ใครมีปัญหาอะไรในการปฏิบัติลองเข้ามาถามดู

จิตรู้สึกตรงไหนเมื่อกระผมเป็นนักมวยแล้วโดนคู่ต่อสู้เตะชายโครงขอรับ

อ้า....สามไม่สงค์
ปฎิบัติอย่างเดียว
ปริยัติอย่างเดียว
ปฎิเวธอย่างเดียว

รวมกันเสวนาไหมขอรับ
กายผัสสะ
เวทนารู้แล้วสึก
จิตเกิดอารมณ์แล้วเจตนาหรือไม่อย่างไรขอรับ

 

1.ตรงนี้กายสงบ
เวทนาสงบ
หรือจิตท่านสงบขอรับ
จิตที่สงบนี้เป็นอย่างไร
มีความรู้สึกสงบหรือไม่อย่างไรขอรับ
= ไม่มีอะไรสงบ

2.ตรงนี้ขอเรียนถามท่าวว่า
อากาศนะญานนี้
เรื่องทางโลกท่านเจออะไร
เรื่องทางธรรมคือการปฎิบัติท่านเจออะไร
เรื่องทางความรู้สึกของท่านท่านมีความรู้สึกเช่นไรขอรับ

=ทางโลก เจอทุกอย่าง ทางธรรมไม่เจออะไร ความรู้สึกว่า หลอกตัวเอง

 

คุณไปกด อะไรไว้ล่ะ

 

กระผมรอท่านตอบเรื่องอากาสนะดีกว่าขอรับ
ท่านลวกมาทั้งโลกเลย
เรื่องโลกๆ

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

ผมปล่อยทุกอาการขอรับ
เขาย่อมเกิดเพราะมีเหตุและปัจจัยทำให้เกิด
ท่านเขียนเอาไว้อย่างดี
แต่กระผมเกิดอีกอย่างคืออยากรู้ให้ทันก่อนไขหมด
เลยต้องพึ่งเพื่อนกัลยาณมิตรขอรับ
ต้องขอความเมตตาจากท่านยิ่งแล้วขอรับ

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

กราบนมัสการ พระ ธรรมะ
ผมขอขอบพระคุณมากครับที่ตอบปัญหาให้ผม และผมจะปฏิบัติตามที่พระคุณเจ้าแนะนำ
หากมีปัญหาติดขัดขอเรียนถามอีกนะครับ
(พูดกับพระก็ไม่ค่อยเป็น)

 

1.จิตรู้สึกตรงไหนเมื่อกระผมเป็นนักมวยแล้วโดนคู่ต่อสู้เตะชายโครงขอรับ
ตรงไหนรู้สึกก่อน ตรงนั้น เป็นเรื่องจริง ส่วนไอ้ที่ หลังน่ะเป็นเรื่องโกหก
2.รวมกันเสวนาไหมขอรับ
กายผัสสะ
เวทนารู้แล้วสึก
จิตเกิดอารมณ์แล้วเจตนาหรือไม่อย่างไรขอรับ
=เจตนา ไม่เจตนาก้โดน ถ้าพ้นไปแล้วถึงจะไม่โดน

 

กราบขอบพระคุณท่านยิ่งแล้วขอรับ
ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

ตามสบายเถอะ ไม่ต้อง เอาเรื่อง

 

ขอ อนุญาต ทำวัตร นะคุณมะหน่อ คงไม่ถึงชั่โมง

 

ทำไมถึงอยากรู้ ล่ะ เอาตลับเมตร ไปวัดเลย ง่ายกว่ามั้ย

 

งั้นท่าน ต้องไล่ จากตา เข้าข้างในแล้วหละ ถึจะรู้เหตุ

 

ท่านลวกมาทั้งโลกเลย
เรื่องโลกๆ

คุณมะหน่อ คุณไม่รู้หรือว่าการปฏิบัติธรรมน่ะ เพื่อศึกษา โลก

 

เข้าใจว่า..(ไม่ได้อธิบายอุเบกขา) หากจะใช้คำว่าไม่ใส่ใจแล้วไม่สนใจแล้วปล่อยผ่านไป.. ความหมายก็ไม่ใช่อุเบกขา..อย่างที่ท่านอธิบายมา
หากจะใช้คำว่าอุเบกขา ควรอธิบายถึงการเสพเวทนา รู้-สภาวะ สุข-ทุกข์-ก่อนแล้วอุเบกขา ไม่ใช่ใช้คำว่าไม่สนใจ ไม่ใส่ใจครับ ต้องรู้เวทนาก่อนจนเข้าใจ..จึงวางอุเบกขาได้..ผมเข้าใจอย่างนี้ครับ สาธุ ผมอาจเข้าใจผิดไปเองก็ได้ครับ:'(
เข้าใจก่อน รู้แล้ว จึงวางอุเบกขาครับ ควรอธิบายแบบนี้

 

..พ้นเจตนา..คืออาการสภาวะอย่างไร ช่วยอธิบายด้วย นมัสการ ท่านคงไม่เคยสัมผัสนะครับ:'(

 

มันอยู่ ที่เจตนาของคุณมากกว่านะ เวลาไปขอคำแนะนำจากใคร คุณใช้วิธีดูถูกคนอื่นอย่างนี้หรือ ถ้าคุณคิดว่ากำลังทำในสิ่งที่ถูก ก้ทำต่อไปนะ ข้าพเจ้าจะไม่ตอบอะไรท่านอีก ถือว่าไม่ใช่เจตนาของข้าพเจ้า

 

เขาอธิบายมาจนเหนื่อยแล้วเรื่องการพิจารณาน่ะ คุณเล่นไม่อ่าน แต่จะเล่นงานอย่างเดียว เสียดายจริงๆ ไอ้ที่รู้อยู่นั่นเอาไปทำเถอะนะ( มานะ๙)

 

ขอความกรุณาด้วยขอรับ คุณสับสน ช่วยสั่งสอน ผมด้วย ถ้าผมโง่ โดยไม่รู้ตัว!!

 

จุ๊กกรู๊ ปู่สับสน อัศวินแห่ง เว็บ antiwimutti ( ขัดขวางการบรรลุ ) ผู้
เลิศในการ หา พระ เพื่อย่ำยี

ปู่หา เหยื่อรายใหม่อีกแย้วเหรอ

 

อุทาหรณ์
เมื่อ สองปีที่แล้ว มีพระรูปหนึ่ง ตั้งใจปฏิบัติธรรม อย่างเอาจริงเอาจัง ในคืนหนึ่ง เกิดแจ้งในธรรม บางข้อ มันดีใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งตัวเบาไปหมด เวลาเดิน เท้าแทบจะไม่เหยีบพื้น ทำอะไรมันก้สบายไปหมด นับวันก้ยิ่งรู้มากขึ้น ทุกวันๆ รู้อย่างนั้นอย่างนี้ ก้เก็บมาคิด ว่าตัวเราเองตอนนี้ ได้ดวงตาเห็นธรรมแล้ว เราเป็นพระโสดาบันแล้ว แน่นอน พอรู้สึกอย่างนั้น ก้เริ่มที่จะไม่สนใจใคร เหลือบไปเห็น พระที่วัดเดียวกัน ก้คิด อยู่ในใจว่าเราเก่งที่สุด พระเหล่านี้ เทียบเรา ไม่ติด แม้กระทั่ง พระอุปัชฌาย์ ก้ไม่เว้น หลายวันเข้าก้คิดว่า ที่รู้อย่างเราคงหายาก หรือ แทบจะไม่มีเลย มันรู้ไปซะทุกอย่าง ถ้า ให้พูด คงต้องใช้เวลา หลายวันถึงจะจบ เวลามีคนแนะนำอะไร ก้คิด อยู่ในใจเสมอว่า ท่านจะรู้เท่าเราเหรอ แล้วยิ้ม อยู่ในใจ ไม่อยาก ทำความเคารพแม้ กระทั่งพระอุปัชฌาย์ นานมา คิดอยู่ในใจว่า เราเป็นพระที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เรารอบรู้ในธรรมทุกอย่าง คิดไปคิดมาเกิดเอะใจ เราเป็นพระ มาจากไหน ที่เราดีเพราะใคร เราเป็นพระวันไหน อ้าว !พระอุปัชฌาย์ ท่านบวชให้เรานี่ หยุดชะงักเลย เริ่มรู้ตัวว่าคิดผิด เริ่มทันความคิดของตัวเอง เรากำลังหลงนี่ กิเลสมันโกหกเรา เรายังไม่ไปถึงไหน กิ เลสยังเพียบ งันความคิดของเราก้ยังเป็น กิเลสอยู่ ใช่สิ กิเลสมันหลอก เราไม่รู้ตัวเลย อ้าวงั้น พระโสดาบัน เราละอะไรได้ ทั้งสามอย่าง เรายังไม่ได้ สักข้อเลย พระโสดาก้ไม่ใช่อีกโดนหลอกหมดเลย จากนั้น มาทุกอย่างก้เป็นปรกติ สิ่งที่เคยมองคนอื่นว่าเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ มันก้หยุด กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เรื่องความรู้ มันยังไม่ยอม เออ อย่างน้อย เราก้รู้มากมาย วันหนึ่งรู้สึกอึดอัด มากกับสิ่งที่ตัวเองรู้ ปวดหัว แน่นหน้าอก เหมือนมันจะระเบิด เริ่มรู้ว่าผิด ปรกติ จึงไปเล่าให้น้าฟัง น้าจึงโทรระศัพย์กับพระอาจารย์ ที่เขาใหญ่ ก้บอกท่านว่า อยูดีๆ ผมก้รูอะไรไปหมด เลยครับ แต่ตอนนี้ไม้ไหวแล้ว พระอาจารย์ บอกว่า ใจเย็นๆลูก แช่มันไว้ก่อน สิ่งที่เรายังไม่รู้ ยังมีอีกมาก ระวังมันจะเป็น วิปัสสนึก(คิด)อย่าพูดไป สิ่งที่เรารู้มันจริงแต่เราพูดไปมันก้ไม่จริง ใจเย็นๆ แล้วทำสติปัฏฐานสี่ นะลูก พอปฏิบัติไป มันก้รู้อันใหม่อีก เอ้อ..จริงสิ่งที่เรายังไม่รู้มันยังมีอีกจริงๆ หลังจากนั้นมา อาการหลอกตัวเอง ก้หายไป กลับมาเป็นปรกติ แต่ระวังมาก ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ แม้ในใจมันจะพยามยามบอกว่าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ก้จะไม่เชื่อ อาศัยเวลาเป็นเครื่อง พิสูจน์ พอความจริงมันปรากฏเราก้จะรู้ ทันทีว่า ( กิเลส) ขอจบแต่เพียงเท่านี้ ระละเอียดอาจจะรวบรัดตัดตอน ให้สั้นเข้า คงจะเป็นประโยชน์อยู่บ้าง พระรูปนั้นคือ ข้าพเจ้าเอง ถ้าไม่ได้ความเมตตาจากพระอาจารย์ในคราวนั้น ป่านนี้คงจะยังหลงว่า สิ่งที่กิเลสมันหลอก เป็นความจริง สาธุ