แคร่ริมคลอง...วันวิสาข์พาไป "พิพิธภัณฑ์สักทอง"

คิดได้2วิธีครับ

1.ใช้คน10 คน ถือเหรียญมือละเหรียญ
ปล่อยเหรียญลงในสระน้ำพร้อมๆกัน
แล้วให้คนอีกคนดูที่ใต้สระ ว่าเหรียญใดตกถึงก้นสระก่อนนะครับ

2. หาทีละเหรียญ โดยเอาน้ำใส่แก้วให้เต็ม แล้วหยอดเหรียญลงไป 1 เหรียญ แล้วดูว่า น้ำล้นมามากหรือน้อยกว่ากันเท่าไร(ไม่ว่าจะวัดน้ำที่ล้น หรือวัดน้ำที่เหลือตอนเอาเหรียญออก) ทำวิธีนี้ไปเรื่อยๆ ก็จะหาเจอครับ

 

กระทู้สบายๆ ผมชอบครับ

 

...ลมฉิวฉิวพัดพลิ้วทิวโสน
ผีเสื้อโล้เล่นลมชมสีสัน
ปลาฮุบน้ำเป็นวงหยอกล้อกัน
นกส่งเสียงร้องประสานท่วงทำนอง
...แมงมุมชักไยไหวสะท้อนแสง
เหล่ามดแดงเดินขบวนกันแคล่วคล่อง
ล้อมวงมาส่งยิ้มริมข้างคลอง
ปล่อยใจร่องท่องธรรมชาติงาม
....................ธรรมดา(ฯ)

 

ในยามเย็น เดินเล่นเดิน ก็เพลินเพริด
ใจก็เปิด ออกรับ สดับเสียง
จั้กกะจั่น มันขันเข็น เป็นสำเนียง
ดั่งร้อยเรียง เสียงปรุง ท้องทุ่งนา

เสียงดนตรี จั้กกะจั่น ช่างหวานนัก
ด้วยใจรัก ชักนำ ให่พร่ำหา
ธรรมชาติ วาดหวาม ช่างงามตา
ริมนธา พาสุข อยู่ทุกยาม

จะหาไหน ใดเทียบ เปรียบปานเล่า
จะหาเอา สุขจากไหน ไม่ต้องถาม
อยู่กับตาม ธรรมชาติ ทุกโมงยาม
ความงดงาม ก็ถามได้ ในใจตน

 

Forward Mail ส่งให้เพื่อนแท้-เพื่อนแท้ส่งให้
;welcome2​

โลกกลมๆ ใบนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ​

ของฟรีไม่เคยมี ของดีไม่เคยถูก​

อยู่ให้ไว้ใจ ไปให้คิดถึง​

คนเราต้องเดินหน้า เวลายังเดินหน้าเลย​

ไม่ต้องสนใจว่าแมวจะสีขาวหรือดำ ขอให้จับหนูได้ก็พอ​

ยิ่งมีใจศรัทธา ยิ่งต้องมีสายตาที่เยือกเย็น​

ในโลกกลม ๆ ใบนี้ ไม่มีคำว่า แน่นอน​

คนเราเมื่อ ตัวตายก็ต้องลงดิน​

ท้อแท้ได้ แต่อย่าท้อถอย อิจฉาได้ แต่อย่าริษยา พักได้ แต่อย่าหยุด​

เหตุผลของคน ๆ หนึ่ง อาจไม่ใช่ของคน อีกคนหนึ่ง​

ถ้าไม่ลองก้าว จะไม่มีวันรู้ได้เลยว่า ข้างหน้าเป็นอย่างไร​

หนทางอันยาวไกลนับหมื่นลี้ ต้องเริ่มต้นด้วยก้าวแรกก่อนเสมอ​

ปัญหาทุกอย่าง อยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้น​

จะเห็นค่าของความอบอุ่น เมื่อผ่านความเหน็บหนาวมาแล้ว​

อันตรายที่สุดคือ การคาดหวัง​

เริ่มต้นดีแล้ว ลงท้ายก็ต้องดีด้วย​

อย่ายอมแพ้ ถ้ายังไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่​

จงใช้สติ อย่าใช้อารมณ์​

เบื้องหลังความเข้มแข็ง สมควรมีความอ่อนโยน​

ไม่มีคำว่า บังเอิญ ในเรื่องของความรัก มีแต่คำว่า ตั้งใจ​

ยินดีกับสิ่งที่ได้มา และยอมรับกับสิ่งที่เสียไป​

หลังพายุผ่านไป ฟ้าย่อมสดใสเสมอ​

หลังผ่านปัญหาจะรู้ว่าปัญหานั้นเล็กนิดเดียว​

ไม่เป็นขุนนางนะ ได้ แต่ไม่เป็นคนไม่ได้​

มีแต่วันนี้ที่มีค่า ไม่มีวันหน้า วันหลัง ​

เมื่อวานก็สายเกินแล้วพรุ่งนี้ ก็สายเกินไป​

อย่าหวังว่าจะได้รับความรัก จากคนที่คุณรัก​

เพราะคนที่คุณรัก ไม่ได้รักคุณ หมดทุกคน​

เพื่อนทั่วไป ไม่เห็นคุณร้องไห้​

เพื่อนแท้ มีหัวไหล่ไว้คอยซับน้ำตาให้​

เพื่อนทั่วไป ถือขวดไวน์ติดมือมางานปาร์ตี้ของคุณ​

เพื่อนแท้ จะมาแต่หัววันเพื่อช่วยเตรียมงาน​

เพื่อนทั่วไป คาดหวังให้คุณเคียงข้างเขาเสมอ​

เพื่อแท้ คาดหวังที่จะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป​

เพื่อนทั่วไปอ่านแล้วทิ้ง เพื่อนแท้จะส่งต่อๆ ไป​

ส่งผ่านให้ใครก็ได้ที่คุณห่วงใย​

หากคุณได้รับคือ หมายถึง คุณได้พบเพื่อนแท้แล้ว
;aa19​

 

Forward Mail

แม่จ่ายหมดแล้วแต่...

เจ้าเด็กชายตัวน้อยของเราเข้าไปหาแม่
และส่งกระดาษให้....
...หลังจากแม่เช็ดมือจากผ้ากันเปื้อนแล้วเธอก็ก้มลงอ่าน

ค่าตัดหญ้า 5.00 บาท
ค่าทำความสะอาดห้องผม อาทิตย์นี้ 1.00บาท
ค่าซื้อของให้แม่ 2.50บาท
ค่าดู แลน้องชาย 2.50บาท
ค่าเอาขยะไปทิ้ง 1.00 บาท
ค่าได้คะแนนดี 5.00บาท
ค่ากวาดสนาม 2.00 บาท
รวมค้างชำระ 19.00 บาท

แม่หยิบปากกาขึ้นมา แล้วพลิกกระดาษไปด้านหลัง แล้วเขียน

เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้อง ไม่คิดเงิน
เวลาแม่พยาบาลลูกและสวนมนต์ให้ ลูก ไม่คิดเงิน
ค่าที่ลูกทำให้แม่เสียน้ำตา ไม่คิดเงิน
แม้แต่เช็ดน้ำมูกให้ ไม่คิดเงินหรอกจ๊ะลูก
เมื่อรวมทั้งหมดเป็น ราคาเต็มของความรัก ไม่คิดเงินเหมือนกัน

เมื่อเด็กชาย ของเราอ่านสิ่งที่แม่เขียน น้ำตาหยดโตก็ไหลออกมา
เขาสบตาแม่ แล้วพูดว่า ... แม่ครับผมรักแม่จริงๆ ครับ
แล้วจากนั้นเค้าก็ หยิบปากกาขึ้นมาเขียนหนังสือตัวโตๆ ว่า

จ่ายหมดแล้ว แม่จ่ายหมดแล้ว
แต่ลูกยังทอนไม่หมด...
แล้วคุณเคยทอนเงินให้แม่ซักครั้งบ้างหรือยัง

 

อนุโมทนากับบทความดี ๆ ค่ะ บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องคร่ำเคร่งกับธรรมะในพระไตรปิฎก
กันมากมายจนเกินไปก็ได้ เพียงแค่การดำเนินชีวิตในประจำวัน ก็เป็นธรรมะสอนใจให้เรา
ได้เช่นกัน แล้วคุณเข้าใจอย่างถ่องแท้บ้างหรือเปล่า ขอปรบมือกับความพยายามของ
คุณ ณ ที่มีความมานะ ให้ทุกคนเข้าใจในเรื่องของธรรมะ ที่สะท้อนเข้าไปถึงหัวใจอย่าง
แท้จริง

 

สิ่งดีๆ ข้อความดีๆ หนังหรือเพลงที่ความหมายดีๆ ที่ทำให้เราเห็นความงดงามในจิตใจของเราเอง และความงดงามในจิตใจผู้อื่น


ก็นับเป็นการแบ่งปันความสุข ในพรหมวิหารสี่แล้วครับ

โมทนากับทุกๆคนด้วย

 

Forward Mail...ประตูสองบาน

ประตูมีหลายแบบ
ความทุกข์และปัญหาก็มีหลายแบบเช่นกัน
บางครั้งเราใช้ชีวิตแบบดึง
ทั้งที่ประตูบอกว่าผลัก
และใช้ชีวิตแบบผลัก
ทั้งที่ประตูบอกให้เลื่อน

ประตูเปิดไม่ออก ปัญหาผลักไม่ออก
ไม่ใช่เป็นเพราะปัญหาแก้ไม่ได้ หรือประตูเปิดไม่ได้
หากแต่เป็นที่ตัวเราไม่เคยใช้ 'ความคิด'
เพื่อค้นหาวิธีการเปิดประตูอย่างถูกต้องเลย


ประตูสองบาน
บานหนึ่งดึง บานหนึ่งผลัก
(ชื่อนวนิยายของคุณประภัสสร เสวิกุล)

ประตูมีไว้เพื่อปิด-เปิด
ประตูมีไว้เพื่อเข้า-ออก
บานประตูจึงไม่ต่างอะไรกับจิตใจของเรา
เวลาเราทุกข์ใจ นั่นเป็นเพราะใจเราเปิดรับความทุกข์
และไม่ยอมเปิดใจยอมรับความสุขที่จะผ่านเข้ามา
ประตูจึงทำหน้าที่ทั้งเปิดรับสิ่งดี และเปิดรับสิ่งไม่ดี
จิตใจของเราก็ทำหน้าที่เปิดรับความสุข และเปิดรับความทุกข์
บางคนใช้ชีวิตแบบประตูที่ปิดตาย
ไม่ยอมปล่อยตัวเองออกจากความทุกข์
ได้แต่ปิดตายและกักขังชีวิตของตนไว้
ไม่ใยดีต่อความสุขที่ตัวเองมีสิทธิได้รับ
บางคนพอประตูเปิดไม่ได้ก็พาลเอากับผู้อื่น
เอาแต่โกรธขึงผู้อื่นไม่เคยย้อนมองส่องตน
การมัวแต่เพ่งโทษของคนอื่น
จึงรังแต่ทำให้เรากักขังตัวเราไว้กับความทุกข์
สิ่งที่เราควรทำคือศึกษาความผิดพลาดของผู้อื่น
แต่ให้เรานำข้อผิดพลาดนั้นมาเป็นบทเรียนสอนตน
ไม่ประพฤติไปตามนิสัยแย่ๆ เหล่านั้น
ให้รู้ไว้ว่า...บางครั้งที่เราเปิดประตูไม่ได้ ไม่ใช่เพราะประตูปิดตาย
อ่านดูด้วยว่าประตูบานนั้นเปิดอย่างไร ดึง ผลัก หรือเลื่อน
ไม่มีประตูใดที่ปิดตาย
มีแต่ใจที่ปิดตายเท่านั้น
ที่ไม่สามารถให้อภัยกับใครได้ แม้แต่กับตัวเอง

หลายคนใช้ชีวิตแบบดึง ทั้งที่ประตูบอกให้เลื่อน
ฝืนดึงจนบางที่ประตูพัง
หลายคนใช้ชีวิตแบบผลัก ทั้งที่ประตูบอกให้ดึง
ประตูที่แท้จริงคือประตูที่ไร้ประตู
ชีวิตที่แท้จริงคือชีวิตที่เข้าใจชีวิต

 

เอาเรื่องประตูสองบานมาโพสต์
ณ.ก็นึกย้อนไปได้อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องของประตูเหมือนกัน
ซึ่งหลายคนอาจจะได้อ่านในโพสต์ของกระทู้อื่นมาแล้ว
ถึงอย่างนั้น ณ.ก็ขอเอามาทบทวนให้คนที่ยังไม่ได้อ่านได้อ่านอีกสักครั้ง

จากการเรียนรู้ถึงความรักไร้เงื่อนไข
อาจารย์กรุณาชี้แนะเรื่องประตูไว้ดีมาก
ณ.ขอบอกกล่าวตามความเข้าใจก็แล้วกัน

การที่เราจะเข้าถึงพระ เข้าถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของแต่ละศาสนาได้นั้น
เราต้องใช้ใจเข้าไป ใจเท่านั้น ให้ใจเราแนบ ให้ใจเราใกล้ชิดกับท่าน
ไม่ว่าจะเป็นการแสดงออก การให้ความเคารพนับถือด้วยใจ

เราถูกปิดกั้นจากท่านด้วยประตูเพียงหนึ่งบานเท่านั้น
ประตูบานนั้นมีลูกบิดอยู่เพียงฝั่งเดียว คือฝั่งที่เราอยู่
ท่านพร้อมอยู่แล้วอีกฝั่งหนึ่ง
พร้อมที่จะให้ความรัก ให้ความรู้ ให้ความเมตตากับเรา

เพียงแค่เราเปิดประตู เราก็จะพบท่านแล้ว
นั่นอยู่ที่ว่าเราเปิดประตูใจของเรา เพื่อพบกับท่านแล้วหรือยัง

สิ่งใดๆ ที่เราคิดว่ามันไม่ก้าวหน้า อย่ามัวโทษโน้นโทษนี่อยู่เลย
กลับมาสำรวจใจเราสิว่า เราให้ใจกับสิ่งนั้นเต็มที่แล้วหรือยัง

 

Fwd: FW: British Airway .. ;aa35

นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสายการบินบริติช แอร์เวย์ ในเที่ยวบินระหว่างโยฮันเนสเบิร์ก แอฟริกาใต้ ไปลอนดอน หญิงผิวขาวอายุประมาณ50ปีได้ที่นั่งข้างๆ ชายผิวดำ ซึ่งเธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึงเรียกแอร์โฮสเตสมาแล้วบอกว่า'นี่หล่อนไม่เห็นหรือไงยะว่า เธอให้ชั้นนั่งข้างๆ คนดำ ชั้นไม่ชอบนั่งข้างๆ คนที่น่ารังเกียจจำพวกนี้หรอกนะ หาที่นั่งอื่นให้ชั้นเดี๋ยวนี้'

'ใจเย็นก่อนนะคะ ที่นั่งเที่ยวบินนี้เต็มเกือบหมดแล้วค่ะ แต่ชั้นจะลองดูว่ายังมี ที่นั่งอื่นว่างบ้างมั้ย'แอร์สาวตอบ หลังจากนั้น2-3นาทีต่อมาแอร์โฮสเตสสาวก็กลับมาบอกว่า 'คุณผู้หญิงคะ อย่างที่ดิฉันบอก เราไม่มีที่นังอื่นว่างเลยในชั้นประหยัดนี้ และที่ชั้นธุรกิจก็ไม่มีที่ว่างเช่นกัน แต่ดิฉันลองถามกัปตันดูแล้ว กัปตันแจ้งว่ายังมีที่นั่งว่างเหลืออยู่ที่นึงในชั้น first class'

ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะพูดอะไร แอร์โฮสเตสก็พูดว่า'แต่มันไม่ใช่เรื่องปกติของสายการบินของเราที่เราจะอนุญาตให้ผู้โดยสารจากชั้นประหยัดไปนั่งที่ชั้น first class อย่างไรก็ตามในสถานการณ์เช่นนี้ กัปตันรู้สึกว่าคงจะเป็นเรื่องเสื่อมเสียมากทีเดียวที่ต้องใ!ห้ใครคนหนึ่งนั่งข้างๆ คนที่น่ารังเกียจ'

จากนั้นแอร์สาวก็หันไปหาชายผิวดำ แล้วบอกว่า' คุณคะ ถ้าคุณไม่รังเกียจ โปรดเก็บกระเป๋าของคุณ แล้วย้ายไปนั่งชั้น first class เถอะคะ'

ทันทีที่แอร์สาวพูดจบ ผู้โดยสารทั้งหมดที่เป็นพยานอยู่ในเหตุการณ์นั้นก็ลุกขึ้นปรบมือให้เป็นการใหญ่


นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง และถ้าคุณเป็นหนึ่งคนที่ต่อต้านการเหยียดผิว ขอให้ส่ง email ! นี้ต่อให้เพื่อนๆ ของคุณ โปรดอย่าได้ลบ email นี้หากยังไม่ได้ส่งถึงใครสักคน

ทำได้ดีมาก บริติช แอร์เวย์ ..;ปรบมือ

หากเป็นเรื่องจริงก็ขอชมเชยอย่างยิ่ง
แต่หากไม่จิงก็ขอชมเชยคนเขียนยิ่งอย่าง

 

"พ่อ! พ่อ! พ่อ!"เสียงตะโกนของคุณแม่วัยสามสิบกว่าๆ
น้ำเสียงเธอตกใจ ระคนหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด<O
"มีอะไรแม่ ตะโกนซะตกใจ"เธอชี้มือออกไปที่ชายหาด <O
ซึ่งห่างออกไปประมาณ <?xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com</st1:metricconverter>10 เมตร<O
เด็กหญิงเล็กๆ สองคนกำลังยืนคุยกับชายแปลกหน้า
"ซี เซีย มานี่ลูก มานี่เร็ว"เธอกวักมือเรียกเด็กน้อย<O
หนูน้อยทั้งสองหันหน้ามองมาที่ต้นเสียง แล้วก็วิ่งมาหาพ่อกับแม่

<O
ผู้เป็นพ่อแม่กวาดสายตามองดูชายคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า<O</O
สภาพชายคนนั้นเลยวัยกลางคนไปแล้ว
ดูสกปรก เสื้อเก่าๆ สีดำมอๆ ขาดรุ่งริ่ง<O</O
กางเกงก็ปะๆขาดๆ สีดูไม่ออกว่าสีอะไรไม่ต่างจากเสื้อนัก<O</O
หนวดเคราก็ไม่โกน
ผมสีเทาขาวนั่นก็เหมือนจะไม่ได้สัมผัสกับหวีมานาน<O</O
มีกระสอบกระดำกระด้างขาดๆหิ้วมาด้วย 2 ใบ
ในกระสอบนั่นคงเต็มไปด้วยของที่แกเก็บมาไว้
ก็คงเป็นสมบัติบ้าของคนบ้านั่นแหละ<O</O
เพราะดูท่าทางแล้ว สติแกคงไม่สมประกอบนัก
<O</O
<O</O

"เขาทำอะไรลูกหรือเปล่าจ๊ะ"เธอถามลูกด้วยความเป็นห่วง<O</O
เด็กน้อยส่งยิ้มไรเดียงสาให้ผู้เป็นแม่<O</O
"เปล่าค่ะ ไม่ได้ทำอะไร"คนตอบน่าจะเป็นพี่สาวเพราะโตกว่านิดหน่อย<O</O
"แล้วลูกพาน้องไปทำอะไรตรงนั้นครับ"พ่อถามขึ้นบ้าง<O</O
"ซีไปดูคุณลุงค่ะ"เด็กตัวน้อยตอบบ้าง<O</O
"ดูอะไรลูก เขาให้ลูกดูอะไร"ผู้เป็นแม่ยังใจสั่นไม่หาย<O</O
"คุณลุงเก็บเศษแก้วบนชายหาดค่ะ"<O</O
"แก้วมันจะบาดเท้า เลือดออกค่ะ คุณลุงบอก"<O</O
"คุณลุงบอกว่าพวกมาเที่ยวชอบเอาขวดมาทิ้งตามชายหาดไม่ยอมทิ้งถังขยะ"<O</O
"คุณลุงใจดี คุณลุงกลัวซีโดนบาด เลยเก็บไปทิ้ง"<O</O
"ใช่ค่ะคุณแม่ คุณลุงบอกว่าเก็บทุกวันแต่ก็ไม่หมดสักที"
"ซีจะช่วยคุณลุงเก็บขยะด้วย"
"เซียก็จะช่วยด้วยค่ะ"

<O</O
ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากัน รู้สึกสำนึกผิด นึกขอโทษอยู่ในใจ<O</O
ผู้ใหญ่หลายคนที่มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์
มีการศึกษาสูง มีเงินมากมาย<O</O
กลับเห็นแกตัวทิ้งสิ่งที่ตนเรียกว่าขยะไปทั่ว<O</O
โดยไม่คิดถึงโทษที่จะเกิดกับคนอื่น
ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจถึงสิ่งที่จะตามมา<O</O
แต่กลับคนที่สติขาดๆ เกินๆ
ยังมีความรับผิดชอบต่อสังคมมากกว่า<O</O
เราไม่ควรตัดสินสิ่งใดๆแค่ภาพภายนอกที่เราเห็น<O</O
เราต้องศึกษาต้องดูถึงความจริงของสิ่งนั้นๆ ด้วย
<O</O
<O</O

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เพื่อนในออฟฟิศมาเล่าให้ฟัง<O</O
เพราะเธอคือคุณแม่คนนั้น ขอบคุณเจ้าของเรื่องค่ะ<O</O

 

ณ.สะพานไม้ใช้เดินข้ามคลองของหมู่บ้านหนึ่ง

มีผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งเดินอยู่บนสะพานมองเห็นที่พื้นสะพานมีตะปูตัวใหญ่ตัวหนึ่งที่ตอกยึดไว้คลายตัวโผล่ขึ้นมาจากผิวไม้ประมาณเกือบ 2 นิ้ว เธอเห็นแล้วก็เดินข้ามไปได้แต่พึมพัมกับตัวเองว่าแหมเกือบเดินเตะมันแน่ะ

ต่อมามีชายกลางคนเดินมาถึงสะพานแล้วก็เห็นไอ้เจ้าตะปูโผล่นี่แล้วก็หยุดมองสักครู่แล้วก็เดินผ่านไป

ต่อมามีเด็กหนุ่มวัยรุ่นสวมรองเท้าผ้าใบเดินมาข้ามสะพานแล้วก็เตะโดนตะปูรองเท้าของเขามีรอยฉีกนิดหน่อยเขาถึงกับสบถออกมาไอ้ตะปูห่านี่มันทำไมต้องโผล่มาด้วยวะรองเท้ากูเป็นรอยฉีกเลยแล้วก็จากไป

ต่อมามีผู้ชายขี่จักรยาน มาถึงก็ลงจูงจักรยานข้าสะพานก็มองเห็นตะปูโผล่ก็บ่นออกมาว่าตะปูโผล่ขึ้นมาอย่างงี้ถ้าเขาไม่ลงจูงมีหวังยางโดนเจาะแน่แล้วเขาก็จากไป

ต่อมามีเด็กนักเรียนประถมปีที่สองคนหนึ่งเดินหิวกระเป๋านักเรียนมาข้ามสะพานเห็นเจ้าตะปูโผล่เด็กน้อยก็ไม่ได้บ่นอะไรแต่เดินวกกับไปบ้านโดยไม่ยอมข้าสะพาน สักพักใหญ่เขาก็มาถึงสะพานอีกครั้งพร้อมทั้งมีค้อนถือติดมือมาด้วยแล้วก็ใช้ค้อนตอกตะปูที่โผล่ลงไปจนเสมอกับพื้นแล้วก็ข้ามสะพานได้อย่างสบายใจโดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่นิดเดียว

คนเราแตละคนจะมีมุมมองที่แตกต่างกันไปตามผลประโยชน์ของตัวเอง
แต่กับคนที่ไม่มีเรื่องของผลประโยชน์กลับทำในสิ่งที่มีคุณค่าจนเราคาดไม่ถึงทีเดียว

 

เห็นนกเอี้ยง เลี้ยงควาย อยู่ท้ายทุ่ง
หลานกับลุง จูงมือเลาะ ไปเสาะหา
ปลาตัวใหญ่ ใช้ไซล้อ ที่บ่อปลา
ก็ได้มา ทำแกงเผ็ด แซ่บเด็ดดวง

เด็กน้อยๆ เล่นห้อยโหน ตามต้นไม้
ปิดเทอมแล้ว เล่นได้ อย่างหายห่วง
ตะขบออก ผลให้เห็น เป็นพวงพวง
บ้างก็ร่วง โรยบนดิน ไก่กินไป

อัสดง ทรงฉลวย ฟ้าสวยแจ่ม
ดังกับแซม แต้มทอง ส่องไสว
แสงทองสาด พาดให้เห็น ช่างเย็นใจ
มองครั้งใด ก็ใสงาม ตามที่เป็น

ความงดงาม ตามบ้านนา ตามป่าเขา
ใครเขาเล่า ให้เราฟัง ยังไม่เห็น
ต้องไปดล ยลความงาม ในยามเย็น
ต้องไปเห็น จริงเช่นเรา จึงเข้าใจ .....ในธรรมชาติ

 

ว้าว!!! สุดยอดมากคุณ tossapornk
บรรยายบรรยากาศท้องทุ่งมองเห็นภาพชัดแจ่มมาก

...ลมยามเย็น พัดโล้ โต้ทิวข้าว
เป็นทางยาว เขียวขจี สีไสว
ปลายยอดข้าว สะบัด ใบแกว่งไกว
หยอกล้อไล้ ระลอกลม ชมท้องนา

...เดินเลาะตาม คันนา ธารน้ำเซาะ
มีหอยเกาะ ปูปลา ดูเริงร่า
ไม้น้ำมี มากมาย ระรานตา
เก็บนำมา ทำกิน ถิ่นบ้านไกล

...สันตะวา เขียวอมแดง อยู่ใต้น้ำ
บัวเล็กขาว งามล้ำ ดอกสดใส
ผักแว่นลอย ม้วนยอด อยู่ไม่ไกล
ผักบุ้งไล้ เลาะเลียบ เทียบคันดิน

...เสียงนกกา ร้องเพรียก เรียกให้กลับ
ตะวันลับ ดาวเด่น เดือนโฉมฉิน
ฉายแสงโสม ส่องนภา ให้ยลยิน
อาบแดนสิน ดินทอง ท้องทุ่งนา
......................ธรรมดา(ฯ)
<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1546163", true); </SCRIPT>

 

คุณ ณ. แต่งกลอนได้เยี่ยมมากๆเลยครับ บรรยายภาพได้ดีกว่าผมเสียอีก
อันที่จริงคุณ ณ. แต่งกลอนไว้เยอะมากน่าจะลองรวบรวมทำเป็นรูปเล่มออกจำหน่ายบ้างแต่ต้องเอาใจวัยรุ่นบ้างแล้วค่อยๆเจือผสมธรรมมะบ้างก็ไมเลวเหมือนกันนะครับ

 

...ลมกลางคืน พาพัดพา ละอองเย็น
หลบหลีกเร้น พากายา มาพักแคร่
น้ำในคลอง คงเอื่อยไหล คอยดูแล
มองชะแง้ แม่บัวหลับ รับนิทรา

...วันนี้ดาว พร่างพราวเพริศ กระจ่างแจ่ม
เดือนแอร่ม แช่มชื่นชัด กลางฟากฟ้า
ลมราตรี พัดพลิ้วแผ่ว ชุ่มอุรา
จั๊กจั่นรีด หริ่งร้องร่า ทำดนตรี

...แสงวับวาบ วิบวาบวับ จับยอดไม้
วูบวาบไหว แข่งขันขับ จับรัศมี
ท้าทายแสง จันทร์จ้าจวน ยวนฤดี
งามราตรี หิ่งห้อยให้ แสงดาวดิน

...ว่าวธนู บรรเลงเพลง เพื่อขับกล่อม
ดวงจิตน้อม ลอยระเรื่อย คลายเหนื่อยสิ้น
น้อมจิตลง ซบพื้นน้ำ กอดพื้นดิน
มีพื้นฟ้า โอบอุ่นถิ่น กลิ่นคุ้นเคย
....................ธรรมดา(ฯ)

 

...อ้าว... หุหุ มัวแต่ไปหากลอน กะติดคุยกับลูกค้า
พอกลับมาพิมพ์ต่อ คุณ tossapornk<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1546375", true); </SCRIPT> โพสต์ดักหน้าไปเรียบร้อยเลย...อิอิ
...ผู้เป็นนักกลอนนักเพลงจะรู้ว่า อารมณ์กลอน อารมณ์เพลง
มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ผู้เขียนในตอนนั้นค่ะ อย่าง ณ.เอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้...
ฉะนั้นได้มีโอกาสแค่แบ่งปันกัน แบ่งปันความรู้สึกดีๆ ก็ยินดีมากแล้วค่ะ...ขอบคุณ
...ในส่วนบทกวีธรรม...ณ.เอาโพสต์ไว้ในกระทู้วิชาหลายกลอนมาก
ถ้ามีใครสนใจก็ค้นๆ หาอ่านเอาได้ค่ะ
...ในส่วนเอาใจวัยรุ่น ณ.ก็มีค่ะ อาจจะเป็นเอาใจตัวเองสะมากกว่ามั้ง...หุหุ
(เหมือนจะวัยรุ่นเลย)จะฉีกแนวออกไปหน่อย แต่บางทีก็หลายหน่อย
แต่ก็บางทีก็แรงๆ ก็มี บางทีก็ต้องแบบตบหัวแล้วลูบหลัง
การโพสต์สไตล์ในวัยรุ่นเข้าใจ ต้องประยุกต์ค่ะ
แบบธรรมดารับกันไม่ได้มันน่าเบื่อ (วัยสะรุ่นเค้าว่างั้น)
ถ้าเอามาโพสต์ในนี้ผู้วัยไม่รุ่นทั้งหลายอาจจะรับกันไม่ได้ซะมากกว่าค่ะ
...ขอบพระคุณในคำแนะนำนะคะ...จะน้อมรับไว้พิจารณา...
เอ...หรือใครจะอาสาเป็นเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อ สปอนเซอร์ก็ยินดีค่า
;aa19

 

Forward Mail
ขอให้คุณใช้เวลาในการอ่านและคิดตามเพียง2-3 นาทีเท่านั้น
แล้วคุณจะได้พบสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ที่คุณยินดีมาก

อย่าเก็บไว้คนเดียว

1.ระลึกเสมอว่าการได้พบความรักและความสำเร็จอันยิ่งใหญ่
ก็ต้องประสบกับความเสี่ยงอันมหาศาลดุจกัน

2.เมื่อคุณแพ้อย่าลืมเก็บไว้เป็นบทเรียน

3.จงปฏิบัติตาม 3Rs
...Respect for self...เคารพตนเอง
...Respect for others...เคารพผู้อื่น
...Responsibility for all your actions...รับผิดชอบต่อการกระทำของตน

4.จงจำไว้ว่าการที่ไม่ยอมทำตามใจปรารถนาของตน
บางครั้งก็ให้โชคอย่างน่ามหัศจรรย์

5.จงเรียนรู้กฎ เพื่อจะทราบวิธีการฝ่าฝืนอย่างเหมาะสม

6.จงอย่าปล่อยให้การทะเลาะเบาะแว้งด้วยเรื่องเพียงเล็กน้อย
มาทำลายมิตรภาพอันยิ่งใหญ่ของคุณ

7.เมื่อคุณรู้ว่าทำผิด จงอย่ารีรอที่จะแก้ไข

8.จงใช้เวลาในการอยู่ลำพังเพียงผู้เดียวในแต่ละวัน

9.จงอ้าแขนรับการเปลี่ยนแปลง
แต่อย่าปล่อยให้คุณค่าของคุณหลุดลอยจากไป

10.จงระลึกไว้ว่า บางครั้งความเงียบก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุด

11.จงดำเนินชีวิตด้วยความซื่อสัตย์สุจริต
เพื่อที่ว่าเมื่อคุณสูงวัยขึ้น แล้วหวนคิดกลับมา
คุณจะสามารถมีความสุขในสิ่งที่ได้ทำลงไปได้อีกครั้ง

12.บรรยากาศอันอบอุ่นในครอบครัวเป็นพื้นฐานสำคัญของชีวิต

13.เมื่อเกิดขัดใจกับคนที่คุณรัก
ให้หยุดไว้แค่เรื่องปัจจุบัน อย่าขุดคุ้ยเรื่องในอดีต

14.จงแบ่งปันความรู้ เพื่อเป็นหนทางก้าวสู่ความเป็นอมตะ

15.จงสุภาพกับโลกใบนี้

16.จงหาโอกาสท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆ ที่คุณไม่เคยไป
อย่างน้อยปีละครั้ง

17.จงจำไว้ว่าความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดคือความรัก มิใช่ความใคร่

18.จงตัดสินความสำเร็จของตนด้วยสิ่งที่ต้องเสียสละ

19.จงเข้าใกล้ความรักด้วยการปล่อยวาง

 

..................................................
จงรักให้เป็น
จงปล่อยวางให้เป็น
จงรักด้วยพรหมวิหาร4
จงปล่อยวางด้วยพรหมวิหาร4
แล้วคุณจะพบความรักและความสุขอย่างแท้จริง
...................................................