั้น แสงไฟสีขาวลำหนึ่งก็ปรากฏขึ้นทางเดียวกับที่ดาวตกเพิ่งวูบหายลับ แต่แสงไฟลำนี้อยู่ใกล้ตัวผมมากกว่า มันล่องลอยเหนือพื้นเรี่ยๆ แล้วก็วับหายไปในซอกหิน ดับวูบเหมือนดับไฟฟ้ากระทันหันอย่างนั้น

ผมใจชักระทึก รู้ดีว่า คืบก็ป่า ศอกก็ป่า อย่าวางใจ แล้วนี่คือป่าเหนือป่าแห่งขุนเขาตะนาวศรี ต้องมีอะไรทีเด็ิดมากกว่านั้น ผมรีบถอยหลังกลับถ้ำมิรอรี มีันจะเป็นอะไรค่อยคิดกันเมื่อตะวันขึ้น ประสบการณ์จากพิชิตเสือสมิง สอนผมว่า ไม่มีสิ่งลึกลับอันใดสามารถรอดพ้นหรือสำแดงเดชได้ง่ายนักภายใต้ดวงตะวันที่กำลังฉายฉาน

 

มีอะไรดีีๆ เด็ดๆ ขอดูชมด้วยคนนะครับ !

 

เกียรติได้ข้าวต้มมื้อแรกเป็นอาหารหนักในรอบสองวันตามด้วยควินิน และผ้าพวยผืนหนาจาก จุมโผ่ ปากร้ายน้ำใจงามชาวเหมือง น้ำอุ่นๆอิ่มท้องสดชื่น เพื่อนรักนอนหลับสนิทอีกรอบ หายใจสม่ำเสมอ หน้ามีเลือดฝาดเห็นได้ชัด แม้ในความสลัวจากใีต้ชุดที่เราจุดไว้มุมถ้ำ ลุงพรานบอกว่าสภาพนี้อีกสองวันก็พาออกตะลุยป่ากลับแค้มป์ได้ เราจะหามเกียรติออกจากป่าด้วยแคร่อย่างเดียวตลอดทางไม่ได้ มีบางช่วงที่ต้องพยุงให้เดินเองในป่าโหดดิบนี้

พวกเราจัดการตัวเอง อาหาร น้ำ ดื่มกินเต็มที่ ล้างหน้า ล้างปาก กลั้วคอ ดับกลิ่นกาย กลิ่นเหงื่อ ลุงพรานยืนยันว่า อย่าห่วงเรื่องน้ำ ถัดจากถ้ำไปด้านกลังไม่ถึงกิโลมีธารน้ำไหลใสเย็นเห็นปลาเป็นให้จับและดื่มกินเหลือเฟือ

ก่อนเอนกายลงกับพื้นที่ปูผ้าบางๆ ผมคิดจะบอกลุงเรื่องลำแสงที่เห็นหน้าถ้ำ แต่ความเหนื่อยอ่อนที่สุมรุมทั้งวันและคืน ไม่ทำใหความคิดโลดแล่นต่อเนื่อง สติสัมปชัญญะและความรู้สึก วูบดับหลับไหลปานปิดสวิทซ์อัตโนมัติ ไม่ทันได้คุยหรือกระแอมสักแอะ แม้กระทั่งความคิดจัดเวรยามก็เลื่อนผ่านเลยไป เพราะลุงพรานก็มิได้ทักท้วงเรื่องนี้ขึ้นมา แต่มาคิดอีกที หากมีสิ่งไม่ชอบมาพากลแถวนี้ เพื่อนเกียรติก็คงไม่รอดมาจนกระทั่งพวกเราโผล่มาแน่

 

ดึกก็รออ่านครับ

 

เสียงแว่วไก่ขันกับกลิ่นควันไฟอ่อนๆปลุกผมตื่นช่วงตะวันขึ้นพอดี ทันได้เห็นนาทีแสงทองทอแสงจับขอบฟ้างดงามยิ่งกว่าภาพเขียนศิลปินคนใดของโลกเหนือขุนเขาตะนาวศรี แสงเลื่อมพรายริ้วตะวันยามเช้า งามจนอยากบรรยายเป็นบทกวี แต่ด้วยความสิ้นไร้แม่ไม้ศิลป แลศิลปินเช่นไอ้หนุ่มเพิ่งพ้นหนาวไม่กี่ฝน ผมทำได้แค่อึ้งตะลึงมอง จ้องไปทางตะวันออกหน้าถ้ำไม่ยอมคลาดสายตา...เด็กหนุ่มเลือดอิสานเดินมายืนเคียงริมผากับผมเมื่อไหร่ไม่ทันเห็น จ้องมองฟ้าแล้วร้องซื่อ..."สวยจังพี่ ไม่เคยเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ไหนสวยขนาดนี้"...ผมร้อง ฮื่อรับในลำคอ แล้วเราก็นั่งกันเงียบๆดื่มดำ่กับความงามของสุริยฉานอันยากจะเคยมีใีครได้เห็นเช่นเ

จะไม่งามอัศจรรย์ได้อย่างไร...เมื่อแสงทองทาทาบขอบฟ้ารำไร ทันใดนั้นโตรกผา ขุนเขา แมกไม้ก็พร้อมใจกันเล่นแสงเงากับแสงตะวัน ไม่นับหมู่เมฆบางเบาและหนาที่ลอยพาดผ่านลำแสงตะวันตามสายลมส่งเร็ว ช้า...แสงสีทองหักเหเปลี่ยนเป็นสายรุ้งครบทุกสีเมื่อพาดผ่านส่วนดิบชื้นที่ป่าส่งน้ำค้างยามอรุณออกมาสู้ไออุ่น ครั้นน้ำค้างเบาบางจางไป แสงตะวันก็เลื่อนพาดไล้เล่นสีไปกับยอดไม้ที่สูงๆต่ำเบื้องล่าง ริ้วลำแสงหักเหไป--มาราวทพธิดานำพาท่านเริงระบำทำความเคารพถวายแด่ทวยเทพแห่งขุนเขา ครั้นเมฆลอยเร็วรี่มาบังบางเบา หมู่ลำแสงก็ฉายทะลุเป็นลำออกมาอีกสี อุปรากรธรรมชาติเหนือขุนเขาตะนาวศรีควบคุมวงบรรเลงไม่ยั้งโดยท่านสุริยะเทพ จัดฉากประกอบโดยธรรมชาติิทุกชนิดที่หาได้จากแมกไม้ หินผา พงไพร ไอร้อน ไอเย็น บนยอดเขาสูงสุดที่พวกเราหยัดยืนเป็นเนื้อเดียวกับหมู่เมฆา ผมจึงเห็นปรากฏการณ์ ฉากแห่งความงามที่ ชีวิตหนึ่งเห็นหนเดียวติดตรึงตา ตรึงใจ แนบแน่นในความทรงจำชั่วนิรันดร์

 

ขอบคุณครับ. สนุกสุดยอดเลยครับ. อ่านแล้วลื่นไหลเหมือนแวกว่าย ในป่าดงดิบ. พอได้อ่านทำให้ อยากลองตระลุยป่าบางเลยครับ.555

 

ฉากดื่มด่ำกับตะวันยามเช้าผ่านไปเหมือนฝันยามลืมตา ผมเข้าไปจัดการดูแลเพื่อนเกียรติที่อาการดีขึ้นมาก ยาควินินไล่พิษไข้ทันตาเห็น เกียรติกินข้าวต้มหมดหม้อ แล้วกินยา พยายามลุกขึ้นแต่ขายังสั่นระริก ผมห้ามว่าอย่าเพิ่ง แต่เพื่อนบอก ประคองกูไปเข้าส้วมที

ผมพาเพื่อนเดินช้าๆ ร่างที่เคยแข็งแกร่งเรี่ยวแรงปานกระทิงเปลี่ยวซูบผอมไปมากช่วงสองวันนี้แต่ก็ดูดีเป็นลำดับ เราออกไปทางซ้ายมือหน้าถ้ำ เดินเลาะผนังหินจนเจอทำเลเหมาะ ปล่อยเพื่อนทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย แล้วประคองกลับ จัดให้นอนรวดเดียวอีกยก...ผมเองก็รีบทำธุระตัวเอง แล้วคว้าปืนคู่ใจเดินงุดงุดออกปากถ้ำไม่คิดชวนใคร แต่พอเลี้ยวขวาก็จ๊ะเอ๋กับลุงพรานแกร้อง..."นายทหารจะไปไหน?"

ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ผมไม่บอกเรื่องลำแสงอีกทั้งที่ตั้งใจบอก...ผมยิ้มชี้มือไปข้างหน้า บอกลุงว่าอยากเดินสำรวจแถวนี้หน่อย ลุงกะเหรี่ยงจอมพรานซึ่งบัดนี้เรี่ยวแรงแข็งขัน หน้าตาขี้เล่นไร้ทุกข์หวนคืนเป็นคนเก่าดังเดิม หัวเราะเห็นฟันเหลือง ตาหยี บอกผมว่า ระวังอย่าไปไกลมาก เดินดีๆเพราะทางที่จะไปเลียบเหวน่ากลัวอยู่...อ้อ ตรงนั้นมีปากถ้ำเล็กๆ ไม่จำเป็นอย่ามุดนะ ไม่รู้ข้างในมีอะไร ลุงไม่เคยสำรวจ

ผมรับปากที่แกสั่งถี่ยิบทุกเรื่อง แต่จำไม่ได้สักเรื่อง เพราะใจมันไพล่ไปถึงถ้ำที่แกพูดก่อนแล้ว

ถ้าความจำชั้นยอดของตัวเองไม่ผิด ลำแสงนั้นน่าจะวูบหายในระยะประมาณถ้ำที่ลุงพรานพูด!!!

บริเวณนั้นอาจเป็นขุมทรัพย์ที่คนโบราณเอามาซ่อนไว้ อย่าลืมว่าสงครามอันมากมายมหาศาลนับร้อยครั้งระหว่างไทย-พม่าที่มีขุนเขาตะนาวศรีเป็นทางผ่านคั่นกลาง เป็นทั้งด่านหน้า ด่านหลัง มีทั้งมอญ กะเหรี่ยง คนทะวาย เข้ามาเอี่ยวมากมาย พิษสงครามโหดร้ายจะเป็นไปไม่ได้หรือที่ไม่มีคนขนสมบัติ หนีภัยสู้รบ มาซ่อนไว้ตามถ้ำเถื่อนผา คูหาพงไพรอันลี้ลับบ้าง

ผมีคิดเอง เออเอง ประสาวัยรุ่นหัวฝนที่เคยอ่านนวนิยายผจญภัย ประเภทล่าขุมทรัพย์มาไม่น้อย แถมยังรู้เรื่องปู่โสมเฝ้าทรัพย์ เรื่องการขนย้ายทรัพย์หนีโดยผีเฝ้าสมบัติ

มันน่ามีเรื่องใด เรื่องหนึ่งเข้าเค้าบ้างน่า...ผมเชื่อบ้าๆของผมจริงจัง แต่ถ้าไม่มีอะไรเป็นไปตามที่คิด ก็ถือว่าได้ว่าท่องไพร เที่ยวถ้ำที่ไม่เคยมีใครเคยเห็น เคยเที่ยวก่อนเรา กำไรชีวิตไปซะ...ก็จบ

 

ดึกแล้วคุณขา ดึกที่สุดพักละเด้อ
เจอกันพรุ่งนี้ยามสายๆ...
ขอบคุณนักอ่านยามดึกทุกท่านครับ

 

บอกได้คำเดียวว่าสุดยอดครับ...
คุ้มค่ากับการปูเสื่อจับจองที่นั่ง..แต่เปลี่ยนจากนั่งหนักกลับกลายเป็นนอนเอกขเนกเสียนี่..
เผลองีบหลับไปนิดส์..นึง..ตื่นมารีบตะเกียกตะกายหาหน้าจอคอมฯเพื่อดื่มด่ำกับอรรถรสของเรื่องเล่าอันน่าตื่นเต้นเร้าใจ..ซึ่งขอบอกอีกคำว่า...ไม่ผิดหวังจริงๆ...
ขอบคุณท่านwanwiด้วยใจจริงครับ..ที่เสียสละเวลาพักผ่อนอันมีค่ามาบรรเลงลีลาวาทกรรมเล่าเรื่องราวประสบการณ์อันทรงคุณค่า
ที่ชาตินี้ในชีวิตกระผมคงไม่มีโอกาสได้สัมผัส...
....ขอขอบคุณและเป็นแรงใจแรงเชียร์ให้ครับ....

 

รู้สึกผิดมากเลยที่ตื่นมารับอรุณของวันใหม่ เมื่อเปิดโน๊ตบุ๊คตัวเก่งแล้วพบพาเหรดแห่งอักขราที่โลดเล่นไหวระริกด้วยจิตวิญญาณของพี่wanwi ซึ่งประจงกรีดลงแป้นพิมพ์จนดึกดื่นคืนค่อน แต่ผมกลับหลับไหลอย่างเป็นสุข อยากบอกพี่ว่า "พี่ครับ ผมขอโทษ"

 

ยังตามอ่านครับ
ได้ทั้ง

สาระ
ความรู้
และ ความสนุก

ขอบคุณครับ

 

ชอบจังครับ ฉากดื่มด่ำธรรมชาติ
ได้อารมณ์ ทั้งยามค่ำคืนแลยามเช้า
"คืบก็ป่า ศอกก็ป่า" ให้มีสติและระวังไพร
ฉากดื่มด่ำ ช่างให้ไร้สติและหลงละเมอ
ป่าเขาช่างอยู่ยากจริงๆๆ
ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณครับ ยอดเยี่ยมจริง ๆ ครับ

 

เมื่อเสพแล้วหยุดไม่ได้ ชวนติดตาม .....เมื่อไรจะมาอีกน้อ

 

ขอบคุณมากครับติดตามทุกวันเลยครับ