♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

เมื่อตำนานความรักเหงา – เหงา
กับกลายเป็นเรื่องเล่า…ทะเล ฟากฟ้า
สิ่งทั้งสองเคยครองรักกัน…เมื่อนานมา
แต่ด้วยความอิจฉาของพสุธา…จับแยกกัน
- - - - - - -
ฟากฟ้า และ ท้องทะเล…ยังคงเป็นสีคราม
แสดงออกถึงความรักที่งอกงามในใจนั้น
ห่างกันสุดฟากฟ้า…ฝั่งทะเล…ยังมั่นคงผูกพัน
” รัก ” ที่จริงใจนั้น…อย่าวัดกันที่ระยะทาง
- - - - - - -
เมื่อฝั่งทะเล…คิดถึงซึ่งฟ้าไกล
น้ำจะก่อระเหยเป็นไอแทนความอ้างว้าง
ฟากฟ้า…รับรู้ได้ถึงสายใยบาง – บาง
สายฝนไหลมาเป็นทาง…ลบความอ้างว้างให้ทะเล
- - - - - - -
ถึงแม้เรื่องจริงเส้นขนาน…ไม่เคยบรรจบ
แต่รักของเราไม่ติดลบ…ไม่หันเห
อย่างน้อยยังเคียงคู่…ฟากฟ้า…ฝั่งทะเล
แค่นิทานกล่อมเห่…แต่ มั่นคง ไม่ไขว้เขว…ดั่งใจคน​

 

ขอบคุณกาลเวลา
ที่นำพาเธอมาพบฉัน
ขอบคุณคืนและวัน
ที่ทำให้เรามีฝันอันยาวไกล
แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งเล็ก ๆ
แต่ก็ยินดีที่ได้เก็บมันไว้
เวลาช่วงสั้น ๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความฝันมากมาย
และขอบคุณหัวใจที่ฉันได้รักเธอ​

ขอให้คุณรู้ขอให้รู้ว่าฉันคิดแบบไหนก็พอแล้ว

 

เดี๋ยวนี้กรรม มันติดจรวด
เคยไปสร้างความเจ็บปวด กับใครตอนไหน
รอไม่นาน ความร้าวราน จะผ่านเข้ามาในใจ
ให้รู้ว่าที่เคยทำไว้ เค้าเจ็บปวดแค่ไหน ลองรับดู
ขนาดตัวเองยังทนไม่ได้
แล้วคิดหรือว่าคนที่เราทำกับเค้าไว้ จะมีกำลังใจต่อสู้
ทีหน้าทีหลัง จะทำอะไร ลองใช้หัวใจคิดดู
อย่าใช้แค่สมองทู่ๆ ที่ไม่เคยเปิดดู ความรู้สึกใคร​

 

ยินกลอนนางพญาพาใจหัก.......ไม่คึกคักช่างอ้อยสร้อยระห้อยหา
ยิ่งอ่านไปใจลอยย้อยหยดตา......ให้นำพาความสนุกสุขกลับคืน..นะคนดึ

 

คนจะไปนิพพานพร่ำเพ้อหรือหนอ!
หลงอดีตรอความหลังจริงไหม?
ปล่อยกิเลสเศร้าเข้ากินจิตใจ
เลยถูกไฟเผาไหม้หมก อกเราเอง

อยากรู้จริงทำไมถึงไม่รีบเร่ง
ได้แต่งเก่งใช้อารมณ์สมควรไหม
เอาแต่บ่นเพ้อเจิ้อ ร่ำไร
เอาแต่ใจใครจะคบ คิดดีๆ

เมื่อได้อ่านกลอนจบถึงตอนนี้
ยิ่งทวีความเจ็บช้ำซ้ำใช่ไหม
ทั้งที่เราก็มิได้เสียอะไรไป
หลงเสียใจเพราะยังติดทิฎฐิตน

จะว่าพี่นี้ไม่ดีมาหลอกอ้าง
ให้น้องนางมาหลงกลจนใฝ่ฝัน
ใช้มารยากลิ้งกลอกหลอกกัน
ทำไมนั่นเธอนั้นไม่ตรองตาม

คนโน้นว่าคนนี้ด่ารับหมด
ไม่ยอมปลดวิสัยผิดติดนิสัย
พอคนชมชวนชอบชื่นใจ
นี้ยังไงคนเก่ง เก่งจริงๆ

พี่มาจี่ชี้จุดให้กลับไม่คิด
ดันมาติดอาลัยสงสาร
ปากก็บ่นไม่ไหว ฉันทรมาน
ไม่ได้ความนักเรียนแย่แพ้ใจตน

คนที่ชังพี่หน่อนั้นก็ไม่ผ่าน
คนที่ตามชมชอบยิ่งห่างเหิน
คนที่ใกล้มรรคผลทางดำเนิน
เขาไม่เพลินมามั่วหลงคารมณ์ใคร

 

ทุกข์หรือสุข อยู่ที่ใจ ใช่...ไม่รู้
ทั้งๆที่ ตรองอยู่ ใช่...ไม่เห็น
แต่บางครั้ง เกินจะข่ม แสนลำเค็ญ
ช่างยากเย็น หักจิต คิดข่มใจ
ช่างวุ่นวาย นักหนอ เจ้าความคิด
คิดๆๆ ยิ่งห้ามหัก ยิ่งคิดไปใหญ่
เหนื่อยนักหนอ เหนื่อยกะความวุ่นวายของใจ
วางยังไง ข่มเท่าไหร่ ยิ่งติดตาม

 

แต่งแบบนี้ กดlike .ให้เลยจร๊าาา..แต่งได้อย่างเป็นธรรมชาติ..

 

ขอบคุณเพื่อนที่ห่วยใยยามที่ฉันมีน้ำตา
ขอบคุณทุกความหวงหาที่มีให้ฉัน อยากจะบอก
ทุกหรือสุขไม่ต่างกัน เพราะหัวใจของฉันคงมันให้เขาคนนั้นครอบครอง

(มันเลยไม่รู้สึกอะไรแล้วอ่ะค่ะ )pity_pigthaxx;42

 

น้ำตาหยดรดพื้นดินถิ่นอาศัย
สุดอาลัยใจคร่ำครวญและหวนหา
เมื่อคนดีจากไปไกลลับตา
เพียงเพราะว่าเราไม่เข้าใจกัน
(rose):z8

 

แอน ธิติมา - เจ็บซ้ำๆ - YouTube

เพลงนี้เศร้าโดนใจอีกแล้ว

 

เปลี่ยนคำ"ด่าว่า"ให้เป็น"สติ"
เปลี่ยนคำ"ตำหนิ"ให้เป็น"วิชา"
เปลี่ยนคำ"ดูถูก"ให้เป็น"ปรัชญา<WBR>"
เปลี่ยนคำ"นินทา"ให้เป็น"คติสอน<WBR>ใจ"

 

เวลาเดียวกัน
แต่คนเราทำอะไรได้ร้อยพัน ที่แตกต่าง
เธออาจเห็นฉัน ในความทรงจำ... ที่เลือนลาง
แต่ฉันกลับเห็นภาพเธอชัดเจน...ทุกอย่างเหมือนเคย
เวลาเดียวกัน
เธออาจจะนึกถึงฉันอย่างชาเฉย
ในขณะที่สิ่งเหล่านั้นฉันไม่เคย
การนึกถึงเธอมักทำให้ฉันลงเอย ด้วยน้ำตาcatt23;9kpity_pig

 

คำนึงนึกถึงนักกลอน(ฝันว่า)นอนไม่หลับ
กระส่ายกระสับผึ่งพุงยุ่งนักหนา
จึงเปิดมุ้งมุ่งมุงกระทู้มา
เสพสดับโคลงกลอนก่อนนอนเอย


(แวะมาชม เชียร์ มุง)

 

อ่านกลอนแล้ววิ่งแจ้วรับฝีปาก
ใคร่คิดอยากหาคำเขียนเนียนเช่นเขา
นึกเท่าไรไม่ออกแล้วแค่เงาเงา
ชื่นชมเอาของทุกท่านอ่านละกัน

 

อารมณ์ศิลปินย่อมอ่อนไหว
ใครต่อใครมักไม่เข้าใจจุดนี้
เสกสรรค์สร้างโคลงถ้อยร้อยวจี
แต่งแต้มสีเพิ่มรสชาติให้คล้อยตาม
พลิ้วไหวซัดส่ายดุจสายลม
ชื่นชมฉ่ำเย็นดุจสายน้ำ
แนบสนิทชิดใกล้เพียงถ้อยคำ
แล กลับจำ เป็นสัญญาว่า "รักเธอ"

 

ใจเอ๋ยใจอ่อนหล้า.....โรยแรง
ใจที่อยู่ในกายแฝง.....แกร่งกล้า
ใจนั้นยิ่งใหญ่แจง......คุมส..ติไร
ใจขลาดกลัวฝ่าฝั้น.....ผ่านได้...ไหมหนอ

 

แมงปอปีกบางอ้างว้างเดียวดาย
ขยับปีกกรีดกรายบินร่อนอ่อนหล้า
ขอพำนักกายาหลับตื่นฝืนบินกล้า
บินถลาละล่ำ่ละลักห่างไกล

 

Not strange if you see some of them have allday long with quarrel.
Not strange if you see some of them always sweet…
And not strange if some of them are cold and distant to each other.
And it’s normal if you see some of them have too much different love,
seeming the sky and the land.

 

ปีกยังมีอยู่ให้......บินไป
ลอยล่องหลบกองไฟ.....สู่ฟ้า
หงส์หัสดินทร์ใจ.....หนักแน่น
หาใช่แมลงล้า.....อ่อนช้อย ตามลม
บางคราวอาจเหนื่อยบ้าง.....ทนนา
ใครว่ามิถือสา.....ผ่อนได้
สตินำปัญญา.....จิตว่าง ภายใน
ทุกข์ห่างจุดหมายใกล้.....แท่แล้ว ทางธรรม
บางเวลาเพื่อนลี้.....ลาลับ หลบเงียบ
ลมเปลี่ยนทิศทางกลับ.....อย่าท้อ
ปีกเปียกหาถนัด.....บินไม่
หายห่วงยังวนล้อ.....แต่งแต้ม คำคม
ลาหรือบางท่านช้ำ.....สงสัย
ไปแน่เพราะหทัย.....หวั่นข้อง
หรือเรามีเลสนัย.....หมดค่า
จึงว่ามิควรต้อง.....ต่อสร้อย ร้อยกวี

โคลงสี่สุภาพ

 

กวีเอกอ่านแล้ว.....คงขำ
เพราะพร่ำวลีคำ.....ต่ำต้อย
มิควรพินิจจำ.....ก่อเกื้อ
ถือว่ากวีด้อย.....หน่อไม้เนรคุณ

:VO